Ας δούμε λοιπόν τι αντιπροσωπεύει η φετινή 5άδα

ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ

1. ΧΑΒΙΕ ΜΠΑΡΔΕΜ «Being the Ricardos»

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: ΝΙΚΗΤΗΣ του ΟΣΚΑΡ β’ ρόλου το 2008 ο ΧΑΒΙΕ ΜΠΑΡΔΕΜ για την ταινία «ΚΑΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΓΙΑ τους ΜΕΛΛΟΘΑΝΑΤΟΥΣ» των αδελφών Κοέν. Η φετινή είναι η 4^η υποψηφιότητα του. Εχει προταθεί και για δύο ταινίες σε Α’ ρόλο, στο «Πριν πέσει η νύχτα» το 2001 και στο «Biutiful» το 2011

Ο ΡΟΛΟΣ: Ο Μπαρδέμ παίζει εδώ το ρόλο του Ντέζι Αρνάζ, του ηθοποιού, performer, τραγουδιστή κλπ αλλά βασικά συζύγου και συνεταίρου και παρτενέρ της Λούσιλ Μπολ, της μεγάλης τηλεοπτικής κωμικού. Σε ένα σενάριο το οποίο στριφογυρίζει γύρω από τη σχέση τους.

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Ο Μπαρδέμ παίζει το ρόλο του «γυναικά» Κουβανού Ντέζι με χάρη, γοητεία, αποστασιοποίηση και διακριτικότητα ώστε όλο αυτό να τον κάνει πιο «ύποπτο» στην ειλικρίνεια της σχέσης του με τη Λούσυ και φαινομενικά απόλυτα ειλικρινή. Το μεγάλο του επίτευγμα είναι ότι καταφέρνει και δίνει στο ρόλο του τόσο έντονη παρουσία , αξιοποιώντας και τη βοήθεια του σεναρίου, μέχρις ενός σημείου, ώστε ο ρόλος να επιβάλλεται ως πρωταγωνιστικός και να μήην σαρώνεται από την παρουσία-ρόλο της «Λούσυ»-Νικόλ Κίντμαν. Κάτι που δεν συμβαίνει (όπως έχω αναφέρει στο περί Α’ γυναικείου ρόλου) με τον Αντριου Γκάρφηλντ και την Τζέσικα Τσαστέιν στα «Μάτια της Τάμυ Φαίη» όπου εκεί η πρωταγωνίστρια είναι σαρωτική για τον παρτενέρ. Εδώ δεν ισχύει κάτι τέτοιο κι αυτό είναι μια νίκη του Μπαρδέμ.

2. ΜΠΕΝΕΝΤΙΚΤ ΚΑΜΠΕΡΜΠΑΤΣ «Η εξουσία του σκύλου» (The power of the dog)

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: 2^η υποψηφιότητα, είχε προταθεί και το 2015 για το «Παιχνίδι της μίμησης» χωρίς νίκη

Ο ΡΟΛΟΣ: Ενας αρνητικός χαρακτήρας, άφιλος, μονήρης, εχθρικός προς τους πάντες σε μια φάρμα στα βουνά της Μοντάνα του 1923, του οποίου η ζωή αναστατώνεται με το γάμο του αδελφού του με μια χήρα που έρχονται να κατοικήσουν στη φάρμα και τους ακολουθεί κι ο έφηβος γιός εκείνης. Αναστάτωση επιθετικού εαυτού κι εσωτερικού κόσμου, με κρυμμένες καταστάσεις….

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Τέτοια εσωτερικότητα σε γουέστερν….Βέβαια δεν μιλάμε για παραδοσιακό. Μιλάμε για υπόκωφες καταστάσεις, όπως τις σκηνοθετεί μια γυναίκα, η Τζέην Κάμπιον συγκεκριμένα , κι ο εν λόγω ηθοποιός ,της είναι ό,τι πιο χρήσιμο για να προβάλει σταδιακά και διακριτικά την εσωτερική αναστάτωση του ήρωα, που είναι και χαρακτηριστικό της ταινίας. Ολο αυτό το εσωτερικό στοιχείο. Όλα δουλεύουν για αυτόν και φυσικά οι σύνθετοι φωτισμοί και τα κοντινά πλάνα που είναι απαραίτητα για το είδος της ερμηνείας του.

3. ΑΝΤΡΙΟΥ ΓΚΑΡΦΗΛΝΤ «Tick…Tick…Boom!»

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ : 2^η υποψηφιότητα. Ειχε προταθεί και το 2017 για το «Αντιρρησίας συνείδησης» αλλά δεν το πήρε

Ο ΡΟΛΟΣ: Ρόλος μιούζικαλ, ρόλος δραματικής βιογραφίας, του πολυτάλαντου τραγουδοποιού κι όχι μόνο , Τζόναθαν Λάρσον, που έδωσε τη μάχη της επιβολής, της ανάδειξης του πληθωρικού ταλέντου του, έκανε το θεατρικό μιούζικαλ θριάμβου «Rent» , που σάρωσε τα «Τ’ονυ» και διαπλάτυνε και τα γεωγραφικά όρια του Μπροντγουέι, αλλά δεν πρόλαβε να το χαρεί, έφυγε από επιπλοκές στην περίοδο του Aids….

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΙΤΕΥΓΜΑ: Ενας πολυτάλαντος εκλήθη να ερμηνεύσει ένα πολυτάλαντο. Ο Αντριου Γκάρφηλντ τον Τζόναθαν Λάρσον. Το θέμα είναι ότι ο Γκάρφηλντ, εκλήθη να το κάνει με τους όρους και τους κανόνες του μιούζικαλ για να αποδείξει ότι είναι ικανός και για αυτό το σύνθετο είδος, όπου τον σκηνοθετεί ανερχόμενος καλλιτέχνης του είδους αυτού, κυρίως από το θέατρο, ο Λιν Μανουελ Μιράντα. Ο Γκάρφηλντ έχει όλο τον αέρα, την ευκινησία , την ελαστικότητα του μιούζικαλ και την ίδια στιγμή, κάλλιστα, μέσα σε όλη αυτή τη νευρώδη κατάσταση, μπορεί και υπενθυμίζει τις δραματικές του καταβολές και ρίζες, την πρόζα που είναι και το είδος του.

4. ΓΟΥΙΛ ΣΜΙΘ «Η Μέθοδος των Γουίλιαμς» (King Richard)

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: 3^η υποψηφιότητα. Εχει προταθεί το 2002 για τον «Ali» και το 2007 για το ¨Κυνήγι της ευτυχίας» κι είχε χάσει συμπτωματικά και τις δύο φορές από άλλους Αφρο-αμερικανους, την πρώτη από τον Ντένζελ Γουάσινγκτον στο «Ημέρα εκπαίδευσης» (με τον οποίο είναι και φέτος συνυποψηφιοι), τη δεύτερη από τον Φόρεστ Γιουίτακερ στο «Ο τελευταίος βασιλιάς της Σκωτίας».

Ο ΡΟΛΟΣ: Ο Ρίτσαρντ Γουίλλιαμς, ένας απλός άνθρωπος, οικογενειάρχης, με πολυμελή οικογένεια, που νοιάζεται και έχει δει ότι οι δυο από τις κόρες του έχουν ταλέντο τενίστα. Τα βάζει κάτω κι αποφασίζει, εις πείσμα και της λογικής πολλές φορές αλλά και των τρεχουσών κοινωνικών και φυλετικών συνθηκών, να τις κάνει αθλήτριες έως και πρωταθλήτριες.

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Φυσικά κι είναι η πιο ώριμη ερμηνεία στην καριέρα του Γουίλ Σμιθ, το που έχει πατήσει για να παίξει αυτόν τον πεισματάρη άνθρωπο ως ήρεμο αλλά κι αλαφροΐσκιωτο οικογενειάρχη, δεν υπάρχει ίχνος επίδειξης στην ερμηνεία του, παράλληλα βοηθιέται να την προβάλλει όχι μόνο από το πλήρες κι εύληπτο μα και ροϊκό  σενάριο καθώς κι από το μοντάζ που την προωθεί και της δίνει ρυθμό με ένα τρόπο θαυμάσιο, προστατεύοντας τη ροή που του έχει χαρίσει το σενάριο.

5. ΝΤΕΝΖΕΛ ΓΟΥΑΣΙΝΓΚΤΩΝ «Η τραγωδία του Μάκβεθ» (The tragedy of Mackbeth).

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: ΟΣΚΑΡΟΥΧΟΣ ο ΝΤΕΝΖΕΛ , έχει κερδίσει Β’ ρόλου το 1990 για το «GLORY, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΞΑ» και το 2002, Α’ ρόλου για το «ΗΜΕΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ».

 Η φετινή είναι η 9^η υποψηφιότητα του, ξεπέρασε τον ΜΑΡΛΟΝ ΜΠΡΑΝΤΟ, τον ΤΖΑΚ ΛΕΜΟΝ  που έχουν ΝΙΚΗ, αλλά και τον Πήτερ Ο’Τουλ (που έχει μόνο ήττες στην 8άδα του- πλην ενός ΤΙΜΗΤΙΚΟΥ) και φέτος ισοφαρίζει τον ΣΠΕΝΣΕΡ ΤΡΑΙΗΣΗ με δύο Οσκαρ , τον ΠΩΛ ΝΙΟΥΜΑΝ και τον ΑΛ ΠΑΤΣΙΝΟ , οι οποίοι είναι ΟΣΚΑΡΟΥΧΟΙ αλλά έχουν από ένα- ο Πωλ Νιούμαν έχει επιπλέον κι ένα τιμητικό.   Ο Ντένζελ Γουάσινγκτων έχει προταθεί χωρίς να το κερδίσει για τα φιλμ «Κραυγή ελευθερίας» (1988, supporting), «Μάλκολμ  Χ» (1993), «Hurricane» (2000), «The flight» (2013), «Fences» (2017), «Roman J.Israel, Esq» (2018)

Ο ΡΟΛΟΣ: Ο Μάκβεθ της Σκωτίας, Ο σαιξπηρικός ήρωας, του σαιξπηρικού κειμένου, που έβαψε τα χέρια στο αίμα κι έγινε συνώνυμος της εξόντωσης των αντιπάλων προκειμένου να αναρριχηθεί στα ύπατα αξιώματα…

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Σε αντίθεση με τους Βρετανούς που κολλημένοι στην σαιξπηρική τους παράδοση δεν τον αναγνώρισαν ως σαιξπηρικό ερμηνευτή, η πολευθνική Ακαδημία Κινηματογράφου της Αμερικής προσπέρασε το σαιξπηρικό και στάθηκε στο κινηματογραφικό. Κι είναι πράγματι μία από τις κορυφαίες ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΦΙΚΩΝ όρων κι ορίων σαιξπηρικές ερμηνείες. Ο Γουόσινγκτων παίζει συνειδητά σινεμά τον σαιξπηρικό ήρωα, όχι με τον τρόπο το Ολίβιε, του Σμοκτουνοφσκι, του Ουέλς αλλά με τη δύναμη που απαιτούν η λιτή εκφορά του κινηματογραφικού λόγου και το «γκρο πλαν».

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Ακούστε να δείτε! ΔΥΟ είναι οι ΠΟΛΟΙ: Ο Μπένεντιτ Κάμπερμπατς κι ο Γουίλ Σμιθ. Γιατί; Διότι εκπροσωπούν δυο διαφορετικά πράγματα στην ερμηνεία στο σινεμά. Του Κάμπερματς είναι «Σκηνοθετική», του Σμιθ είναι «Σεναριακή». Του πρώτου υπαγορεύεται από τις σχολαστικές λεπτομέρειες της σκηνοθεσίας και τι του απαιτεί ή του ορίζει να κάνει, του δεύτερου είναι καθαρά σεναριακό το βάρος, είναι ρόλος όπως έχει γραφτεί με όλους τους χυμούς του, όπως έχει ενταχθεί σε μια ιστορία κι επιπλέον υπάρχει κι ένα μοντάζ που το προωθεί μοναδικά. Αντίστοιχο προωθητικό στην περίπτωση του Κάμπερμπατς είναι η Φωτογραφία με τους φωτισμούς που του κάνει ώστε να του προβάλει εσωτερικό στοιχείο. Όταν το κοσκίνισμα το τελικό έχει να κάνει, σε οποιοδήποτε τομέα, μεταξύ σεναριακού και σκηνοθετικού, συνήθως υπερτερεί το σεναριακό. Οι Σεναριογράφοι κι οι Μοντέρ θα ψηφίσουν με χίλια τον Σμιθ, οι σκηνοθετες κι οι διευθυντές φωτογραφίας τον Κάμπερμπατς- οι τελευταίοι, όμως, έχουν και τον μαυρόασπρα φωτισμένο Γουώσινγκτον και τα «γκρο» σαιξπηρικά πλάνα του.. Οι Ηθοποιοί σωματειακά αποφάνθηκαν υπερ του Σμιθ.  Οι Μοντέρ θα μπορούσαν να ρίξουν κι έναν οβολό αναγνώρισης στον Αντριου Γκαρφηλντ για το πως κινείται και χορεύει πάνω στο είδος μιούζικαλ. Οσους δεν συνεπάρει η δουλειά της μοντέζ πάνω στην ερμηνεία του Σμιθ, αν και δεν θα είναι πολλοί οι αδιάφοροι μοντέρ της «μεθόδου Γουίλλιαμς». Σκηνογράφοι κι ενδυματολόγοι, οι πρώτοι θα μπορούσαν να διαιρεθούν μεταξύ Γουάσινγκτων και Κάμπερμπατς αλλά ο Κάμπερμπατς έχει πιο ισχυρές προοπτικές ρόλου στο πλαίσιο Μοντάνα για να αναγνωριστεί από καθ’ ύλιν  αρμοδίους.  .