Ε, λοιπόν, στην ΥΠΟΘΕΣΗ θα σταθώ και στον ταυτόχρονο σκηνοθετικό χειρισμό της και βέβαια στην ΠΕΝΕΛΟΠΕ ΚΡΟΥΖ που κολυμπάει στην ασφαλή αλλά κι απέραντη αλμοδοβαρική θάλασσα …

Η υπόθεση κι η επεξεργασία της: Αυτό που με ενθουσιάζει στα έργα του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Τα σενάρια που τα γράφει με ένα τρόπο σαν να πρόκειται για έργα «αστυνομικά» όπου η πλοκή είναι διαρκώς παρούσα για να σου κρατεί αμείωτο το ενδιαφέρον καθώς αφηγείται ένα θέμα που σε άλλες περιπτώσεις, και δη φεστιβαλικές (ας μην αναφέρω τωρα τίτλους..), μένουν στο θέμα και δεν είναι σε θέση να το αναπτύξουν.

Δυο κοπέλες που γεννούν ταυτόχρονα. Η πιο ώριμη το θέλει το μωρό, η νεαρή που είναι κι ένα χρόνο πριν την ενηλικίωση , δεν το κάνει κέφι. Γεννούν κι οι δύο. Γνωρίστηκαν στο μαιευτήριο, η κάθε μία από τη δική της διαδρομή. Με διαφορετική προέλευση.

Αν τώρα νομίζατε ότι θα δείτε επί δύο ώρες, δύο γυναίκες να μιλούν για τη μητρότητα και διάφορα άλλα θεωρητικά  και το δράμα να πηγαίνει μονοκόμματα, ξεχάστε το.

Ο Αλμοδόβαρ, μέγας σεναριογράφος και σκηνοθέτης των δικών του σεναρίων, έχει άλλα στο μυαλό του. Βεβαίως και θα υποπτευθούμε ότι αυτές οι δυο , κι από τον τίτλο του έργου κι από τα ονόματα των δυο πρωταγωνιστριών, της ΠΕΝΕΛΟΠΕ ΚΡΟΥΖ και της ΜΙΛΕΝΑ ΣΜΙΤ , έτσι όπως είναι δίπλα – δίπλα στους τίτλους, ότι θα κινηθούν παραλλήλως με θέματα μητρότητας…..Ναι μεν, αλλά!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Δεν θα σας πω τι συμβαίνει διότι θέλω να καταθέσω το δικό μου συναίσθημα, τη δική μου έκπληξη, αυτά που δοκίμασα όταν ξεκίνησαν τα σημεία «καμπής» στην εξιστόρηση και θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να μη σας τα πω και να τα δοκιμάσετε κι εσείς οι θεατές, διότι αν δεν σας τα πω, θα εκτιμήσετε ακόμα περισσότερο την αξία. Και του συγκεκριμένου φιλμ αλλά και γιατί ο Αλμοδόβαρ είναι ξεχωριστός.

Διότι αυτό που συμβαίνει έχει να κάνει με κτίσιμο ιστορίας, με δομή σεναρίου, με έμφαση πάνω στο μύθο και το να πει αυτά που θέλει να πει, ξέρει ότι πρέπει να τα πει μέσω ιστορίας.

Κι οι δραματικές πιέσεις ,που ξεκινάνε αρκετά νωρίς από το περιβάλλον των ηρωίδων και βασικά της μεγαλύτερης, αυτής που επιθυμεί τη μητρότητα, αυτής που την παίζει η Πενέλοπε, μας βάζουν σε σκέψη τι μπορεί να συμβεί παρακάτω…Με μόνη τη διαφορά ότι αυτό που συμβαίνει, πρώτα θα μας έλθει ως δραματικό σοκ και στη συνέχεια , στην εξέλιξη του, ως κεραυνός αναπάντεχος. Κι αυτά τα σοκαριστικά δεν συμβαίνουν στο φινάλε, αλλά μόλις έχουμε περάσει από τη «δέση» στη «σύγκρουση», από την εισήγηση χαρακτήρων και θέματος δηλαδή, στο πέρασμα στην «υπόθεση».

Μέχρι εκείνη την ώρα  και κατά τη διάρκεια της υπόθεσης κι αφού έχουμε κεραυνοβοληθεί, έχει φροντίσει να έχει δώσει τόση μεστότητα στις ηρωίδες του, να έχει επικεντρώσει στο μητρικό και κατά δεύτερο λόγο, ή κατά συνέπεια, στο γενικότερο γυναικείο. Οπου σε αυτό το θέμα που το ελέγχει απόλυτα έχει εντάξει και τους στηρικτικούς χαρακτήρες , και τον ανδρικό (του εραστή της Πενέλοπε) και τον γυναικείο που είναι η μητέρα της Σμιτ (της «Ανας»), όπου όλοι έχουν να κάνουν με την μητρότητα και ταυτόχρονα με τον δικό τους χαρακτήρα και με ό,τι κουβαλά αλλά αυτό το « ό,τι κουβαλά «, το σενάριο δεν θα ξεφύγει, θα το κάνει κι αυτό πλοκή για μητρότητα.

Το πως σκηνοθετεί τη μητρότητα, στο σενάριο που ο ίδιος έγραψε, είναι ένα σημείο από τα πρώτιστα επιτεύγματα του φιλμ κι είναι αυτό που καθρεφτίζεται πάνω στη  Πενέλοπε, και της δίνει σαρωτική ερμηνευτική παρουσία, κι ας έχει παίξει και ρόλους πιο σύνθετους είτε με τον Αλμοδόβαρ είτε και με άλλους. Στο «και με άλλους» ας μου επιτραπεί μια παρένθεση: Η Πενέλοπε Κρουζ είναι δημιούργημα του Αλμοδόβαρ Του Αλμοδοβαρέικου σινεμά. Αυτό που είδε πάνω της ο Πέδρο και το έφτιαξε πάνω της, είναι αυτό που την εκτίναξε, που την εκτόξευσε και στη διεθνή της πορεία υπήρξαν επιτυχίες μόνο όπου την χρησιμοποιούσαν ως «αλμοδοβαρέϊκη». Ο Γούντυ Αλεν καταρχάς στο «Βικυ, Κριστίνα Μπαρτσελόνα» που της χάρισε και το Οσκαρ ή ο Ρομπ Μάρσαλ στο μιούζικαλ «Nine», που της είχε δώσει τον πιο ζουμερό ρόλο, αυτό της Σάντρα Μίλο του φελινικού «Οκτώμισυ» που γινόταν μιούζικαλ κι ο σκηνοθέτης την είχε χρησιμοποιήσει ως αλμοδοβαρέικη προσωπικότητα. Όταν την χρησιμοποιούν ως icon, είτε στο Χόλυγουντ είτε κι αλλού, συμβαίνει ο,τι και με την Κοτιγιάρ και με άλλες . Και με τη Σοφια Λόρεν συνέβαινε αυτό.

Κλείνω εδώ την παρένθεση περί Πενελοπε και φτάνω στην Πενελοπε όπως την έχει σκηνοθετήσει ο Αλμοδόβαρ στην συγκεκριμενη ταινία. Πως της έχει σκηνοθετήσει τη μητρότητα. Και πως ερμηνεύει αυτή τη μητρότητα η ηθοποιός, πως τη μεταφέρει στο θεατή. Έχουμε δει μητέρες και μητέρες στο σινεμά, μεγάλες ερμηνείες σε ρόλους μητέρων ,μην απαριθμώ. Έχουμε και δραματα μητρότητας. Αυτό του «γούτσου γουτσου» με το οποίο καθοδήγησε ο Πέδρο την Πενέλοπε, αυτός ο τρόπος με τον οποίο η ηθοποιός κοιτάζει ή «μυρίζει» το μωρό, αυτό όλο είναι ένα εκπληκτικό δείγμα της συνεργασίας τους, της συνεννοησης τους. Και βάση τόσο για τη σκηνοθεσία όσο και την ερμηνεία.

Εξαιρετική κι η συμπρωταγωνίστρια η ΜΙΛΕΝΑ ΣΜΙΤ όπου πάνω της σκηνοθετεί ο Πέδρο διαφορετικά τη μητρότητα αφού διαφορετικά την έγραψε.

Το «Παράλληλες μητέρες» , όπως είπα και πιο πάνω, επεκτείνεται και στον περίγυρο. Γι αυτό και θα αναφερθώ ξεχωριστά, ως τέλειο ρόλο supporting , στην ΑΪΤΑΝΑ ΣΑΝΤΣΕΘ-ΧΙΧΟΝ, που παίζει τη μαμά της Σμιτ. Τι ωραίος ρόλος. Τι ωραία ηθοποιός. Τι φινέτσα, αλλά και τι δραματικότητα. Η αναφορά του Πέδρο στο σινεμά ή το θέατρο που είναι πάντα μια σταθερά, εδώ εφηύρε ρόλο , παρόμοιο με εκείνο της Μαρίσα Παρέδες του «Όλα για τη μητέρα μου», όπου εδώ τα μητρικά, τα γυναικεία, τα καριερίστικα, οι προκαταλήψεις, θα συνδεθούν με το Λόρκα αλλά όχι με τη «Γέρμα» που έχει να κάνει απευθείας με τη μητρότητα» μα με τη «Δόνα Ροζίτα» που έχει να κάνει με το μαράζωμα της γεροντοκόρης. Πως τα εμπνέεται, τα φτιάχνει και τα συνδέει όλα αυτά, μόνο ο Πέδρο ξέρει. Και πως την εμφανίζει κάποια στιγμή ντυμένη τη Χιχόν, ύστερα από την πρώτη της θεατρική επιτυχία στη Μαδρίτη, σε όλες τις αποχρώσεις του μπορντό. Grand-Dame , κανονικά. Είναι μια λεπτομέρεια όλο αυτό αλλά καθοριστικής σημασίας.

Σε μεγάλη ωρα κι η συνεργασία με τον μόνιμο μουσικό του, τον ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΙΓΚΛΕΣΙΑΣ. Τι μελωδίες έχει βρει για να συνοδεύσει τις σκηνές είτε των ανατροπών είτε της μητρότητας.

Όμως έχω και μια ένσταση και πρέπει να την πω: Η λύση, το φινάλε, μόνο μερικώς δένει με το κεντρικό θέμα. Εκτός αν στην έννοια «μητρότητα» δώσουμε προεκτάσεις ως το θέμα «πατρίδα». Υπό αυτό τον όρο στέκει αλλά πάλι σε ήχο πλάγιο, όχι σε άμεση συνάρτηση.

Περισσότερο δεν μπορώ να πω διότι αγαπώ τους θεατές που θα πάνε να το δουν και θέλω να το αισθανθούν και να το ανακαλύψουν μόνοι τους .