Εκπληξη το ότι σε κρατουσε στο κάθισμα χωρίς ανάσα με ένα θέμα, που έμοιαζε πολυχρησιμοποιημένο για να ανατρέψει για μια ακόμα φορά τη θεωρία και την καταφυγή των οκνηρών: Δεν υπάρχουν χρησιμοποιημένα θέματα, είναι ζήτημα χρήσης.
Ναι, ένας μετανάστης Αφρικανός από τη Γουινέα, που κινείται αδήλωτος στο Παρίσι, κάνοντας νυχτερινές δουλειές, περιμένοντας την άδεια παραμονής.
Εχουμε δει κι έχουμε δει και πολλούς, ένα τέτοιο δελτίο Τυπου θα μας παρέπεμπε στην ανία και στην αδιαφορία. Η έκπληξη έρχεται όταν σπάσεις το φραγμα και μπεις να τη δεις.
Και τότε θα δεις διαχειριση περιεχομένου από τον σκηνοθέτη ΜΠΟΡΙΣ ΛΟΖΚΙΝ, αλλά και γραφής σεναρίου εικόνας, όπου οι εικόνες είναι γραμμένες για να δίνουν τη δράση και για να μεταφέρουν την αγωνία του ηρωα, μια αγωνία πολλαπλή. Διότι η άδεια παραμονής είναι το ζητούμενο της μεγαλης εικόνας. Εμεις όμως ζούμε και τη μικρή, την καθημερινή του αγωνία, την αγωνία της αναμονής. ΚΙ ο σκηνοθέτης είναι ικανός και με τη συνεργάτιδα του στο ΣΕΝΑΡΙΟ, την ΝΤΕΛΦΙΝ ΑΓΟΥΤ, έχουν φερθεί πανέξυπνα και κινηματογραφικότατα. Εχουν ήρωα νυχτερινής εργασιας, την αγωνία τη ζει στη νύχτα, που είναι πιο κινηματογραφική από τη μέρα, κυρίως για θεματα αγωνίας, τη ζει στο Παρίσι της νυχτας, καθώς με δανεισμένη ταυτότητα μεταφέρει πίτσες και φαγητά με το μηχανάκι, ζωντας την αγωνία των πολλαπλων παραγγελιών, διότι πληρώνεται με το κομμάτι και τρεχει να προφταίνει, και χρειάζεται χρήματα αλλά και την αγωνία της αποφυγής ατυχήματος για πολλούς και ποικίλους λόγους και κυρίως για να μη συλληφθεί.
Οι δυο συνδημιουργοί έχουν στήσει εικόνες αλληλουχίας που ανεβάζουν τη δράση στα ύψη και βοηθούν τον μοντέρ ΧΑΒΙΕΡ ΣΙΡΒΕΝ να υπογραμμίσει τη σκηνοθεσία και να πάρει το «Σεζαρ» για το καλύτερο μοντάζ, κυρίως όμως το επίτευγμα και το σχετικό με αυτό βάρος έχει πέσεις στους ηχολήπτες οι οποίοι έχουν αναλάβει να σχεδιάσουν ηχους νυχτερινού Παρισιού, ήχους νυχτερινής κυκλοφορίας, ήχους πολλαπλών γλωσσών κι ομιλιών που δείχνουν τον κυκεώνα στον οποία ζει ο Σουλεϋμαν κι επαυξάνουν την αγωνια του, κι αυτοί βραβευονται για τον ηχο τους από την ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ, κι έχουμε βέβαια στο σεναριο να δίνει τις κατευθυνσεις και το ότι η ιστορία του η πραγματική μπορεί να μην είναι επαρκής για να πάρει έγκριση ασύλου, να χρειάζεται να πει μια ψευτικη ή κατασκευασμένη ιστορία και με τη σειρά της να αναλάβει αυτή η ιστορία να γίνει πιστευτη.
Ο σκηνοθέτης καταφέρνει και πετυχαίνει όλη αυτή τη σύνθεση διότι έχει επικεντρώσει σωστα σε ΣΤΟΧΟ και ΠΛΑΙΣΙΟ. Τα έχει «διαχωρίσει» σωστα ώστε να ξέρει τι θα φτιάξει από το καθένα, και πως θα τα φερει και τα δυο μαζί, σε ενιαίο λογαριασμό, στη συνέχεια. Κι ο ο στοχος είναι ανθρώπινος, άρα έχει να φτιάξει έργο ανθρωποκεντρικό, άρα χρειάζεται ηθοποιό, με προσόντα τέτοια ώστε να μπορει ο φακός και να «κάθεται» πάνω του και να του αναδεικνύει κι εκείνα που δεν θα φαίνονταν σε μια πρόβα, το χαρισμα δηλαδή του να παίζεις για το φακό κι αυτος να αναλαμβάνει την εκτίναξη σου, και συγχρόνως να στήνεις πλαίσιο και πλαίσιο να είναι όλη αυτή η συνθεση στην οποία την παραζάλη του ηρωα και του θέματος, ισόποσα με το μοντάζ, θα το έχει αναλάβει ο ΗΧΟΣ, όπου και για τα δυο αυτά δουλευει η κάμερα, ο διευθυντης φωτογραφίας Τρισταν Γκαλάντ . Με ξεκάθαρες θεσεις στο μυαλό του ο σκηνοθέτης και με την αρωγη της συν-σεναριογράφου, έφτιαξε τον ασφαλή δρόμο για να βαδίσει , να προωθήσει το θέμα του και να ελέγξει πλήρως το υλικό του. Ο ηθοποιός, τον οποίο διάλεξε για τον κεντρικό ρόλο και για το πάντρεμα με το φακό, αποδείχτηκε παραπάνω από ιδεωδης, ηταν αυτο που χρειαζόταν η ταινία, αυτός που χρειαζόταν στην ταινία. O “AMΠOY ΣΑΝΓΚΑΡE’, έχει ως βαση τα εκφραστικά μάτια του, κι ο ενδυματολόγος ή ο σκηνοθέτης ή κι ο ίδιος ή ενπάση περιπτώσει όποιος διάλεξε να του βάλει το πλεκτό σκουφί, υπογράμμισε την εκφραστικότητα των ματιών του και τη λύπη τους την ακολουθούσε πια ο θεατής κι όταν εβγαινε το σκουφί, η μελαγχολία της αλήθειας του, είχε κάνει τη δουλειά της. Και τη..ζημιά, στην ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ στον Ρεηφ Φάινς για το «Κονκλάβιο» και στον Ντάνιελ Κραιγκ στο «Queer» για το Βραβείο της Ανδρικής Ερμηνείας.