Κι αυτό έχει ξεχωριστή σημασία και για τους δυο φορείς. Ο μεν πρώτος αποζητά τη διεθνή επιτυχία που θα τον ξαναφέρει στο προσκήνιο. Ο δεύτερος, όμως, περιοριζόταν σε ταινίες τύπου auteur ,ωστόσο η εποχή Βιμ Βεντερς  που εκτίναξε την Ευρωπαϊκη Ακαδημία ψηλά και την έβγαλε από περιορισμούς, με αποτέλεσμα να τη ζητήσει η Αμερικάνικη ως οσκαρικό προάγγελο όσον αφορά στις ευρωπαϊκές ταινίες, δείχνει την αναγνώριση πάνω σε ένα είδος

Και το είδος είναι αφενός η μυθιστορηματική κλασικότητα  και το βάρος στην έννοια «ΠΑΡΑΓΩΓΗ» κι αφετέρου ότι ο «Κομης Μοντε Κρίστο» επελέγη για εκπρόσωπος.

Θα ξεκινήσω προσωπικά, με το ότι πραγματικά έχω βαρεθεί να βλέπω κάθε τόσο καινούργιους «Αθλιους» του Ουγκώ, καινούργιους «3 Σωματοφυλακες» του Δουμα, ξανα και ξανά, καινούργια «Αννα Καρενινα» του Τολστόι- μα ήθελα να ηξερα δεν βαρέθηκαν; Τα ιδια και τα ίδια..Πόσες φορές θα τα δούμε..

«Ο Κόμης Μόντε Κρίστο» του Δουμα, που ανήκε  κι αυτός στους συνήθεις υπόπτους, έρχεται να αποστομώσει. Κι ότι όταν υπάρχει πραγματικά διάθεση ανανέωσης, και καινούργιου λόγου πάνω σε ένα είδος, ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑ ΕΡΓΟ,  όλα αυτά ακυρώνονται. Διότι είναι άλλο η εμπορική εκμετάλλευση ενός κλασικού τίτλου κι άλλο η ανανέωση ενός έργου, όταν μάλιστα δεν το παραμορφώνεις, δεν του αλλάζεις τα χαρακτηριστικά, ούτε τον ..Αδόξαστο.

Αυτός ο καινούργιος «ΚΟΜΗΣ ΜΟΝΤΕ ΚΡΙΣΤΟ» ξύπνησε ενθουσιασμούς μέσα μου.. Και βέβαια είναι μα εξαιρετική παραγωγή, στην οποία οι Γάλλοι δείχνουν τι σημαίνει για αυτούς η έννοια παραγωγός κι ας είναι αυτοί που εφηύραν την θεωρία του «auteur» περί σκηνοθέτη και τα τελευταία αρκετά χρόνια έχουν στρέψει το βάρος τους στο σινεμά της μεγάλης σάλας με θαυμαστά και ικανά αποτελέσματα.

Ναι, λοιπόν ξεκινάμε από τους παραγωγούς, τη θέληση και τον ενθουσιασμό αλλά αν θέλουμε να εντοπίσουμε τον σημείο που κτυπά η καρδιά σε αυτή τη νέα διασκευή, είναι στο ΣΕΝΑΡΙΟ!!!!Ναι, ναι, ναι, ξανά και πάλι, στο ΣΕΝΑΡΙΟ. Στη Σεναριακή Προσαρμογή.

Κι εδώ η αξία κρύβεται στο εξής σημείο: Ότι ο ΑΛΕΞΑΝΤΡ ΝΤΕ ΛΑ ΠΑΤΕΛΙΕ με τον ΜΑΤΙΕ ΝΤΕΛΑΠΟΡΤ, οι οποίοι είναι σεναριογράφοι-διασκευαστές αλλά και ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ του φιλμ, εντόπισαν το σημείο. Ότι «Ο ΚΟΜΗΣ ΜΟΝΤΕ ΚΡΙΣΤΟ» είναι ένα εξαίρετο μυθιστόρημα. Περιλαμβάνει εποχή, ξεκινά από την εξορία του Ναπολέοντα στον Ελβα, και φτάνει σε πολλές επόμενες δεκαετίες τις οποίες διασχίζει ενώ η Ιστορία προσαρμόζεται κι αλλάζει, διαθέτει Κεντρικό ήρωα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΌ, ένα θύμα της κατάφωρης αδικίας κι ένα πνεύμα πως το άδικο δεν μπορεί να διαρκεί εσαεί, έρχεται η ωρα που θα ξεσκεπαστεί. Ο Δουμάς διαχωρίζει για τον ηρωα του, τις έννοιες «εκδίκηση» και «δικαιοσύνη» κι αφήνει τον αναγνώστη να ταξιδέψει στις περιπέτειες του ναύκληρου, που τον έκαναν καπετάνιο αλλά η ανθρώπινη ζήλεια κι η ερωτική αντιζηλία, διέπραξαν εις βάρος του εγκλήματα.  Κι ως ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ οφείλει να μας ανταμείψει παντοιοτρόπως και ποικιλοτρόπως. Και να μας θυμίζει την αξία των μυθιστορημάτων, το φευγιό που χάρισαν και χαρίζουν αλλά επισημαίνει σε σκεπτόμενους να προσέξουν και τους κώδικες με τους οποίους γράφεται ένα μυθιστόρημα.

Οι δημιουργοί του φιλμ, στηριγμένοι από την γενναιόδωρη παραγωγή τους (η σκηνογραφική διεύθυνση, η φωτογραφία, τα πλήθη των κοστουμιών αλλά κι η κινηματογραφικότητα του μοντάζ  στο ότι μοντάρει μυθιστόρημα  κι η μουσικη που «μιλάει» όταν πρέπει να μιλήσει..),βρήκαν τον πυρήνα, το κουκούτσι κι αυτό είναι η λέξη ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ.

Για να το κάνεις ελκυστικό στο σινεμά , στις μέρες μας ξανά, πρεπει να το γράψεις και να το ξαναγράψεις ως ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ. Ένα  Σενάριο Μυθιστορήματος, που θα προβάλλει ακριβώς αυτή τη «μυθιστορηματικότητα».  Μόνο που θα το γράψεις με ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ. Ο θεατής ΘΑ ΒΛΕΠΕΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΝΟΜΙΖΕΙΟΤΙ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΣΕΛΙΔΕΣ. Όλα απολύτως κινηματογραφικά τακτοποιημένα. Ο λόγος εχει παραχωρήσει τη θέση του στη εικόνα αλλά έχει κρατήσει για τόν εαυτό του την ΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΡΑΣΕΩΝ. Και φυσικά των χαρακτήρων. Για να τους μετατρεψει σε ερμηνείες. Τη μυθιστορηματικότητα των οποίων την αποδίδει εξόχως κινηματογραφικά.

Φυσικά και ια πρωταγωνιστή διάλεξε έναν που το έχει με τoν φακό αλλά που χρημάτισε και επι χρόνια  στέλεχος της Comédie-Française. H οποία έχει καταφέρει να επιβάλει σε τίτλους ταινιών την καταγωγή των μελών της. Ο ΠΙΕΡ ΝΙΝΙΕ έχει τη μελαγχολική γοητεία, που απαιτούν φακός και ρόλος, και το πρωταγωνιστικό εκτόπισμα να φερει το έργο στις πλάτες του αλλά και συνεπικουρουμενος από εκλεκτό επιτελείιο ηθοποιών που το διάλεξαν με τα κριτήρια που αναφέρουμε οι σεναριογραφοι-σκηνοθετες.

Αποτέλεσμα (και κλείνω): ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΕΝΘΟΥΣΙΑΖΕΙ. Τα προσόντα της είναι πολύ ψηλά. Όπως και τα «στανταρτ» της.. Για τους ηθοποιούς θα άξιζε να αναφερθώ σε έναν προς ένα αλλά είναι πολύ μακρύς ο κατάλογος. Θα επισημάνω απλώς τον ΠΙΕΡΦΡΑΝΤΣΕΣΚΟ ΦΑΒΙΝΟ, που  βλέπουμε πως δουλεύει σωστά η έννοια συμπαραγωγή μεταξύ Γαλλίας και Ιταλίας, και τι ρόλο κλειδί του έδωσαν, για να ανηφορίσει το μυθιστορηματικό έργο: Του μοιραίου για τον ήρωα κρατούμενου στο απόρθητο φρούριο των φυλακών.
Και μια επισήμανση. Περί Σινεμά: Η μυθιστορηματική σύμβαση , ανάλογα με το είδος οφείλει να επεκτείνεται. Ναι, ηλικιακά, ο  Πιέρ Νινιέ δεν μεταμορφώνεται, όπως θα το ήθελαν ρεαλιστικά οι δεκαετίες αλλά όπως το υπαγόρεψε ο  μυθιστορηματικός ρομαντισμός του Αλεξανδρου Δουμά. Το μακιγιαζ του υποδεικνύεται δεν μεταβάλλει. Είναι ένα σημείο που αξίζει να προσεχθεί  για να γίνεται αντιληπτή η διαφορά τη Τέχνης από τα κριτήρια της καθημερινότητας.

‘