Θα τα κάνω «λιανά».
Για την ΧΑΡΟΥΛΑ ΑΛΕΞΙΟΥ ο λόγος και την παράσταση, την ιδιότυπη παράσταση με τον τίτλο «ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ» που της «έστησε» ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΑΝΟΥΡΗΣ στο θέατρο «ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ» και λόγω απεργίας της ΕΣΗΕΑ δεν την ανάρτησα στις μέρες που θα προλάβαιναν να τη δουν μερικοί ακόμα θεατές- Εύχομαι να επαναληφθεί η συγκεκριμένη ιδιότυπη παράσταση ή να δουν την Αλεξίου όσοι δεν την είδαν, στο επόμενο, πλέον , βήμα που , θέλω να πιστεύω, δεν θα αργήσει.
Ο τίτλος που έβαλα συμπυκνώνει αυτό που εγώ αποκόμισα από εκείνο που είδα.
Είδα λοιπόν την Αλεξίου να αφηγείται με ένα πολύ αγαπησιάρικο, συχνά χιουμοριστικό, ενίοτε κι αφαιρετικό αλλά κι αυτοσαρκαστικό τρόπο όπου χρειαζόταν, την πορεία της, τη διαδρομή της, τη ζωή της. Να επιλέγει τραγούδια, μαζί με τον σκηνοθέτη Γιώργο Νανούρη, με τα οποία θέλει να ολοκληρώσει τον εκάστοτε σχολιασμό, να ερμηνεύει ουσιαστικά τη ζωή της μέσα από τα τραγούδια της κι εκείνο που αυτή τη φορά μας κράταγε έως και «μεθυσμένους» ήταν το ύφος, ο τρόπος, η παρουσία, η αισθαντικότητα, η τοποθέτηση της φωνής, το ποστάρισμα της φωνής, η προέκταση του τραγουδιού σε λόγο, μα κι η κορύφωση του λόγου με ένα αγαπημένο τραγούδι.
Ηταν η Αλεξίου της απαρχής.
Εκείνη που ξεκίνησε κάποτε να γίνει ηθοποιός αλλά ήρθε το τραγούδι να της δώσει τα φτερά με τα οποία έπρεπε να πετάξει. Κι ήταν αυτό που τη δικαίωσε. Ηταν αυτό που την έκανε λατρεμένη των Ελλήνων κι όχι απλώς του κοινού κι αυτό που την αντάμειψε ήταν το γεγονός πως είχε πεί σε όλη αυτή την 40χρονη και κάτι πορεία της ό, τι καλύτερο γράφτηκε στα χρόνια αυτά στο ελληνικό τραγούδι , με μιά φωνή για την οποία δεν χρειάζονται συστάσεις και με μια αισθαντικότητα η οποία έφτασε στην καρδιά των Ελλήνων.
Ηταν πάντα δηλαδή μια μεγάλη τραγουδίστρια και συγχρόνως μια μεγάλη ερμηνεύτρια.
Ηταν αυτό που μου είχε πεί η ΛΙΝΑ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ για αυτήν, όταν κάποτε τη ρώτησα για ένα τραγούδι της που το είχε πεί εξαιρετικά μια άλλη τραγουδίστρια «γιατί, όμως, εγώ προτιμώ να το ακούω αυτό το τραγούδι από τη Χαρούλα;» κι η απάντηση της Λίνας ήταν «γιατί η Χαρούλα είναι αυτή ΠΟΥ ΤΟ ΔΙΝΕΙ στον κόσμο».
Τώρα λοιπόν που η φωνή δεν διάγει πιά την πρώτη νιότη της, η Χάρις Αλεξίου βρίσκει τον τρόπο να παραμένει ΕΚΕΙ! Η ερμηνεύτρια παίρνει τώρα από το χέρι την τραγουδίστρια , της κάνει τόπο, την «ξεκουράζει».. Και το «ΕΚΕΙ» έχει να κάνει με το θέατρο, αυτό για το οποίο ήταν να ξεκινήσει αλλά το άφησε. Διότι άμα σε κυνηγήσει η επιτυχία σε κάτι, άντε μετά να την αποφύγεις. Κι αν η επιτυχία είναι σαν κι αυτή της Αλεξίου, ε, δεν το συζητάμε.
Είδα λοιπόν την Αλεξίου στη σκηνή, να τη γεμίζει ολόκληρη με ένα εκτόπισμα διαφορετικό κι άλλο τόσο ίδιο με εκείνο που την ξέραμε όταν έβγαινε να τραγουδήσει σε κέντρα, σε μπουάτ, σε συναυλίες, σε θέατρα μεγάλα, ή και σε γήπεδα. Αυτή τη φορά όμως είχε το εκτόπισμα της ΕΡΜΗΝΕΥΤΡΑΣ. Η φωνή γινόταν βοηθητικός παράγοντας στο τραγούδι κι αποκτούσε πρωταγωνιστική σημασία σε ένα άλλο τομέα, στην πρόζα. Στο πως έλεγε τον κάθε μονόλογο, στο πως ερμήνευε τον κάθε μονόλογο , στο που πατούσε για να δώσει σημασία και συναίσθημα, σε ποια λέξη, ποιάς φράσης, πως την χρωμάτιζε. Τους μονολόγους τους είπε εκπληκτικά. Κι όταν ερχόταν το τραγούδι δεν είχε σημασία αν η φωνή δεν ήταν εκείνη που ξέραμε. Ηταν όμως η ίδια φωνή , εκείνη η αισθαντική φωνή, που ακούγεται σαν σιγανή κι όμως μπορεί και φτάνει ακόμα και σε κορώνες επειδή έχει μάθει να κορυφώνει το συναίσθημα.
Πολύ μελετημένη μου φάνηκε πάνω στο θέατρο. Το αφτί μου έπιασε μέχρι και τεχνικές Λαμπέτη, εννοώ τεχνικές της Λαμπέτη, για το πώς δουλεύουμε μια φράση, που την κατεβάζουμε, σε ποια λέξη «πατάμε», πως κορυφώνουμε. Δεν μιλώ για μίμηση, μιλώ για εκμάθηση. Ούτε ίχνος μίμησης κανενός και καμιάς. Ολο δικό της, Μα τόσο καλά αφομοιωμένα τα όποια μαθήματα και διδάγματα και συγχρόνως και το θείο χάρισμα της σκηνής. Ω ναι, αυτό το ξέραμε αλλά το ξέραμε για την Αλεξίου ως τραγουδίστρια που πηγαίναμε να μας τραγουδήσει, αποκλειστικά αυτό, τους καημούς ή και τα τσιφτετέλια που αγαπούσαμε, με την ωραία φωνή της, με την ωραία φωνή της τραγουδίστριας. Τώρα, το εκτόπισμα της σκηνής είχε μια άλλη διάσταση.
Εγώ είδα εκεί πάνω μια «ΘΕΑΤΡΙΝΑ». Με την πιο ΤΙΜΗΤΙΚΗ έννοια του όρου. Μια συνέχεια, μια προέκταση του φουαγιέ του θεάτρου, που είναι γεμάτο από φωτογραφίες ΘΕΑΤΡΙΝΩΝ σε εικόνες που χαζεύεις και μεθάς αν είσαι τυχερός με μνήμες: Της ΠΑΞΙΝΟΥ, της ΜΑΝΩΛΙΔΟΥ, της ΒΑΛΑΚΟΥ… λίγα μέτρα πιο πέρα, στην αίθουσα, στη σκηνή, πάνω στη ΣΚΗΝΗ ήταν η ΑΛΕΞΙΟΥ με αυτό το εκτόπισμα. Με αυτή την «ΠΛΗΡΩΣΗ». Με αυτό ο «γέμισμα» πάνω στη σκηνή. Να την ακους να σου αφηγείται την «γραμμένη» ζωή της και να ισχύουν στο ακέραιο οι θεατρικοί κανόνες. Μόνη, ολομόναχη και στο πλάι τρία όργανα, τρία νεά παιδιά που τη συνόδευαν όπως άρμοζε (ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΕΒΑΣ-ακορντεόν και πιάνο, ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΜΑΚΗΣ-κιθάρα, ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΜΙΣΥΡΛΗΣ-
Βιολοντσέλο) . . Ο Γιώργος Νανούρης υπήρξε πολύτιμος σε αυτό το «Χειρόγραφο» , είναι μεγάλη πρόκληση να σκηνοθετείς τραγουδίστρια πάνω στη σκηνή σε μονόλογο διαρκείας με τραγουδιστικά «ενδιάμεσα». Πως την πρόβαλε στη συνεργασία με την υπεύθυνη φωτισμών (ΣΟΦΙΑ ΑΛΕΞΙΑΔΟΥ) ή με τις σκηνογραφικές λύσεις (ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ)- καλά, για την τελειότητα του ήχου (ΜΑΝΩΛΗΣ ΟΛΛΑΝΔΕΖΟΣ),μιλάει απλώς η τελειότητα.Τα σκηνοθετικά νιάτα του ηθοποιού Νανούρη υπόσχονται πολλά.
Ηταν μια άλλη Χαρούλα και ταυτοχρόνως ήταν η Χαρούλα που ξέρουμε. Σαν να ξεκίνησε για ηθοποιός, έγινε στην πορεία η μεγαλύτερη τραγουδίστρια κι όλο αυτό το κράτησε σαν αποσκευή για να διαχειριστεί το από εδώ και πέρα της, θεατρικά.
Υπάρχουν πολλές μεγάλες τραγουδίστριες που δεν είναι όμως μεγάλες ερμηνεύτριες. Η Αλεξίου «το» έχει. Και πορεύεται τώρα με το «ερμηνεύτρια». Κι όπου την πάει.
ΥΓ. Κι ήταν και στις ομορφιές της!
