ΚΙ όταν λέω «ρομαντισμός» δεν εννοώ στιχάκια και λόγια μυρωμένα, εννοώ τον ήρωα, ο οποίος έρχεται από μια άλλη εποχή. Τόσο του σινεμά όσο και της παρανομίας. Του είδους του Εγκλήματος. Είναι πολύ παλιάς σχολής ο παράνομος. Λαθραία ρολόγια, πλαστογραφίες, πίνακες από Μουσεία. Με αυτά νταραβερίζεται. Δεν είναι ούτε των ναρκωτικών ούτε των τετριμμένων της σύγχρονης αστυνομικής κατανάλωσης, δολοφονος κατεξακολούθηση κλπ… έρχεται από τα αστυνομικά φιλμ παλαιοτέρων δεκαετιών. Ο ήρωας!! Όχι το φιλμ.

Ο ήρωας λοιπόν επανέρχεται στα πράγματα ύστερα από κάποιο καιρό σιωπής κι απουσίας, πιάνει τις συνδέσεις του και τον μπάζουν για μια νέα δουλειά, ληστεία σε Μουσείο.

Φυσικά, ένας ήρωας παλαιας σχολής δεν μπορεί να μην «προδοθεί» από το σεναριο, το οποίο θα τον οδηγήσει σε πραγματα και σε ενέργειες εκείνης της σχολής  με μα πλοκή κάπως περιορισμένη κι ως «Σχολή» αναμενόμεη…...

Ομως έρχεται ο σκηνοθέτης που αγαπά τον ηρωα κι είναι σημερινός και στο σημερινό σινεμά δουλεύει, είναι σαφες ότι παρακολουθεί το αμερικάνικο το οποίος έτσι κι αλλιώς στη Γερμανία, όπως και σε όλη την Ευρώπη, διδάσκεται στις  κινηματογραφικές Σχολές, Πανεπστημιακες κι Ακαδημίες, και πάνω στο «αμερικάνικο» φτιάχνει μια ταινία εξαιρετικής ατμόσφαιρας που μάλλον συμπονεί παρα σχολιάζει τον ηρωα. Η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι κι η βασική σκηνοθετική της αξία. Η ατμόσφαιρα κι ο ρυθμός. Ο  Είναι «τιγκα» στα νυχτερινά πλάνα, κι ο σκηνοθέτης ΤΟΜΑΣ ΑΡΣΛΑΝ, δείχνει καλά διδαγμένος και καταρτισμένο από εκεί που φοίτησε, πάνω στο είδος. Η αντίληψη του είναι βέβαια περισσότερο αντίληψη σκηνοθέτη εικόνας και λιγότερο σκηνοθέτη σεναρίου, αν κι ο ίδιος, σύμφωνα με τους τίτλους, υπογράφει το σενάριο, ότι σεναριογράφος και σκηνοθέτης είναι το ίδιο πρόσωπο. Δείχνει ότι σκηνοθετικά η εικόνα , η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ, είναι το δυνατο του σημείο για να κάνει σκηνοθεσία. Φαίνεται από το ποσο πολύ γουστάρει τα νυχτερινά πλάνα, στον τρόπο που τα διαχειρίζεται. Πως εκείνο το σινεμά που έχει μελετήσει του αρέσει κυρίως για την ατμόσφαιρα του

Ο πρωταγωνιστής ΜΙΣΕΛ ΜΑΤΙΣΕΒΙΤΣ είναι κινηματογραφικός πέρα για πέρα, λιτός, εκφραστικός, υποδηλώνει συναισθήματα μέσα στην απέριττη εκφραστικότητα του, φέρνει κοντα μας τον ήρωα, τον κάνει έτσι ώστε να συναισθανόμαστε τον «ρομαντισμό» του, αυτόν που ανέφερα στην αρχή, οι τόνοι του είναι εξαίσιοι.

Η ταινία αποτελεί συνέχεια κάπιιας προγενέστερης αλλά ως πληροφορία δεν εχει απολύτως καμία καλλιτεχνική αξία, το έργο στέκει από μόνο του, αυθύπαρκτο καλλιστα, άλλωστε κι εγώ την πληροφορία τη δίνω "εξ αντιγραφής", το φιλμ που προηγήθηκε δεν το θυμόμουν καν.