Στο οποίο «Ριφιφί» είχε σκηνοθετήσει απίθανα τη διάρρηξη ενός κοσμηματοπωλείου, κυρίως τη διάρρηξη καθαυτή, σε ένα έργο περισσότερο σκηνοθεσίας (που του χαρισε και το σχετικό βραβείο στο Φεστιβαλ Κανών) και λιγότερο σεναρίου. Αν και όλες αυτές οι σκηνές, με την καινοτομία να δείξει το χρονικό μιας διάρρηξης κοσμηματοπωλείου, χωρις να χρησιμοποιήσει ούτε διαλογο ούτε μουσική στη διάρκεια της ληστείας, παρα μόνο την ένταση της εικόνας, δεν παύουν να είναι εικόνες σεναριακές. Διότι υπάρχουν και σεναρια που αφηγούνται μέσω της εικόνας. Σεναριο δεν σημαίνει υποχρεωτικως κι αποκλειστικώς «διαλογος». Συν το γεγονός ότι το «Ριφιφί» προερχόταν από βιβλίο, του ΩΓΚΥΣΤ ΛΕ ΜΠΡΕΤΟΝ, κι ο Ντασεν «περιέγραψε» με εικόνες τα διαδραματιζόμενα, συν ότι πρεπει πάντα να θυμομαστε ότι με σεναριο πηγαίνουν στα γυρίσματα, και τις σκηνές του σεναρίου κινηματογραφούν. Ενπάσει περιπτώσει το «Ριφιφί» πιστώθηκε κατά βαση ως ταινία σκηνοθεσίας.
Σχεδόν δέκα χρονια μετά, του ζητούν από την United Artists, να κάνει κάτι αναλογο. Μόνο που τα πράγματα έχουν αλλάξει πολλαπλώς. Ο Ζυλ Ντασεν δεν είναι πια μόνος του, έχει μαζί του ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ κι η εκτόξευση της με το «Ποτέ την Κυριακή» , τους κάνει ως ζευγος κομμάτι της United Artists, με ένα συμβόλαιο που λέει ότι θα κάνουν αμερικανικες παραγωγές στην Ευρωπη, με έδρα, κατά βαση, το Παρίσι, όπου-ΚΙ ΕΔΩ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ, Ο Ζυλ Ντασέν θα είναι ο σκηνοθέτης της Μελίνας Μερκούρη. ΚΙ όχι ότι η Μελίνα Μερκούρη θα παίζει σε ταινίες του Ζυλ Ντασεν. Εχει σημασία αυτή η λεπτη διαφορά, είναι τα ψιλά γραμματα των συμβολαίων. Θελουν την Μελίνα κυρίως, και τη θέλουν σε αυτή την εταιρία που τους στηνουν εντός της United Artists με έδρα το Παρίσι, ο Ζυλ Ντασεν να σκηνοθετεί τις ταινίες. Στην οποία Μελίνα επιτρέπεται να παίξει και σε ταινίες άλλων σκηνοθετων, εκτός τη συγκεκριμμένης «οικογενειακής» εταιρίας της United Artist, εξου και σε αυτό το διαστημα θα κάνει με τον Βιττόριο Ντε Σίκα(Η μέρα της κρίσεως), με τον Καρλ Φορμαν (Οι νικητές), με τον Χουαν Αντόνιο Μπαρδεμ, θείο του Χαβιέρ, (Μηχανικά πιάνα-Los pianos mecanicos), με τον Ροναλντ Νημ (Ραντεβου στη Λισαβώνα-a man could get killed)), με τον Νόρμαν Τζουισον (η βασιλισσα τους Σικάγου- Gaily, Gaily)
Το έργο που τους πέφτει στα σκαριά είναι το αστυνομικό μυθιστορημα “The light of day” του Ερικ Αμπερ, γυρω από τη ληστεία του Μουσείου Τοπ_Καπί της Κωνσταντινούπολης, μια ληστεία αλα Ριφιφί. Και την ταινία την θέλουν κοσμοπολίτικη, και θα είναι η πρώτη έγχρωμη αυτής της συνεργασίας και φυσικά θελουν τη Μελίνα αλλά για τη Μελίνα ρόλος γερός δεν υπάρχει. Ο Ντασεν , με τη βοήθεια της σεναριογραφου ΜΟΝΙΑ ΝΤΑΝΙΣΕΦΣΚΙ, αναλαμβάνουν να δωσουν υόσταση στο ρόλο της Μελίνας και της ενισχύουν το προφιλ της συν-αρχηγού της συμμορίας μαζί με τον εραστή της για το ρόλο του οποίου επιλέγουν τον ΜΑΞΙΜΙΛΙΑΝ ΣΕΛ, άρτι αφιχθέντα με το OSCAR από «ΤΑ ΑΠΟΡΡΗΤΑ ΤΗΣ ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗΣ» του Στάνλεϋ Κράμερ. Τον Ζυκ Ντασεν τον θέλουν για την ικανότητα του στα αστυνομικά έργα και βασικά στη διαρρηξη αλα ‘ριφιφί», και να σκηνοθετησει τη Μελίνα ως σταρ κι αυτή τη φορά θέλουν ένα πάντρεμα με το «Ποτέ την Κυριακή», την ταινία θρυλος του ζευγους, και να της δωσει ένα χαρακτήρα πιο αναλαφρο από του «Ριφιφί». Κι όντως ο Ζυλ Ντασεν σκηνοθετει μια αστυνομική ταινία με διαθεσεις κωμωδίας, Κατευθύνει τους ηθοποιούς σε παίξιμο αναλαφρο όπως θα έπαιζαν κομεντί,ο ΠΗΤΕΡ ΟΥΣΤΙΝΩΦ, ο ΑΚΙΜ ΤΑΜΙΡΩΦ αλλά κι ο ΡΟΜΠΕΡΤ ΜΟΡΛΕΫ αναλαμβάνουν τους συγκεκριμένους «τόνους» κι η Μελίνα παίζει με την αναλαφρη διάθεση του «Ποτέ την Κυριακή
Κι ας μην υπάρχει εδώ αναλογος ρόλος
Η ΝΤΕΝΗ ΒΑΧΛΙΩΤΗ που αναλαμβάνει τα κοστούμια επινοεί κάτι θεϊκο. Μια και δεν βρίσκει σεναριακό πάτημα για την ηρωίδα ώστε να ντύσει αναλογα τη Μελίνα, και μαλιστα τονίζουμε ότι θα είναι και το πρωτο έγχρωμο της συγκεκριμμένης συνεργασίας, προτείνει το εξής: Να επισκεφθεί κάποια μεγαλα ξενοδοχεία της Ευρωπης και να πάρει ιδέες από το πως είναι ντυμένες οι διαφορες τυχοδιώκτριες που κυκλοφορούν στα ξενοδοχεία αυτά. «Σαραντα ταξίδια ειχα κανει για το «Τοπ-Καπι» μου είχε εξομολογηθεί «και τα φοβαμαι τα αεροπλάνα αλλά η Μελίνα με τον Ντασεν ήταν στο Παρίσι, ο Σελ δούλευε στο Μόναχο κι ο Ουστίνωφ ήταν στο Λονδίνο». Κι όμως βγήκε ένα πολύ εντυπωσιακο αποτελεσμα που ανεδειξε και παλι τη Μελίνα σε μεγαλη σταρ αν κι η υπερβολή κάθε πλάνο κι άλλο φόρεμα, έκανε κάπως. Ζητούμενο όμως εδώ δεν ηταν ο χαρακτηρας που από το σεναριο ήταν θολός όσο η σταρ κι η ενδυματολόγος που την έκανε να μοιαζει χαρακτήρας και να εισπραττει και το «γκλαμ» της μεγαλης παραγωγής. Μια κι υπήρχαν πλέον χρήματα κι η United Artists ενέκρινε το σχεδιο και πλήρωσε αγόγγυστα όλα αυτά τα διερευνητικά, ενδυματολογικά ταξίδια.
Ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ επιστρέφει ύστερα από την παρεξήγηση στο «Ποτέ την Κυριακή», όμως αυτή τη φορά χωρίς τραγούδι. Παρολο ότι γραφει ένα υπέροχο θέμα , «Το αστρο της Ανατολής», δεν μπαίνουν στίχοι..Κάτι ψελλίζει η Μελίνα υπό τυπο παρλάτας αλλά δεν είναι αυτό που θα λέγαμε "δομημένο τραγούδι".Φαίνεται πως μετά τα «παιδιά του Πειραιά», το ζευγος δεν ξαναήθελαν τραγούδι διότι και στην περίπτωση του Μικη Θεοδωρακη που ηταν ο ενδιάμεσος κι έκαναν τη «Φαίδρα», το «αστερι μου φεγγαρι μου» δεν το άφησε ο Ντασεν να μπει στην ταινία ως τραγούδι παρα μόνο ως ορχηστρικό, ως μουσικό θέμα… Αυτά θα τα πούμε βεβαια, όταν θα κάνω το αφιέρωμα στη «Φαίδρα»….
Το «Τοπ-Καπί» δίνει εμφαση και στο σεναριο διότι παίζει ρόλο η ιστορία κι είναι μια πολύ ευχαριστη ιστορία αστυνομικών ανατροπών, με καλή διαχειριση και του περιβάλλοντος και του κοσμοπολιτικου χαρακτήρα της Κωνσταντινούπολης, με μια μεθυστική έγχρωμη φωτογραφία του ΑΝΡΥ ΑΛΕΚΑΝ, είναι όνειρο η εισοδος στην Κωνσταντινούπολη με τις εικόνες που διαλέγει ο Ντασεν να δειξει, εικόνες κοινωνικης αναφοράς και με τον Μάνο Χατζιδακι να τις συνοδεύει με ένα εξίσου ονειρικό, ανατολίτικο ταξίμι. Κάτι αναλογο θα κάνει με τη Μαδρίτη στο «Στις 10.30 ένα καλοκαιρινό βραδυ» αλλά θα τα πούμε στο σχετικό αφιερωμα
Βέβαια κι εδώ υπάρχει η αναπόφευκτη προβολή του τουρκικου πολιτισμικού στοιχείου αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Τζούλης, τους πιστωνει αυτά που θέλουν με πολύ διακριτικό τρόπο..Αν και τους αφησε απολύτως ικανοποιημένους. Τους Τουρκους. Μην ξεχνάμε ότι γυρίζεται καλοκαιρι του 1963 κι ακόμα δεν εχει γινει ο τελευταιος μεγαλος διωγμος των Ελληνων (τον Φλεβαρη του 1964 θα προκύψει) και κρατα διακριτικά τις ισορροπίες…
Η διαφρά του «Τοπ-Καπί» από το «Ριφιφί», πέρα από τον εδώ κωμικό τόνο και το κοσμοπολίτικο στυλ , έχει να κάνει και με τη χρηση του σεναριου. Εδω η προετοιμασία της ληστείας κι οι ανατροπές της και τα εμπόδια της, είναι μια ολόκληρη πλοκή. Η σκηνή της ληστείας είναι η αποθέωση. Το σεναριο εδώ εχει άφθονη δραση πριν φτασουμε στη ληστεία του Μουσείου κι είναι πραγματικα ένα δείγμα ποιοτικού ψυχαγωγικού κινηματογραφου, το οποίο μιμήθηκαν πολλοί μα παρα πολλοί. Από τον Πήτερ Γεητς στην «Καυτή πέτρα» και τον Μπλεηκ Εντουαρντς στην «επιστροφη του ροζ πάνθηρα» ως τις «επικίνδυνες αποστολές» και μια σειρά έργων που πραγματεύονται ληστείες σε μουσεία κι αναλογα θέματα.
Ο ΠΗΤΕΡ ΟΥΣΤΙΝΩΦ γίνεται ο «Χατζιδακις» του ζευγους σε αυτή την ταινία, είναι αυτός που θακλέψει την παράσταση και θα πάρει το OSCAR απέναντι σε όλους τους άλλους, του β’ ανδρικού διότι είναι αυτος στον οποίο ο Ντασεν βάσισε την ισορροπία του κωμικού με το αστυνομικό, ανελαβε τον κωμικό τόνο να τν ερμηνευσει και να τον διαχυσει στην υπόλοιπη ταινία και σε όλους τους ηθοποιούς με τους οποίους μοιράστηκε σκηνες, ακολούθησαν τον συντονισμό μαζι του, με το παίξιμο του. Το βλέπουμε και στους δυο άλλους Ελληνες ηθοποιούς που συμμετέχουν, στη ΔΕΣΠΩ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΟΥ, στον απόλυτο συντονισμό με των κωμικό σωματέμπορα του Ουστίνωφ και τον ΤΙΤΟ ΒΑΝΔΗ, λιτό και σθεναρό Τούρκο αστυνομικό επιθεωρητη, στην απόλυτη αντίθεσημε τον Ουστίνωφφ, αλλά σε κοινό πλαίσιο.
Το «Τοπ-Καπι» έγινε η μεγλαύτερη επιτυχία του ζευγους μετα το «Ποτέ την Κυριαική». ΚΙ η Μελίνα, αν και δεν ειχε ρόλο ουσίας παρα μόνο παρουσίας, ενθουσίασε τους Ιταλούς, που δεν ηταν κι η χωρα στην οποία είχε πολλα νταραβέρια και πήρε το DAVID DI DONATELLO καλύτερης ξένης ηθοποιού. Τότε και μέχρι την προηγουμενη 20ετία και κάτι, το DAVID DI DONATELLO βραβευε ξεχωριστα Ιταλούς ηθοποιούς σε ιταλικές ταινίες και ξένους σε ξένες.