Στις τηλεοπτικές σειρές, από όποια χώρα κι αν προέρχονται, θαυμάζουμε σενάρια που μας συναρπάζουν, μας κατακτούν, μας εθίζουν.
Στις ταινίες το σενάριο σαν να μην είναι ζητούμενο. Ή, για να είμαι πιό σαφής, είναι ζητούμενο αλλά με διαφορετικό τρόπο. Σαν να είναι σενάριο εικόνων που να θέλει να στηρίζει και να αναπτύσσει μοναχά τη δράση.
Βέβαια, υπάρχουν κι οι περιπτώσεις του ΣΠΑΪΚ ΛΗ ή των αδελφών ΚΟΕΝ, ή του ΜΑΡΤΙΝ ΣΚΟΡΣΕΖΕ με τον «ΙΡΛΑΝΔΟ» που δεν εμπίπτουν στην ανωτέρω παρατήρηση, όμως, αυτά σαν να είναι οι εξαιρέσεις κι όχι ο κανόνας.
Το «THE OLD GUARD» βεβαίως και θα μπορούσε να είναι έτσι κι αν δεν είχε βγει από το NETFLIX αλλά από ένα οποιοδήποτε θεσμικό στούντιο του Χόλυγουντ ή και της Γαλλίας εσχάτως.
Σε αυτή την περίπτωση δεν θα μιλούσαμε για NETFLIX αλλά για νοοτροπία πάνω στο είδος.. Όπως και τα φιλμ του ΟΛΙΒΙΕ ΜΕΓΚΑΤΟΝ, που είτε γυρίζονται από στούντιο για την αίθουσα όπως το «TRANSPORTER» είτε γυρίζονται για το NETFLIX.
Ωστόσο, επειδή , από την ώρα που μπλέχτηκα με την πλατφόρμα, έχω δει ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΣΕΙΡΕΣ προβληματίζομαι για την πολιτική απέναντι στον Κινηματογράφο.
Ενπάσει περιπτώσει, το δυνατό του χαρτί είναι οι Σειρές κι όχι οι Ταινίες.
Το «THE OLD GUARD» είναι ένα blockbuster πλατφόρμας, για το οποίο ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΑ εξετάζοντας, θα έγραφα τα ίδια πράγματα αν είχε κυκλοφορήσει σε αίθουσες από στούντιο.
Θα έλεγα λοιπόν όπως λέω και τώρα ότι πρώτον και κύριον βασίζεται σε κόμικς. Αρα, αυτό που εξετάζουμε είναι η κινηματογραφική μεταφορά του κόμικς. Και το συγκεκριμένο κόμικς είναι κι αυτό κάτι σαν παραμύθι με διαστάσεις δράσης.
Το «παραμύθι» δεν ορίζεται μόνο από τις υπερβολές και τις απιθανότητες στις μάχες και στα όσα συμβαίνουν αλλά και στην ίδια την ουσία του έργου. Οπου οι ήρωες τι είναι; Είναι κάποιοι.. ΑΠΕΘΑΝΤΟΙ. Οι οποίοι έχουν πάρει μέρος σε όλους τους Μεγάλους Πολέμους των τελευταίων 500 και βάλε χρόνων , οι οποίοι πεθαίνουν προς στιγμήν κι επανέρχονται επί τόπου και μεταφέρονται σε ένα άλλο…Σήμερα. Πως λέει εκείνο το τραγούδι της Χαρούλας «Ψυχές και σώματα στον κόσμο γυρνάνε/αλλάζουν ονόματα/και πάλι από την αρχή…; Κάπως έτσι..
Αυτό λοιπόν είναι και το εύρημα της φανταστικής ταινίας αλλά αυτό το εύρημα παραμένει αναξιοποίητο. Εδώ φαίνεται η δυστοκία της παραγωγής. Από ένα τέτοιο εύρημα οι κινηματογραφικές απαιτήσεις είναι να βλέπω τη μεταφορά από εποχή σε εποχή, να τους βλέπω στους Πολέμους που επέλεξε το Σενάριο και να τους συνοδεύει και να τους δικαιολογεί κι αιτιολογεί , μια ιστορία. Κάτι σαν «Μηχανή του Χρόνου».
Εδώ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Οι αλλαγές κι οι μεταπηδήσεις στο Χρόνο , απλώς δηλώνονται. Η μάλλον περισσότερο δηλώνονται παάρ κυκλοφορούν εικονοποιημένα στο προσκήνιο.
Μολονότι το ξεκίνημα της ταινίας που οι ήρωες ταξιδεύουν σε διάφορες χώρες, με ένα περιστατικό ΔΡΑΣΗΣ (κι όχι υπόθεσης) σε σύγχρονη εποχή, προδιαθέτει για φιλμ τύπου «τελεσίγραφο του Μπορν», γρήγορα εγκαταλείπεται όταν αποκαλύπτονται οι αληθινές προθέσεις κι η ταυτότητα.
Και τι μένει; Οι σκηνές των μαχών, κυρίως των συμπλοκών, οι σκηνές πάλης που είναι σαν χορογραφημένες κι είναι εξαιρετικές, όπως εκείνη μεταξύ των δύο γυναικών και.. αυτό είναι όλο…
Εκείνη όμως, πού αξίζει πολλά εύσημα είναι η ΣΑΡΛΙΖ ΘΕΡΟΝ. Διότι εδώ παίζει ένα ρόλο ηρωίδας δράσης, ένα ήρωα δράσης γένους θηλυκού, στο δρόμο που άνοιξε η Σιγκούρνι Γουήβερ στο «Αλιενς» του Τζέημς Κάμερον, στο δεύτερο δηλαδή, όχι στο πρώτο του Ρίντλεη Σκοτ όπου μιμείτο εκνευριστικά την Τζέην Φόντα ,σαν κάτι άθλια υποκείμενα του διαδικτύου και του φβ που κλέβουν, αντιγράφουν ή σφετερίζονται πληροφορίες και τις παρουσιάζουν για δικές τους…μελέτες και..αναλύσεις. Στου Κάμερον την ταινία η Γουήβερ επιβλήθηκε ως ήρωας δράσης γένους θηλυκού κι άνοιξε το δρόμο και για άλλες, με δεύτερη ή και διάδοχο του είδους , μεταγενέστερη, την Ατζελίνα Τζολί. Λοιπόν, η Σαρλίζ Θέρον με εντυπωσίασε πολύ για το πόσο ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ηθοποιός είναι! Κάθισα και σκέφτηκα την πορεία της και τελικώς διαπίστωσα πως έχει περάσει από πολλά είδη, έχει τσαλακωθεί και για να αποδείξει, κι αυτό της έχει αποφέρει ένα ΟΣΚΑΡ και τρεις εν συνόλω υποψηφιότητες και τώρα την είδα και σε αυτό, να κάνει πολύ δικό της εκείνο το παλιό της Γουήβερ. Ο ρόλος, μια και το σενάριο δεν ζητά βάθη και πρισματικούς χαρακτήρες , απαιτεί από αυτήν να γίνει ηθοποιός δράσης θηλυκού γένους. Ε, το κάνει εκπληκτικά. Γυμνασμένη, δουλεμένη σωματικά, με απόλυτο έλεγχο των κινήσεων ρίχνει ξύλο και χώνεται στα «λαγούμια» και στα μέτωπα της δράσης σαν να είναι.. χορεύτρια.. Με το πόδι υπολογισμένο, κυρίως με το δεξί, ρίχνει κάτι πιρουέτες στον αέρα και ταυτοχρόνως παραμένει θελκτική, σέξυ, λαμπερή, αγέραστη γυναίκα, με μαλλί κοντό αλα Τζην Σήμπεργκ και με look μελαχρινό…Τα δίνει όλα δηλαδή. Στο ρόλο που επέλεξε κι επιλέχτηκε. Γι αυτό και μίλησα για Επαγγελματισμό.
Την πλαισιώνουν κάποιοι καλοί ηθοποιοί όπως ο ΤΣΙΒΟΤΕΛ ΕΪΤΖΟΦΟΡ, ο ΛΟΥΚΑ ΜΑΡΙΝΕΛΙ, ο ΜΑΤΙΑΣ ΣΟΝΑΕΡΤΣ αλλά αυτοί δεν έχουν τίποτε το ιδιαίτερο να κάνουν. Ολά τα κάνει η Σαρλίζ με άξια supporting της την ΚΙΚΙ ΛΕΪΝ. Η σκηνή που παίζουν ξύλο είναι φανταστική.
Στα ενδιαφέροντα στοιχεία της ταινίας θα έβαζα τη Μουσική που λειτουργεί παράξενα ως αντίστιξη.
Σκηνοθεσία: ΤΖΙΝΑ ΠΡΙΝΣ-ΜΠΑΪΘΓΟΥΝΤ.
Το blockbuster μιας γυναίκας.
Ωραίος τίτλος ε; Για τους «Πολιτικωςορθάκηδες». Κι είναι κι African-American…….