Ο «ΠΑΝΙΚΟΣ» λοιπόν είναι έργο τύποις αστυνομικό. Εχει όλα τα στοιχεία του αστυνομικού έργου. Μια υπόθεση απαγωγής , του γιού ενός βιομήχανου, από μια συμμορία με σκοπό να ζητήσουν λύτρα από τον πατέρα.
Δικό του είναι το σενάριο δική του κι η σκηνοθεσία. Ο Τσιώλης το σκηνοθετεί κι ως αστυνομικό, από πλευράς εξωτερικών γνωρισμάτων. Μοντάζ για τις σκηνές δράσης από τον ΒΑΣΙΛΗ ΣΥΡΟΠΟΥΛΟ ώστε να λειτουργεί η αγωνία, φωτογραφία ασπρόμαυρη αστυνομικής ατμόσφαιρας από τον ΓΙΩΡΓΟ ΑΡΒΑΝΙΤΗ, με φανταστικά νυχτερινά.. Ωστε να γίνεται έργο υποβολής.
Μόνο που το σενάριο έχει κάποιες άλλες παραμέτρους στο θέμα «απαγωγή». Και δεν είναι απλώς η απαγωγή για τα λύτρα που έτσι κι αλλιώς είναι θέμα αγωνίας για τον θεατή και σύστασης αστυνομικού έργου, αλλά είναι μια πολύ συγκεκριμένη απαγωγή. Διότι το παιδάκι που απάγεται πάσχει από μια σπάνια ασθένεια και χρειάζεται σε τακτές δόσεις το φάρμακο του. Αυτό οι απαγωγείς δεν το γνώριζαν. Παραλλήλως, οι γονείς του παιδιού είναι χωρισμένοι, ζουν χωριστά. Το είχε βγάλει περίπατο η νταντά κι εκεί έγινε ό,τι έγινε. Συνεπώς, ο πανικός της απαγωγής αφενός γινεται διπλός, διότι μπαίνει και το θέμα της υγείας και του φαρμάκου κι από την άλλη ερχόμαστε και στο θέμα του γονεϊκού ζεύγους.
Αρα το αστυνομικό του σεναριογράφου Τσιώλη εργάζεται κυρίως ως ψυχολογικό και λιγότερο ως πλοκή χωρίς ωστόσο να του λείπει η αγωνία. Αυτό όλο ο Φίνος το αποδίδει και το πιστώνει στον σκηνοθέτη Τσιώλη και βασικά τον σκηνοθέτη Τσιώλη ξεκαθαρίζει από τις επιλογές του ότι είναι αυτός που θέλει. Τον βλέπει ως ικανό να του ανανεώσει, αν όχι να του αλλάξει (που είναι μεγάλη κουβέντα) το σύστημα. Να του διευρύνει τα όρια. Ο «Μικρός Δραπέτης» που είναι η ταινία με την οποία ο Τσιώλης συστήθηκε από το Φίνο ήταν κι εκείνο έργο με ατμόσφαιρα αλλά ξεκαθάριζε και τις προθέσεις του με τα παιδιά. Τα είχε βγάλει μπροστά. Όταν παιχθεί η εν λόγω ταινία θα πούμε αναλυτικά περι αυτού. Στον «Πανικό» πάλι με παιδί καταπιάνεται , λέει την ιστορία της απαγωγής του παιδιού και μέσα από αυτήν τα του παιδιού ωστόσο, όπως το δομεί, το βάρος μετατοπίζεται αλλού. Αφού κεντρικό θέμα είναι η απαγωγή, το σενάριο του Τσιώλη επιλέγει να πει την ιστορία της απαγωγής άρα ο κεντρικός ρόλος, κατά συνέπεια κι ο κεντρικός ήρωας, είναι ο αστυνομικός που αναλαμβάνει την έρευνα για την ανακάλυψη των δραστών. Είναι ρόλος πρωταγωνιστικός ως επικεφαλής μας ομάδας, ενός συνόλου, όχι ρόλος πρωταγωνιστικός με την έννοια τινος την ιστορία λέει, διότι την ιστορια του αστυνομικού δεν μας τη λέει, και δεν έχει λόγο να μας την πει, διότι μας λέει την ιστορια του αστυνομικού σε σχέση με την έρευνα.
Για το ρόλο του αστυνομικού ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΖΑΚΟΣ, ξαναγίνεται δίδυμο με τον ΑΓΓΕΛΟ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟ που τους είχε «λανσάρει» ο Φώσκολος ως ανδρικό δίδυμο στο «Οι σφαίρες δεν γυρίζουν πίσω» , και θα τους ξαναδούμε μαζί-ταίριαζαν . Είτε ως αλληλοσυμπληρώματα είτε ως αντιθέσεις. Επαιξαν και στο θέατρο μαζί. Τον Αντωνόπουλο τον έχει για το ρόλο του πανικοβλημένου γονιού και για σύζυγο και μητέρα του παιδιού, προτάσσει τη ΣΟΦΙΑ ΡΟΥΜΠΟΥ η οποία μόλις τον προηγούμενο χρόνο έχει φανεί στη Φίνος Φιλμ, στο «Γυμνοί στο δρομο», ενώ την ιδια χρονιά με τον «Πανικό» στέλνεται στη Θεσσαλονίκη η πρωταγωνιστική της ταινία, που γίνεται από άνθρωπο της Φίνος Φιλμ, τον μοντέρ Πέτρο Λύκα στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο αλλά όχι σε παραγωγή της Φίνος Φιλμ. Κι εκεί η Ρουμπου θα πάρει το βραβείο και «Το κορίτσι του 17» όπως λέγεται η ταινία θα σαρώσει αλλά δεν θα κόψει παρά ελάχιστα εισιτήρια…Ισως γι αυτό ο Φίνος να μην έσπευσε να υιοθετήσει..Ισως κάτι να είδε, από εμπορικής πλευράς..Ισως κι από καλλιτεχνικής… Διότι κι η ταινία χάθηκε ως εντελώς ανυπεράσπιστη ακόμα κι από τους φεστιβαλικούς που λογικά θα έπρεπε.
Επιστρέφουμε λοιπόν στον «ΠΑΝΙΚΟ» διότι από όλα τα παραπάνω αυτό που είδε ο Φίνος ήταν η σκηνοθετική επιδεξιότητα. Πιο πολύ κι από την υπόθεση. Κι έτσι, τον ετοιμάζει για ανανεωτή του συστήματος δίνοντας του για τα δυο επόμενα χρόνια δύο σενάρια του Νίκου Φώσκολου στα οποία ο Τσιώλης σκηνοθετικά θα διαπρέψει, το «Η ζούγκλα των πόλεων» με τον Πρέκα και την Χρονοπούλου και το «Κατάχρησις εξουσίας» με τον Κούρκουλο και τη Λιβανού…Κι εκεί πραγματικά ετοιμαζόταν κάτι ανανεωτικό , αυτό που είχε γίνει στα 60ς με τη συνεργασία Φωσκολου-Δημόπουλου πήγαινε να συμβεί στα 70’ με το ζευγάρωμα Φώσκολου-Τσιώλη. Δυστυχώς όμως έπεσαν στην κρίση, στα χαμηλά εισιτήρια και σταδιακά το δέντρο φυλλορρόησε.. Εμειναν οι δυο θαυμάσιες ταινιες της συεργασίας να θυμίζουν…
Ο »Πανικός» υποστηρίζεται από το καλό επιτελείο της «Φίνος Φιλμ», και φυσικά ξεχωρίζουν ο ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ και ιδιαίτερα ο ΝΙΚΟΣ ΓΑΛΑΝΟΣ αλλά κι ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ και βέβαια κι η σταθερή αξία ΖΩΡΑΣ ΤΣΑΠΕΛΗΣ..
Η ταινία επέστρεψε από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης όπου είχε σαρωσει το …. «αποκληρο» του Φίνου ¨Κορίτσι του 17» με τον «ΠΑΝΙΚΟ» να κραδαίνει το ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ για τον ΚΩΣΤΑ ΚΑΠΝΙΣΗ και να επιβεβαιώνει την κινηματογραφική αξία της μουσικής του παραγωγής.