Δύο ανερχόμενα ονόματα που παίζουν σε καθεστώς καλλιτεχνικών διακρίσεων κι εξελίξεων, του εμπιστεύθηκαν οι Καναδοί, μια κι η παραγωγή , σύμφωνα με τους τίτλους δείχνει ότι είναι καναδική, ότι εχει γίνει κάπου εκεί, την έχει πάρει κι η Apple αλλά εδώ δεν δόθηκε δημοσιότητα. Σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις που  τους εχουν αναγορεύσει σε «μεγάλους», πριν καν προβληθούν τα εργα τους, πριν μεταδοθεί έστω κι ένα επεισόδιο από τηλεοπτική σειρά, τα «ΙΕΡΑΤΕΙΑ» έχουν αποφανθεί…..Οταν μπλέκεται η κριτική με την …. κλάκα

Τωρα, στην περίπτωση του Νίκου δεν ξέρω αν είναι και για το παίρνει κατάκαρδα τη στιγμή που αυτός εκεί έξω, εκεί πέρα, σκηνοθετεί δυο σύγχρονα αποδεκτά ονόματα ,στην  δε ταινία συμμετέχουν κι άλλοι Ελληνες. Στο σενάριο ,για παράδειγμα , ο Νίκου συνυπογράφει με τον ΣΤΑΥΡΟ ΡΑΠΤΗ (να σημειώσω πως ο συν-σεναριογραφος έχει σημαντική προϋπηρεσία ως casting director (από αυτό μπορούμε να αντιληφθούμε τη συνεισφορά του , κατά το σενάριο, στη συγγραφή των ρόλων και στην προσαρμογή με τους ηθοποιούς- ήταν και στα «Μήλα»)- στην  σεναριογραφική παρέα τους κι ο ΣΤΗΒ ΣΝΑΪΝΤΕΡ. Ελληνας είναι κι ο μοντέρ της ταινίας, ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΗΣ, ο οποίος έχει κάνει κι εκπληκτική δουλειά, έχει φτιάξει ένα απίθανο συνεκτικό ιστό, που παρακολουθείς την ταινία με ενδιαφέρον και το μοντάζ  μπορεί και ξεμπλοκάρει το σενάριο όταν παρουσιάζει κάποια κενά- όχι θεμελιώδη πάντως

Λοιπόν, το έργο , για να μην ξεχνάμε την ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΜΑΣ. Είναι ένα έργο ρεαλιστικής φαντασίας με ένα πολύ ωραίο εύρημα. Ένα  ιατρικό ΤΕΣΤ  σχέσεων. Για ζευγάρια.

Ακριβώς, όπως τα ζευγάρια πηγαίνουν και κάνουν εξετάσεις ιατρικές για να δουν πως έχει η υγεία τους όταν έρχονται σε σχέση, στο συγκεκριμένο σενάριο τα ζευγάρια πάνε και κάνουν τεστ, κανονικό, ιατρικό όπως μας το δείχνει η σκηνοθεσία, κι όπως προφανώς το έχει ορίσει το σεναριο, για να δουν αν πράγματι είναι ΣΥΜΒΑΤΟΙ μεταξύ τους. Ως ζευγάρι. Για σχεση, για να ξεκινήσουν, για να προχωρήσουν, ακόμα και να κάνουν παιδιά ή να έλθουν εις γάμου κοινωνίαν. Το συγκεκριμένο τεστ δεν είναι ισόβιο. Κάθε τόσο μπορούν τα ζευγάρια να ξαναδοκιμάζουν και να…επαναδοκιμάζονται.

Ένα τέτοιο ζευγάρι είναι αυτό που δίνει αφορμή για την ιστορία, η Αννα κι ο Ράιαν, δηλαδή η ΤΖΕΣΙ ΜΠΕΚΛΕΪ κι ο ΤΖΕΡΕΜΥ ΑΛΕΝ ΓΟΥΑΙΤ. Με το ζευγάρι ξεκινά, ωστόσο εντοπίζει την κοπέλα κι αυτήν μεταβάλει σε κεντρική ηρωίδα όλου του σεναρίου, την ιστορία της βλέπουμε ή αν θελετε την ιστορία που βλέπουμε τη βλέπουμε μέσω εκείνης.

Είναι βασικός σεναριακός κανόνας  περι κεντρικού ήρωα ακόμα κι όταν είναι ομαδικός ή αν προκειται για ζευγάρι. Και στο ζευγάρι, ακόμα κι όταν βλέπουμε ιστορία ζευγαριού, ένας εκ των δυο είναι πιο μπροστά, είναι αυτος που εκκίνησε την ιστορία..Εδω λοιπόν , δεν χρειάζεται πολύ για να καταλάβουμε ότι ηρωίδα είναι η Αννα κι όχι το ζευγαρι της, παρόλο ότι στο μισό σχεδόν έργο τους παρακολουθούμε από κοινού, οι σεναριογραφοι βάζουν κάτι υπόγειες πεπονόφλουδες ότι μπορει και κάτι να μη λειτουργεί, ο δε Νίκου στη σκηνοθεσία του, τους έχει αφήσει να το παίξουν σαν να μη λειτουργούν στο ακέραιο, σαν να μη λειτούργησαν ίσως ποτέ, βλέπουμε οι δυο ηθοποιοί, στις μεταξύ τους προβες που προηγηθηκαν σαν να κατέληξαν ότι θα παίξουν τους δυο χαρακτήρες του ζευγαριού ως σαν να υπάρχει μεταξύ τους απόσταση. Κι ας μην το λέει ρητώς το σενάριο.

Εξού κι όταν εμφανίζεται κάπου στη μέση της ιστορίας ή λίγο πριν , ο Αμιρ, κι η επιλογή του ΡΙΖ ΑΧΜΕΝΤ για το ρόλο, με την ασιατική , μελαμψή γοητεία του και τα κατάμαυρα εκφραστικά μάτια  αλλά και με το λιπόσαρκο παρουσιαστικό που υποδηλώνει αισθαντικότητα , να επισημαίνεται ότι η θεωρία του σεναριου πάει στο δεύτερο μέρος για ανατροπή. Είναι , όμως, ανατροπή; ‘η μήπως εξελιξη ή και ροϊκη διαδρομή ότι τα πάντα ρέουν;

Ισως από αυτό το ευρημα, αυτού του ιδιότυπου τεστ, να περίμενε κανείς περισσότερο μια σάτιρα. Η ένταξη του στο ρεαλισμό μπορεί να σκοντάψει σε θεατές που απεχθάνονται τη φαντασία και θέλουν τις απαντήσεις αποκλειστικά μεσω ορθολογισμού, μόνο που αυτό δεν έχει να κάνει με την Τεχνη. Εννοώ η αποκλειστικότητα ενός δρομου και τίποτε άλλο.

Από την άλλη ο Νίκου με τη βοήθεια των συνεργατών του, ξεκινώντας από το σεναριο, έχει καταφέρει να μας βάλει στο κλίμα αυτού του ιδιαίτερου τεστ και των ανθρώπων του,να το απλώσει σεναριακά μέχρι εκεί που το έργο σηκώνει, και να το σκηνοθετήσει ως μία ιστορία αγαπης και εμποδίων δίνοντας περιθωρια στους ηθοποιούς να αναδείξουν τα χρωματα των χαρακτήρων τους. Ειδικά η Τζέσι Μπέικλι, που έχει, είπαμε, και την κενρική ηρωίδα επωμιστεί, την παίζει με εκπληκτικές αποχρώσεις, ο Γουάιτ της συνηγορεί το σασπενς της αβεβαιότητας, ο Αχμεντ  της καλλιεργεί το ερωτικό ερέθισμα διαρκώς και κάνουν πολύ ωραιο παιχνίδι μεταξύ του, καθως το αίσθημα παίρνει φωτιά κι ανατρέπει θεωρίες.

Είναι πολύ καλύτερο από αυτό που δεν του επέτρεψε να φανεί εξ αρχής η απούσα δημοσιότητα.