Θα ξεκινήσω όμως από το Εργο, για λόγους ιδεολογικούς, Εργοκεντρικούς, και θα πω ότι η Νουμερο 7 ταινία της σειράς αυτής πηγαίνει με τον αυτόματο πιλότο.

Εχουν βρει τα κουμπιά ο ΤΟΜ ΚΡΟΥΖ ως σταρ-ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ κι οι συνεργάτες του στους οποίους το μεταλαμπαδεύει κι ως ‘έξυπνος επιχειρηματίας κι ευαίσθητος δέκτης κοινού,  τους συμβουλεύεται με τη σειρά του…Κι η ταινία , βγαίνει από μόνη της.

Αυτό το «βγαίνει από μόνη της» δεν αφορά  σε «ξεπέτα». Αφορά σε ένα τρόπο λειτουργίας.

Ναι, θα παραδεχτώ ότι από πλευράς υπόθεσης, τα σεναριακά ευρήματα μπορεί να μη βρίσκονται στη νιοστή. Από αυτή την άποψη βρίσκω κοινά και βίους παράλληλος με τον φετινό «Ιντιάνα Τζωνς», ο οποίος, κι ας έχει ελλείψεις, καταφέρνει και κάνει τη δουλειά του διότι μας αγγίζει συναισθηματικά, με αναγωγή στα όμορφα χρόνια που προηγήθηκαν.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει κι εδώ, εξου κι είπα στην αρχή ότι στο Νο 7 φιλμ της σειράς δεν περισσεύουν τα σεναριακά ευρήματα. Η υπόθεση είναι η αφορμή για να αναπτυχθούν τα άλλα. Και ποια είναι τα άλλα; Πριν προχωρήσω θα πω για τη σεναριακή αφορμή πως αφορά σε ένα νέο τύπο καταστροφικού όπλου που έτσι και πέσει στα ακατάλληλα χέρια, πάει ο Πλανήτης. Οπότε πρέπει να μην πέσει σε αυτά τα χέρια.

Δεν το λες κι ό,τι πιο πρωτότυπο ως ιδέα και δη τέτοιου είδους και πιο συγκεκριμένα αυτής της σειράς.

Όμως…Ερχεται πλέον και ξεκαθαρίζεται αυτό που κάνει ο ΤΟΜ ΚΡΟΥΖ. Ο οποίος από τη «Μανόλια» και μετά, εγκατέλειψε τις προσπάθειες  να γίνει ηθοποιός που θα πάρει Oscar (και θα μπορούσε διότι το ταλέντο όχι δεν του λείπει, του περισσεύει θα έλεγα), όμως, τον ενδιέφερε η άλλου τύπου δύναμη. Να είναι δυνατός στο ταμείο κλπ, κλπ, τα έχω γραψει πολλές φορές

Όμως ο ΤΟΜ ΚΡΟΥΖ δεν είναι τυχαίος άνθρωπος. Δεν είναι τυχαίος καλλιτέχνης.  Αφου λοιπόν αποφάσισε να αφοσιωθεί σε αυτό το είδος, με τις ιδιότητες και του παραγωγού και του σταρ πρωταγωνιστή, ξεπέρασε τον εαυτό του και τα γράδα του κι εδώ και κάποιες ταινίες ΕΠΕΝΔΥΕΙ ως «κασκαντερ». Στο ότι τις επικίνδυνες σκηνές τις κάνει ο ίδιος. Κι εδώ μπαίνει ένα νέα στοιχείο πρόκλησης, ένα καινούργιο σημείο επαφής με το κοινό και προσέλκυσης πελατείας, το ότι  θα πάμε να τον δούμε που τα κάνει μόνος του , χωρίς εφφε, χωρίς κασκαντερ.

Δεν θα τον ψυχαναλύσω για αυτή την απόφαση του, δεν θα μπω στη λογική αν αυτό ξεφεύγει από το σινεμά και περνά στο χώρο του τσίρκου ή στο γύρο του θανάτου, όμως, θα μείνω στο ότι αυτό είναι σινεμά, ο ΤΟΜ ΚΡΟΥΖ ό,τι κάνει το κάνει στο ΣΙΝΕΜΑ και για το ΣΙΝΕΜΑ, συνεπώς αντι να μπω σε παγίδα αφορισμών και περισπούδαστου ύφους, θα σταθω σε αυτό που βλέπω διότι δεν είναι μόνο το θέαμα που βλέπω αλλά διακρίνω ότι κάποιος ηθοποιός ξεπερνά τα όρια του, πάνω σε αυτό που διάλεξε να κάνει. Κι ο Τομ Κρουζ δεν διάλεξε απλώς να κάνει blockbuster, να βγάζει λεφτά,  να ξαπλώσει πάνω τους και να αφήσει τα Oscar για τον Ντάνιελ Νταίη Λιούις…Το BLOCKBUSTER TOY ΤΟΜ ΚΡΟΥΖ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ. Από δική του επιλογή. Εδώ μόνο μέσω της «Αθανασίας» του Κούντερα μπορούμε να τον πιάσουμε σωστά.

Θα μου πείτε πως εγώ, ένας ιδεολόγος Εργοκεντρικός, ένας δηλωμένος Αριστοτελικός, που ενδιαφέρεται για το έργο κι όχι για τα πρόσωπα, πως κάθεται κι ασχολείται με αυτό; Α, μισό λεπτό! Διότι αυτά είναι ΤΟ ΕΡΓΟ. Όπως σε ένα έργο , υποκριτικού βάθους και πλάτους, κάθεσαι κα παρακολουθείς την ερμηνεία ενός Ηθοποιού κι αναλύεις τους δαιδάλους από τους οποίους περνά…Οπως σε ένα έργο που ο ηθοποιός θα πάρει μαθήματα φωνητικής για να ερμηνευσει και τραγουδια δυσκολα , θα τον απολαύσουμε και για τις φωνητικές του επιδόσεις. .Το αναλογο σε κάποιον που αναλαμβάνει δύσκολο χορευτικό ρόλο και χορεύει ο ίδιος χωρίς να ντουμπλάρεται,  έτσι κι εδώ, Η ΤΑΙΝΙΑ , που έχει ως βάση το stunt, κι ο σταρ-πρωταγωνιστής αναλαμβάνει να κάνει ο ίδιος μόνος του τις επικίνδυνες σκηνές, πως δεν είναι μέρος του έργου;, Πως δεν είναι μέρος της ερμηνείας αυτου του ρόλού: Μόνο που ο ρόλος είναι ιδιότυπος όσο ιδιότυπο είναι και το είδος.  Συνεπώς ο Το Κρουζ στο είδος αυτό δεν έχει καμμία σχέση με κανέναν άλλο συνάδελφο του που κάνει κι εκείνος blockbuster.

Εδώ λοιπόν, αυτό που μας συναρπάζει και μας κόβει ενίοτε την ανάσα είναι το γεγονός πως ο Τομ τα κάνει μόνος του, μας έχει συμπαρασύρει , και κάπως έτσι  διαπιστώνουμε ότι η αγωνία της αληθινής εκτέλεσης των σκηνών, είναι που μας έχει αρπάξει. Διότι ως ευρήματα περιπέτειας, πέραν αυτων περι Τομ Κρουζ, δεν έχουμε πολλά σε σχέση με προηγουμενες ταινίες του είδους (όπως δεν έχουμε και σεναριακά αναλογα, εξου και δεν έκανα τυχαία την αναφορά), εκείνο που ξεχωρίζει είναι το επεισόδιο με την καταδίωξη στη Ρώμη… Η οποία Ρώμη φέτος έχει την τιμητική της σε σκηνές καταδιώξεων σε blockbuster… Κι έχει κι εδώ.

Το  έργο, όμως, είναι εργο, έργο κινηματογραφικό. Δεν είναι ο γύρος του θανάτου στο λουνα παρκ. Μπορεί οι ψευτο – περισπούδαστοι να προσπεράσουν τους ηθοποιούς, να μη θεωρήσουν πως υάρχει καν ηθοποιία εδώ μέσα, ας μπουν στον κόπο να αντιληφθούν τον συντονισμό του ΣΑΪΜΟΝ ΠΕΓΚ, της ΧΕΙΛΥ ΑΤΓΟΥΕΛ, της ΒΑΝΕΣΑ ΚΙΡΜΠΥ (την προηγουμενη εβδομαδα την βλέπαμε στον «Γιό» του Φλοριάν Ζελέρ..) αλλά και του τόσο ωριμασμένου ΕΣΑΙ ΜΟΡΑΛΕΣ καθως και την κωμικότητα του ΒΙΝΓΚ ΡΕΙΜΣ κι ας κάτσουμε να σκεφτούμε πως αυτοί έχουν συντονιστεί με τα του ΤΟΜ ΚΡΟΥΖ. Με τα stunt του Τομ Κρουζ, με το ότι πρεπει να παίξουν αναλογα με αυτα που θα κάνει εκείνος κι εκείνος με τη σειρά  του να τους «ακούσει»  και στο stunt να δώσει όση ηθοποιία προλάβει.. Κι όση βέβαια, σηκώνει το εγχείρημα. Διότι αν πάει να του δωσει και παραπάνω μπορεί να αρχίσουν οι μαγιονέζες να κόβουνε…

Ο ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΜΑΚΚΟΥΑΙΡ, σεναριογραφος ολκης με OSCAR για το ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΥΠΟΠΤΟΙ που εχει περάσει εδώ και κάποια χρόνια στη Σκηνοθεσία, είναι συν-λειτουργός σε αυτό το «κρουζέικο» εγχείρημα , είναι αυτός που το παρακολουθεί και το συντονίζει τόσο για λογαριασμό του πρωταγωνιστή-παραγωγού του όσο και του ίδιου του εαυτού του διότι οι εξω από τον κινηματογραφικό χορό μπορεί να κοροϊδεύουν, οι κατέχοντες όμως αντιλαμβάνονται τι πρόκληση είναι αυτή για τον ΜακΚουάιρ  και πόσο μπορεί να τον έχει σαγηνέψει.