Φαντάζομαι και στις Κάννες, όπου κατέληξε στον «ΧΡΥΣΟ ΦΟΙΝΙΚΑ», με πρόεδρο της κριτικής επιτροπής έναν «άτακτο» κι ασυμβίβαστο κινηματογραφιστή, που του αρέσουν οι προκλήσεις, τον ΣΠΑΪΚ ΛΗ, σε αυτή τη διαφορετικότητα με τις τολμηρότητες και τις όποιες εξαλλοσύνες, θα οφείλεται η πλειοψηφία των ελαχίστων μελών της επιτροπής.
Δεν είναι έργο από αυτά που συνηθίζουν να βραβεύουν στις Κάνες με «Χρυσό Φοίνικα», δεν είναι επισήμως έργο του auteur, όπου στις Κάνες (και στα Φεστιβάλ εν γένει) η αναζήτηση auteur μέσω έργου είναι κύριο ζητούμενο (σπάνια ξεκινούν από την αναζήτηση έργου με την καθ’ εαυτού έννοια), δεν είναι από την άλλη Ακαδημία των χιλιάδων μελών ώστε να πέσουν οι κλάδοι των κινηματογραφιστών με εργοκεντρικά κριτήρια της Τέχνης τους για να καταλήξουν σε αυτό.
Κι όμως, αν θελήσεις να το δεις ψύχραιμα κι αποστασιοποιημένα, να καταλάβεις δηλαδή τι είναι κι όχι να δεις κι εσύ ο κριτικός ως να ήσουν θεατής αν σου αρέσει ή δεν σου αρέσει, μπορείς να του βρεις πράγματα, τα οποία φτάνουν να θεωρήσουν υποσχόμενη auter-ίστρια την Γαλλίδα σκηνοθέτη ΖΟΥΛΙΑ ΝΤΥΚΟΥΡΝΟ, η οποία δεν συνεργάζεται με σεναριογράφους, σύμφωνα με τα όσα μας πληροφορούν οι τίτλοι αλλά χρησιμοποιεί ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥΣ, δύο τον αριθμό. Προφανώς για να της το συμμαζέψουν και να του δώσουν δομή. Αυτό αν μη τι άλλο , δηλώνει ενσυναίσθηση. Ξέρει ότι θέλει να κάνει το δικό της κι επί του δικού της ζητά καθοδήγηση κι όχι σενάριο, όπως το ξέρουμε. Ωστόσο, οι σεναριογραφικοί της σύμβουλοι προφανώς και διαθέτουν άριστη κατάρτιση κι έτσι αυτό όλο το πράγμα που θα μπορούσε να είναι ένα χύμα κι ασυμμάζευτο, αποκτά και δομή. Και φτάνει στο σημείο να λειτουργεί κι εργοκεντρικά, να υπάρχει δηλαδή μύθος. Κι όλα αυτά τα στοιχεία που η επίδοξη (?) auter- ίστρια έχει στο μυαλό της καταλήγουν να λειτουργήσουν και σεναριακά, χωρίς να μιλάμε για αντιπροσωπευτικό είδος του «σινεμά σεναρίου», όμως στα πλαίσια του τίτλου της κριτικής, στο «αυτό το κάτι άλλο» μπορεί να σταθεί κι ως άλλου τύπου σενάριο, όπως κι η ταινία είναι συνολικά .. κάτι άλλο
Ο μύθος, ξεκινά με μια κοπέλα , η οποία στα μικράτα της τραυματίστηκε σε τροχαίο, της έκαναν λεπτή χειρουργική επέμβαση στον εγκέφαλο και της τοποθέτησαν…τιτάνιο. Από κει και μετά, η αναπτυξιακή της λειτουργία ήταν αλλόκοτη, μπλέκει σε βιαιότητες, γίνεται serial killer κι άλλα που δεν είναι για να σας τα πω διότι και θα μακρηγορήσω και θα χάσει κι ο θεατής αυτό που έχει να του δώσει η ταινία, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΤΟΥ ΑΝ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ‘Η ΘΑ ΤΗ ΒΡΕΙ ΑΠΩΘΗΤΙΚΗ. Με το «κάτι άλλο» , όλα τα ενδεχόμενα βρίσκονται πάνω στο τραπέζι..
Αυτή, λοιπόν, η παράξενη κοπέλα ,θα βρεθεί στο δρόμο ενός μεσόκοπου πυροσβέστη , ο οποίος εδώ και δέκα χρόνια έχει χάσει το γιό του. Στο πρόσωπο της Αλεξιά, έτσι λένε την ηρωίδα, θα βρει το «γιό» και θα της παράσχει άσυλο, εντελώς ιδιόμορφου τύπου..Οχι, πάντως σαν «Στρελλα», όχι ακριβώς
Με άλλα λόγια, το «όχι ακριβώς», όπως διαβάζετε, απαντάται παντού.
Φυσικά, η ταινία από πλευράς ΟΨΗΣ, είναι πέραν περιγραφής Η φωτογραφία της, οι φωτισμοί, η δημιουργία ατμόσφαιρας φωτιστικής σε κλειστούς χώρους κι η μεγαλειώδης συνεισφορά του ΗΧΟΥ, του Ηχου ως σχεδιασμού όπου εντάσσει τη μουσική στους κόλπους του και της δίνει προτεραιότητα, όπως προτεραιότητα έχει δώσει κι η σκηνοθέτης στον ήχο γενικώς μαζί με τη φωτογραφία (και το μοντάζ είναι αποδοτικό αλλά δεν μπορούσε να είναι και διαφορετικό..)
Το πρωταγωνιστικό δίδυμο, ΒΕΝΣΑΝ ΛΙΝΤΟΝ στο ρόλο του πυροσβέστη κι ΑΓΚΑΘ ΡΟΥΣΕΛ ως «Αλεξιά» δεν αφήνουν περιθώρια ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΣΚΈΨΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΊ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΑΊΞΟΥΝ αυτούς τους ΡΌΛΟΥΣ. Και ξέρετε γιατί; Διότι μέσα σε όλο αυτό το «εξτρήμ» πράγμα που δεν ορρωδεί προ ουδενός, οι ρόλοι αυτοί έχουν συναίσθημα. Οι σεναριογραφικοί σύμβουλοι έχουν κάνει προφανώς σωστές υποδείξεις
Κι από ό,τι φαίνεται , το σινεμά βρίσκεται σε απελπισμένη αναζήτηση φρέσκων πραγμάτων, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ θα έλεγα εγώ, για να μπορέσει να σταθεί, καθώς χάνει έδαφος από όλες αυτές τις πλατφόρμες και τα τηλεοπτικά κανάλια που παράγουν ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ κι επιλέγει να «αντεπιτεθεί» με ένα περισσότερο «εξτρημ», που για κάποιους αυτό μπορεί να θεωρηθεί και σοφιστικέ, τρόπο.
Πάντως δεν θα το κατέτασσα στα «σοφιστικέ» έργα.