Και το έργο, έχει ως θέμα την άμβλωση. Κι η υπόθεση διαδραματίζεται στη Γαλλία του 1963, σύμφωνα με το δελτίο Τύπου. Στην παρακολούθηση της ταινίας μόνο από τα συμφραζόμενα μπορείς να καταλάβεις την εποχή αλλά αυτό είναι και το σημείο στο οποίο κερδίζει πόντους καλλιτεχνικούς η Σκηνοθεσία και θα το εξηγήσω παρακάτω.
Μια κοπέλα λοιπόν, εν μέσω σπουδών, μένει έγκυος. Και πέφτει πάνω στην εχθρότητα κάθε περιβάλλοντος. Φιλικού, κοινωνικού, νεανικού, ιατρικού…..Εκείνη, όμως, θα επιμείνει στην απόφαση της..Και θα δώσει τη μάχη της.
Θα τολμούσα να πω ότι η Σκηνοθεσία είναι αυτή που δίνει τις όποιες καλλιτεχνικές διαστάσεις στο έργο και βάζει και σε μια σειρά το σενάριο, το οποίο είναι αρκετό επίπεδο και μονομερές, κοιτάει προς μια μεριά και με ένα τρόπο μονοσήμαντο. Βέβαια, έχει τους κοινωνικούς του χρωματισμούς αλλά κάποιες στιγμές δείχνει και δραματουργικά ασήμαντο ως προς τον τρόπο και το θέμα που βρήκε για να επαναφέρει την άμβλωση στη σεναριακή θεματική κι από εκεί στις οθόνες. Παλιός τρόπος, κάτι σαν κοινωνική αφήγηση δεκαετίας 60 σε φεστιβαλικά πλαίσια.
Όμως η σκηνοθέτης ΩΝΤΡΕ ΝΤΙΟΥΑΝ έχει βρει τρόπο να το προσεγγίσει και να το χρωματίσει, να του δωσει δραματικότητα μέσα από την ελλειπτικότητα, να το ντεκουπάρει με κινηματογραφική ματιά πέρα κι από το μοντάζ…και να δωσει μια περιεκτικότητα στις σκηνές που σεναριακά δεν διεγείρουν με τον ίδιο τρόπο. Ο δικός της, όμως, τρόπος στις σκηνές με το γιατρό, ή με τον πανεπιστημιακό, ή με την «Βέρα Ντρέηκ»-τη μαία που κάνει τις παράνομες αμβλώσεις και την παίζει μια πολύ ωριμη έως κι αγνωριστη ΑΝΝΑ ΜΟΥΓΚΛΑΛΙΣ, η σχέση με τους δυο νεαρούς αλλά και με τη μητέρα που ξαναβρίσκουμε την ΣΑΝΤΡΙΝ ΜΠΟΝΕΡ.. έχουν πολύ να κάνουν με τη σκηνοθεσία…Οπου βλέπουμε «πράγματα» περισσότερα από εκείνα που θα βλέπαμε στο σενάριο, στην πρώτη ανάγνωση.
Αυτά όλα τα πιστώνεται η σκηνοθέτης. Η οποία πιστώνεται και την πρωταγωνίστρια, με τη λιτότητα στις εκφράσεις αλλά και με το συναισθηματικό περιεχόμενο που της αναδεικνύει, ονόματι ANAMAΡΙΑ ΜΠΑΡΤΟΛΟΜΕΙ κι είναι Ρουμάνα, με ενδιαφέρον γωνιώδες πρόσωπο.
Είπα κάτι πιο πάνω περι εποχής, Και σκηνοθεσίας. Ναι, η σκηνοθέτης , σε κοστούμια αλλά και κομμώσεις και σε κάθε τι σχετικό, έχει υιοθετήσει σύγχρονη εποχή. Αυτό μεν δυσκολεύει τον ακριβή προσδιορισμό τόπου και χρόνου, κυρίως Χρόνου, από την άλλη όμως επιτυγχάνει έστω και ιδιαζόντως την Διαχρονικότητα. Αν και δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο, δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται στο σινεμά-υπάρχει ισχυρό προηγούμενο με το «Θα κλάψω αύριο» του Ντάνιελ Μαν με την Σουζαν Χέιγουορντ όπου σε ιστορία υπαρκτού προσωπου δεκαετίας 30, είχαν δώσει κοστούμια και σκηνικά της εποχής που γυρίστηκε το έργο, του 1955-56. Για μια διαχρονικότητα πάνω στο αλκοολισμό.. Ως σκηνοθετική επιλογή. Κι η ενδυματολογος Ελεν Ρόουζ είχε πάρει Οσκαρ για αυτή τη δουλειά…Για το πως είχε ντύσει ως «’50» το «’30»
Η διαχρονικότητα που πετυχαίνει με τη σκηνοθεσία της η Ντιουάν είναι αυτό που δίνει στο έργο καλλιτεχνική αλλά και κοινωνική υπογράμμιση.