Τα λέω όλα αυτά, επειδή καταλήγουν σε εργοκεντρικο αποτέλεσμα, σε ένα έργο το οποίο χαρακτηρίζει η αίσθηση της τόλμης αλλά κι η αισθητική της αυτοσυγκράτησης και διάλεξα αυτή τη φράση κι ως τίτλο της κριτικής. Κι όσοι δουν την ταινία , θα καταλάβουν περί της αισθητικής της αυτοσυγκράτησης.

Διότι η σκηνοθέτης με τον συναδελφο συν-σεναριογράφο, αφηγούνται μια ιστορία, γεμάτη πινελιές και ψυχανεμίσματα, μια ιστορία που διαδραματίζεται σε ένα «σουκ» στο Μαρόκο, με καταστήματα παραδοσιακά κι ένα ραφτάδικο. 3 πρόσωπα κινούνται στην ιστορία, 3 πρόσωπα κινούνται και στο ραφτάδικο κι όσα άλλα παρεμβάλλονται είναι περαστικά..

Τα τρία πρόσωπα είναι ο ικανότατος ραφτης με τη λεπτοδουλειά στα καφτάνια, η γυναίκα του κι ο μαστοράκος που έρχεται να βοηθήσει στο ράψιμο.

Καταρχάς, έχουμε ένα υποβλητικό ντεκόρ, όπως είναι το ραφτάδικο, που μας βάζει σε μια δική του ατμόσφαιρα. Από επιλογή χρώματος και φωτισμό. Συγχρόνως έχουμε τα θεϊκα υφάσματα για τα καφτάνια που είναι γεμάτο το μαγαζί και δέχονται παραγγελίες για να τα ράψουν. Το Μπλέ καφτάνι του τίτλου είναι ζηλευτό. Καθώς ετοιμάζεται να ραφτεί

Οι άνθρωποι, οι χαρακτήρες, είναι προεκτάσεις αυτών των υπέροχων υφασμάτων και των καφτανιών και των λεπτοτήτων της δουλειάς τους, , όπως είναι προεκτάσεις και της υποβλητικής έως και βαριάς ατμόσφαιρας στο μικρομάγαζο και στο «σουκ». Οπότε όταν ο σεναριογράφς αρχίζει να ξετυλίγει την ιστορία του (οι δυο σεναριογραφοι, στη συγκεκριμμένη περίπτωση) αυτά τα στοιχεία τα έχει προαποφασίσει ως μέρος των χαρακτήρων. Κι όταν είναι και σκηνοθέτες, έχουν βρει τον τροπο εφαρμογής. Κι έχουν κανει και την αναλογη επιλογή ηθοποιών ώστε όλο μαζί να συντίθεται, το ένα να συμπληρώνει το άλλο. Ναi, η διανομή είναι τέλεια. Ο αρχιράφτης είναι πολύ γοητευτικός άντρας, μέσης ηλικίας, με λίγες κουβέντες  με βλέμμα διαπεραστικό-(εκπληκτικός ο ηθοποιός ΣΑΛΕΧ ΜΠΑΚΡΙ) ώστε να στέλνει στο κοινό συναισθήματα αλλά και νύξεις..Η γυναίκα είναι , η εξαιρετική ηθοποιός ΛΟΥΜΠΝΑ ΑΖΑΜΠΟΥΛ, επικοινωνεί στο κοινό εξ αρχής αφενός ‘ότι κατι δεν πάει καλά με την υγεία της κι από την άλλη ότι δεν καλοβλέπει τον μαθητευόμενο, στο πως αλληλοκοιτάζονται με τον συζυγο. Κι ο μαθητευόμενος είναι τετοιας επιλογής ηθοποιός, ο ΑΓΙΟΥΜΠ ΜΙΣΙΟΥΙ, που με το παίξιμο του ενισχύει τις υποψίες  χωρίς να λέγεται επισήμως καμία κουβέντα. Αυτό είναι εκπληκτική διανομή και σκηνοθεσία πάνω στη διανομή, διότι η διανομή είναι βασικό στοιχείο στης σκηνοθεσίας, πως να το κάνουμε;

Πάνω στα συναισθήματα, στις υποψίες, στις νύξεις, στις παύσεις, στο μονταζ που τα παρακολουθεί όλα αυτά με μάτι άγρυπνο, στήνεται ολόκληρη η ταινία, η οποία κτίζει καρέ-καρέ  την διάθεση τρυφερότητας και κατανόησης του θεατή, ώστε κάποια στιγμή να καταλάβει την διαφορά των εννοιών «αυτολογοκρισία» κι «αυτοσυγκράτηση». Η αυτοσυγκράτηση είναι ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ, κι έχει να κάνει με τους χαρακτήρες που κινούνται σε ένα τέτοιο κλίμα είτε όταν υποψιάζονται είτε όταν διεκδικούν είτε όταν το απαγορευμένο το ζουν. Με αυτό τον τρόπο κινούνται όλοι κι αυτό είναι ενιαία γραμμή. Αλλωστε, η εξέλιξη της ίδιας της ιστορίας καθώς και το φινάλε , εναρμονίζονται πλήρως με το προηγούμενο, αν και στην ιστορία  θα μπορούσε κάποιος να  θέλει κάτι άλλο. Μόνο που η ιστορία σε ένα σεναριο εξελίσσεται με την πορεία πλοήγησης που έχει αποφασίσει η ίδια..

Το έργο καταφερνει και γεμίζει το θεατή συναίσθημα και συγχρόνως τον βάζει και σε κλίμα ερωτισμού.. αλλά κι αγωνίας στην πιθανότητα μιας έκρηξης…Τα υπόλοιπα τα αφήνει στην φαντασία του θεατή, χωρίς να τον έχει εξαπατήσει, του έχει παραδώσει τα αναλογα κλειδιά, για να το δει ο καθένας όπως θέλει, όπως το φαντασιώνεται, όπως το επιθυμεί.

Κι είναι έργο 3 προσώπων, και δεν έχει την παραμικρή στατικότητα.