Κι εννοώ το ρεπερτόριο της και πόσο αυτά όλα βοηθούν μια ηθοποιό να εμπλουτίζει την προσωπικότητα και μέσα από αυτήν να εμπλουτίζει και το παίξιμο, τους τρόπους ερμηνείας. Μια νέα Γαλλίδα η οποία έχει περάσει από τη «Ζωή της Αντέλ» και τα φιλμ του Γουες Αντερσον ως τον Λάνθιμο και τους τελευταίους Τζέημς Μποντ, να είναι στοιχεία για να ορίσουν μια μοντέρνα ηθοποιό η οποία δείχνει ότι είναι κι έξυπνη.
Η «France» είναι τέτοιο έργο για να δείξει τα προσόντα της μια μοντέρνα ηθοποιός και να πορευτεί μαζί της και το έργο σε ένα μοντέρνο δρόμο. Ως ένα βαθμό, ο σκηνοθέτης Μπρούνο Ντυμόν αυτό το πετυχαίνει.
Το φιλμ είναι μια μοντέρνα καρικατούρα πάνω στη δημοσιογραφία τη σημερινή, κυρίως την ηλεκτρονική, και τον τρόπο που παράγει θέματα, ειδήσεις αλλά και …πρόσωπα…Ξεκινά, μάλιστα, κι άκρως εντυπωσιακά με την ηρωίδα , την Φρανς, που συμβολικά φέρει το όνομα και της χώρας της, να παίρνει συνέντευξη -ομαδική! ,από τον Πρόεδρο της Γαλλίας ,ναι, τον Εμανουέλ Μακρόν αυτοπροσώπως. Το εξέλαβα ως συμβολική κίνηση από μεριάς σκηνοθέτη- ο οποίος είναι κι ο σεναριογράφος- να γενικεύσει το σχόλιο του γύρω από αυτή τη σημερινή καρικατουροποίηση των πάντων, τόσο με το συμβολικό όνομα της ηρωίδας όσο και με το ξεκίνημα του έργου, με τη συνέντευξη Τύπου του Γάλλου Προέδρου κι ο καθένας μπορεί να το φτάσει , στο μυαλό του, μέχρι όπου ο ίδιος επιθυμεί. Ακόμα και τη συμμετοχή του Προέδρου. Πάντως όπως πληροφορήθηκα δεν πήγε ο Πρόεδρος σε γύρισμα για την ταινία, δόθηκε η άδεια να χρησιμοποιηθούν εικόνες κι αποσπάσματα και με τη συμβολή της τεχνολογίας και του μοντάζ (βλ «Φόρεστ Γκαμπ»)να έχουμε το αποτέλεσμα. Ηταν τόσο σημαντικό; Σε ένα βαθμό ναι. Και για τα βέλη της σάτιρας αλλά και για την πιστοποίηση περί ηρωίδας και τι είδους δημοσιογράφος είναι, της το ενίσχυσε. Τώρα για τον ίδιο τον Πρόεδρο μάλλον και σε αυτόν, ένα καλό, έστω μικρό, publicity το εξασφάλισε.
Η ηρωίδα λοιπόν αυτή, η δημοσιογράφος, πηγαίνει σε αποστολές και σε επικίνδυνες ενώ γύρω της παίζονται και κάποια δράματα, τόσο οικογενειακά όσο κι επαγγελματικά , κυρίως γύρω απ΄ τα fake news, όπου θα εμπλακεί …
Ως σενάριο, είναι αυτό το γαλλικό σενάριο εικόνων , η ιστορία γράφεται κατά πολύ με βάση του πως θα δειχθεί στο πανί, εννοώ κι αισθητικά, και σε γνώστες του γαλλικού κινηματογράφου μπορεί να θυμίσει λίγο και σχολή Λελούς, σαν να κατάγεται από εκεί. Βέβαια έχουμε εξηγήσει πως επειδή τα μαθήματα στις κινηματογραφικές σχολές γίνονται πάνω σε έργα, δεν είναι υποχρεωτικό να έχει ανακαλέσει σκόπιμα ο σεναριογράφος -σκηνοθέτης συγκεκριμένο δείγμα αλλά μπορεί, που είναι και το πιο σύνηθες, για όλων των ειδών τις σπουδές κι όχι μόνο του κινηματογράφου, αυτό που βλέπουμε να είναι προϊόν ή αποτέλεσμα αφομοίωσης.
Η φωτογραφία, ο ρυθμός, η ελλειπτικότητα των διαλόγων, τα πλάνα, το σενάριο εικόνας κι η χρήση της μουσικής παραπέμπουν σε εκείνη τη Σχολή ακόμα κι ως αφομοίωση.
Αυτό βέβαια, εξηγεί και τους λόγους της περισσευάμενης ειρωνείας από ένα μέρος της κριτικής, είναι σαν «μα τίποτε δεν άλλαξε», σαν να μην έχουν πάρει μαθήματα ή σαν να αγνοούν έτσι κι αλλιώς..
Σίγουρα στην τελική ευθεία για το φινάλε διαπιστώνεται καθυστέρηση όπως κι επαναληπτικότητα…
Στη χρήση της μουσικής διαβάζουμε στους τίτλους το όνομα ΚΡΙΣΤΟΦ. Εδώ κάλλιστα έχει μπει το χεράκι του σκηνοθέτη, όχι μόνο επειδή ο Κριστόφ μας άφησε το 2020 από covid , οπότε δεν ξέρουμε από τι παρτιτούρες προέρχεται η μουσική που ακούμε, το μόνο βεβαιο είναι, ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΑ μιλώντας πως η μουσική του έχει απόλυτη κινηματογραφικότητα, είναι μουσική, δεν είναι τραγούδια, είναι ό,τι καλύτερο φέρει στο σινεμά την υπογραφή του, μετά από την «ΣΑΛΙΝΑ» του ΖΩΡΖ ΛΩΤΝΕΡ, όπου εκεί όμως είχε να κάνει με τραγούδια. Αλλωστε , υπήρξε και σχετικός δίσκος…