Για να μη μακρηγορούμε: Πρώτον «η απόδραση του 77» είναι υπαρκτό γεγονός». Δευτερον, ο ισπανικος τίτλος «Modelo 77» αφορά στις φυλακές τα Βαρκελώνης, που ονομάζεται «Modelo» η κεντρική, κι εκεί συνέβη το περιστατικό. Η αποδραση 175 κρατουμένων.
Τι απόδραση είναι αυτή και γιατί το 1977;
Εδώ αρχίζει και μπαίνει η Ιστορία, εδώ ο Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ με το συνεργάτη του στο ΣΕΝΑΡΙΟ, τον ΡΑΦΑΕΛ ΚΟΜΠΟΣ, αρχίζουν τη ..δραματοποίηση του δράματος. Φτιάχνουν το ιστορικό πλαίσιο, δίνουν τις ιστορικές πληροφορίες κα φυσικά όλα τα στοιχεία έχουν να κάνουν με το είδος του ΔΡΑΜΑΤΟΣ που θα παιχθεί σε ΦΥΛΑΚΉ άρα ένα δράμα φυλακών που όμως επειδή περιλαμβάνει απόδραση περνά κι από το είδος της περιπέτειας κι όλο αυτό φωτίζεται από την ιστορική αλήθεια στην οποία τα πρόσωπα, είτε είναι επινοημένα στο ακέραιο, είτε κάποια ως αληθινά έχουν δεχθεί τις απαραίτητες παρεμβάσεις της δραματουργίας, το έργο καταλήγει σε κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Και φυσικά ξεκινά από κεντρικό ήρωα, την ιστορία του οποίου θα παρακολουθήσουμε υπό τύπον οχήματος για το ιστορικό γεγονός, από την άλλη όμως θα παρακολουθήσουμε ην ιστορία του και κυριολεκτικώς, αφου ξεκινάμε από το ποιος είναι , το πως βρέθηκε εκει μέσα, έγκλειστος δηλαδή των φυλακών κι αυτός θα γίνει η γεφυρα επικοινωνίας μας με το θέμα. Ο ήρωας λοιπόν που τον παίζει με δραματική λιτότητα αλλά και γοητεία φακού ο ΜΙΓΚΕΛ ΕΡΑΝ, βρέθηκε εκεί μέσα για ποινική υπόθεση. Για κατάχρηση. Γύρω του, ποινικοί αλλά και πολιτικοί κρατούμενοι. Και στη φυλακή, το γνωστό καθεστώς της φυλακής με αρχηγούς, υπαρχηγούς, ίντριγκες και λοιπές εξαρτήσεις. Και πεθαίνει ο Φράνκο, ο Ισπανός δικτάτορας, το 1975 και ξεκινά να συζητιέται το θέμα της Αμνηστίας, το οποίο ξεκινά για τους πολιτικούς κρατούμενους αλλά ζητούν κι οι ποινικοί μερτικό…Εδώ βρίσκεται ,κατά τα την εκτίμηση του υπογράφοντος, το πιο ζουμερο κομμάτι του σεναρίου και της ταινίας ολόκληρης, ακριβώς πάνω στο θέμα της Αμνηστίας και των δικαιωμάτων της και των προνομίων της, διότι αυτή είναι που θα δείξει, που θα φωτίσει, τις κρυμμένες πλευρές των ανθρώπων του δράματος, ποινικών και πολιτικών, είναι αυτή που με ον τρόπο της σεναριακής επεξεργασίας θα φουντώσει καταστάσεις και θα οδηγήσει και σε στάσεις κι εξεγέρσεις εντός φυλακής με αντίκτυπο προς τα έξω, την ίδια ώρα που οι χαρακτήρες οι οποίοι εμπλέκονται θα βιώνουν εσωτερικές αλλά κι εξωτερικές συγκρούσεις οι οποίες ανεβάζουν τη θερμοκρασία του δράματος. Μαθαίνοντας , με βάση αυτό που συμβαίνει, ότι περνούσαν τα χρόνια κι ο νόμος της Ανηστίας όλο κι αναβαλλόταν… Εξού και φτάσαμε στο 1977……. Κι έχουμε ένα έργο που μας θυμίζει καλά κομμάτια από ταινίες φυλακών και συγχρόνως κρατά την αυτονομία της επειδή το αληθινό γεγονος στο οποίο βασίζεται ,ξεπερνά το esta’ basado en una storia real, το based on a true story δηλαδή, διότι επαναλαμβάνω πως αληθινό είναι το γεγονός ως ιστορικό, από κει και πέρα στα πρόσωπα έχουν γίνει σεναριακές επεξεργασίες.
Χαρη στις παραπάνω επεξεργασίες, ο Ροντρίγκεζ κατέφυγε στη διανομή φυσικά και πέτυχε την τελειότητα, με αποτέλεσμα να απολαμβάνουμε ωραιότατες ερμηνείες, επίσης ο σκην0γρααφικός υπεύθυνος υιοθέτησε ένα σκούρο χρώμα που να κάνει τη φυλακή να φαίνεται κλειστοφοβική κι αφόρητη, με αποτέλεσμα να κερδίσει το ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ στα «Goya» της Ισπανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου όπως επίσης και την καταπληκτική δουλειά στα κοστούμια, σε ένα είδος που δεν πολυσυζητιέται ούτε στις μεγάλες του στιγμές για το ενδυματολογικό κομμάτι, κι όμως εδώ , χαρακτήρας και ρούχο, ρούχο και ταλαιπωρία χαρακτήρα, όλα μαζί ολοκληρώνουν τους ανθρώπους και συνθέτουν- αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον- την έννοια της μεικτής φυλακής, ποινικών και πολιτικών με κοινή ομπρέλα την Αμνηστία που θα καταλήξει στην μεγάλη κοινή.. τέντα, την Απόδραση. Και τα κοστούμια εννοείται πως βραβεύτηκαν στα Goya, όπως και το μακιγιάζ, γενικά τα ανθρωποκεντρικά της φυλακής.