Στη ΔΑΝΊΑ, στην Πανεπιστημιακή Σχολή της Κοπεγχάγης, που δίνουν εισαγωγικές 5.000 άτομα κι από αυτούς παίρνουν μόνο 6 (ΕΞΙ) αλλά αυτούς θα τους σπουδάσουν δωρεάν με έξοδα του δανικού κράτους κι όχι των γονέων τους, και στον τελικό θα φτάσουν μόνο 2 ή  3 από αυτούς, διδάσκονται τα πάντα. ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΣΙΝΕΜΑ. Διδάσκονται όλα τα είδη. Εξου και πολλοί απόφοιτοι είναι που πάνε στο Χόλυγουντ και γυρίζουν blockbuster, ακριβώς επειδή τα έχουν σπουδάσει στην Πανεπιστημιακή Σχολή τους, μαζί με αυτά, όπως και άλλα. Τα σπουδάζουν, δεν τα ειρωνεύονται

Φυσικά σπουδάζουν και το γουέστερν, αλίμονο. Και σπουδάζουν τον ΤΖΩΝ ΦΟΡΝΤ. Ο οποίος για τους Δανούς και για την παγκόσμια  κινηματογραφία , δεν είναι ένας που έκανε γουέστερν με «κακούς» τους Ινδιάνους, όπως νομίζουν εδώ μερικοί, όπως άλλωστε κι η Γκουίνεθ Πάλτροου στον «Ερωτευμένο Σαίξπηρ δεν έπαιζε τον Πίπη όπως νομίζει κάποιων η αλληλοαντιγραφή αλλά τη γυναίκα που παριστάνει άντρα ο οποίος θα παραστήσει γυναίκα στο θέατρο του Σαίξπηρ, όπως συνέβαινε τότε κι όπως τα έθιξε ως στοιχείο κωμωδίας  ο μελετητής του Σαίξπηρ Τομ Στόπαρντ, φτιάχνοντας το πρότυπο της σαιξπηρικής Μούσας , για Ιουλιετα (δραμα) και για «Βιολα» (κωμωδία)…Και πολλά άλλα..Κι αυτό το σπουδάζουν εκεί..

Πάνω στο γουέστερν ,λοιπόν, του Τζων Φορντ υπάρχει ολόκληρη σπουδή, ολόκληρη φιλοσοφία, ολόκληρη μελέτη, ο χώρος, το ιστορικό παρελθόν, οι μοναχικοί ήρωες…Με άλλα λόγια ένα είδος, το οποίο φτιάχνει πρότυπο, φτιάχνει αρχέτυπο και μπορεί να επηρεάζει κινηματογραφίες κι ως είδος να μεταφέρεται και να μεταφυτεύεται κι αλλού.

Πάνω σε αυτό το είδος δουλεύει ο εξαίρετος σκηνοθέτης, εκ των καλυτέρων της σύγχρονης Δανίας, ο ΝΙΚΟΛΑΙ ΑΡΣΕΛ που είχε δώσει τον υπέροχο «Ερωτα της Βασίλισσας» για τον οποίο μπήκε στην 5αδα του Ξενόγλωσσου Οσκαρ το 2013 (κι έχασε από το «Amour» του Χάνεκε ως Αυστρια).

Σκηνοθετεί λοιπόν τη Δανία, συγκεκριμένα τη Γιουτλάνδη του 18 ου αιώνα, ως ένα τόπο γουέστερν , με ήρωα ένα φτωχό στρατιώτη, χωρίς καμία μοίρα σε κανέναν ήλιο, που γυρίζει από πόλεμο, και καταφεύγει στη συγκεκριμένη περιοχή, όπου ο βασιλιάς κάνει «δώρο» κάποιο κλήρο σε στρατιώτες πένητες που διακρίθηκαν στον πόλεμο. Ως ενός τύπου ευγνωμοσύνη. Ο ήρωας μας θα πάει εκεί να αναλάβει αλλά θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον τσιφλικά της περιοχής, ο οποίος δεν αναγνωρίζει τους κλήρους ως βασιλικούς αλλά ως δικούς του, ουσιαστικά προσπερνά τον ίδιο τον βασιλιά. Από εδώ ξεκινά το δραμα, η σύγκρουση, με συνθήκες γουέστερν. Και με πρωταγωνιστή τον ΜΑΝΤΣ ΜΙΚΕΛΣΕΝ, ο οποίος , σαφώς και κάτω από συνθήκες μελέτης του σκηνοθέτη, παίζει αυθόρμητα τον ήρωα ως άλλος..Γκάρυ Κούπερ…Οι εκφράσεις του προσώπου του, τα ρυτιδιάσματα, είτε φυσικά είτε με τη βοήθεια του μακιγιαζ, το βλέμμα εκείνο που  θέλει να πει πολλά υπό συνθήκες απαγορευμένης εκδηλωτικότητας λόγω καταστάσεων…Ο ΜΑΝΤΣ ΜΙΚΕΛΣΕΝ απλώς επιβεβαιώνει ότι αυτή τη στιγμή είναι Νο1 πρωταγωνιστής της Δανίας κι εκ των μετρημένων στα δάκτυλα της μιας παλάμης για ολόκληρη την κινηματογραφική Ευρωπη. Οπότε κινηματογραφικά γίνεται και παγκόσμιος. Είναι εξαίρετη περίπτωση,  από τις σπάνιες, είναι εκφραστικός για το φακό, είναι ηθοποιός, είναι και γοητευτικός, είναι και λαμπερός,  ξέρει το σινεμά, δεν τον παρομοιασα τυχαία με τον γίγαντα του κλασικού Χόλυγουντ που έτρωγε και κατάπινε τον φακό, . Ο Νικολάι Αρσελ σαφως και κάτι τέτοιο σκηνοθετεί μαζί με τις εκτάσεις και την ατμόσφαιρα όπου έρχονται και υποβάλουν τα πτυχία τους, καταθέτουν τα πτυχία τους, πρώτος ο διευθυντής φωτογραφίας , δεν υπάρχ ει αυτή η φωτογραφία , το πως διαχειρίζεται το φως και πως παρεμβαίνει σε αυτό και φτιάχνει ατμόσφαιρα, δεν υπάρχει αυτό το μοντάζ που είναι το ακριβώς ανάποδο εκείνων που νομίζουν ότι μονταζ είναι ταχύτητες αυτοκινήτων ή παράλληλες δράσεις και τίποτε άλλο…Υπάρχει και το μονταζ της «αργής» ταινίας που πρέπει να μοντάρει «μακριά» πλάνα.. Πτυχία καταθέτει κι ο Υπεύθυνος Σκηνογραφίας με τους επι μέρους συνεργάτες του, τα δικά τους πτυχία θα  υποβάλουν κι ο συνθέτης της μουσικής  μαζί με την ομάδα του ηχου..Και τα κοστουμια. Με απλά λόγια η ταινία αγγίζει ως ΟΨΗ μιας μορφής τελειότητα. Α, ο Αρσελ, ο σκηνοθέτης, το «έχει» και με τους ηθοποιούς, το ξέρουμε κι από τον «Έρωτα της βασίλισσας», το βλέπουμε κι εδώ  όπου δεν έχει μόνο τον Μίκελσεν να τον αφησει να κάνει τον «Γκάρυ Κούπερ», έχουμε και την κοπέλα, την ΑΜΑΝΤΑ ΚΟΛΙΝ, η οποία , υπο την παρακολούθηση φυσικά του σκηνοθέτη, κάνει με τον Μίκελσεν ένα υποδειγματικά ερμηνευτικό δούναι και λαβείν, κάνει όμως και προσωπικό παιχνίδι στις προσωπικές της απαιτητικές σκηνές…Οπως κι οι άλλοι ηθοποιοί που μας είναι άγνωστοι για να αραδιάζω ονόματα.

Με άλλα λόγια έχουμε μια ταινία ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΛΗΜΑΤΟΣ.

Εχουμε όμως και κάποιες….διαρροές. Κι αυτές αφορούν στο σενάριο. Το οποίο είναι καλά γραμμένο ως σενάριο, είναι στέρεα  δομημένο, έχει το θέμα του, έχει τη βάση του . Που χωλαίνει;  Στη σημαντικότητα της σύγκρουσης, στον τρόπο με τον οποίο την επεξεργάζεται και τη δείχνει, είναι σαν να μην την έχει επεξεργαστείακριβως αλλά σαν να τη θεωρεί δεδομένη επειδή είναι δηλωμένη κι εδώ το έργο, κατά την εκτίμηση του γράφοντος ,χάνει κάποια…λάδια.

Κινηματογραφικά επαναλαμβάνω ότι είναι άψογο κι από εκεί θα κοιτάξει να σηκωθεί. Τόσο στα Ερωπαϊκα Βραβεία που περιμένουμε να δουμε αν θα περάσει στον τελικό και στα Oscar φυσικά μια κι αυτό το φιλμ είναι η επίσημη υποβολή της ΔΑΝΙΑΣ .