Η ταινία έχει ενδιαφέρον από πολλές απόψεις, βεβαίως και θα δώσω ένα «παρασκηνιακό» στίγμα αλλά ως ιδεολόγος ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ θα σταθώ στο έργο και με αυτό θα ασχοληθώ. Θα πω όμως και μια εισαγωγή με παρασκήνιο

Το παρασκηνιακό έχει να κάνει με το ότι ο Φίνος το ρόλο αυτό τον προόριζε για την Αλίκη. Εκείνη, πάλι, για μια ακόμα φορά φοβήθηκε  την εικόνα της, μόνο που τώρα το πράγμα «εξετράπη» και διαλύθηκε κι η συνεργασία της με τη Φίνος Φιλμ οριστικά κι η σχέση με το Φίνο δεν αποκαταστάθηκε.. Ο Φίνος την πήγε στα δικαστήρια για αθέτηση. Τα πράγματα πλέον είχαν ζορίσει. Οι χαμηλές εισπράξεις κι η επισφαλής υγεία δεν επέτρεπαν τερτίπια των προηγούμενων δεκαετιών. Θύμωσε ο Φίνος, (ξανα)τινάχτηκε οικονομικά στον αέρα κι αυτή τη φορά την πήγε στα δικαστήρια.

Το ρόλο -και τι ΡΟΛΟ!!- τον πήρε η ΖΩΗ. Η ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ.

Φεύγουμε από εδώ και προχωράμε προς τον Εργοκεντρισμό. Ωστόσο, στα απονέρια υπάρχει και το θέμα του Τζαβέλλα, ο οποίος πέραν του ότι δεν πέταγε τη σκούφια του να συνεργαστεί με την Αλίκη, δεν ήθελε έτσι κι αλλιώς να ξανασκηνοθετήσει στο σινεμά.. Τελευταία του σκηνοθεσία ήταν το «Η γυνή να φοβηται τον άνδρα». Από κει και μετά, μόνο έγραφε. Και βασικά για το θέατρο. Είχε γράψει σε συνεργασία με τον ΑΛΕΚΟ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟ την επιθεώρηση «ΚΑΙ ΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ» κι εκεί υήρξαν δικαστικές εμπλοκές με την Αλίκη για το νούμερο του Παράβα που την περιέπαιζε, συνεργάστηκε και  σε άλλη μία επιθεώρηση, , στο «Πραμα που σαλεύει» που ειχε ανέβει στο Κηποθέατρο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας κι ο Τζαβέλλας είχε αναλάβε το δεύτερο μέρος με τη διαχρονική διαδρομή του θεσμού του γάμου, κι είχε γράψει και μια πρόζα, την «ΝΤΟΡΑ» για την ΣΜΑΡΟΥΛΑ ΓΙΟΥΛΗ που αν κι ανέβηκε με εκλεκτό θίασο (Βασίλης Διαμαντόπουλος, Κώστας Καρράς, Βασίλης Τσιβιλίκας), έβγαλε με το ζάρι το μήνα στο «Αμιράλ». Συγχρόνως είχε και  έτοιμα σενάρια. Ένα από αυτά ήταν ο «ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ» που πιέστηκε και δελεαστικά να το σκηνοθετησει αλλά δεν ήθελε.

Και το ανέλαβε ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗΣ, με τη σύμφωνη γνώμη του Τζαβέλλα.

Κι εδώ θα ξεκινήσω από τον Δαλιανίδη και θα επαναλάβω κάτι που έχω ξαναγράψει, ότι είχε την ικανότητα ως σκηνοθέτης να βάζει στα έργα τη δική του υπογραφή και να μοιάζουν 100 ο/ο Δαλιανίδης , ακόμα κι όταν τα σενάρια βασίζονταν σε ευανάγνωστες, διακριτές και διακεκριμένες  υπογραφές που λέγονταν Φώσκολος, Σακελλάριος, Τζαβέλλας.

Στο «ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ» ο σεναριογράφος Τζαβέλλας επανέρχεται στο σπονδυλωτό είδος, εκείνο που είχε αγγίξει ανεξίτηλα στην «ΚΑΛΠΙΚΗ ΛΙΡΑ». Εδώ βέβαια είναι άλλος ο προορισμός, πιο περιορισμένος από τις βόλτες που κάνει μια λίρα κάλπικη η οποία κύλησε και ξανακύλησε, είναι ο χώρος της Συγγρού, στις νύχτες, εκεί στις εκβολές της, στο Φαληρικό Δέλτα, όπου μαζεύονται οι πεταλούδες της νύχτας προς άγραν πελατών. Υπό την απειλή της κλούβας κάθε τόσο. Η κεντρική ηρωίδα, η…κάλπικη λίρα του εν λόγω σεναρίου , να είναι «κάλπικη» με την έννοια ότι τα τρία «σκετς» του έργου είναι τρεις ιστορίες που διηγείται γύρω από τον εαυτό της όταν τη συλλαμβάνει η Αστυνομία ή θέλει να μιλήσει σε κάποιον πελάτη ,όπως στον ευγενικό νεαρό που την πολιορκεί επίμονα,  μόνο που οι ιστορίες αυτές δεν είναι δικές της, είναι κάποιων άλλων κοριτσιών…Ο Δαλιανίδης με το σκηνοθετικό κλείσιμο του ματιού κι επειδή του άρεσαν οι ολοκληρώσεις, χωρίς να παρεμβαίνει στο σενάριο του Τζαβέλλα αφήνει την υπόνοια ότι ίσως η τρίτη  ιστορία να ήταν η αληθινή της. Ισως..Στο «ίσως» μένει..

Όμως το θέμα δεν βρίσκεται εκεί, στο αν είναι ή δεν είναι αληθινή, αλλά στις τρεις ιστορίες, στην κάθε μία ξεχωριστά και στο ύφος της.

Για τις οποίες ο Δαλιανίδης έχει φροντίσει και πάλι την τέλεια διανομή μένντας πιστος στις αρχες του ότι η διανομή είναι που υπαγορεύει τη σκηνοθεσία. Με τη ΖΩΗ να είναι εκπληκτική σε όλη την ταινία, σε όλες τις ιστορίες  και βεβαίως στην τρίτη που είναι να κάνει τη δραματική κορύφωση, να το πάρει το φιλμ και να φυγει

Στην πρώτη ιστορία, ο Δαλιανίδης την πλαισιώνει με τον ΓΙΑΝΝΗ ΑΡΓΥΡΗ στο ρόλο του ευυπόληπτου κυρίου που την ερωτευεται παραπάνω από το κανονικό, τον ΒΑΣΟ ΑΝΔΡΙΑΝΟ ως γαμπρό του πρώτου που την είχαν ενναλακτικά μέχρι που ο ηλικιωμένος θυμήθηκε τον «Γαλάζιο Αγγελο» κι ερωτεύτηκε, τον ΝΟΤΗ ΠΕΡΓΙΑΛΗ για παππού στο σπιτάκι στα παραπήγματα και τον ΧΡΗΣΤΟ ΝΟΜΙΚΟ ως εργατόπαιδο κάργα ερωτευμένο …Και τους έχουν κι ένα φινάλε που δεν ξέρω αν ο Δαλιανίδης ζήλεψε τον Καζάν ή ο Τζαβέλας τον σεναριογράφο Ουίλιαμ Ινγκ, πάντως το «Πυρετος στο αίμα» κάνει εμφανή την επιρροή του.

Η δεύτερη ιστορία είναι η ιδιαίτερη κι είναι αυτή που έχει χρησιμοποιήσει ο Δαλιανίδης ως μπούσουλα για το σκηνοθετικό άνοιγμα του διαβήτη. Είναι αυτή που θα δωσει τον τονο και για τις άλλες δυο κι ας είναι εκείνες οι δραματικές. Διότι η δευτερη είναι κωμική αλλά κωμική αλα ιταλικά, είναι μια απίστευτη σεναριακή σύλληψη του Τζαβέλλα γύρω από την παρθενορραφή και τα ήθη γάμου στην επαρχία. Ο τόνος που παίζεται η δεύτερη ιστορία είναι κωμικός, ή μάλλον ιλαρός,  έχοντας συλλάβει ο Δαλιανίδης το πνεύμα, παίζεται με ιλαρότητα κι από τον ΣΠΥΡΟ ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ και την ΑΝΝΑ ΠΑΙΤΑΤΖΗ αλλά σκηνοθετικά φαίνεται κι από την επιλογή της ΕΥΑΓΓΕΛΙΑΣ ΣΑΜΙΩΤΑΚΗ, να είναι αυτή που θα παίξει την περπατημένη θεία από την Αθήνα. Η διανομή ως σκηνοθεσία , δαλιανίδειο δόγμα. Κι επίσης: Τι ωραίο παιδί που ήταν ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΥΠΑΣ. Επεσε πάνω στο ξεψύχισμα του κινηματογραφου και δεν προλαβαν να τον αρπάξουν. Οπότε κι εκείνος στραφηκε στο θέατρο. Η δευτερη ιστορία είναι πραγματικά εντελώς απρόβλεπτη κι επαναλαμβάνω τα περι ιταλικής επιρροής  Πιέτρο Τζέρμι και Μάριο Μονιτσέλι, κυρίως του πρώτου.

Στην τριτη ιστορία κάνει δώρο στη Ζωη το μελό σε εκλεκτό κέντημα, με τη Ζωή ανθρώπινη, υπέροχο ζευγάρι με τον ΧΡΗΣΤΟ ΠΟΛΙΤΗ που χάνει το φως του κι εκείνη ξεπέφτει στη βίζιτα…Και της έχει ένα πολύ συγκινητικό ξέσπασμα. Μελό σούπερ. Στην τρίτη ιστορία, πάλι η διανομή έρχεται να ενισχύσει τη σκηνοθεσία, η ΜΠΕΤΤΥ ΒΑΛΑΣΗ προσλαμβάνεται για το ρόλο της νέου τύπου «τσάτσας», της μαστροπού των πολυκατοικιών οι οποίες είχαν πάρει τα ηνία μετά το κλείσιμο της Τρούμπας όταν ο αγοραίος έρωτας μεταφέρθηκε στα διαμερίσματα.. Και προσθέτει άλλη μία νοτα ο Δαλιανίδης στο να βγάλει κάποιο ατμοσφαιρικό ημιτόνιο μεσω της διανομής, την ΡΙΤΑ ΜΠΕΝΣΟΥΣΑΝ ως μία από τα κορίτσια της μαντάμ Πολυκατοικία.

Γενικά στην ταινία, μπορεί να αναγνωρίσετε πολλά πρόσωπα που ήταν σε νεανικό ξεκίνημα, προσέξτε και τις κοπέλες στη Συγγρού, στο Δέλτα, και βέβαια για τα ενδιάμεσα και για το φινάλε αναφέρω και τον ΓΙΩΡΓΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΗ , που είναι ο νεαρός πελάτης  τον οποίο ανέφερα στις αρχές, και με το κλείσιμο της τρίτης ιστορίας ο ρόλος ίσως αποκτά λιγη ακόμα σημασία-και του πάει και το κίτρινο έτσι όπως τον έχει φωτίσει ο ΝΙΚΟΣ ΓΑΡΔΕΛΗΣ. Ο οποίος Γαρδελης  δίνει χαρακτήρα στην κάθε ιστορία ξεχωριστα  κρατώντας ως υπόνοια  και την ομογένεια που χρειάζεται. Ο ΜΙΜΗΣ ΠΛΕΣΣΑΣ είναι πιο αναγνωρίσιμος στην πρώτη ιστορία λόγω του τραγουδιού αλλά και στις άλλες δύο προσέξτε τι όργανα χρησιμοποιεί. .