.. Και τι εναρκτήριο!! Είναι αυτό που επέλεξαν οι Γάλλοι των δικών τους συνεργαζόμενων κινηματογραφικών φορέων να στείλουν για το Διεθνές Oscar και να προσπεράσουν τη βραβευμένη με «Χρυσό Φοίνικα» «Ανατομία μιας πτώσης» που πολλοί ειδικά στην Ελλάδα, τη θεωρούσαν φαβορί.
Το «Στη Φωτιά» ή «Pot au feu» ή «La passion de Dodin Bouffant» ή «The taste of things» (ούτε..λωποδύτης να ηταν δεν θα είχε τόσα ονόματα…αχαχαχα) φέρει την υπογραφή του Βιετναμέζου ΤΡΑΝ ΑΝ ΧΟΥΝΓΚ, που κάποτε μας έδωσε μεγάλες υποσχέσεις με το διαφορετικό «Αρωμα της πράσινης παπάγιας», με την οποία έβαλε την πατρίδα του Βιετνάμ για πρώτη και μοναδική για την ώρα φορά στην 5άδα του Ξενόγλωσσου Oscar. Κι έρχεται τωρα, μετά από χρόνια, να μας υπενθυμίσει την παρουσία του και τις υποσχέσεις του, αυτή τη φορά υπο γαλλική σημαία , η οποία είναι το διεθνές χωνευτήρια των καλλιτεχνικών αναζητήσεων και να μας δείξει πόσο έχει ωριμάσει εκείνο το υπέροχο ταλέντο και κάνει κατι με το οποίο καταφέρνει- το πως το καταφέρνει είναι το θέμα- να μιλήσει στο θεατή με τις εικόνες των γαστριμαργικών αισθήσεων και να βγάλει από κει μέσα και συναίσθημα. Και μπόλικο συναίσθημα. Μαζί με μια αισθητική απαράμιλλη. Η οποία του απέφερε το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών και για την κινηματογραφική Γαλλία των επισήμων φορέων ήταν πιο ..σημαντικό από τον «Χρυσό Φοίνικα» που επίσης είχε πάει σε γαλλικό.
Τι είναι η ταινία; Στην οποία πρωταγωνιστούν η ΖΥΛΙΕΤ ΜΠΥΝΟς κι ο ΜΠΕΝΟΥΑ ΜΑΖΙΜΕΛ. Καταρχάς, όσο την εβλεπα αναρωτιόμουν τι σεναριο κατεθεσε ο Τραν Αν Χουνγκ όταν ξεκίνησε να το κάνει ταινία , να ζητήσει χρήματα , διότι είναι ένα έργο που όπως το βλέπεις με τις περιορισμένες αντιλήψεις ορισμένων περί σεναριου, απορείς. Ποιος όμως λέει ΄οτι το ξεκίνησε ο ίδιος και δεν του απευθυνθηκαν παραγωγοί, με βαση το ότι είχε ως κόσμημα στο παρελθόν του «την πράσινη παπαγια» που είναι παρεμφερής αλλά ακόμα ήταν..νεανίζουσα εκδοχή τουτου. Το λεω αυτό διότι διαπιστώνεται στη συνέχεια ότι το έργο βασίζεται σε βιβλίο. Αρα, υπάρχει από κάτω εξαιρετικό υπόστρωμα. Δεν είναι ότι ο Τραν Αν Χουνγκ πήγε με πέντε σελίδες στην κωλοτσεπη κι αυτοσχεδίασε. Απλά, με βάση ένα πολύ γερό υπόβαθρο προχώρησε στην αφαίρεση και το περιεχόμενο το μετέτρεψε σε εικόνα.
Να τα ξεκαθαρίσουμε. Είναι έργο εποχής, Κι εργο γαστριμαργικου ρεπερτορίου. Το καλύτερο που έχει γίνει μετά τη «Γιορτή της Μπαμπέτ» του Δανου Γκαμπριελ Άξελ που είχε πάρει και το Ξενόγλωσσο Oscar το 1988. Το «Στη φωτιά» είναι έργο εποχής που διαδραματίζεται στο 1850 περίπου, επικεντρώνεται σε μια πολυτελή κουζίνα, εστιατορίου; Ξενοδοχείου; Με το «πολυτελή» διευκρινίζουμε ότι εννουμε όλες τις ανέσεις για πολλων ειδων μαγειρικές. Σε όλο το έργο παρακολουθούμε διαδικασίες παρασκευής , προετοιμασίας και μαγειρικής φαγητών, ναι ΦΑΓΗΤΩΝ, και μέσα από εκεί, χωρίς να λέγονται πολλά ή και σχεδόν τίποτα, παρακολουθούμε την εξέλιξη μιας σχέσης. Της σχέσης ανάμεσα στη Μπυνος και τον Μαζιμέλ, μια σχέση ερωτική, η οποια περνά μεσα από το φαγητό, υπάρχουν στιγμές που η μαγειρική μπορει να σου φερει και δάκρυα στα μάτια, ειδικά προς το φινάλε, κι όχι από…κρεμμύδια αλλά από όλο αυτό που αντιπροσωπεύει και που δεν λέγεται επισήμως.
Χονδρικά, και για όσους γνωρίζουν από θέατρο είναι ΣΑΝ ΝΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ Ο ΧΑΡΟΛΝΤ ΠΙΝΤΕΡ ΜΕ ΤΟΝ..ΤΣΕΛΕΜΕΝΤΕ, τον ΝΙΚΟΛΑΟ ΤΣΕΛΕΜΕΝΤΕ- αναφέρω τον συγκεκριμμένο πρωτοπόρο μάγειρα μιας εποχής επειδή κι οι συνταγές του σεναρίου είναι συνταγες προτινού καιρού... Ναι, ο Πίντερ σαν να πήρε από τον Τσελεμεντέ συνταγές φαγητών και τις χρησιμοποίησε ως υλικό για το εργο γύρω από μια σχέση που οι ήρωες του για μια ακόμα φορά τυρβάζουν περί διαφορετικών, λένε «άλλα αντ’άλλων» μεσα από τα οποία υφέρπει το πρόβλημα. Μιλάνε για άλλα από αυτά για τα οποία θα ήθελαν να μιλήσουν.Εδώ , μιλούν και πράττουν μέσω φαγητών.
Είναι άθλος αυτος του Τραν Αν Χουνγκ, είναι σκηνοθετικός άθλος πραγματικά το πως μετατρέπει το σενάριο σε εικόνα κι αφήνει την αίσθηση μιας μουσικότητας στο ρυθμό , στις ανελίξεις, στις υφέσεις και στις διέσεις, χωρίς να κούγεται στη διάρκεια της ταινίας ούτε νότα μουσικής. Η μουσικη εμφανίζεται μόλις αρχίσουν να πέφτουν οι τίτλοι τέλους.
Είναι ταινία από τις σπάνιες. Τι φωτογραφία είναι αυτή…Το δε ζεύγος , Μπυνος και Μαζιμέλ, εκφράζουν ακριβώς την ψυχή, τόσο της φόρμας όσο και του περιεχομένου.