Εν πάση περιπτώσει, αντικείμενο της κριτικής αυτής δεν είναι ο μεγαλοφυή Ιρλανδός με την εγγλέζικη νοοτροπία αλλά το συγκεκριμένο έργο που εντός ολίγου, λίγο πιο κάτω, θα κριθεί ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΑ, όπως είναι κι η ιδεολογία του υπογράφοντος. Απλά , το ανέφερα όλο το παραπάνω ότι στη βάση που οι Κάνες και τα άλλα Φεστιβάλ ανακαλύπτουν δημιουργούς, εντός ή εκτός εισαγωγικών, κάνει εντύπωση αυτό το σφιχταγκάλιασμα του συγκεκριμένου Σουηδού όπως έκανε εντύπωση και των αδελφών Νταρντέν και του Σοχέι Ιμαμούρα, για κάποιους και του Εμιρ Κουστουρίτσα…-τη χρονιά που πάλευε με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και το «Βλέμμα του Οδυσσέα» και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έσκιζαν τα ιμάτια τους υπέρ της ταινίας του Θόδωρου κι όχι του Εμιρ και του «Underground».

Σε αυτή τη λογική, που κάθε χρόνο επαναδημοσιεύεται και τα από εκεί δημοσιεύματα κι ανταποκρίσεις  προτάσσουν τους δημιουργούς, κάνει εντύπωση, εξού κι ο προβληματισμός αν το «Τετραγωνο» και «Το τρίγωνο της θλίψης» είναι τέτοια έργα, τέτοιας auter-ικής (ή και auter-ίστικης) εμβέλειας.

ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΑ, όμως, βρισκόμαστε ενώπιον ενός ανάλαφρου , καλόγουστου, πνευματικού  και σατιρικού σε διάθεση έργου, το οποίο σε κατακτά με τη χάρη του, με τα εύστοχα στημένα και σκηνοθετημένα επεισόδια  και σε αφήνει μετέωρο το αλα Λάνθιμος και «Αστακός» φινάλε.

Το φιλμ έχει ένα πολύ ωραίο μπάσιμο, μια audition για ανδρικά μοντέλα της μόδας, κι ένας εξ αυτών που είναι κι ο τελευταίος στη συνέντευξη έχει την επόμενη σκηνή με την κοπέλα του σε ένα εστιατόριο με ένα επεισόδιο γύρω από τη σχέση τους, εντελώς πρωτότυπα δοσμένο και δομημένο. Κι εξαιρετικά καλόγουστα φωτισμένο  το σκηνικό, όπως και τα υπόλοιπα που θα ακολουθήσουν.  Μια και μετά το επεισόδιο της σχέσης του, θα μεταφερθούμε σε πολυτελές κρουαζιερόπλοιο, στο οποίο ταξιδεύουν Ρώσοι ολιγάρχες και κάποιοι μυστήριοι τύποι, και το ζευγάρι μας από το χώρο της μόδας, που οι πρώτες του σκηνές μας ξεγέλασαν ότι είναι το κεντρικό στοιχείο κι ότι την ιστορία τους θα παρακολουθούσαμε. Όχι, μεταφερόμαστε στο κρουαζιερόπλοιο κι εκεί ξεκαθαρίζεται ότι κεντρικός ήρωας είναι η ίδια η ομάδα, ο κόσμος της κρουαζιέρας και θα τον δούμε σε αυτά που θα ακολουθήσουν, όπου στον κόσμο αυτό πρέπει να αναφέρουμε τον ΓΟΥΝΤΥ ΧΑΡΕΛΣΟΝ σε εξαιρετική δηλητηριώδη κωμικά ερμηνεία ως Αμερικάνος Μαρξιστής («όχι κομμουνιστής αλλά Μαρξιστής» δηλώνει ο ίδιος ο ήρωας) σε ένα πλοίο που οι καπιταλιστές είναι οι Ρώσοι. Κι όλη η δουλειά που έχει γίνει πάνω στο ψαξιμο ιδιαίτερων ηθοποιών για ιδιαίτερους ρόλους όπως ο Ρωσος ολιγάρχης )ΖΛΑΤΚΟ ΜΠΟΥΡΙΚ), η Φιλιππινέζα "μανατζερ" στη Χθλιαδου (ΝΤΟΛΥ ΝΤΕ ΛΕΟΝ) κι όλη γενικά η σύνθεση

Ο ΡΟΥΜΠΕΝ ΕΣΤΛΟΥΝΤ δείχνει ικανός στη σκηνοθέτηση αυτου του κόσμου και στην κωμική του διόγκωση, χωρίς αυτή η διόγκωση να τον οδηγεί στο γκροτεσκο, τουλαχιστον εξωτερικά, το γκροτέσκο των ανθρώπων και των καταστάσεων είναι «εσωτερικό» και το χειρίζεται με λεπτότητα ο Σουηδός και με πολύ καλό γούστο, ακόμα κι όταν στη φουρτούνα αρχίζουν οι εμετοί στο βαπόρι..

Παρα τους εμετούς, που για τον υπογράφντα είναι ό,τι χειρότερο, οι σκηνές της φουρτούνας στο κρουαζιερόπλοιο είναι υπέροχα δοσμένες, αντί για αγωνία βγάζουν διακωμώδηση κι εδώ φαίνεται η ικανότητα, και το πως στην Τέχνη μπορεί το ίδιο πράγμα να κοιταχτεί από διαφορετική ματιά του κάθε καλλιτέχνη. Ένα ναυάγιο ας πούμε πόσα είδη ταινιών μπορεί να εμπνεύσει;

Το τρίτο μέρος που καταλήγουν ναυαγοί σε κάποιο νησί (αυτή είναι η Χιλιαδού που πήρε τόση δημοσιότητα?) εκεί το έργο έρχεται να αποκρυσταλλώσει το πολιτικό του σχόλιο, το ταξικό ζήτημα, εκεί έρχεται να θυμίσει τον τρόπο του Λάνθιμου (και του Ευθύμη Φιλίππου διότι είναι σεναριακή η συγγένεια, χωρίς να υπάρχει ομοιότητα-άλλο η συγγένεια, διαφορετικό η ομοιότητα), φέρνει όμως και μια δική της αβεβαιότητα η σάτιρα  σχετικά με το αποτέλεσμα. Και την ολοκλήρωση…

Αυτό που κάνει ξεχωριστή την ταινία είναι το καλό γούστο της. Όχι έτσι όπως το εννοεί ο σουσουδισμός αλλά η ευγένεια στα χρώματα, στη σκηνογραφία, στις λεπτομέρειες της, στη γυαλάδα των επίπλων και ειδικά των ξύλινων, μα και στα πρόσωπα, που έχουν τη γοητεία των μοντέλων αλλά είναι Ηθοποιοί που παίζουν τα μοντέλα. Κι είναι ωραία η διανομή στο ψάξιμο και στο «εύρηκα» παρόλο ότι δεν συνοδεύεται από ρόλους αξίας. Θέλει όμως φάτσες που να δικαιολογήσουν αυτό που αποζητά ο σκηνοθέτης, να δείξει την ελαφρότητα ενός συγκεκριμένου κόσμου και να την κάνει όσο μπορεί κι ελαφρότητα της ταινίας.