Με ποια έννοια; Ότι ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ συνέπεσε το βραβείο της Ξενόγλωσσης με της Καλύτερης Ταινίας. Εδώ έγκειται η διαφορά: Διότι η Ακαδημία που έχει γίνει global εδώ και πολλά χρόνια, ΤΟ ΕΧΕΙ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΟΣΚΑΡ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΣΕ ΞΕΝΗ ΤΑΙΝΙΑ: Το 2012 στο ΓΑΛΛΙΚΟ φιλμ «THE ARTIST» του ΜΙΣΕΛ ΑΖΑΝΑΒΙΣΙΟΥΣ που πήρε και σκηνοθεσία και Α’ ανδρικό ρόλο για τον ΓΑΛΛΟ πρωταγωνιστή ΖΑΝ ΝΤΥΖΑΡΝΤΕΝ. Μόνο που εκείνη η ταινία ήταν ΒΟΥΒΗ, δεν ενέπιπτε σε καμία κατηγορία περί LANGUAGE. Κι ακριβώς ως βουβή, η Γαλλία δεν την είχε υποβάλει .

Αρα, το globality της Ακαδημίας δεν είναι και τόσο καινούργιο. Εκείνο που είναι καινούργιο, ΟΛΟΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ, κι αυτό είναι που κάνει τη διαφορά , είναι το ότι η Καλύτερη με την Ξενόγλωσση συνέπεσαν.

Και πάμε στην ταινία, για την οποία συνέβησαν όλα αυτά αλλά και στη χώρα που εκπροσωπεί. Κι εδώ καταγράφεται μια δεύτερη ΙΣΤΟΡΙΑ, η ΝΟΤΙΟΣ ΚΟΡΕΑ, που δεν είχε ποτέ της ως τώρα προταθεί για Ξενόγλωσσο Οσκαρ όχι μόνο να παίρνει το αγαλματίδιο για ταινία της αλλά η ταινία της να καταγράφει ρεκόρ, να είναι υπεύθυνη γα ΟΛΑ ΤΑ ΡΕΚΟΡ.

Κι η ταινία «ΠΑΡΑΣΙΤΑ» του ΜΠΟΝΓΚ ΤΖΟΥΝ ΧΟ, έχει καταγράψει τέτοια ποιότητα διακρίσεων που δεν το έχει καταγράψει καμία άλλη, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ.

Διότι είναι μια ταινία από τη Νότιο Κορέα, που όχι μόνο φέρνει τη χώρα της στο βάθρο της νίκης, όχι μόνο παίρνει Οσκαρ κι ο σκηνοθέτης της, όχι μόνο παίρνει Οσκαρ το σενάριο της αλλά μετά από αυτά, δεν θα γινόταν διαφορετικά, και με τους νόμους της αξιολόγησης αλλά και της λογικής: Παίρνει και της ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ. Πως αλλιώς;

Κι ως εδώ, όντως δεν υπάρχει ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ. Ελα όμως που η ταινία δεν σταματά εδώ. Η μάλλον, δεν αρχίζει από εδώ: Η ταινία, μαζί με όλα αυτά περί Οσκαρ, έχει ΚΑΙ τον «ΧΡΥΣΟ ΦΟΙΝΙΚΑ» του ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΝΏΝ.

Δηλαδή το μόνο που της λείπει είναι το….Νόμπελ.

Αρα, εδώ έχουμε μια ταινία που γράφει ΙΣΤΟΡΙΑ και ΣΕΛΙΔΑ στην ΙΣΤΟΡΙΑ του ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ το έτος 2020 και μεγαλύτερη ανοησία από το γιατί έγινε τώρα ή αν τα «Παράσιτα» είναι καλύτερα από δεν ξέρω ποιο άλλο κλπ, δεν υπάρχει. Διότι η Ιστορία γράφει σελίδα στον Ενεστώτα, με κάθε πράγμα που συμβαίνει για πρώτη φορά κι όχι με βάση το πριν, όταν δεν είχε συμβεί. Αν ήταν έτσι, κανένα γεγονός της ΙΣΤΟΡΙΑΣ δεν θα είχε την τιμητική του, θα το υποβάθμιζαν με βάση το ότι δεν είχε συμβεί πριν.

Αυτά περί Ιστορίας.

Εδώ, όμως, έχουμε Κινηματογράφο, ο PANTIMO είναι ιδεολογικά ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ, οπότε την ταινία θα δούμε που έκανε τη διαφορά στο έτος 2020

Αλλωστε, υπάρχουν οι ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ του PANTIMO, τις οποίες μπορεί να βρίσκει και να μελετάει κανείς στην ενότητα «Περί Oscar» κι εκεί θα διαπιστώσει, ΣΕ ΟΛΕΣ τις κατηγορίες που τα «ΠΑΡΑΣΙΤΑ» ήταν διαγωνιζόμενα να επισημαίνονται ως ο υπ’ αριθμόν Ένα «Δημόσιος Κίνδυνος» για κάθε φερόμενο ως φαβορί στην εκάστοτε κατηγορία.

Πάμε λοιπόν να κάνουμε τον απολογισμό, ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΑ, έτσι όπως κάνει τη δουλειά ο PANTIMO,κι έτσι όπως εξετάζουν κι αξιολογούν τα έργα οι Ακαδημίες, δηλαδή το σύνολο των Κινηματογραφιστών όλων των κλάδων που εμπλέκονται στην Κινηματογραφική ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ. Κι αυτό επειδή οι Ακαδημίες είναι οι Θεματοφύλακες των Κανόνων, κι αυτό τι σημαίνει; Πως ο κάθε κινηματογραφιστής αξιολογεί το κάθε έργο μέσα από τους αξιολογικούς κανόνες της Τέχνης, της Ειδικότητας, που υπηρετεί κι όλα αυτά μαζί καταλήγουν σε ένα σύνολο.

Οπότε όσοι ενθουσιάζονται με τα «Παράσιτα» και νομίζουν ότι φέτος τα Οσκαρ ήταν «δίκαια» ενώ άλλες φορές που δεν τους άρεσε η ταινία, ήταν «άδικα», έχω να διευκρινίσω πως ούτε φέτος είναι δίκαια ούτε τα προηγούμενα χρόνια ήταν άδικα, για τον απλούστατο λόγο ότι ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ αξιολογούν πάντα. Η διαφορά έχει να κάνει με το ΓΟΥΣΤΟ του παραλήπτη που δηλώνει ως «δίκαιο» ό,τι συμπίπτει με το γούστο του και «άδικο» ό,τι δεν αρέσει σε εκείνον. ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ, ΟΜΩΣ, ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΙ.

Πάμε λοιπόν να δούμε τις ταινίες με βάση το τι αναγνωρίστηκε στην κάθε μία ως ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ. Αυτά δηλαδή που είδαν οι κλάδοι.

1. «ΠΑΡΑΣΙΤΑ» (Parasite)

OSCAR 4: ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ, ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ (ΜΠΟΝΓΚ ΤΖΟΥΝ ΧΟ), ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ (ΜΠΟΝΓΚ ΤΖΟΥΝ ΧΟ, ΤΖΙΝ ΓΟΥΟΝ ΧΑΝ), ΔΙΕΘΝΟΥΣ (πρώην «Ξενόγλωσσης») ΤΑΙΝΙΑΣ ( ΜΠΟΝΓΚ ΤΖΟΥΝ ΧΟ- ΝΟΤΙΟΣ ΚΟΡΕΑ)

Η «φρεσκάδα» αποδείχτηκε ότι ήταν αυτό που καταγοήτευσε την Κινηματογραφία κι έκανε όλους να πέσουν πάνω της, σε μια χρονιά που το αμερικάνικο σινεμά είχε κάποιες καλές ταινίες και μπορούσαν άνετα να έχουν κερδίσει. Εδώ, όμως, είδαν ένα πράγμα διαφορετικό, ένα έργο που μπορεί και κάνει το σύστημα να «ταρακουνηθεί» ή και να «ξεκολλήσει» , να βάλει καινούργιο αίμα στις φλέβες του. Ο ΜΠΟΝΤΓ ΤΖΟΥΝ ΧΟ έκανε μια ταινία η οποία καταφέρνει να συγκεντρώνει, να παντρεύει , να αναμειγνύει του κόσμου τα είδη κι όλο αυτό να βγάζει ένα αυτόνομο, ομοιογενές αποτέλεσμα , να καταλήγει σε υπογραφή και να μην είναι μια συρραφή εμφανών δανείων. Όλα ξεκινούν από το σενάριο, από το πώς αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας απατεώνων, προλεταριακής προέλευσης, που εισβάλουν σε ένα πλουσιόσπιτο , εξαπατούν τα αφεντικά αλλά και γίνονται χειραγωγοί τους. Αυτό το θέμα αναπτύχθηκε σεναριακά κι υποστηρίχτηκε σκηνοθετικά με ένα πάντρεμα ειδών, με μια διαφορετική χρήση του όρου θρίλερ, με στοιχεία υπέρβασης  αλλά και σύμβασης, με υπενθύμιση ταυτότητας του κινηματογράφου της χώρας από την οποία προέρχεται και με κατάληξη σε κοινωνικό σχολιασμό. Σενάριο και σκηνοθεσία έγιναν ένα κράμα αξεδιάλυτο και στοιχεία που είτε το σενάριο είτε η σκηνοθεσία εισηγούντο , πιστώθηκαν σε αυτά τα δύο. Η ήττα στα σκηνικά αλλά και στο μοντάζ, που στην αρχή ξεγέλασαν ότι το φιλμ μπορεί να χάνει έδαφος, σήμαιναν το ακριβώς ανάποδο: Ενίσχυαν το σενάριο και τη σκηνοθεσία- όπως αποδείχτηκε! Το υπέροχο σκηνικό αναγνώρισαν ότι υπαγορευόταν λεπτομερώς από το σενάριο κι ότι το μοντάζ ήταν προιόν πρώτιστα της γραφής του σεναρίου και του τρόπου αφήγησης σκηνοθετικά της ιστορίας όπου το ρυθμό τον είχαν δώσει εξαρχής, κι αυτό ήταν τα «ΠΑΡΑΣΙΤΑ». Τα σκηνικά και το μοντάζ τα «κράτησαν» για αλλού, σε άλλου είδους ΣΟΒΑΡΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ.

2. «ΤΖΟΤΖΟ» (Jo Jo Rabbit)

OSCAR 1: ΣΕΝΑΡΙΟΥ ΕΚ ΔΙΑΣΚΕΥΗΣ (ΤΑΪΚΑ ΓΟΥΑΪΤΙΤΙ)

Η πρωτοτυπία ήταν αυτό που επίσης εδώ, πήρε τις εντυπώσεις και τις εκτιμήσεις και συγκεκριμένα το εξής Ένα: ΤΟ ΠΩΣ ΤΟ ΕΙΔΟΣ «ΠΑΡΑΜΥΘΙ» ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ . Και την ΜΕΤΑΒΑΛΕΙ ΣΕ ΣΑΤΙΡΑ! Αυτό ήταν το ΕΠΤΕΥΓΜΑ του σκηνοθέτη-σεναριογράφου-διασκευαστή του βιβλίου Τάικα Γουαιτίτι και πιστώθηκε σεναριακά. Όπως είχα γράψει στα αφιερώματα του PANTIMO γύρω από τη σεναρικαή διασκευή κυρίως, πως τις διασκευές που τις κάνει σεναριακά ο ίδιος ο σκηνοθέτης και τις σκηνοθετεί κι όλας, συνήθως τις πιστώνουν στο σενάριο, στο πως ένα βιβλίο το έκανε αφήγηση και εικόνα και τι κατεύθυνση του έδωσε. Αυτά όλα δηλώνονται από το Σενάριο. Το μοντάζ εδώ ήταν ισχυρός βοηθητικός παράγων, από την ταινία είδαν ότι έλειπε η «σκηνοθεσία», για αυτό και δεν την είχαν υποψήφια, εκείνο το αδιόρατο, άπιαστο στοιχείο που μπορεί και κάνει μια ταινία και «μαγική». Τα στοιχεία της αυτά τα πίστωσαν στο περιεχόμενο, στη διασκευή. Ούτε εδώ όμως στο μοντάζ αναγνωρίστηκε ειδικό επίτευγμα, μόνο επικουρικό για το σενάριο.

3. «JOKER»

OSCAR 2: ΗΘΟΠΟΙΙΑΣ Α’ ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ (ΓΙΟΑΚΙΝ ΦΙΝΙΞ), ΜΟΥΣΙΚΗΣ (ΧΙΛΝΤΟΥΡ ΓΚΟΥΟΝΑΝΤΟΤΙΡ)

Η ταινία πιστώθηκε στον ΓΙΟΑΚΙΝ ΦΙΝΙΞ. Στον πρωταγωνισταρά.  Σε αυτόν που είχα βάλει τίτλο κριτικής όταν το φιλμ είχε βγει στην αίθουσα πως «ΗΛΕΚΤΡΙΖΕΙ». Βεβαίως κι ένας ολόκληρος κόσμος δούλεψε πάνω σε αυτό και γύρω από αυτόν, βεβαίως και το σενάριο του έγραψε ένα θαυμάσιο ρόλο, βεβαίως κι ο σκηνοθέτης είχε όλους τους συντελεστές στραμμένους προς αυτόν. Ναι, αν δεν ήταν ΑΥΤΟΣ, τότε; Η ερμηνεία του Γιόακιν Φίνιξ μένει στην Ιστορία, έναν χαρακτήρα δανεισμένο από «κόμικς» τον μετέβαλε, βάσει του ρόλου φυσικά, σε καθημερινό διαταραγμένο άνθρωπο- θύμα μιας σάπιας κονωνίας κι ο Γιόακιν Φινιξ  έστειλε τα vibes του ήρωα προς τους θεατές απανταχού της Γης. Σε αυτόν πιστώθηκε το Νο 1 επίτευγμα, στο ότι η παρουσία του ηλέκτριζε, η ερμηνεία του συντάρασσε και συγχρόνως διέθετε την απεριόριστη γοητεία του ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗ. Και το ταλέντο του, το μεγάλο εκ Θεού ταλέντο του, που στα πρώτα χρόνια ήταν κάπως ακατέργαστο, διότι του έλειπε ο δάσκαλος κι εκφραζόταν κυρίως μέσα από το θυμικό του, εδώ δεν κατέθεσε απλώς ότι ωρίμασε, άλλωστε από ταινία σε ταινία εξελισσόταν κι ωρίμαζε κι είχε φτιάξει και κοινό που να μαγεύεται από αυτόν σταδιακά, εδώ έδειξε κι ένα πλήρη έλεγχο των εκφραστικών του μέσων, απόλυτος κύριος του εαυτού του, απόλυτος εξουσιαστής της οθόνης. H περίπτωση του συγκρίνεται , όχι αξιολογικά αλλά συγγενικά ,μόνο με του ΜΑΡΛΟΝ ΜΠΡΑΝΤΟ στο «ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΑ ΑΓΩΝΙΑΣ», εκεί που ένας Πρωταγωνισταράς κόβει την ανάσα των θεατών με απόλυτη ωρίμανση και ταυτοχρόνως τρομερό αυτοέλεγχο των εκφραστικών του μέσων. Από τους γύρω, επίτευγμα πιστώθηκε η ΜΟΥΣΙΚΗ, στο πως τον έντυνε με το βιολοντσέλο, σαν να της πιστωνόταν το συνολικό πλαισίωμα της ψυχολογικής κατάστασης του ήρωα. Κοστούμια,μακιγιάζ κλπ, θεωρήθηκαν βοηθητικά, όχι όμως επιτεύγματα από μονα τους διότι «ΤΟ» ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ ήταν ο ΓΙΟΑΚΙΝ.

4. «JUDY»

OSCAR 1: ΗΘΟΠΟΙΑΣ Α΄ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΡΟΛΟΥ (ΡΕΝΕ ΖΕΛΒΕΓΚΕΡ)

Ταινία –ρόλος , σενάριο-ρόλος, πάνω σε ένα μυθικό πρόσωπο του Χόλυγουντ, με πρωτοτυπία (ας το πούμε έτσι) το ότι πιάνει αυτό το πρόσωπο, την Τζούντυ Γκάρλαντ δηλαδή, στον τελευταίο χρόνο ζωής και καριέρας, που είναι σε μια ιδιαίτερα βεβαρυμμένη κατάσταση και παλεύει με τους δαίμονες της προσπαθώντας να αντλήσει δυνάμεις κι άλλοτε να εγκαταλείψει τις προσπάθειες. Η Ρενέ Ζελβέγκερ ερμήνευσε αυτό το συγκεκριμένο πρόσωπο με εκφραστικότητα, με υπόδειξη ομοιότητας, με δουλειά σε σώμα και φωνή αλλά και με τραγούδι της Γκάρλαντ από το δικό της στόμα. Αυτό ήταν το ερμηνευτικό της επίτευγμα και θεωρήθηκε πιο δυνατό από των συνυποψηφίων της.

5. «ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ» (Once upon a time …in Hollywood)

OSCAR 2: ΗΘΟΠΟΙΙΑΣ Β’ ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ (ΜΠΡΑΝΤ ΠΗΤ), ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ (ΜΠΑΡΜΠΑΡΑ ΛΙΝΓΚ,ΝΑΝΣΥ ΧΑΙΗΓΚ)

Εδώ έχουμε δύο πόλους κι έχουν να κάνουν κι οι δύο με τον Κουέντιν Ταραντίνο, τον σκηνοθέτη-σεναριογράφο του φιλμ. Το ένα φυσικά είναι ο ΜΠΡΑΝΤ ΠΗΤ, ο οποίος έδωσε μια ερμηνειάρα κινηματογραφικότατη 100 ο/ο, από αυτές που δεν «φωνάζουν» διότι ΕΙΝΑΙ αυτό το σύνθετο του σεναρίου-σκηνοθεσίας, του πνεύματος του ανθρώπου που τα έφτιαξε. Ο Μπραντ Πητ ως ταραντινέικη επένδυση  ξεπέρασε κάθε προσδοκία, αυτό του αναγνώρισαν , ότι δηλαδή στη προσωπικότητα του είχε βρει τον τρόπο να εντάξει έναν αλα «Τσακ Νόρις» του 1969 κασκαντέρ που μέσα του έκρυβε πολλαπλά στοιχεία τα οποία αποκάλυπτε λίγο λίγο και διακριτικότατα. Χωρίς να υπερβάλει, χωρίς να καίει το αστείο ή το στοιχείο , χωρίς να μεταβάλει σε καρικατούρα κάτι που υπήρχε κίνδυνος ανα πάσα στιγμή να συμβεί. Το δεύτερο βραβείο στην ταινία είναι που δείχνει ακόμα πιο έκτυπα ότι υπήρχε αναγνώριση προς το έργο και του το έδειξαν δι αυτού του τρόπου Μπορεί να του στέρησαν το Οσκαρ σεναρίου για τα «Παράσιτα», ίσως ήθελαν να του στείλουν και του ίδιου ένα μηνυματάκι, σχετικά με το γράψιμο των μεγάλων σεκάνς και το ότι να , μια φρέσκια, ανατρεπτική ιδέα πως μπορεί και φέρνει τη φρεσκάδα (βλ «Παράσιτα»), όμως από την άλλη συνέβη κάτι θεϊκό: Τα σκηνικά , ως επιβράβευση, τα πήραν από τα «Παράσιτα» και τα έδωσαν τον Ταραντίνο. Ναι, διότι στο κορεάτικο διέβλεψαν σκηνικό υπαγορευμένο πλήρως από το σενάριο. Στο δε «1917» από την κάμερα (κι όχι από τη σκηνοθεσία, όπως αποδείχτηκε, που θα πούμε πιο κάτω). Εδώ, στο «Κάποτε στο Χόλυγουντ» είδαν τον άθλο  της παρέμβασης σε μια πόλη, σε μια υπαρκτή πόλη και της αναδημιουργίας της, της αναδημιουργίας της υπάρχουσας  με βάση το έτος 1969. Που ήταν και το πνεύμα του έργου, και το χρώμα του και το ύφος αλλά και τα set που και τι δεν έδειχναν , ξεκινώντας από σκηνικά στουντιακά που γυρίζεται γουέστερν μέχρι  άντρο χίππιδων  και…και..και..

6. «ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΑΜΟΥ» (Marriage story)

OSCAR 1: ΗΘΟΠΟΙΙΑΣ Β’ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΡΌΛΟΥ (ΛΩΡΑ ΝΤΕΡΝ)

Από όλη αυτή την «Ιστορία γάμου» που δεν κατέληξε σε «Κράμερ  εναντίον Κράμερ» ως σημαντικότητα ζευγαριού και κοινωνικής αναφοράς, επίτευγμα αναγνωρίστηκε στο ρόλο της δικηγόρου. Ετσι όπως την έγραψε ο Νόα Μπάουμπακ αλλά κυρίως όπως την συνέλαβε , τη χρωμάτισε και την έδωσε ηΛΩΡΑ ΝΤΕΡΝ. Μια δικηγόρος, με υφάκι «λος αντζελένιο», πολύ άνετη, πολύ φιλική, πολύ «ελαφριά» κι από κάτω πολύ αριβίστρια, πολύ killer, πολύ τραυματισμένη κι η ίδια που το κρύβει και το βγάζει στις υποθέσεις της. Νίκη της ηθοποιού.

7. «1917»

OSCAR 3: ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ (ΡΟΤΖΕΡ ΝΤΗΚΙΝΣ), ΟΠΤΙΚΩΝ ΕΦΦΕ (ΓΚΙΓΙΟΜ ΡΟΣΕΡΟΝ, ΓΚΡΕΓΚ ΜΠΑΤΛΕΡ,ΝΤΟΜΙΝΙΚ ΤΟΥΟΧΥ), ΗΧΟΥ (ΜΙΞΗΣ) (ΜΑΡΚ ΤΕΪΛΟΡ, ΣΤΙΟΥΑΡΤ ΓΟΥΙΛΣΟΝ)

Εδώ είχαμε μια ΗΤΤΑ! Ηττα του Σκηνοθέτη Σαμ Μέντες. Στον οποίο η Κινηματογραφία επιβεβαίωσε ή ενίσχυσε τους αρνητές του: Το πολυδιαφημισμένο «μονοπλάνο» το πίστωσε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στον Διευθυντή Φωτογραφίας ΡΟΤΖΕΡ ΝΤΗΚΙΝΣ και στις δύο ΒΟΗΘΗΤΙΚΕΣ ΡΟΔΕΣ, τον ΗΧΟ και τα ΟΠΤΙΚΑ ΕΦΦΕ. Ως συνεπικουρούντα την Φωτογραφία, την Κάμερα. Δεν του αναγνώρισαν τη Σκηνοθεσία, τολμώ να πω ότι δεν του αναγνώρισαν καν τη συνεργασία Σκηνοθεσίας-Διεύθυνσης Φωτογραφίας, κι ότι το επίτευγμα ήταν της κάμερας και μόνο. Αυτά μας είπε το αποτέλεσμα. Οτι δηλαδή κι ο Ηχος ήταν για να καλύπτει δραματουργικά την κάμερα στις αέναες κινήσεις της και τα Οπτικά Εφφέ για να δίνουν πολεμική δραματικότητα σε αυτά που κατέγραφε η κάμερα . οπτικά εφφέ ρεαλιστικής εξυπηρέτησης. Αλίμονο, αν δεν μπορούμε να διαβάσουμε ένα αποτέλεσμα και τυφλωνόμαστε από το γούστο μας ή από εκείνο που εμείς νομίζαμε!!!!!! Τότε θα έπρεπε να κάνουμε άλλη δουλειά, δεν θα είχαμε τίποτα να πούμε στον κόσμο, ούτε αυτός να μας διαβάσει.

8. «ΜΙΚΡΕΣ ΚΥΡΙΕΣ» (Little women)

OSCAR 1: ΚΟΣΤΟΥΜΙΩΝ (ΤΖΑΚΛΙΝ ΝΤΟΥΡΑΝ)

Το ψυχολογικό στοιχείο των ηρωίδων κι όχι της διακόσμησης της εποχής, που ήταν και το point της διασκευής του βιβλίου από τον Γκρέτα Γκέργουιγκ, το πιστώθηκαν τα κοστούμια της Τζάκλιν Ντουράν, που ήταν κοστούμια ναι μεν εποχής αλλά να εκφράζουν την ψυχολογική κατάσταση των κοριτσιών (μαύρα, σκούρα, μονόχρωμα), όχι την πολυτέλεια αλλά αυτό που ζουν και την πολυτέλεια μόνο όταν τη ζουν κι εκεί που τη ζουν (ρούχα Παρισιού, ρούχα χορών)

9. «ΚΟΝΤΡΑ ΣΕ ΟΛΑ» (FORD V FERRARI)

OSCAR 2: ΜΟΝΤΑΖ (ΑΝΤΡΙΟΥ ΜΠΑΚΛΑΝΤ, ΜΑΪΚΛ ΜΑΚ ΚΑΣΚΕΡ), ΗΧΗΤΙΚΟΥ ΜΟΝΤΑΖ (ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΣΥΛΒΕΣΤΕΡ)

Τι λέγαμε στις αναλύσεις; Ότι η φράση του Σεναρίου που «πάτησε» ο σκηνοθέτης Τζέημς Μάνγκολντ για να κάνει την ταινία όπως την ήθελε, όπως την είδαμε, ήταν «σε κάθε αλλαγή ταχύτητας, σε κάθε αλλαγή στροφής». Ποιος άλλος εξέφρασε στην ταινία τόσο απόλυτα το πνεύμα της σκηνοθεσίας αυτής όσο το ΜΟΝΤΑΖ και το ΗΧΗΤΙΚΟ ΜΟΝΤΑΖ.; Ο ίλιγγος, η ταχύτητα, το στρίγκλισμα στην αλλαγή στροφής κι ενδιαμέσως τα πρόσωπα που το βιώνουν και το δίνουν στον θεατή!!!! Το κόψιμο της εικόνας, το κόψιμο του ήχου, ο συντονισμός «κοψίματος» κι από τους δύο.

10. «ROCKETMAN»

OSCAR 1: ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ( ΕΛΤΟΝ ΤΖΩΝ, ΜΠΕΡΝΙ ΤΟΠΕΡ για το «I’M GONNA LOVE ME AGAIN”)

Ελτον Τζων ήταν η ταινία, Ελτον Τζων έγραψε το τραγούδι, ο ρυθμός του θύμιζε παλαιότερες επιτυχίες του καλλιτέχνη, το στιχουργικό περιεχόμενο εξέφραζε τη ζωή του για το σημείο που είχε επιλεγεί. . «Rocketman» Ισον Ελτον Τζων και..τέλος!

11. «ΒΟΜΒΑ» (Bombshell)

OSCAR 1: ΜΑΚΙΓΙΑΖ-ΚΟΜΜΩΣΕΙΣ ( ΚΑΖΟΥ ΧΙΡΟ, ΑΝΝ ΜΟΡΓΚΑΝ, ΒΙΒΙΑΝ ΜΠΕΗΚΕΡ)

Αφενός οι κομμώσεις που σχολίαζαν την αισθητική του καναλιού FOX NEWS, όπου έλαβε χώρα το σκάνδαλο σεξουαλικής παρενόχλησης που πραγματευόταν η ταινία, αφετέρου η μεταμόρφωση του Τζων Λιθγκόου σε άνθρωπο που έχει εγκαταλείψει τον εαυτό του. Νίκη για την ομάδα μακιγιάζ-κομμώσεων διότι τους αναγνωρίστηκε το ειδικό επίτευγμα εν μέσω ανταγωνισμού με μακιγιάζ που υποτίθεται ότι παρενέβαιναν δραματουργικά. Εδώ αναγνωρίστηκε περισσότερο η παρέμβαση διότι έδωσε και την όψη.

12. «TOY STORY 4»

OSCAR 1: KINOYMENOY ΣΧΕΔΙΟΥ

Τελικώς, το παιδικό είδος πρυτάνευσε και πάλι κι από τα παιδικά μεγαλύτερη ανανέωση ιδεών ανακαλύφθηκε στο «Toy Story 4» (όπως ακριβώς τα έλεγα στη σχετική ανάλυση στο PANTIMO.GR) παρά στα «καινούργια».

Εδώ τελειώνει ο ΕΡΓΟΚΕΝΡΙΚΟΣ, ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ των OSCAR 2020, από το PANTIMO.GR

Μέχρι του Χρόνου, ένα Μεγάλο, ένα ΑΠΕΡΑΝΤΟ Ευχαριστώ!!!