Και μπάζει διότι δεν ολοκληρώνεται σεναριακά. Δεν έχει δουλευτεί σεναριακά η αρχική ιδέα που συγγενεύει με το «twilight zone» ή με το πέρασμα από τη μικρομηκάδικη αντίληψη στην ταινία διάρκειας.

Ένα ζευγάρι ψάχνουν για σπίτι. Πηγαίνουν σε ένα μεσίτη, ο οποίος είναι πολύ αινιγματικός, πολύ μυστηριώδης, πολύ εκκεντρικός,   και καταλήγουν να βρεθούν σε ένα αληθινό προαστιακό λαβύρινθο αλλά και σε ένα σπίτι όπου ο Χρόνος τους κάνει χίλια κόλπα και τους τρελαίνει.

Είναι δυνατόν επί δύο ώρες να βλέπεις αυτό;

Ο σκηνοθέτης ΛΟΡΚΑΝ ΦΙΝΕΓΚΑΝ  δεν έχει ξεπεράσει καθόλου το σύνδρομο της ταινίας μικρού μήκους στο οποίο έχει εντρυφήσει, ‘όπως είδα και στο βιογραφικό του και σε αυτό το ψάξιμο με παρακίνησε η ίδια η ταινία , που πρόδιδε, φώναζε από μακριά, τη μικρομηκάδικη λογική της. Κι ο σκηνοθέτης αντί να ασχοληθεί με το σενάριο, επιχείρησε να ασχοληθεί με την όψη η οποία αισθητικά είναι πολύ ενδιαφέρουσα, πολύ καλαίσθητη αλλά προδίδει και Ρόυ Αντερσον από χιλιόμετρα επίσης.

Δηλαδή ένα επεισόδιο του twilight zone σε αισθητική του τύπου Ρόυ Αντερσον  και το θέμα θα τραβιέται από τα μαλλιά ώσπου να βγάλει δίωρο.

Όλα κάτι θυμίζουν, όλα κάποια επιρροή υπαινίσσονται αλλά καμμιά επιρροή δεν δείχνει καλά χωνεμένη.

Στη φωτογραφία έχει βρει πολύτιμη συμπαράσταση καθώς και στην σκηνογραφική διεύθυνση, στο πως είναι τοποθετημένα τα σπίτια σε αυτό το παράξενο προάστιο αλλά κι οι εσωτερικοί χώροι, που κι όταν είναι άδειοι, με μια παρέμβαση γυαλάδας ως ολοκλήρωση σκηνικού, επιχειρούν μια ατμόσφαιρα. Κι η φωτογραφία, μέσα από καλαίσθητη χρήση των φωτισμών, βγάζει μία ψυχρή όψη, με στραμμένη την προσοχή της στα ψυχρά χρώματα.

Οι ηθοποιοί κάνουν ό,τι μπορούν αλλά το υλικό που έχουν στα χέρια τους δεν τους επιτρέπει και πολλά ανοίγματα . Να εκφράσουν έκπληξη, φόβο, ενίοτε και πανικό: Αυτά μόνο μπορούν να κάνουν με τους ρόλους που έχουν. Βλέπουμε ότι κι ο ΤΖΕΣΕ ΑΪΖΕΝΜΠΕΡΓΚ κι η  ΙΜΟΤΖΕΝ ΠΟΥΤΣ το έχουν πάρει πολύ υπεύθυνα και τα δίνουν αλλά η ανταμοιβή τους είναι δυσανάλογη. Είναι ακριβώς το «δίνεις πολλά για να πάρεις λίγα»