Τώρα, με το έργο «Ο ΓΙΟΣ» επαναλαμβάνονται οι συνεργασίες. Ο Φλοριάν Ζελέρ έχει γράψει το θεατρικό έργο “Le fils”, με ήρωα ,αυτή τη φορά, ένα γιό, ο Κρίστοφερ Χάμπτον επαναλαμβάνει τη μεταφορά του στην αγγλική Σκηνή, , και συνεργάζονται οι δύο συγγραφείς (που αμφότεροι εχουν δοκιμάσει τις δυνάμεις τους και στην κινηματογραφική σκηνοθεσία) όπου η δράση μεταφέρεται από το Παρίσι του θεατρικού, στη Νέα Υόρκη του τωρινου την οποία αναλαμβάνει να υποδυθεί το Λονδίνο μια κι η παραγωγή είναι αγγλική κι έχει γυριστεί εξ ολοκλήρου στο Ηνωμένο Βασίλειο. Συνεργάζονται για ένα νέο «πατέρα» που όμως θα είναι «γιός». Κι ο καθένας, με τον ΧΙΟΥ ΤΖΑΚΜΑΝ ως πρώτο όνομα και τίτλο που παραπέμπει, περιμένει ένα κάτι αντίστοιχο..

Μόνο που ο ΧΙΟΥ ΤΖΑΚΜΑΝ δεν είναι «γιός» αλλά «πατέρας. Είναι πατέρας ενός προβληματικού γιού, με τάσεις σοβαρής κατάθλιψης, ο οποίος γιός ζει με τη μητέρα αλλά η κατάσταση εκεί χειροτερεύει κι έρχεται να μείνει στον πατέρα ο οποίος βρίσκεται σε δεύτερο γάμο κι έχει αποκτήσει και με τη δεύτερη σύζυγο ένα γιό, κάτι λίγων μηνών..

Ποος είναι ο γιός, ποιος είναι ο πατέρας;

Από εκεί ξεκινά το μεγάλης αξίας ερώτημα που βάζει τις βάσεις για ένα ψυχολογικό δράμα βαθέως σκαψίματος. Όλα στρέφονται γυρω από τον γιό αλλά το κέντρο βάρους είναι αυτός ο πατέρας. Μαεστρικά χτίζει την ψυχολογία η δραματουργία, μαεστρικά και με βαθύτατη γνωση των Συστημάτων και με καταπληκτικό τρόπο κινηματογραφικής αφήγησης παρακολουθεί το κτίσιμο, μετατρέπει σε σινεμα το θέατρο. Ντεκουπάρει και μοντάρει

Όχι, δεν έχει το αβαντάζ του αλτσχάιμερ που είχε ο «Πατέρας» και την εμβάθυνση σε αυτό τον κόσμο, στον κόσμο του μυαλού που χάνεται κι είχαν αξιοποιήσει περίτεχνα οι δημιουργοί.

Εδώ λείπει ένα τέτοιο στοιχείο, που θα έδινε την άλλη διάσταση,  το βρίσκει σε μια σκηνή πριν από το φινάλε, υπάρχει όμως το στοιχείο της σύγκρουσης το οποίο είναι εξαιρετικά δυνατό, εμπλέκει όλους τους χαρακτήρες, γράφει ρόλους για να παιχθούν περίτεχνα από καλούς ηθοποιούς που θα τους αγκαλιάσουν κι ο σκηνοθέτης θα είναι κοντα τους να τους παρακολουθεί αλλά όχι να τους υπαγορεύει- αυτό διαπιστώνεται από τον τρόπο της δουλειάς. Διαπιστώνεται από τα «δυαδικά» πλάνα τα οποία για να φτάσουν να δώσουν υλικό στον ΜΟΝΤΕΡ, που είναι και πάλι ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΙΝΟΣ, ο οποίος από τον «Πατέρα» είχε φανεί ότι είναι πολύτιμο στοιχείο  για το πέρασμα του συγγραφέα Φλοριάν Ζελέρ στη Σκηνοθεσία. Ο Λαμπρινός είναι αυτός που ξέρει το σινεμά κι αυτος είναι που χρειάζεται το υλικό για να δώσει κατευθύνσεις. Το υλικό βέβαια έχει έρθει από τους ερμηνευτές. Στα δυαδικά πλάνα  κι όχι στους μονολόγους είναι που καταλαβαίνουμε ότι έχει ισχύσει το πολύτιμο, ο ηθοποιός να μαθαίνει να ακούει, να ακούει τον συνερμηνευτή του στο πως παίζει  κι έτσι να φτιαχτεί ο μεταξύ τους ρυθμός ώστε να επιτελεστεί η πολυσυζητημένη «χημεία» που πολλοί τη συζητούν αλλά λίγοι ξέρουν τι ακριβως σημαίνει. Είναι αυτό το πολύτιμο να μη νοιάζεται ο ηθοποιός πως θα πει τη φράση αλλά να κατανοήσει και να ερμηνεύσει την κατάσταση .Και για να γίνει αυτό πρέπει να ακούει το συνερμηνευτή του, να είναι συντονισμένος με αυτό.  Ο Φλοριάν Ζελερ ως σκηνοθέτης ηθοποιών δείχνει ότι κατέχει αυτό το κλειδί, δεν το κατέχουν πολλοί σκηνοθέτες ούτε και μεγάλοι, κι αυτοί χρειάζονται μαθήματα υποκριτικής κι έχω πάει σε τέτοια με ειδική άδεια. Οι σκηνοθέτες έχουν συνήθως έτοιμη στο μυαλό τους, τη λεγόμενη «σκηνοθεσία του αποτελέσματος». Ετσι όμως χάνουν πολλές φορές το πεδίο συνεννόησης με τον ηθοποιό.

Εδώ θαυμάζουμε πως εχουν συντονιστεί στην ίδια κατάσταση ο ΧΙΟΥ ΤΖΑΚΜΑΝ που έχει αποβάλει διαφορες άλλες εμπειρίες ειδών κι «ακούει» αυτά που του λένε οι γύρω του και προσπαθεί να τα ερμηνεύσει. Η εκπληκτική ΛΩΡΑ ΝΤΕΡΝ που δεν πιάνεται από κανένα κλισέ. Είναι εκεί και παρακολουθεί. Η ΒΑΝΕΣΑ ΚΙΡΜΠΥ στο ρόλο της μητριάς. Πόσο ακούει τον νεαρό ΖΕΝ ΜΑΚΓΚΡΑΘ στις καθοριστικές μεταξύ τους σκηνές κι από το παίξιμο του πιτσιρικά ρυθμίζει τους δικούς της τόνους και τα όρια τους η ΚΙΡΜΠΥ. Ο Μαγκράθ με τη σειρά του ακούει τους μεγαλύτερους του, στις κοινές τους σκηνές κι από εκεί απεργάζεται τις αντιδράσεις του.

Κι εμφανίζεται ξαφνικά ως  guest,  ο ΣΕΡ ΑΝΤΟΝΥ. Ο ΑΝΤΟΝΥ ΧΟΠΚΙΝΣ. Ναι μεν ως link, με τον «Πατέρα», ιδεατό link, όχι σχετιζόμενο με την υπόθεση. Διότι ο Χόπκινς στον «Πατέρα» δεν είχε γιό. Αρα δεν αποτελεί επίσημη συνέχεια του προηγούμενου,

Όμως για τον Σερ Αντονυ γράφεται η μία από τις δυο καθοριστικότερες σκηνές του έργου. Είναι ο πατέρας του ηρωα. Του Χιου Τζάκμαν. Είναι η σκηνή που ο Τζάκμαν θα πάρει κι αυτός τον τίτλο της ταινίας, θα γίνει προς στιγμή «γιός». Ευφυέστατο, δείχνει κατάρτιση δραματουργική από μεριάς συγγραφέων αλλά και ψυχολογική. Κι η δευτερη καθοριστική σκηνή, είναι αυτή λίγο πριν από το τέλος που ο γιός φέρνει στον πατέρα, ο γιός Μαγκράθ στον πατερα Τζακμαν, το πρώτο αντίτυπο του βιβλίου που έγραψε. Για να χρησιμεύσει κι αυτό ως link με το προηγούμενο έργο, με τον τρόπο γραφής για την ακρίβεια…Και διότι οι καταρτισμένοι συγγραφείς , σε αντίθεση με ακατάρτιστους σχολιαστές δεν φοβούνται το δράμα. Αντίθετα γνωρίζουν πως η κορύφωση είναι απολύτως αναγκαία.

Κι εδώ στο συγκεκριμένο, τελειώνει το έργο και παίρνεις μαζί σου την απορία: Κανείς δεν ήταν κακός άνθρωπος, γιατί έγιναν όλα αυτά; Διότι οι άνθρωποι δεν είναι ούτε Μαγοι ούτε Θεοί.. Και μέσα από εκεί πηγάζουν όλα τα υλικά που γεννούν εδώ και αιώνες δράματα είτε στην καθημερινή είτε στη μυθοπλαστική ζωή.

Αραγε, πιο εύκολα συνθέτεις έργο που λέγεται «Πατέρας» από εργο που λέγεται «Γιός;»; Μήπως επειδή  Γιός ΕΙΣΑΙ (έτσι γεννιέσαι) ενώ Πατέρας ΓΙΝΕΣΑΙ; Τον δευτερο μαθαίνεις να τον βλέπεις και να τον παρατηρείς ενώ τον πρώτο δεν είσαι σε θέση να τον κουλαντρίζεις, πάντα κάτι δικό του θα διαφεύγει του Είναι σου;

Πολλές απορίες. Και μια τελευταία:

Ο ΧΑΝΣ ΖΙΜΕΡ πόσες διαφορετικές μουσικές έχει γράψει στην κινηματογραφική καριέρα του;