Κατά δεύτερο κοίταγμα, θα ακουστεί ο εργοκεντρικός λόγος πως ναι, τα δυο έργα συγγενεύουν, οι Γερμανοί που το έκαναν δείχνουν ότι δεν τους απασχολούν τέτοια ζητήματα στην παραγωγή κι ότι αυτά είναι θέματα που απασχολούν τα δημοσιεύματα και θα καταλήξει , εργοκεντρικά πάντα μιλώντας , πως το συγκεκριμένο , το γερμανικό, βασίζεται σε αληθινή ιστορία, η οποία έχει αναπτυχθεί κινηματογραφικά με τους κανόνες της μυθοπλασίας , με το θέμα «ένας άνθρωπος ενάντια σε ένα σύστημα» και στο πως κινηματογραφικά και σεναριακά το αναπτύσσεις και φυσικά ένα τέτοιο έργο, κινηματογραφικά και καλλιτεχνικά μιλώντας πάντα, ξεκινά από έργο σεναρίου αλλά καταλήγει σε ΕΡΓΟ ΗΘΟΠΟΙΙΑΣ.

Κι αυτό διότι από τη στιγμή που επιλέγεις να πεις την ιστορία μέσα από την ιστορία του ενός ανθρώπου, θα γράψεις το σενάριο με βάση αυτό άρα ο κεντρικός ήρωας, στη συγκεκριμένη περίπτωση η κεντρική ηρωίδα, πρέπει να είναι ρόλος μεστός, ρόλος-ρόλαρος, που να κινεί όλη την ταινία όπως στην  αληθινή ιστορία ο χαρακτήρας αυτός κινητοποιεί ένα ολόκληρο μηχανισμό.

Οι Γερμανοί δεν είναι κομπλεξικοί, όπως ούτε οι άλλο Ευρωπαίοι, που διδάσκονται από τα αμερικάνικα και δεν κοροϊδεύουν , διότι ξέρουν, συνήθως κοροιδεύει αυτός που δεν ξέρει, και φτιάχνουν ένα έργο απόλυτα δραματικό πάνω στην προσπάθεια μιας μάνας να σωσει το γιό της από τις φυλακές του Γκουαντανάμο.

Μπερδευτήκατε; Ξεκινάμε το ξεκαθάρισμα.

Η μανα αυτή, η Ραμπιγιέ του τίτλου, είναι Τουρκάλα της Γερμανίας, ζει με την οικογένεια της στη Βρέμη, κι ξαφνικά βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα τρομερό ζήτημα: Ο γιός της έχει συλληφθεί κι έχει σταλεί στις φυλακές του Γκουαντανάμο, στην Κούβα, στο γεωγραφικό σημείο που ελέγχεται από τους Αμερικάνους, εκεί που στέλνουν τους ύποπτους για τρομοκρατία και τον γιό τον μπλέκουν με την Αλ Κάιντα. Μόνο που ο γιός δεν είχε σχέση, απλά έτυχε να βρίσκεται στο Καράτσι του Πακιστάν όπου βρίσκονταν  τις ιδιες μέρες και κάποιοι που συμμετείχαν στην τρομοκρατική ενέργεια τω Δίδυμων Πύργων.

Η μάνα θα ξεκινήσει τις ενέργειες πρώτα από τη Γερμανία, από την Αστυνομία, από την καταγγελία στις Αρχές,  με υπαινιγμούς γυρω από τη πολιτική της Μέρκελ πάνω στο θέμα κλπ, κπ, να μην τα πολυλογώ, και στο πλευρό της θα βρεθεί μόνο ένας αληθινά φιλελεύθερος και προοδευτικός δικηγόρος, Γερμανός , από εκείνο το πνευματικό και προοδευτικό κομμάτι της Γερμανίας, που δεν είναι μικρό (τουλάχιστον σε περιόδους Ειρήνης….) και με αυτόν μαζί θα φτάσουν ως το Ανώτατο Δικαστήριο στην Ουάσιγκτον..

Το έργο έχει εξαιρετικό αφηγηματικό ενδιαφέρον, ως ιστορία, ως περίπτωση μάνας, ως περίπτωση δικηγόρου, ως περίπτωση συνεργασίας των δύο, ως καταγγελία της πολιτικής Μπους, μέσα από δραματουργία κι όχι από κορώνες. Η ωραιότατη αφήγηση του είναι που κάνει το θεατή να κατακτιέται κατά την παρακολούθηση και σε αυτό συνδράμει κι η εξαιρετική ηθοποιία της ΜΕΛΤΕΜ ΚΑΠΤΑΝ, που είναι κι αυτή Γερμανίδα τουρκικής καταγωγής, όπως κι η ηρωίδα της ζωής και του σεναρίου. Η Καπτάν παίζει με πάθος κι αλήθεια αλλά βάζει και στοιχεία χιούμορ στο παίξιμο της, δίνοντας έτσι και μια προέκταση του ίδιου του χαρακτήρα, είναι από τις περιπτώσεις που μία ηθοποιός μπορεί και παρεμβαίνει στο σεναριο, όχι αλλάζοντας το αλλά δίνοντας του προέκταση με τις επινοήσεις τις ερμηνευτικές. Την είχαμε υποψήφια στα Ευρωπαϊκά Βραβεία αλλά το έχασε από τη Βίκυ Κριπ του «Κορσέ». Εξαιρετικό συμπληρωμα αντίθεσης ο ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΣΗΡ στο ρόλο του δικηγόρου, προσέγγιση κι αντίθεση- και στο αισθητικό μέρος. Εξαιρετική δουλειά από υπεύθυνους διανομής κι από μεριάς σκηνοθέτη ΑΝΤΡΕΑ ΝΤΡΕΣΕΝ, ο οποίος έχει αίσθηση των ηθοποιών, έχει αίσθηση και του χιουμοριστικού μέρους οπότε το προβάλει όταν η ηθοποιός , μέσα στην απελπισία της ηρωίδας της, βρίσκει θρύμματα χιούμορ και γαρνίρει το ρόλο .

Γενικά το έργο, εστιάζει κυρίως στο ανθρώπινο κομμάτι, στην ανθρώπινη προσπάθεια, αγωνιστικότητα, επιμονή και συνεύρεση και λιγότερο στην άμεση πολιτική διακήρυξη… ξέρουν από σινεμά, δεν θα έκαναν κάτι τέτοιο.

Το σενάριο της ΛΑΪΛΑ ΣΤΙΛΕΡ, δείχνει φτιαγμένο από σεναριογράφο που γνωρίζει από παραγωγή, στο πως θα πιάσει την αληθινή ιστορία και θα την μετατρέψει σε μυθοπλασία κάνοντας την συναρπαστική για το κοινό. Ξέρει πολύ καλά από κλιμακώσεις κι ότι στα πολιτικά ζητήματα, ‘όταν τα αναλαμβάνει η Τέχνη, οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ είναι που έχουν τον πρωτο λόγο για αυτό και χρειάζονται ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ. Και τους έχει γράψει αποδοτικά.

Επίσης θα ήθελα να αναφέρω και τη φωτογραφία (ΑΝΤΡΕΑΣ ΧΕΦΕΡ) για την ομοιογένεια Βρέμης και Ουάσιγκτον  αλλά και των εσωτερικών χώρων αμφοτέρων των πόλεων, καθώς και το μοντάζ που χωρίς να φαίνεται, κάνει την ιστορία , και την ταινία κατεπέκταση, να κυλάει,  σαν νεράκι