Διαθέτει και σενάριο και παραγωγή. Τις δύο βασικές δηλαδή έννοιες με τις οποίες ξεκινούν έξω οι σπουδές. Ισως στο ότι διαθέτει παραγωγή , να οφείλεται κι αυτό το περί σεναρίου, ότι τι ταινία θα κάνουμε και θα της βάλουμε λεφτά αν δεν έχει σενάριο. Δεν ξέρω αν έχει συμβάλει το ότι στους τίτλους της παραγωγής είδα και το όνομα του ΣΩΤΗΡΗ ΤΣΑΦΟΥΛΙΑ αλλά προσπερνώ τον υποθετικό λόγο κι ως ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ μένω στο έργο. Για τους ίδιους λόγους προσπερνώ και το ότι και στην προηγούμενη ταινία του, το «Tugsten» ,που ήταν και ντεμπούτο, ο σκηνοθέτης αυτός που γράφει και το σενάριο (εδώ με τη συνεργασία της ΜΑΡΙΑΣ ΦΑΚΙΝΟΥ) έδειχνε πως έχει «κάτι». Όμως, πάλι ως ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ αντιπαθώ όλα αυτά τα κλισέ της κριτικής, που είναι της κριτικής κι όχι της δημιουργίας, περί της πρώτης ταινίας , της δεύτερης, τι έκανε στην προηγούμενη, τι υπόσχεται για την επόμενη και πάει λέγοντας…Τα αντιπαθώ και δεν τα υιοθετώ, ακριβώς ως ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ και πάλι , επειδή εκείνο που (με) ενδιαφέρει είναι το ΕΡΓΟ. Καθαυτό. Και κάθε έργο έχει την αυτονομία του. Οι καλλιτέχνες δεν «υπόσχονται» ούτε στους κριτικούς , ούτε σε κανένα. Οι καλλιτέχνες δημιουργούν. Αλλοτε τους βγαίνει άλλοτε όχι. Ειδικά στον κινηματογράφο,( εξού κι απεχθάνομαι τη θεωρία του auteur), που είναι μια συλλογική τέχνη κι εξαρτάται από πολλούς παρόντες το κάθε έργο. Γι αυτό και κρίνουμε το έργο κι όχι τον «υποσχόμενο» που αν δεν τους αρέσει το επόμενο ή δεν είναι από την… «κομαντατούρα», θα τον διασύρουν αλύπητα. Διότι δεν βλέπουν έργα, δεν κρίνουν έργα, βλέπουν και κρίνουν πρόσωπα…Αλλα αντ’ αλλων δηλαδή…
Ο σκηνοθέτης λοιπόν αυτός, που γραφει και το σεναριο, έχει όνομα , λέγεται ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ, και μάλιστα υπογράφει και το ΜΟΝΤΑΖ. Το οποίο είναι εξαιρετικό, ανήκει στην κατηγορία «μοντάζ που δεν φαίνεται»,ωστόσο..φαίνεται, τόσο από το δέσιμο όσο κι από το κόψιμο στα σωστά σημεία ώστε να βγει το έργο έτσι όπως βγαίνει, το οποίο επειδή έχει και το στοιχείο της κωμωδίας, πρέπει να ξέρει που θα κοπεί ώστε να μην ..παρεκτραπεί.
Ωστόσο δεν είναι κωμωδία σκέτη, είναι κάτι άλλο, θα το χαρακτήριζα «Μαυρη κωμωδια» στο ότι διογκώνει την πραγματικότητα, με τον τρόπο που το κάνουν οι κωμωδίες, με τον τρόπο που το κάνει το είδος της Κωμωδίας, ωστόσο το θέμα του κάθε άλλο παρα κωμικό είναι. Όμως, ποιάς κωμωδίας το θέμα είναι «κωμικό» από τη φύση του κι όχι από τη διαχείριση του;
Υπάρχει εύρημα στο θέμα, υπάρχει εύρημα στον κεντρικό ήρωα, υπάρχει σχεδόν προφητεία περί ενός ιού, που δεν έχει σχέση όμως με αυτό που ζούμε τώρα, όμως αυτό που του εκτίμησα ήταν η διαχείριση του ιού με όρους καθαρά σεναριακούς που να υπόκεινται και σε κανόνες είδους.
Ποιο είναι το εύρημα λοιπόν; Εχει ενσκήψει ένας ιός ο οποίος μεταδίδεται μόνο δια της σεξουαλικής επαφής. Το σενάριο, ως προσωποκεντρικό, το αφηγείται μέσω κεντρικού ήρωα που είναι φορέας. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι η ανάπτυξη του κεντρικού ήρωα. Είναι ένας τύπος, από αυτά τα στελέχη των επιχειρήσεων, πολυεθνικών ή μη, που τρώνε…σούσι, που δεν έχουν ίχνος συναισθήματος απέναντι σε κανέναν άνθρωπο, είναι μόνο στελέχη και παρτάκηδες. Το ποιόν του κεντρικού ήρωα μας το δείχνει με σύντομες κι εξαιρετικά γραμμένες σκηνές, περιεκτικότατες και.. κατόπιν, πολύ σύντομα , μας τον βάζει στην ιστορία που θα δούμε. Αυτός λοιπόν ο αδίστακτος, είναι φορέας του ιού που είπαμε παραπάνω και τον υποχρεώνουν από το νοσοκομείο όπου διαγνώστηκε, να βρει όλες τις σεξουαλικές του επαφές, όλες τις γυναίκες με τις οποίες είχε έρθει σε επαφή, διότι πρέπει να δηλωθούν και να εξεταστούν….Πανικόβλητος τωρα αλλά κι επιθετικός συνάμα, διότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει έτσι εύκολα κι είναι άλλο ένα υπερ του σεναρίου ότι έχει φτιάξει άνθρωπο κι όχι φορέα της υπόθεσης, ο τύπος ψάχνει να έρθει σε επαφή με τις γυναίκες που συνευρέθη….
Εδώ τώρα είναι το ωραίο…Διότι σε κάθε μία περίπτωση, βλέπουμε κι ένα κομμάτι της προϊστορίας του, του παρελθόντος του, του ποιος είναι (αυτό δηλαδή που δεν ξέρουν να γράφουν στα σενάρια τους πολλοί εγχώριοι) όπου το παρελθόν ξετυλίγεται ως παρόν, κάθε συνάντηση αποκαλύπτει η επιβεβαιώνει στοιχεία του χαρακτήρα του αλλά και το ποιες ήταν οι γυναίκες και ποια τραυματική εμπειρία δοκίμασαν απ΄τη σχέση μαζί του. Συγχρόνως και παραλλήλως εξελίσσονται και στοιχεία πέραν του ιού, μέσω προσώπων, όπου όλα αυτά, πρόσωπα και στοιχεία θα καταλήξουν στο εξής ένα και θα επέλθει η ολοκλήρωση.
Ενώ λοιπόν περνάει από επεισόδιο σε επεισόδιο, καταφέρνει και ξεφεύγει απ΄την παγίδα της αποσπασματικότητας. Αυτό είναι ένα πολύ καλό δέσιμο σεναρίου, με το πως το επεξεργάζεται δηλαδή, αλλα και ΜΟΝΤΑΖ.
Και τελικά όλα τα επεισόδια της ενιαίας υπόθεσης , επειδή κανένα δεν είναι άστοχο, έχουν όλα περιεκτικότητα και ρόλο για το εκάστοτε συναντούμενο πρόσωπο. Εδώ μπαίνει η σκηνοθεσία με τη σωστη διανομή, ξέρει ότι έχει γράψει καλούς ρόλους, άρα για να ανέβουν όλες αυτές οι σκηνές και για να αποκτήσουν σημασία, θέλουν ηθοποιούς!!!
Η ΚΟΡΑ ΚΑΡΒΟΥΝΗ ως εκδικητική, η ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΠΑ ως πληγωμένη πρώην σε μια πολυποίκιλη σκηνή , η ΒΙΚΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ως σύζυγος, ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΑΛΕΙΦΕΡΟΠΟΥΛΟΣ σε ερμηνεία φοβισμένου υπαλλήλου ο οποίος στο παίξιμο του κρατά μια ισορροπία στα στοιχεία και τον κάνει σύνθετο κι όχι καρικατούρα, ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ σε δύο ωραιότατα γραμμένες σκηνές που του βγάζουν πλήρη χαρακτήρα, η ΙΩΑΝΝΑ ΚΟΛΙΟΠΟΥΛΟΥ ως κοπέλα του Αλεξανδρή και ωραιότατη σκηνή -δώρο για το τέλος , η «Γιαπωνεζούλα» ΜΑΡΙ ΓΙΑΜΑΜΟΤΟ η οποία «δένει» και τη σχέση του ήρωα με το σούσι (σας λέω, είναι προσεγμένο, μελετημένο), ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΟΥΡΙΚΗΣ, είναι μερικά από τα στοιχεία των ωραίων ρόλων. Του Μουρίκη δεν είναι απλώς ωραίος ρόλος, είναι και καταλυτικός στην υπόθεση. Και παρόλο ότι τον υπερ-χρησιμοποιούν , κι αυτό δεν κάνει καλό ούτε στον ίδιο , να είναι σχεδόν σε κάθε ταινία αλλά ούτε και σε εκείνους που τον καλούν διότι δείχνει ότι όχι μόνο από σενάρια δεν ξέρουν αλλά κι από διανομή-τους παίρνουν «έτοιμους», εν τούτοις εδώ υπήρχε λόγος. Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΟΥΡΙΚΗΣ που είναι εξαιρετικότατος, κνηματογραφικός ηθοποιός, η λιτότητα του κι η αφαίρεση με την οποία παίζει του δίνουν τη σκυτάλη να τρέξει, εδώ από τον Γεωργόπουλο χρησιμοποιείται αλλιώς. Οχι μόνο ως έτοιμη φάτσα αλλά με ρόλο, με ρόλο που έχει καθοριστική σημασία και συγχρόνως με ένα εύρημα πάνω στο ρόλο , που τον κάνει ξεχωριστό.
Αφησα τελευταίο τον πρωταγωνιστή, τον ΟΜΗΡΟ ΠΟΥΛΑΚΗ διότι ο τρόπος με τον οποίο έπαιξε καθώς κι η κινηματογραφικότητα της ερμηνευτικής του αντίληψης ώστε το μοντάζ να τον χρησιμοποιεί στην κάθε σχέση με την οποία συναλλάσσεται και να φαίνεται διαφορετικός…ω, ναι. Είναι ένα στοιχείο επιπλέον που θαύμασα πάνω του. Αυτή ακριβώς η κινηματογραφικότητα της αντίληψης ώστε να δώσει χώρο στο μοντάζ να τον χρησιμοποιήσει με βάση τις περιστάσεις που προβλέπει το σενάριο, ο ίδιος όμως να πρέπει να παραμένει σταθερός.
Τη φωτογραφία, την υπογράφει γυναίκα! ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΟΥΜΟΥΡΗ. Κι είναι πολύ συμβατή με το όλον και πολύ ωραία τα νυχτερινά της.