Είδαμε πρόσφατα την άλλη τυνησιακή ταινία (κι ας μην είχε τυνησιακό θέμα), το «Ο ΑΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΠΟΥΛΗΣΕ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΤΟΥ», το οποίο εισχώρησε και στην 5άδα του ΟΣΚΑΡ.
Τώρα βλέπουμε κι αυτό!!!Κι η διαπίστωση ποια είναι; Ότι όλοι αυτοί οι Τυνήσιοι (κι οι ανάλογοι των άλλων χωρών), πάνε στις μεγάλες σχολές της Αμερικής και της Ευρώπης και διδάσκονται σενάριο και με βάση αυτό μαθαίνουν και τον υπόλοιπο κινηματογράφο…Εκείνοι δε, που δεν είναι κονομημένοι, που δεν προέρχονται δηλαδή από εύπορες οικογένειες , παίρνουν τις βάσεις στις χώρες τους, άρα και στις ίδιες τις φτωχές τους χώρες η κινηματογραφική παιδεία δίνει βάση, κι από κει και μετά , όσοι ξεχωρίζουν, χτυπάνε κάποια υποτροφία και τραβούν για Ευρώπη κι Αμερική ..κι ο δρόμος, όπως κι η ζωή, είναι μπροστά τους. Αρκεί να έχουν κάτι να πουν- όπως διατράνωνε ο τεράστιος Ηλίας Καζάν.
Δεν χρησιμοποιώ τυχαία τον όρο «ΜΑΘΗΜΑ ΣΕΝΑΡΙΟΥ» σε αυτό το φιλμ που γράφει και σκηνοθετεί ο ΜΕΧΝΤΙ ΜΠΑΡΣΑΟΥΙ, ο οποίος είναι και νέος άνθρωπος, γέννημα-θρέμα της Τύνιδας. Κι εκτός από ΤΑΛΕΝΤΟ, το οποίο είναι απαραίτητο σε κάθε δουλειά κι όχι μόνο στην Τέχνη, δείχνει γερή κατάρτιση.
Ο άνθρωπος κάνει σινεμά για να πει μια ιστορία και τη λέει με απόλυτη και βαθιά γνώση της έννοιας ΣΕΝΑΡΙΟ, της έννοιας ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΑ, της έννοιας ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ, της έννοιας ότι ξεκινώ να πώ την ιστορία μιας οικογένειας, ενός ζευγαριού, που το ζευγάρι είναι κι ο κεντρικός ήρωας και που ξέρει ότι και σε μια ιστορία ζευγαριού πρέπει ο σεναριογράφος να επιλέγει τον ένα από τους δύο ως μοχλό. Επιλέγει τον άντρα αλλά ίσο μερτικό έχει κι η γυναίκα. Και δεν περιορίζεται ούτε σε αυτό αλλά φτιάχνει και πλαίσιο , κοινωνικό και πολιτικό το οποίο γίνεται αφορμή για το δράμα που θα ζήσουν οι ήρωες και μαζί τους οι θεατές, έχοντας συναίσθηση της κοινωνικής αναφοράς και του πλαισίου. Κι ότι σε ένα σενάριο πρέπει να υπάρχουν ανατροπές οι οποίες να πηγαίνουν παρακάτω την ιστορία. Οι ανατροπές δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των αστυνομικών έργων αλλά και στα αστυνομικά κάποιοι συγχέουν τις έννοιες κι αγνοούν ότι από αστυνομικό σε αστυνομικό, το είδος ή ο τρόπος ανατροπής διαφέρει . Άλλες ανατροπές έχει ένα αστυνομικό που πραγματεύεται αποκλειστικά ένα αίνιγμα, εντελώς διαφορετικές ένα άλλο που έχει να κάνει με ψυχολογία ηρώων.
Σε ένα δράμα, οι ανατροπές είναι το λεγόμενο switch στην υπόθεση, και πρέπει να επέρχεται ομαλά, μέσα από κάποιο στοιχείο που θα δώσει τροπή, νέα κατεύθυνση ή εμπλουτισμό στην ιστορία.
Κι εδώ το σενάριο του φίλου μας του Τυνήσιου έχει να κάνει με ένα ζευγάρι , πολύ αγαπημένο όπως δείχνει η εισαγωγική σκηνή, που πάνε εκδρομή με το παιδάκι τους στα νότια της χώρας. Όμως κάπου εκεί παρακάτω είναι η Λιβύη, βλέπουμε άλλωστε σε κάποιο πλάνο οδικής σήμανσης την «Τρίπολι» κι ενπάση περιπτώσει μόλις έχει ξεσπάσει το μακελειό εναντίον του Καντάφι, με τους Ισλαμιστές και το χάος που γεννιέται. Σε ένα μπλόκο, σε εθνικό δρόμο, που περνάει μέσα από την έρημο, το ζευγάρι με το παιδάκι τους , πέφτουν σε πυροβολισμούς. Το παιδί τραυματίζεται σοβαρά και τρέχουν έξαλλοι να το σώσουν.. Και φτάνουν σε νοσοκομείο. Το παιδί έχει τραυματιστεί σοβαρά, έχει πειραχτεί το συκώτι του.
ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: ΑΝ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΘΑ ΦΑΤΕ ΚΑΠΟΙΑ ΦΡΙΚΗ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΕ Τις ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ, ΗΡΕΜΕΙΣΤΕ, Ο ΜΕΧΝΤΙ ΜΠΑΡΣΑΟΥΙ ΞΕΡΕΙ ΚΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟ: ΕΧΕΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΙ ΣΙΝΕΜΆ ΚΙ ΟΤΙ Ο ΘΕΑΤΉΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙ ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΚΙ ΟΧΙ ΝΑ ΣΚΥΒΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΒΛΈΠΕΙ!!!
ΚΙ ενώ ζούμε την αγωνία των γονιών, αρχίζει και ξετυλίγεται υπόθεση. Η οποία έχει να κάνει με τον πιθανό δότη. Πατέρα ή μητέρα. Για να αποκαλυφθεί ότι ο πατέρας δεν είναι ο φυσικός πατέρας κάτι που δεν γνώριζε ο ίδιος…’Προσέξτε τώρα στην ιστορία-για την οποία δεν θα σας πω πολλά διότι πρέπει να το απολαύσετε-την πρώτη ανατροπή που αναταράσσει ξαφνικά έναν ευτυχισμένο γάμο, βάζει θέμα ερωτικής προδοσίας , βάζει θέμα εμπορίου οργάνων, φτιάχνει τον χαρακτήρα του άντρα που αισθάνεται βαθιά πατέρας, διότι μέχρι τώρα ήταν κι όχι απλώς αισθανόταν , αλλά δίνει περιθώριο και στη γυναίκα να τοποθετηθεί κι εκείνη και να δούμε χαρακτήρες. Και το πολιτικό πλαίσιο μαίνεται. Δεν το ξεχνάμε. Η ανέλιξη είναι εξαιρετική, δραματουργικά ΑΡΙΣΤΗ, μια τεράστια αγκαλιά για το θεατή, ένας σεβασμός για τον θεατή που πήγε σινεμά και δεν αφήνει πτυχή που έθιξε, να μείνει ακάλυπτη.
Υπάρχει δε μία σκηνή με τη συνάντηση των δυο πατεράδων, όπου εκεί έκανα την τελευταία υπόκλιση στον σεναριογράφο και σκηνοθέτη Μαρσάουι, που τα είπε ΟΛΑ δίνοντας απλώς στον καθένα από μια ατάκα. Τίποτε άλλο. Εκεί με ρήμαξε ο τύπος.
Λοιπόν, πάνω σε αυτές τις σπουδές περί Σεναρίων, που λέμε κι ότι μέσα από το Σενάριο μαθαίνουν και το σινεμά ολόκληρο, είναι αυτό που συμβαίνει εδώ. Μέσα από το σενάριο του, το τόσο πλήρες, το τόσο γεμάτο εικόνες δράσης, ανθρώπων και συναισθημάτων, ο Μπασράουι το έχει έτοιμο για εικόνα. Με διευθυντή φωτογραφίας που ξέρει να δείξει τις αντιθέσεις του φωτός της ερήμου και τη νοσοκομειακή νύχτα της Τυνησίας, με σκηνογραφική διεύθυνση που επιλέγει χώρους νοσοκομείου για να υπογραμμίσει και την κοινωνική αναφορά του σεναρίου χωρίς να την πει με λόγια. Και βέβαια με ηθοποιούς…όπως αυτός ο ΣΑΜΙ ΜΠΟΥΑΤΖΙΛΑ, τι λιτότητα στα αισθήματα και στην έκφραση των διαθέσεων, τι υγρά κι εκφραστικά μάτια, όπως κι η ΝΑΙΛΑ ΜΠΕΝ ΑΜΠΝΤΑΛΑΧ, στη συγκίνηση, στις ενοχές, στην αυτό-υπεράσπιση…όπως κι ο καρατερίστας στο νοσοκομείο που προτείνει δότη επί χρήμασι…λυπάμαι που δεν γνωρίζω το όνομα του. Ο ΜΠΑΡΣΑΟΥΙ έχει μάθει το σινεμά μέσα από το σενάριο και δείχνει και πληρέστατος σκηνοθέτης, ξέρει να χρησιμοποιήσει τα κοντινά κι ο διευθυντής φωτογραφίας του προσφέρει μια ακόμα πολύτιμη συμπαράσταση, ξέρει να αποσπάει από τους ηθοποιούς, ξέρει να στήσει το χώρο που θα εντάξει την ιστορία του…Μέσα από το Σεναριο γίνεσαι Σκηνοθέτης είτε γράφοντάς είτε Σκηνοθετώντας Σενάρια άλλων. Διαφορετικά αν δεν έχεις σενάριο, τι σκηνοθετεις; Αέρα κοπανιστό; Και τις διακοπές στο αγαπημένο σου νησί; Και το σενάριο ούτε καν στις αποσκευές; …Οικεία κακά…
Από τις πιο ωραίες ταινίες της περιόδου!!!!!!!!!!!!!!!!!!