Κι επειδή διαπιστώνω ότι οι αντιρρήσεις ξεκινούν ή καταλήγουν ή περιορίζονται στο είδος «μιούζικαλ» και σε ενστάσεις του τύπου «από που κι ως που ο Joker μιούζικαλ;», έχω να πω ότι το μιούζικαλ είναι από τα ωραία του στοιχεία, αλλού είναι το πρόβλημα

Το μιούζικαλ του δίνει ΄ένα φρέσκο αέρα, ο ΤΟΝΤ ΦΙΛΙΠΣ δείχνει ότι ξέρει να το διαχειρίζεται ως είδος κι είναι ευφυές είτε αποφάσισαν να το κάνουν έτσι.. Αραγε, αφου είχαν διαλέξει πρώτα την ΛΑΙΔΗ ΓΚΑΓΚΑ ως ιδέα ή  το αποφάσισαν κατόπιν αυτής της επιλογής;.

Η ΛΑΙΔΑ ΓΚΑΓΚΑ με την εμφάνιση της το ρόλο της και το τραγούδι της λειτουργεί ως θετική επιρροή πάνω στο ΓΙΟΑΚΙΝ ΦΙΝΙΞ ο οποίος , και προσόντα μιούζικαλ δείχνει, και φωνητικά που μας τα εχει ξαναδείξει αλλά και ανανεώνει την ερμηνεία του ψυχάκια.

Επίσης, η αντίληψη πάνω στο μιούζικαλ , που ακολούθησαν τη σχολή «Μουλέν Ρουζ» του Μπαζ Λούρμαν, δουλεύοντας πάνω σε γνωστά τραγούδια δίνοντας τους μια άλλη προοπτική. Επίσης είναι εξαίρετη η δουλειά της Ισλανδής μουσικού ΧΙΛΝΤΟΥΡ ΓΚΟΥΟΝΑΝΤΟΤΙΡ, που είχε πάρει το Oscar της Μουσικής στον πρώτο «Joker» με τις καινοτόμες ιδέες της, κυρίως με τα μουσικά όργανα, κι εδώ , δουλεύει πάνω στα έτοιμα τραγούδια, τα  διασκευασμένα για την περίπτωση. Και χώνεται αθόρυβα ως μουσικός στην άντληση μουσικών γεφυρών και διαδρόμων για την αντιληψη του καινούργιου φιλμ.

Κι όπως κάνει η Γκουοναντότιρ, μεγαλύτερα θαύματα κάνει ο ΓΙΟΑΚΙΝ ο οποίος έχει συνεχίσει να δουλευει τον ήρωα του προς πολλές κατευθύνσεις, εδώ του έχει βραχνιάσει και τη φωνή, σε ένα ανεπαίσθητο τόνο. Είναι χάρμα να τον βλέπεις και επαναλαμβάνω ότι πιστεύω πως η χημεία με την Λαίδη Γκαγκα λειτούργησε μεταξύ τους και βοήθησε πολύ τον ίδιο να βρει νεα ερεθίσματα

Το πρόβλημα είναι στο σεναριο. Οπου η ιστορία του ψυχάκια δεν παρουσιάζει επί της ουσίας εξελιξη, επαναλαμβάνει πράγματα, κάποια στιγμή επαναλαμβάνεται και γενικώς κι αποθέωση επαναληπτικότητας έχουμε στο φινάλε. Το οποίο τραβα και τραβά και τραβά..Και θέλουν να επισημάνουν, είναι σαφές, ακ΄πμα και υπόδειξη για συνέχεια, αλλά δεν..

Στο σενάριο είναι το πρόβλημα

Από και πέρα, στη γωνία που τοποθέτησε την προσωπική του κάμερα ο κάθε θεατής, κι όταν λέω κάμερα εννοώ τη διάθεση με την οποία πήγε να το προϋπαντήσει ,θα είναι ανάλογα  και τα αισθήματα, μετά την έξοδο.