Στο Νο 7 είχε τερματίσει στη χρονιά του και το «ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ» που θεωρήθηκε από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ΚΑΡΕΖΗ. Στο Νο 7 είχε τερματίσει στη δική της χρονιά κι η «ΣΤΕΦΑΝΙΑ» που είναι από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Ζωής Λάσκαρη. Πως είναι δυνατον το «Ταξίδι», στην ίδια θέση, στο Νο 7, να θεωρείται αποτυχία και των άλλων να είναι θρίαμβοι;
Ηθελε, όμως, η Αλίκη σε ο,τι έκανε να έχει και τον κόσμο. Θεον τε και Μαμμωναν όμως δεν…. . Η Τζούλια Ρόμπερτς όταν έκανε την «Εριν Μπρόκοβιτς» όπου στόχευε πλέον στο Οσκαρ, δεν αξίωνε τα εισιτήρια του «Pretty Woman», όπως και στη συνέχεια. Η «Εριν Μπρόκοβιτς» μαζί με το Οσκαρ της έφερε κι εισιτήρια αλλά τα εισιτήρια του Οσκαρ. Το ίδιο και της Αλίκης, το δύσκολο εγχείρημα της έφερε τα εισιτήρια του καλλιτεχνικού εγχειρήματος. 7η θέση, top 10, μια χαρά.. Εκείνη όμως όχι. Δεν το έβλεπε έτσι.
Η πλάκα είναι ότι έχει κάνει κι άλλη ταινία στο Νο 7, την «Κόρη του ηλιου», για την οποία δεν τέθηκε θέμα διότι είχε βγει ίδια βδομαδα με της Καρέζη τη «Μαντω Μαυρογένους» που τερμάτισε 20ή ενώ εκεί το Νο 7 της Αλίκης ηταν ..θρίαμβος..Α, ρε σχετικότητα. Κι έχει και κάποιες ακόμα πιο κάτω, όπως το «Αχ αυτή η γυναίκα μυ» στο Νο10, ίσα που κλείνει δηλαδή ο εισπρακτικός πίνακας, κι έχει και το «Η Αλίκη Δικτάτωρ» στο Νο 11, δηλαδή βρίσκεται εκτός δεκάδας και το «Αλίκη» (Aliki my love), που είναι στο Νο 14. Κι είναι το χαμηλότερο της. Τι να πουν άλλες, μεγαλες και τρανές κι αντίπαλες της, που έμπαιναν και στην 16η θεση και στην 20ή και στην 32η….
Οι ταινίες όμως αυτές δεν την ένοιαζαν. Το «Ταξίδι» το είχε δει και σαν στοίχημα ..Το ήθελε όμως υπό τον όρο των εισιτηρίων του «Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο»..ή του «Η Αλίκη στο Ναυτικό¨..
Το Νο 7, ως αιτιολόγηση ακολουθείται κι από άλλους μύθους . Ότι είναι δραματικό. Μα η «Υπολοχαγός Νατάσα» που σπάει το ρεκορ των ρεκόρ της είναι άκρως δραματική. Οσο δε για το ότι στο τέλος πεθαίνει κι ότι αυτός είναι ο λόγος για το Νο 7, ξεχνούν ή δεν γνωρίζουν ότι προηγείται το «Ο Μιμίκος και η Μαίρη» όπου κι εκεί πέθαινε. Κι όμως το έργο είχε έρθει 2ο σε εισπράξεις ,μετά την «Αστέρω». Αρα το πρόβλημα, δεν ήταν ότι πέθαινε. Το πρόβλημα ήταν το ΠΩΣ πέθαινε. Το ότι πέθαινε άδικα, πέθαινε χτυπημένη και καταδικασμένη από τη Μοίρα, χωρίς προοπτική ζωής, χωρίς ελπίδα, χωρίς κάθαρση στο έργο.
Διότι το «ΤΑΞΙΔΙ» είναι ένα έντονο κοινωνικό δράμα, με τονισμένο υπέρμετρα το κοινωνικό στοιχείο, τη χαμοζωή στο Πέραμα του 1962 κι ένα κορίτσι που ονειρεύεται να ξεφύγει, που η μόνη της διαφυγή είναι η παρέα με τον τρελο-Μανώλη της γειτονιάς, που δεν θέλει να μαραθεί και να μαραζώσει σαν τους γύρω της, που γνωρίζει τον έρωτα κι ανθίζει αλλά ..όπου φτωχός κι η Μοίρα του..
Δεν ήταν ότι πέθαινε, ήταν η ΑΠΑΙΣΟΔΟΞΊΑ που το χαρακτηρίζει..Κι αυτό απέτρεπε το κοινό στο να το ανεβάσει πάνω από το Νο7 και να το κάνει γιατί όχι; «Υπολοχαγό Νατάσα» σε εισιτήρια. Ηταν όμως η απαισιοδοξία αυτή που το βαραίνει, δεν είναι καν η τιμωρία του έρωτα αλα «Μιμίκος και Μαίρη» αλά «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» δηλαδή. Εδώ είναι ότι για τους φτωχους και ο Θεός είναι φτωχός, που λέει ένας στίχος του φίλου μου του Δημήτρη Ιατρόπουλου..
Το έργο το ‘έχουν δουλέψει με απόλυτη καλλιτεχνική συνέπεια άπαντες και ξεκινάμε από τον ΝΤΙΝΟ ΔΗΜΠΟΥΛΟ , ο οποίος δίνει ρεαλισμό και ρωμαλεότητα κι αλήθεια αλλά και ποίηση- τι ποιητικά δοσμένο το ξεσπίτωμα των γειτόνων. Πολύ..ιταλικό! Πολύ εμφανής η ιταλική επιρροή. Κι ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΚΟΥΦΑΣ έχει παραδώσει ένα σενάριο που δεν υποχωρεί σε τίποτα και δεν παραχωρεί το παραμικρό.
Η δε Αλίκη είναι ΑΛΙΚΑΡΑ. Όχι μόνο επειδή αφήνει ελεύθερο το ταλέντο της να ξεδιπλωθεί αλλά έχει φροντίσει κι όλο το ρόλο κι όλη την παρουσία.. Δεν ξέρω αν έγιναν σκοτωμοί στα γυρίσματα και τι είδους, εκείνο που βλέπω είναι ο σκληρός φωτισμός στο πρόσωπο της από τον ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΚΑΡΥΔΗ ΦΟΥΞ ο οποίος της βάζει αρμονικότατα στο κλίμα του έργου φωτίζοντας την έτσι, , ναι, καθώς κι οι ρίζες στα ξανθά μαλλιά που είναι έντονα σκούρες, σαν να μοιάζει με οξυζεναρισμένο κορίτσι του Περάματος..
Και βέβαια, εδώ καλωσορίζεται ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΞΑΡΧΑΚΟΣ στην κινηματογραφική μουσική, ο Χατζιδάκις τους τον σύστησε οπότε η Αλίκη που στο Μάνο ήταν υπάκουη μαθήτρια κι η αγάπη αμοιβαία (διότι του είχε κι εμπιστοσύνη) υπέκυψε με τη μία. Κι ο πιτσιρικάς Ξαρχάκος, μα δεν έχει το Θεό του. Τι μουσική γράφει. Εκείνη η «βαρκαρόλα», τη θυμασαι και κλαις. Είναι το σούρουπο του Πειραιά και τα καράβια που μακραίνουν από τον ορίζοντα. Χωρια ότι στις σκηνές της ταβέρνας όπου ο Κούρκουλος ρίχνει τις ασυναγώνιστες ζεϊμπεκιές του ‘η και χωρίς αυτές ,παίζει ο Ξαρχάκος ένα σωρό μοτίβα που αργότερα απόκτησαν στιχους κι έγιναν μεγαλα σουξέ.
Και πάλι για την Αλίκη, ότι της φέρνουν αυτό το νεαρό τον παιχταρά, τον Ξαρχάκο, που γράφει ένας σωρό για το έργο κι η Αλίκη ΕΔΩ δεν λέει ούτε ένα τραγούδι. Ούτε στους τίτλους. Κάτι που στο Χόλυγουντ φερειπειν το έχουν κάνει τραγουδιστές που πήραν Οσκαρ ως ηθοποιοί σε δραματικούς ή και κομεντιέν ρόλου και δεν είπαν ούτε μισό τραγούδι όπως ο Φρανκ Σινάτρα, η Σερ, ο Τζαρεντ Λετο , η Σίρλεϋ Τζόουνς…
Ετσι κι η Αλίκη εδώ, αφηνει τα τραγούδια να τα πουν άλλοι. Και το σουξε το λεει η Ζωή Φυτούση, «Τα δακρυα μου είναι καυτά»
Και ζευγάρι με τον Κούρκουλο. Είχαν ξαναπαίξει μαζί αλλά στα ξεκινήματα, στο τρίτο σκετς από τις «Τρεις ερωτικες ιστορίες» του Σωκράτη Καψάσκη, στο σκετς που είχε τιτλο «Το ραντεβου της Κυριακής» και το σεναριο του μονοπρακτου είχε γραψει η ΛΟΥΛΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ. Όμως εκείνες ήταν υποθεσεις ξεκινήματος. Και για τους δυο. Τωρα , επι σταρ, είναι αλλιώς. Ο Φίνος στερεώνει τον άνδρα σταρ -αποκτημα ΝΙΚΟ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟ βάζοντας τον διπλα στις γυναίκες σταρ του και πριν την Τζένη, με την οποία θα δεσει περισσότερο, τον βάζει και με την Αλίκη. Ζευγάρι Βουγιουκλάκη-Κούρκουλος, επισημαίνει κάτι διαφορετικό.
Και βέβαια, ο ΝΤΙΝΟΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ κάνει μια διανομή , πιο θεσπέσια δεν γίνεται..Η μαλλον..εφάμιλλη της «Μανταλένας». Μα και ποιοι δεν την πλαισιώνουν!!! Ακόμα και σε μικρούς ρόλους.
Η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΛΑΜΠΡΙΝΟΥ, ως η μαραμένη αδελφή της κι ο ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΟΤΣΙΡΗΣ πιο ταιριαστός αρραβωνιαστικός για τη μιζέρια της δεν γινόταν-ένας ηθοποιός που σημείωσε κάποιους ρόλους στη Φινος Φιλμ. ΚΙ αρχίζουν οι νότες. Με μια ατάκα και τους «καθαρίζει». Νότες από την ΣΜΑΡΩ ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ, την ΕΛΕΝΗ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ, τον ΓΙΩΡΓΟ ΝΕΖΟ, τον ΚΩΣΤΑ ΝΑΟ, τον ΝΟΤΗ ΠΕΡΓΙΑΛΗ, νότα κωμική κουτσομπόλας απ΄την ΤΖΟΛΥ ΓΑΡΜΠΗ, νότα λαϊκή από την ΣΑΠΦΩ ΝΟΤΑΡΑ αλα "συνοικία το όνειρο", ,νότα κυριολεκτική, πενταγράμμου από τη ΖΩΗ ΦΥΤΟΥΣΗ, νότα λαϊκής μάνας που είναι σαν γιαγια από την ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΜΟΥΣΤΑΚΑ, νότα ξεσπιτωμένης από την ΑΛΙΚΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ, (με τι τρόπο συντόνισε τόσες καρατερίστες ο Δημόπουλος), και φτάνουμε στα βαρέα και ..πυροβολικά, την ΛΙΛΥ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ -πως έχει φτιάξει την αντιπάθεια και το στυλ με εκείνο το βάδισμα που όποιος έχει βιώματα από Πειραιά το βλέπει μπροστά του το δημιούργημα της Λίλυς και καταλήγουμε στην. ΟΜΟΒΡΟΝΤΙΑ. Η οποία λέγεται ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ. Η ρολάρα του τρελο-Μανώλη, σαφώς κι είναι γραμμένη θεατρικά διότι κατάγεται από πολύ κλασικά κείμενα, κι ως τον Σαίξπηρ μπορούμε να φτάσουμε…Και φυσικά θέλει ένα μεγάλο ηθοποιό της Σκηνής αλλά με πείρα στο φακό, για να δώσει τις αποχρώσεις αυτής της υπόδυσης, τη στιγμή μάλιστα που ο σκηνοθέτης επενδύει πάνω του το ποιητικό στοιχείο του δράματος και το δένει με το ρομαντισμό της γήινης ηρωίδας.
Κι εκεί ο Ξαρχάκος τους έχει γράψει ένα μοτίβο διονυσιακού χορού, κι ο Δημόπουλος τα έχει δώσει κι ο Καρύδης-Φουξ πως έχει φωτίσει το τρίο Βουγιουκλάκη-Κούρκουλος-Διαμαντόπουλος στο διονυσιακό της καλύβας που το κινεί μουσικά ο Ξαρχάκος.
Κι όμως, ο κόσμος έφευγε στενοχωρημένος. Κι εγω στενοχωριέμαι κάθε φορά που το βλέπω και δεν υπάρχει το ξέσπασμα του κλάματος όπως στον «Μεθύστακα» για να αλαφρώσει την ψυχή. Εδώ κυριαρχεί η απαισοδοξία για το Πέραμα, τον Πειραιά, τους ανθρώπους αυτής της τάξης πως το σεργιάνι τους στον κόσμο είναι δεκα μέτρα γη.. Κι αν ονειρεύονται ταξίδια..
Κι εχει πιάσει το έργο, ένα απαισιοδοξο σημείο του ίδιου του Πειραιά, εκείνων των συνοικιών του Τότε.Κι αυτό το σημείο είναι η κόντρα με αυτό που εκπροσωπεί ο Πειραιάς: το λιμάνι, το φευγιό, την ανοιχτή θάλασσα, τους ανοιχτούς ορίζοντες.
Είναι πολύ μεγάλο δράμα για Πειραιώτες να μην μπορούν να κάνουν το «ταξίδι» που ονειρεύονται, να τους κλείνει η ζωή τον ανοιχτό ορίζοντα.