Πρώτον και κύριον, μόνο ένας, αυτός της Ολίβια Κόλμαν, προέρχεται από σενάριο με υποψηφιότητα για Οσκαρ. Κανένας άλλος αλλά ούτε και το φιλμ της Κόλμαν περιλαμβάνεται σε καλύτερη ταινία ή σε σκηνοθεσία, κι οι ρόλοι, θα δούμε παρακάτω ότι ελέγχονται και για τη σημαντικότητα τους. Όχι τόσο για το πάτημα που δίνουν στις ηθοποιούς όπου όλες ανταποκρίνονται γενναία σε αυτό που ανέλαβαν, αλλά στο ότι για ποιους χαρακτήρες μιλάμε, για τι είδους συγκεκριμένες γυναίκες ηρωίδες , συνολικά για κάτι που είναι βασικός κανόνας στην ερμηνευτική αξιολόγηση και θα έπρεπε να το ξέρουν κι οι κριτικοί όταν γράφουν για ερμηνείες και να μην περιορίζονται λόγω άγνοιας σε κλισέ τύπου «πειστικός», «επαρκής» και…δατ’ς ολ. Αυτός λοιπόν ο κανόνας ,θέτει ένα ζήτημα, για το πως μπορεί ο ηθοποιός να δώσει σάρκα και οστά σε ένα ρόλο επί της ουσίας ανύπαρκτο. Δηλαδή στο ποια είναι ακριβώς αυτή η γυναίκα που η ηθοποιός παίζει ώστε να ξέρουμε τι εννοούμε με τη λέξη ερμηνεία…
Πάμε να εξετάσουμε τις συγκεκριμένες της φετινής 5άδας και μέσα από εκεί να ανιχνεύσουμε επιτεύγματα ερμηνειών κι ελλείματα ρόλων.
ΥΠΟΨΗΦΙΕΣ
- ΤΖΕΣΙΚΑ ΤΣΑΣΤΕΪΝ «The eyes of Tammy Faye»
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: 3η υποψηφιότητα, χωρίς νίκη ως τώρα. Ηταν υποψήφια για β’ ρόλο το 2012 στις «Υπηρέτριες» και προτάθηκε και τον επόμενο χρόνο, το 2013, σε Α’ ρόλο για το «Zero Dark Thirty»
Ο ΡΟΛΟΣ: Παίζει υπαρκτό πρόσωπο, την τηλε-ευαγγελίστρια Τάμυ Φαίη Μπάκερ, που μαζί με τον σύζυγο της, στις δεκαετίες 70 και 80 , είχαν φτιάξει εκπομπή και κανάλι χριστιανικού κηρύγματος. Όμως έπεσαν οι ανταγωνισμοί, παρασκηνιακές κινήσεις και διάφορα άλλα ζητήματα κι από την ακμή βίωσε τη βαθύτατη παρακμή.
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Είναι σαρωτική η Τζέσικα Τσαστέιν κι είναι γραμμένος κι ο ρόλος έτσι ώστε να σαρώσει. Είναι ένα σενάριο δυο καθαρών ωρών, που η Τσααστέιν παίζει σε όλες σχεδόν τις σκηνές και σε κάθε σκηνή έχει απίστευτα πράγματα να κάνει. Αποτέλεσμα να μη μένει πολύς χώρος για τον καλό συμπρωταγωνιστή της Αντριου Γκάρφηλντ, ο οποίος, όμως είναι τυχερός και πάει στα Οσκαρ με άλλη ταινία, το «Tick…Tick..Boom».Το λέω αυτό διότι η εν λόγω «σάρωση» που δεν έχει να κάνει με αδυναμία του ηθοποιού αλλά με τον τρόπο γραψίματος του σεναρίου, αποβαίνει υπέρ της Τσαστέιν. Επίσης, η υποψηφιότητα στο Οσκαρ Μακιγιάζ είναι από εκείνες που συνδράμουν στην εξωτερική ολοκλήρωση του ρόλου έχοντας ως δεδομένο την καλή ερμηνεία. Το ερώτημα που μπορεί να αφαιρέσει ψήφους είναι για τη σημαντικότητα του βιογραφούμενου προσώπου ώστε να γίνει έργο- ρόλος και να πάρει Οσκαρ η ηθοποιός που θα την υποδυθεί.
2, ΟΛΙΒΙΑ ΚΟΛΜΑΝ «Η χαμένη κόρη» (The lost daughter)
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: ΟΣΚΑΡΟΥΧΑ η ΟΛΙΒΙΑ ΚΟΛΜΑΝ. Το κέρδισε το 2019, Α’ ρόλου, στην ταινία του δικού μας Γιώργου Λάνθιμου «Η ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΗ». Η φετινή είναι η 3η υποψηφιότητα, είχε προταθεί και πέρσι, το 2021, σε β’ ρόλου για τον «Πατέρα»
Ο ΡΟΛΟΣ: Υποδύεται μια γυναίκα ανεβασμένου μορφωτικού επιπέδου , που κάνει ,μοναχικές διακοπές στη Ελλάδα και με αφορμή ένα τυχαίο περιστατικό στην πλαζ του ξενοδοχείου, με μια οικογένεια, κι ένα παιδάκι που χάθηκε προς στιγμήν, αναπηδούν δικές της μνήμες και καταστάσεις με το παρελθόν, τη σχέση με τη μάνα της, με τις δύο κόρες της, με τους άνδρες….. Κυρίως με τον εαυτό της που προσωποποιείται ως παρεμβατικός ρόλος ο οποίος δίνει υποψηφιότητα για supporting Οσκαρ στη ηθοποιό που την παίζει σε νεότερη ηλικία, στην Τζέσι Μπαγκλεϋ
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Η λεπτότητα των ερμηνευτικών αποχρώσεων της Ολίβια Κόλμαν κι αυτή η αφοπλιστική εσωτερική της λιτότητα είναι το ερμηνευτικό επίτευγμα, είναι οι ιριδένιες ίνες με τις οποίες η ηθοποιός κεντά το ρόλο της. Όμως το σενάριο , όπως είναι γραμμένο της δίνει την ανάλογη δυνατότητα για κατάκτηση; Τη στιγμή που ως ηρωίδα την αφήνει και λιγο μετέωρη, όπως μετέωρη μένει και η ιστορία διότι έτσι την είχε γράψει η Ιταλίδα συγγραφέας Ελενα Φεράντε στο βιβλίο της “la figlia oscura” κι η σκηνοθέτης-διασκευάστρια Μάγκι Τζίλενχάαλ, την κράτησε και στο σενάριο της.
- ΠΕΝΕΛΟΠΕ ΚΡΟΥΖ «Παράλληλες μητέρες» (Madres paralelas)(Parallel mothers)
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: ΟΣΚΑΡΟΥΧΑ η ΠΕΝΕΛΟΠΕ ΚΡΟΥΖ, πήρε ΟΣΚΑΡ β’ ρόλου το 2009 για το «VICKY, CHRISTINA, BARCELONA» του Γουντυ Αλεν. Η φετινή είναι η 4η υποψηφιότητα της. Εχει προταθεί και για τις ταινίες «Volver- Γύρνα πίσω» (Α’ ρόλου, 2007) και «Nine» (β’ ρόλου 2010)
Ο ΡΟΛΟΣ: Μια αρχαιολόγος μένει έγκυος, αποφασίζει να κρατήσει το παιδί, στο μαιευτήριο γνωρίζεται με μια άλλη ετοιμόγεννη και γίνονται φίλες, γεννάνε σχεδόν ταυτόχρονα και μετά ξεσπά το δράμα .. Ποιανής είναι το παιδί που πέθανε; Ελα όμως που συνήψαν και σχέση ερωτική που ξεκίναγε από το πάθος της μητρότητας…
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Οι μεγάλες στιγμής της ερμηνευτικής πρωτοβουλίας της Πενέλοπε Κρουζ- και φυσικά ο Πέδρο Αλμοδόβαρ της το υπογραμμίζει και της το προβάλλει- είναι οι σκηνές που εκδηλώνει το πάθος της μητρότητας. Ο τρόπος που κοιτάζει το μωρό, που πιάνει το μωρό, που μυρίζει το μωρό. Κι η δραματική προέκταση των σεναριακών καταστάσεων παίζεται από την Πενέλοπε ακριβώς σε αυτή τη βάση, πάνω στη μητρότητα. Ωστόσο το έργο, μαζί του κι ο ρόλος, κάπου σταματά και το φινάλε δεν έχει καμία σχέση ούτε με το κύριο θέμα ούτε με την ολοκλήρωση της ηρωίδας προς κάπου αλλού, είναι ένα στοιχείο που στοίχισε στην ταινία την υποβολή από τη χώρα της, την Ισπανία, για το Διεθνές Οσκαρ
- ΝΙΚΟΛ ΚΙΝΤΜΑΝ «Being the Ricardos»
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: ΟΣΚΑΡΟΥΧΑ η ΝΙΚΟΛ ΚΙΝΤΜΑΝ, τιμήθηκε το 2003 για τις «ΩΡΕΣ»-Α’ ρόλου. Η φετινή είναι η 5η υποψηφιότητα της. Ηταν υποψήφια και για τα φίλμ «Μουλέν Ρουζ» (2002), «Απώλεια- Rabbit hall» (2011), «Lion» (2017- β’ ρόλος)
Ο ΡΟΛΟΣ: Παίζει την Λουσίλ Μπολ , την κωμικό – μύθο της αμερικανικής (και τελικώς και της παγκόσμιας ) τηλεόρασης σε μια ψυχολογική, παρασκηνιακή ανίχνευση από τον συγγραφέα Ααρον Σόρκιν….
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Η Νικόλ Κίντμαν είναι εξαιρετική αλλά σε τι ακριβώς; Ποιάν ακριβώς Λούσυ παίζει; Αυτός ήταν κι ο τίτλος στην κριτική μου για την ταινία, στο PANTIMO.GR Και τον είχα διατυπώσει πάνω στον κανόνα περί του πως από ένα σημείο και μετά μπορεί ο ηθοποιός να δώσει σάρκα και οστά σε ένα ρόλο που είναι ουσιαστικά ανύπαρκτος. Ανύπαρκτος, όμως, ως προς τι; Ως προς την Λούσιλ Μπολ που ξέρουμε, όπως τη ξέρουμε. Από την οποία απουσιάζει και το κωμικό της φυσικά, αν κι η Νικόλ Κίντμαν βρίσκει τον τρόπο να το υποδείξει σε μια δυο σκηνές-αναφορά στην κωμική σειρά. Εδώ είναι η Λούσυ του Ααρον Σόρκιν, αυτήν παίζει εξαιρετικά η Νικόλ Κίντμαν, πάνω σε αυτήν θα κριθεί, ωστόσο εδώ βλέπουμε και κάτι που στο τελικό κοσκίνισμα μπορεί να αποβεί υπέρ της Τζέσικα Τσαστέιν. Ποιο; Το ότι η σαρωτική Τσαστέιν σχεδόν εκμηδενίζει τον εξαίρετο παρτενέρ της ενώ στης Κίντμαν, ο Χαβιέ Μπαρδέμ καταφέρνει και βρίσκει χώρο να φτιάξει ρόλο και τελικώς να μπεί κι αυτός υποψήφιος στον Α’ Ανδρικό. Κι αυτό φυσικά έχει να κάνει με τον τρόπο γραψίματος του Σόρκιν.
- ΚΡΙΣΤΕΝ ΣΤΙΟΥΑΡΤ «Spencer»
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: η νέο- εισερχόμενη της 5άδας
Ο ΡΟΛΟΣ: Υποδύεται την Πριγκίπισσα Νταϊάνα. Του Καρόλου και του Μπάκιγχαμ. Την υποδύεται σε ένα συγκεκριμένο περιστατικό, μιας Παραμονής Χριστουγέννων όπου προσπαθεί να «ταριχεύσει» τους δαίμονες της, παλεύει να καταπολεμήσει τη βουλιμία αλλά στην ουσία αφήνεται, φέρεται πολύ τρυφερά στα παιδιά της περισσότερο σαν μεγαλύτερη αδελφή που τα προτρέπει σε αταξίες παρά σαν μητέρα, ταυτοποιείται με την Αννα Μπόλευν που τη θυσίασε ο Ερρίκος Η’ για μια άλλη γυναίκα, την Τζέην Σέυμουρ (βέβαια ξεχνά ότι κι η Μπόλευν είχε εκτοπίσει με τον ίδιο τρόπο την Αικατερίνη της Αραγωνίας…..)
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ΅Η Στιούαρτ πετυχαίνει να βγάλει προς τα έξω το απόλυτο εύθραυστο της Νταϊάνας σε συνδυασμό με την ψυχολογική διαταραχή της την οποία ερμηνεύει αποδοτικότατα με εσωτερικό και λιτό τρόπο. Είναι ταινία δώρο για την ερμηνεύτρια, ο Πάμπλο Λαραίν, ο σκηνοθέτης, δουλεύει αποκλειστικά για αυτήν, μέχρι κι ο συνθέτης, ο Τζόνι Γκρήνγουντ, που είναι υποψήφιος για Οσκαρ στην «εξουσία του σκύλου», δουλεύει κι αυτός για να συνοδεύει την Στιούαρτ, με ένα όργανο, σαν να της παίζει διαρκώς το ιδιο ρέκβιεμ- δηλώνει το διηνεκές, εσωτερικό της πένθος. Όμως, ολοκληρώνεται κάτι; Ή όλο αυτό μένει στον αέρα; Από την ταινία εννοώ κι από αυτό θα εξαρτηθούν πολλές ψήφοι.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Διαβάζοντας προσεκτικά την ανάλυση του ρόλου της κάθε υποψήφιας και τον πρόλογο με τον οποίο θέλησα να σας βάλω σε ένα κλίμα και σε ένα ακόμα κεφάλαιο Γνώσης, μπαίνουμε στη «αναρώτηση» για τις ψήφους. Σαφώς κι οι δύο πόλοι είναι η Τζέσικα Τσαστέιν με την πληθωρικότητα της κι η Κρίστεν Στιουαρτ με την εσωτερικότητα της. Ενδιάμεσα απειλεί η Νικόλ Κίντμαν. Όμως, με τι η κάθε μια διεκδικεί ή απειλεί; Διότι είναι κι οι άλλες δυο, κι η Ολίβια Κόλμαν κι η Πενελοπε Κρουζ , κάθε άλλο παρα ερμηνευτικά ευκαταφρόνητες....Οι Ηθοποιοί σωματειακά έχουν ταχθεί υπέρ της Τσαστέιν. Οι Σκηνοθέτες προφανώς και θα διαιρεθούν δια του 5 διότι δεν τους έχει αρέσει καμία ταινία, ίσως σε κάποιους να άρεσε της Κόλμαν αλλά δεν είμαστε βέβαιοι ότι οι Σκηνοθέτες ψηφίζουν κλαδικά Κόλμαν. Από αυτούς μάλλον θα πάρει κάποιες υπολογίσιμες ψήφους η Νικόλ. H Νικόλ θα παρει κι από Σεναριογράφους-ούτε συζήτηση, εκεί μπορεί να πάρει και μαζικές. Οι Μουσικοί θα ψηφίσουν στα σίγουρα την Κρίστεν Στιουαρτ- καθώς βλέπουν τη μουσική να δουλεύει για αυτήν κι εκείνη να έχει ανταποκριθεί με τον τρόπο της, παρόλο ότι αυτά δεν συμβαίνουν ταυτόχρονα στη ώρα της δημιουργίας. Οι Ενδυματολόγοι θα διχαστούν μεταξυ Τσαστέιν και Στιουαρτ (ηθοποιός και ρούχο)με ελαφρά υπεροχή της πρώτης όμως να έχουμε υπόψη ότι η Κίντμαν είναι μια ηθοποιός που εκτιμάται ιδιαιτέρως από τους Ενδυματολόγους κι ρολος της Λούσυ της επιτρέπει ανανέωση της εκτίμησης, οι μοντέρ θα έχουν ενθουσιαστεί με την Τσαστέιν και με τις περιεκτικές της σκηνές, που, όπως και να τις βάλεις, το σαρωτικό θα το πετύχεις…Το ότι οι Μακιγιέρ θα ψηφίσουν Τσαστέιν δεν χωρα καμιά αμφιβολία- κάτι ψιλά θα της αφαιρέσει η Νικόλ, διότι θα δουν τη συμβολή του μακιγιάζ στο παίξιμο αυτής ‘εστω της Λούσυ... .Αλλα αυτά είναι σε γενικές κλαδικές γραμμές , διότι είπαμε ότι όλες από κάπου κερδίζουν κι από κάπου χάνουν. Λογικά η Τσαστέιν είναι ένα βήμα μπροστά….