Στο «Εκ Διασκευής» οι σεναριακοί κανόνες ισχύουν απολύτως κι αυστηρώς και μόνο αυτοί. Η διαφορά του με το πρωτότυπο σενάριο, το “original” είναι πως στο Εκ Διασκευής δεν «βαθμολογείται» επινοημένη ιστορία.

Οι κανόνες στην κινηματογραφική μεταφορά επιτάσσουν την απόλυτη πίστη στην έννοια «Σενάριο», Κι αυτή είναι, η βασικότερη όλων, ότι στο μυθιστόρημα περιγράφονται σκέψεις ενώ στο σενάριο πρέπει οι σκέψεις των ηρώων να μετατραπούν σε πράξεις. Αυτό θα το τονίζω κάθε φορά, θα το επαναλαμβάνω σε κάθε δεδομένη στιγμή διότι είναι η Αρχή του Σεναρίου. Όπως θα επαναλαμβάνω και την Αρχή του Εκ Διασκευής το οποίο όσο λιγότερο πιστό είναι στο πρωτότυπο, στο βιβλίο ας πούμε, τόσο καλύτερο τείνει να βγει στη νέα του ιδιότητα, του κινηματογραφικού σεναρίου.

Και δεν ξεχνάμε επίσης μία ακόμα Αρχή πως όταν μια Τέχνη μεταφέρεται σε μία άλλη, ακολουθεί τους κανόνες της δεύτερης. Ένα σενάριο λοιπόν που προέρχεται από βιβλίο η από θεατρικό θα κριθεί με κανόνες κινηματογραφικού σεναρίου και μόνο, οπότε φράσεις του τύπου «το βιβλίο ήταν καλύτερο» ή «στο θέατρο ήταν καλύτερο» είναι ΠΡΟΙΟΝ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΟΣ.

Πάμε λοιπόν να δούμε τα φετινά

ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ

1. BORAT SUBSEQUENT MOVIEFILM (Borat 2)- Σενάριο: Σάσα Μπάρον Κοέν, Αντονυ Χάινς, Νταν Σουίμερ, Πήτερ Μπέινχαμ, Ερικα Ριβινόγια, Νταν Μέηζερ, Τζενα Φρήντμαν, Λη Κερν. Το story είναι των Κοέν,Χάινς και Σουίμερ και συνεργάστηκε σε αυτό η Νίνα Πεδράδ

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Για τους Σάσα Μπάρον Κοέν, Αντονυ Χάινς, Πήτερ Μπέινχαμ και Νταν Μέηζερ είναι η 2^η υποψηφιότητα, ήταν σεναριογράφοι και του πρώτου «Bοrat» κι είχαν προταθεί και σε εκείνο για Οσκαρ Σεναρίου. Ο Σάσα Μπάρον Κοέν είναι φέτος υποψήφιος και για Ηθοποιία, β’ ρόλου, στο «Η δίκη των 7 του Σικάγου»

Για τους: Ερικα Ριβινόγια, Τζένα Φρήντμαν, Λή Κερν και Νίνα Πεδράδ είναι η πρώτη υποψηφιότητα.

TO ΣΕΝΑΡΙΟ: Ο Μπόρατ, ο δηλητηριώδης δημοσιογράφος, μετά την κατακραυγή στο Καζακστάν που τους ρεζίλεψε στην πρώτη ταινία, επιστρέφει στην Αμερική όπου στο μεταξύ η διακυβέρνηση έχει περάσει στα χέρια του Τραμπ ενώ σκάει κι ο COVID-19 και κυρίως έχει μαζί και την «κόρη», ένα πρωτόγονο πλάσμα που θέλει να γίνει καινούργια Μελάνια Τραμπ

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Κωμικό ΣΑΤΙΡΙΚΟ σενάριο από τα σπάνια. Με όλες τις αριστοφανικές βάσεις όπου δεν υπάρχει θεσμός για θεσμό που να μην τον κάνει ο Μπόρατ «ρόμπα», με διακωμώδηση των πάντων και με ένα υπόδειγμα πνεύματος στην απόλυτη σατιριζόμενη χυδαιότητα. Κάθε επεισόδιο μοιάζει σαν ανεξάρτητο «νούμερο» κι όμως είναι σκηνή το καθένα που προχωρά ιστορία.  Τα σεναριακά ευρήματα είναι αμέτρητα κι ανήκουν 100 ο/το στο είδος ΚΩΜΩΔΙΑ και στο σατιρικό παράρτημα αυτής.

2. ΠΑΤΕΡΑΣ (The father)- Κρίστοφερ Χάμπτον, Φλοριάν Ζελέρ

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: ΟΣΚΑΡΟΥΧΟΣ ο ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΧΑΜΠΤΟΝ και κορυφαίος διασκευαστής, πήρε το ΟΣΚΑΡ το 1989 για τις «ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ», οι οποίες ήταν αρχικά δική του θεατρική διασκευή του βιβλίου του Σοντερλό Ντε ΛαΚλος και κατόπιν διασκεύασε σε σενάριο τη δική του θεατρική  διασκευή. . Η φετινή είναι η 3^η υποψηφιότητα, είχε προταθεί και το 2008 για την «Εξιλέωση» (Atonement) που είχε μετατρέψει σε σενάριο το μυθιστόρημα του Ιαν Μακ Γιούαν

Για τον Φλοριάν Ζελέρ είναι η πρώτη υποψηφιότητα.

ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ: Ενας υπερήλικας, σε προχωρημένο στάδιο Αλτζχάιμερ, ζει τη ζωή της πραγματικότητας αλλά και εκείνη που του παρουσιάζει το σαστισμένο του μυαλό.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ. Ένα εξαιρετικό θεατρικό έργο του Γάλλου συγγραφέα Φλοριάν Ζελέρ που συνεργάστηκε με τον Κρίστοφερ Χάμπτον στην κινηματογραφική του μεταφορά αφού είχε προηγηθεί και θεατρική τους συνεργασία. Ο Φλοριάν Ζελέρ ανέλαβε να σκηνοθετήσει στον κινηματογράφο για πρώτη φορά,  στηριζόμενος στον Κρίσtοφερ Χάμπτον αφενός που ως διασκευαστής ξέρει τη κινηματογραφική γλώσσα της μεταφοράς , κι αφετέρου στον Γιώργο Λαμπρινό, τον μοντέρ, που τον πήρε μαζί του από τη Γαλλία και τον έφερε στην Αγγλία όπου του ζήτησαν να κάνει το θεατρικό ταινία. Πρόκειται για εξαίρετο θεατρικό, το οποίο, για όλους τους παραπάνω λόγους, έβγαλε κι ένα εξαιρετικό κινηματογραφικό σενάριο. Ένα σενάριο που καταφέρνει κι απομακρύνεται πλήρως από τη θεατρική στατικότητα κι αφετέρου πετυχαίνει να βάζει τον θεατή στους μαιάνδρους  του κουρασμένου μυαλού του γέρου και της υποκειμενικής του ματιάς και παραλλήλως να τον επαναφέρει τον θεατή με ασφάλεια και σαφήνεια στο παρόν.

3. NOMADLAND- Κλοέ Ζάο

ΠΡΪΟΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Πρώτη και ΤΕΤΡΑΠΛΗ υποψηφιότητα για την Κινέζα Κινηματογραφίστρια σε σενάριο, σκηνοθεσία , μοντάζ και παραγωγή καλύτερης ταινίας

ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ: H περίπτωση μιας γυναίκας που την κατέστρεψε η οικονομική κρίση, έκανε σπίτι το βανάκι της, όταν έχασε το δικό της, και περιπλανιέται με το βαν σε μια ατέρμονη πορεία ελευθερίας και ζωής χωρίς σκοπό και πρόγραμμα

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ:  Η Κλοέ Ζάο πήρε το βιβλίο της Τζέσικα Μπράντερ και το έκανε εντελώς δικό της. Σεναριακή διασκευή, σκηνοθεσία, μοντάζ ρυθμού έγιναν ένα πράγμα κι αδιαίρετο και υπάρχει κι ένα μυστικό: Όταν τη διασκευή του βιβλίου τη κάνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης πολλές φορές το συνολικό επίτευγμα πιστώνεται σε αυτόν μέσα από την κατηγορία της Σεναριακής προσαρμογής κι όχι της Σκηνοθεσίας. Παραδείγματα τέτοιας μελέτης, ανάμεσα σε πάμπολλα, «Το μωρό της Ρόζμαρι» κι ο «Κονφορμίστας» όπου κι ο Πολάνσκι κι ο Μπερτολούτσι πιστώθηκαν την Κινηματογραφική Προσαρμογή δια του Σεναρίου,. Η Κλοέ Ζάο στη διασκευή της πιστώνεται και τη σκηνοθεσία για την κινηματογραφικότητα της διαδρομής που έδωσε στο έργο και στην ηρωίδα και στην οποία συνέβαλε κι η προσωπική της εργασία στο μοντάζ. Μια διασκευή που έχει πολλούς λόγους να θεωρηθεί ως απολύτως κινηματογραφική.

4. ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΜΑΪΑΜΙ (One night in Miami)- Κεμπ Πάουερς

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Πρώτη υποψηφιότητα

ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ: Μια ημι-φανταστική, ημι-πραγματική (από άλλη άποψη…) συνάντηση  τεσσάρων θρύλων της Μαύρης Αμερικής (του ηγέτη Μάλκολμ Χ, του πυγμάχου Κάσιους Κλαίη πριν γίνει Μωχάμεντ Αλι, του ηθοποιού και πρώην ποδοσφαιριστή Τζιμ Μπράουν και του τραγουδιστή-τραγουδοποιού Σαμ Κουκ σε ένα ξενοδοχείο στο Μαϊάμι όπου συζητούν προβλήματα και θέματα της Μαύρης Αμερικής στα δύσκολα χρόνια του 60 που κάτι ανατρεπτικό κυοφορείτο.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Ο Κεμπ Πάουερς, Αφρο-Αμερικανός συγγραφέας διασκευάζει σε κινηματογραφικό σενάριο το θεατρικό έργο που έγραψε ο ίδιος. Το έργο κατάγεται από το θέατρο ιδεών, οι τέσσερις βασικοί χαρακτήρες εκφράζουν ιδέες ωστόσο ο συγγραφέας επιδέξια τους δίνει και αξιόλογα στοιχεία χαρακτήρων, ανθρώπων δηλαδή, με δικά τους διλήμματα, όπου το προσωπικό με το ιδεολογικό μπλέκονται αρκετά σε πολλά σημεία. Παρόλα αυτά,  σε αντίθεση με τον «Πατέρα», η θεατρική καταγωγή εδώ είναι ορατή. Μολονότι υπάρχει κι εδώ ένας πανάξιος μοντέρ, ο Ταρίκ Ανουάρ (υποψηφιος για Οσκαρ στο «American beauty» και στο «Ο λόγος του βασιλιά») αλλά εδώ είχε να κάνει περισσότερο με τη συνεργασία σκηνοθέτη και μοντέρ, μεταξύ δηλαδή της Ρετζίνα Κινγκ που το σκηνοθέτησε και με τον Ταρίκ Ανουάρ στο τι του ζήτησε αλλά και στο τι ζήτησε η σκηνοθέτης κι από τον συγγραφέα-διασκευαστή. Ο συγγραφέας πιστώνεται εδώ πλήρως το έργο του. Και δεν χρεώνεται αυτός τη μη κινηματογραφική παρέμβαση των άλλων αρμοδίων. Εξού κι οι Σεναριογράφοι του πρόσφεραν την αναγνώριση στο δικό του οικόπεδο, χωρίς να κάνουν όμως το ίδιο οι σκηνοθέτες κι οι μοντέρ για την ταινία στους δικούς τους τομείς.

5. Ο ΛΕΥΚΟΣ ΤΙΓΡΗΣ (The white tiger)- Ραμίν Μπαχρανί

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Πρώτη υποψηφιότητα

ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ: H ιστορία ενός σύγχρονου Ινδού, και το πως περνά στην εξέλιξη και την ανέλιξη, από τη φτώχεια και το τίποτα γίνεται έμπιστος υπηρέτης κι από και  μετά φτάνει στα υψηλά επίπεδα του επιχειρείν.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ. Δεν ξέρω πως ακριβώς ήταν το μυθιστόρημα που έγραψε ο Ινδός δημοσιογράφος Αραβίντ Αντίγκα, ωστόσο ο Ραμίν Μπαχρανί, Ινδός επίσης, που το διασκεύασε και το σκηνοθέτησε του έχει δώσει ένα λανθάνοντα σατιρικό τόνο επιρροής «Slamdog millionaire» κι ένα επίσης λανθάνον ύφος παραμυθιού αλα «Η ζωή του Πι». Πραγματικά απολαυστική αφήγηση, ταινίας που «τρέχει» και που το κύριο προσόν της είναι η ιστορία κι ο τρόπος αφήγησης της κι ερχόμαστε σε εκείνο που ανέφερα και στον πρόλογο, ότι όταν διασκευαστής του βιβλίου είναι ο ίδιος ο σκηνοθέτης, πολλές φορές το επίτευγμα πιστώνεται ως «Αφήγηση» και τότε πάει στο Σενάριο του σκηνοθέτη κι όχι στη σκηνοθεσία του Σκηνοθέτη. Διότι μετρά ως «προσαρμογή».  Τέτοια περίπτωση είναι κι αυτή του Ραμίν Μπαχρανί

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Οι Σεναριογράφοι έχουν ψηφίσει στο Σωματείο τους «Borat 2». Όμως για καθαρως συντεχνιακούς λόγους καταστατικού, δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής ούτε ο «Πατέρας» ούτε το «Nomadland». Οπότε και στους Σεναριογράφους εντός Ακαδημίας μπορεί να υπάρξουν έντονες διαφοροποιήσεις από τη σωματειακή επιλογή, μολονότι το «Borat 2» έχει δυνατότητες να αρέσει και σε άλλους κλάδους ως φρέσκια αντίληψη πάνω στη ΣΑΤΙΡΙΚΗ ΚΩΜΩΔΙΑ.

Οι Σκηνοθέτες πάντως, επειδή μιλούμε για προσαρμογή , ειδικά από σκηνοθέτες,  θα έχουν στραμμένη την προσοχή τους στο «Nomadland» και δευτερευόντως στον «Πατέρα» που έχει στοιχεία κινηματογραφικής αναγνώρισης από σκηνοθέτες. Οι Ηθοποιοί θα πάνε με τους ρόλους κι εδώ ο «Πατέρας» με το «Nomadland» θα κονταροχτυπηθούν στα ίσια από τον κλάδο. Οι Μοντέρ θα στραφούν στον «Πατέρα» κατά βάση και για λόγους ευνόητους. Οι Διευθυντές Φωτογραφίας, κατά την ίδια λογική με εκείνη των μοντέρ,  θα έχουν το νου τους στο «Nomadland» . Οι Σκηνογράφοι θα είναι με το Σενάριο του «Πατέρα» , έχουν κάθε λόγο να θαυμάσουν αυτή την αλληλο-συνεργασία. Οι δε Ενδυματολόγοι θα εκτιμήσουν στο Σενάριο του «Μια νύχτα στο Μαϊάμι» την επισήμανση του ρόλου που ξεχωρίζει (κι αυτός είναι του Λέσλι Οντομ τζ ως «Σαμ Κουκ») ότι γίνεται δια της Ενδυματολογίας. Υπάρχει όμως και το σενάριο του «Λευκού Τίγρη» όχι για να κερδίσει αλλά για να αρέσει σε κλάδους πολλούς. Ως αφήγηση κι εικόνα. Οπερ σημαίνει ότι θα πάρει ψήφους. Και δεύτερο «όπερ σημαίνει» από ποιους θα αφαιρεί…Αρα, άθελα του θα γίνει ρυθμιστής των εξελίξεων.