Ένα αεροπορικό δυστύχημα πραγματεύεται η ταινία , κι όπως υποψιάζεται ο αναγνώστης, το «Μαύρο Κουτί» του τίτλου, έχει να κάνει ακριβώς με αυτό. Με το ότι σε κάθε αεροπορικό δυστύχημα που συμβαίνει πιά, αναζητείται το περιβόητο «μαύρο κουτί» που θα δώσει τις εξηγήσεις και τις απαντήσεις.
Φαίνεται, όμως, πως και για το «μαύρο κουτί» ακόμα, τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα. Μπορούν να αλλοιωθούν στοιχεία, σύμφωνα με το σενάριο της ταινίας που βλέπουμε, μπορούν ακόμα και να απαλειφθούν με κάποιο τρόπο, που τον ξέρουν οι ειδικοί.
Ενας τέτοιος ειδικός είναι κι ο κεντρικός ήρωας της εν λόγω ταινίας, ένας αναλυτής των μαύρων κουτιών στα αεροπλάνα. Πολύ γρήγορα θα υποπτευθεί ότι κάτι τρέχει, κάτι μη φυσιολογικό με την πρόκληση του δυστυχήματος και με το δυστύχημα καθ’ αυτό και θα ξεκινήσει μια δική του έρευνα.
Η όλη έρευνα είναι επιλεγμένη από τον σκηνοθέτη, τον ΓΥΑΝ ΓΚΟΖΛΑΝ, ο οποίος συμμετέχει και στο σενάριο της ταινίας μαζί, με άλλους δύο, προφανώς δίνει τη σκηνοθετική πινελιά αλλά με ουσιαστική παρέμβαση εξού και το διαπιστευτήριο του ονόματος στους τίτλους του σεναρίου, να γίνει στα σκοτάδια. Κυριολεκτικά. Είναι μια συγκεκριμένη και συνεπής επιλογή ώστε να μας βάζει στο μυστήριο του δυστυχήματος, των ερευνών που κάνει ο κεντρικός ήρωας αλλά και των κινδύνων. Το προϋποθέτει το σενάριο όλο αυτό, σχεδόν το απαιτεί.
Οι έρευνες του ήρωα μας εξιτάρουν την περιέργεια, σε ένα βαθμό και την αγωνία, όμως το σενάριο μένει προσκολλημένο στο είδος περιπέτεια. Σε μαθήματα που εχω παρακολουθήσει ώστε να κάνω καλύτερα την κριτική γνωρίζοντας πλέον το κινηματογραφικό αντικείμενο που θα κρίνω,, τα σεναριακά ζητούμενα ήταν να βρεις τον κεντρικό ήρωα, το θέμα, τον τρόπο που θα τον βάλεις στο θέμα αλλά να είναι και κάτι πολύ συνταρακτικό αυτό που θα τον βάλει στο θέμα, ώστε μαζί με το story να αποκτά ενδιαφέρον κι ο χαρακτήρας , όπως ισχυριζόταν και δίδασκε ο μέγας δάσκαλος της σεναριογραφίας ΠΑΝΤΥ ΤΣΑΓΙΕΦΣΚΙ, πρέπει να εξελίσσονται και να αναπτύσσονται μαζί. Να βρεις στον ήρωα ρωγμές, ώστε να κάνουν πιο δραματική την περίπτωση του, πιο συναρπαστική την εξέλιξη της δράσης στην ιστορία που μπαίνει κι η δράση να μην έχει να κάνει μόνο με την ταχύτητα ή την κίνηση αλλά και με τα όσα κουβαλούν οι άνθρωποι. Κι όλα αυτά να έρχονται και να συνεισφέρουν στο δράμα.
Δεν υπήρχε περίπτωση βλέποντας αυτή την ταινία, να μη σκεφτώ το «ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ» στο πως είχε φτιάξει τον ήρωα και την ιστορία ο ΝΙΚΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ. Ένα άτομο τρωτό ο ήρωας, παραδομένος στο αλκοόλ και στη χαρτοπαιξία, έρμαιο των δανειστών σε ένα γάμο παγίδα που έφταιγε κι ο ίδιος λόγω της κατάντιας του, και τον διαλέγουν να κάνει αυτός την έρευνα ώστε να βγάλει πόρισμα όπως θα συμφέρει την εταιρία. Ο οποίος είναι πρώην πιλότος, πρώην άσος της αεροπορίας, πριν παραδοθεί κι εγκαταλειφθεί στα πάθη του, άρα φαινομενικά όχι άσχετος.. Βλέπουμε μάνι μάνι πως φτιάχνεται ένας κεντρικός ήρωας ώστε να ανεβάσει την ιστορία. Και μέσα από κάποιες διαδικασίες, κι όχι απότομα, ο ήρωας αφυπνίζεται.. Σε σύγκρουση τώρα αφενός με τον αδελφό που τον σπούδασε αλλά και του ανέθεσε την υπόθεση κι ο οποίος πληρώνει τα χρέη του, και με τον πεθερό π[πολιτευτή που έχει σύνδεση με τα προηγούμενα. Κι εμφανίζεται κι επιζών μάρτυς, θηλυκού γένους, για να πλεχθει παρα κάτω και κάποιου τύπου ειδύλλιο. Και στο γαλλικό το έχουν φροντίσει το θέμα του ειδυλλίου, με συνεργάτιδα εδώ όχι με μάρτυρα. Αρα κι εδώ μικρότερης εμβέλειας η δραματικότητα.
Οπότε με βάση το σενάριο που ανέφερα πιο πάνω, ήταν μοιραίο με αυτό το υλικό ο ΝΤΙΝΟΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ να κάνει μία από τις καλύτερες σκηνοθεσίες του κι ο ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ να παίξει έναν από τους συναρπαστικότερους ρόλους του. Κι επειδή όταν έχεις σενάριο, υποχρεωτικώς πρέπει προς την κατεύθυνση του να δουλέψουν κι οι άλλοι παράγοντες, ξεκινώντας από το πόσο ζεστά το πήρε ο σκηνοθέτης , θα σταθώ στη ΜΟΥΣΙΚΗ του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ που ανέλαβε την ηχητική ενταση, στο ΜΟΝΤΑΖ του ΝΙΚΟΥ ΚΑΒΟΥΚΙΔΗ…, επειδή στις ίδιες κατηγορίες ήταν υποψήφιο στα «Σεζάρ» και τούτο, και στο ότι κάπως έτσι γίνονται οι αναλύσεις, βάσει κάποιου συγκεκριμένου έργου, στα Μαθήματα, στα πανεπιστημιακά course.
Το τωρινό γαλλικό δεν τα έχει αυτά, έχει, όμως , το στοιχείο της περιπέτειας κι η εξέλιξη γίνεται βάσει στοιχείων κι όχι εξαιτίας ανθρώπων. Πάνω σε αυτά δουλεύεται , και το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό. Αν κάπου ο θεατής δεν συνεπαίρνεται ενώ παράλληλα του αρέσει, η απάντηση στην απορία του είναι ότι δεν έχουν μεγάλο βαθμό συμμετοχής οι άνθρωποι. Είναι σημαντικό αυτό, όταν γράφουμε σενάρια , ανεξαρτήτως είδους, διότι άνθρωπος κι ολοκληρωμένος χαρακτήρας σημαίνει ότι ανοίγει διόδους στην ίδια την ιστορία και την ανάπτυξη της πλοκής της.
Ο ΠΙΕΡ ΝΙΝΕ είναι ένας θαυμάσιος ηθοποιός, βραβευμένος με ΣΕΖΑΡ για τον «YVES SAINT LAURENT» του Ζαλί Λεσπέρ το 2014, έχει αποχωρήσει από την Comédie Française , εξού και δεν αναφέρεται το εν λόγο εύσημα στους τίτλους αυτής της ταινίας, κι ήταν κι εδώ υποψήφιος για Σεζάρ χάρη στην εκφραστική του δεινότητα και την αγωνία του ήρωα που έβγαζε με το ύφος του. Ελειπαν όμως από το ρόλο οι συγκρούσεις, οι ενδότερες, ώστε να διεκδικήσει με μεγαλύτερη δυναμικότητα ένα δεύτερο Σεζάρ, έλειπαν εκείνα τα στοιχεία που είχε ο χαρακτήρας του Κούρκουλου, τα διλήμματα . Ώστε να κάνουν το ρόλο πιο ζουμερό, πιο μεστό, πιο συγκρουσιακό.