Κι αυτό το είδος, κι αν χρειάζεται σενάριο , αν και είναι περιττός λόγος αυτό που λέω διότι το σενάριο είναι απαραίτητη προϋποθεση για τα πάντα. Αλλωστε κι αυτή ακόμα η nouvelle vague σε σενάρια στηρίχτηκε. Νέου μεν τύπου αλλά σενάρια.

Σε ένα επικό έργο με αντικείμενο την ιστορία της κατασκευής του διασημότερου πύργου της Ιστορίας, πως μπορει να λείπει το σενάριο; Κι όταν λέω ότι λείπει, μιλώ για κάποιο σενάριο όχι μόνο ουσίας αλλά και στοιχειώδους προσανατολισμού.

Πρώτα από όλα ο ίδιος ο ήρωας  και τα γεγονότα που τον συνδέουν με την κατασκευή αυτού του διάσημου έργου. Το οποίο έργο, ο Πύργος του Αιφφελ είναι διάσημο, αλλά έχει θεωρηθεί και κακόγουστο, έχει πολεμηθεί, έχει δεχτεί επιθέσεις. Αρα, μάνι-μάνι προβλέπεται υλικό… Ο ανθρωπος που το κατασκεύασε έρχεται από την κατασκευή ενός διασημοτάτου αγάλματος της νεότερης Ιστορίας, του Αγάλματος της Ελευθερίας στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. Και βρίσκεται τωρα λοιπόν ο Αιφελ στο Παρίσι με σκοπό να αναλάβει την κατασκευη του επίσης διασημότατου στη συνέχεια μετρό. Όμως πέφτει η προταση για τον Πύργο, για μια σειρά λόγων, κι αναλαμβάνει αυτό..

Σταματώ προς στιγμήν.

Και μόνο αυτά που προανέφερα ως προϊστορία δίνουν έναυσμα για το τι είδους σενάριο θα κάνεις ξεκινωντας από τον κεντρικό ήρωα, έναν ανθρωπο που «ενεπλάκη» στην υπογραφή έργων που σφράγισαν…. Και κατεπέκταση και τι ταινία θα κάνει ο σκηνοθέτης που αναλαμβάνει αυτό το εγχείρημα (στη συγκεκριμένη περίπτωση ο ΜΑΡΤΙΝ ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΟΝ, ο οποίος έχει στη δούλεψη του ΤΡΕΙΣ (3) σεναριογράφους)

Αρα..ΣΕΝΑΡΙΑΚΑ μιλώντας.. Ξεκινάς από το ποιός είναι αυτός ο άνθρωπος, ως χαρακτήρας, όλο αυτό που τον συνδέει ως ανησυχία με τα στη συνέχεια δημιουργήματα…Οι αγωνίες του, οι αναζητήσεις του, οι συγκρούσεις του, τα πάθη του, οι ζήλειες, οι φθονοι, οι ανταγωνισμοί, οι φιλοδοξίες, τα βαθύτερο κομμάτι του εαυτού του κι η σχεση του με την αρχιτεκτονική κι ο έρωτας  που μπαίνει κι αυτός ανάμεσα….και συγχρόνως το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο κινείται.

Οι σεναριογράφοι εδώ επιλέγουν να δώσουν βάρος στην ερωτική ιστορία του. Κανένα πρόβλημα ως προς αυτό. Δικαίωμα τους. Το πρόβλημα δεν είναι ότι διάλεξαν ως «Γάλλοι να το δουν από την ερωτική μεριά,.Το πρόβλημα είναι πως ούτε από εδώ βγήκε κάτι που να το κάνει ιδιαίτερο. Κι επειδή το έργο λέγεται «Αιφελ» κι έχει σχεση με τον Ανθρωπο, όλα αυτά που ανέφερα, αντί να γίνουν πεδίο δραματικών συγκρούσεων και να φτιαχτεί ένα επικού τύπου ιστορικό δράμα, αρχιτεκτονικής θεματολογίας και ψυχολογίας, την ψυχολογία και τα διλήμματα ‘η τους ενδοιασμούς ενός αρχιτέκτονα, ενός κατασκευαστή ενός καλλιτέχνη, βλέπουμε μόνο να δηλώνονται τα πράγματα και να μην εμπνέουν ούτε μία αξιομνημόνευτη σκηνή.

Δεν είναι τυχαίο ότι στα Σεζαρ προτάθηκε μόνο για τη Σκηνογραφία και τα Κοστούμια, καθώς και για τα οπτικά εφφέ, προφανώς για τις σκηνές με το ημιτελές ή υπό ανέγερση έργο , που είναι μια διευκόλυνση της σκηνογραφίας από το οπτικό εφφέ, Φυσικά και δεν προτάθηκε η Φωτογραφία διότι αφενός δεν έχει καμία αίσθηση Παρισιού, αφετέρου είναι αδικαιολόγητα σκοτεινή, σαν κι εκείνες του Γκόρντον Γουίλις στις αρχές των 70ς (για όσους ξέρουν σινεμά) δηλαδή «Εξαφανιση, «Νονός»(0 πρώτος, διότι μετα, στους επόμενους αρχισε να ανοίγει τους φωτισμούς και στον τρίτο μέσα από το σκοτάδι είχε βγάλει απίθανες συνθέσεις) κλπ. Είναι τόσο σκοτεινή που δεν προβάλει ούτε τη σκηνογραφία παρόλο ότι η τελευταία του έχει προσφερει θαυμάσιο υλικό  να φωτίσει εξού και κατορθώνει να αποσπάσει τα βλέμματα των ενδιαφερομένων, των Σκηνογράφων  δηλαδή, που καταλαβαίνουν, κι αποσπά , μαζί με τα βλέμματα, και την υποψηφιότητα ,έστω κι αβοήθητη..

Η σχέση Σκηνογραφίας -Φωτογραφίας θυμίζει στους κινηματογραφικά ψαγμένους την ανάλογη σχέση στον «Λίνκολν» του Σπήλμπεργκ, μόνο που εκεί είχαμε να κάνουμε με υπαγόρευση συγκεκριμμένης ατμόσφαιρας κι όχι απεικόνισης Παρισιού, όπου κι εκεί, στο τέλος, στα Οσκαρ, η Σκηνογραφία ήταν που νίκησε κι όχι η Φωτογραφία.

Εκείνο όμως που λείπει ασυγχώρητα είναι το Μοντάζ. Ειδικά όσο πλησιάζουμε προς το τέλος αντιλαμβανόμαστε το πρόβλημα του σεναρίου και το πως δεν μπορεί να εμπνεύσει μοντάζ ούτε ως επιχείρηση Σωτηρίας.

Φυσικά κι ο ΡΟΜΑΙΝ ΝΤΥΡΙ μένει κι αυτός απέξω διότι όπως τονίζω κι επαναλαμβάνω «Ηθοποιός σημαίνει Ρόλος και Ρολος σημαίνει Σενάριο». Όταν ο ρόλος δεν έχει ψαχνό, τι σάρκα και οστά να του δώσει ο Ηθοποιός;