Τη γυναίκα του σκέφτηκα!
Επειδή γνώριζα τη σχέση τους, επειδή ήξερα ότι ήταν παντρεμμένοι πάνω από 50 χρόνια, επειδή ήταν γνωστό πόσο την αγαπούσε, τη νοιαζόταν και την φρόντιζε και πόσο τον απασχολούσε όταν τύχαινε εκείνη να παρουσιάσει κάποιο πρόβλημα υγείας…
Και τελικά, το χέρι που έμεινε άδειο για να αποχαιρετήσει τον άλλο, ήταν το δικό της!
Ω, ναι! Οι ηθοποιοί μπορεί να ταυτίζονται με τους ρόλους που έχουν παίξει, ταυτίζονται όμως σε πολλές περιπτώσεις και με τη ζωή τους και με τους γύρω τους.
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΓΛΗΣ, πιο πολύ κι από τα «μύγδαλα» «ταυτίστηκε» με αυτή την αγαπημένη, καλή γυναίκα!
Όχι τίποτε άλλο μα επειδή ξεχνούμε πολλές φορές ότι οι καλλιτέχνες είναι κι άνθρωποι. Και στο ανθρώπινο κομμάτι τους αφήνουν πόνο στους δικούς τους ανθρώπους και διαφορετικό σε εκείνους που τους αγάπησαν μέσα από το έργο τους.
Κι επειδή το έργο θα εξακολουθήσει να υπάρχει και πλέον θα είναι ταυτισμένο με την Τρίτη διάσταση που είναι η ΑΘΑΝΑΣΙΑ, εκεί, μετά από λίγο, θα είναι σαν να μην πέθανε κανένας. Για τους φίλους όμως και για το άδειο συζυγικό κρεβάτι, δεν θα είναι το ίδιο!
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΓΛΗΣ όπως υπήρχε θα υπάρχει! Θα προσπερνούν την «ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ» , μια παραγνωρισμένη ταινία του ΚΩΣΤΑ ΑΝΔΡΙΤΣΟΥ, στην οποία παίζει έναν «ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ», ένα μουσικό που ερωτεύεται την ΝΤΟΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ και τη βάζει στην ταινία να τραγουδά σειρά ολόκληρη από τα μεγάλα δημιουργήματα του Μίκη- εκείνη την εποχή, στα πρώτα νιάτα του, τα προδικτατορικά, ο Γιάννης Βόγλης συμμετείχε στις μεγάλες λαικές συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη, ως αφηγητής. Λίγοι το γνωρίζουν. Στην ταινία αποτυπώνεται ένα κομμάτι εποχής και μια δυνατή μελοδραματική ιστορία μαζί με μια καταγραφή της κατάπτωσης των μπουλουκιών.
Θα παραγνωρίζουν επίσης τη διεθνή παραγωγή που είχε κάνει με τον ΚΛΕΑΡΧΟ ΚΟΝΙΤΣΙΩΤΗ και τον Τσέχο σκηνοθέτη ΓΙΡΙ ΣΕΚΕΝΣ, το «ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΓΙΑ ΕΧΘΡΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΥΣ» , που έπαιζε τον Ρώσο αξιωματικό στο βομβαρδιζόμενο Βερολίνο (ο Νίκος Κούρκουλος έπαιζε τον Αμερικάνο, οι λοιποί ερμηνευτές ήταν Γερμανοί με επικεφαλής τον ΓΚΥΝΤΕΡ ΣΤΟΛ).
Και φυσικά θα εξακολουθήσουν να αγνοούν το «ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ ΗΡΩΕΣ», μια αξιοπρεπή κατοχική περιπέτεια που «πλήρωσε» το ότι η κριτική επιτροπή του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1966 πριμοδότησε εκείνην για το μεγάλο βραβείο, που ήταν ταινία παραγωγού κι όχι κάποια από τις άλλες των auteurs, τη χρονιά που ο λεγόμενος κατόπιν «νέος ελληνικός κινατογράφος» έκανε «μαζική» σχεδόν εισβολή στη Θεσσαλονίκη. Και την επιτροπή εκείνη που πήρε αυτή την απόφαση συναποτελούσαν ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Γιάννης Μπακογιαννόπουλος, με πρόεδρο την Ελλη Λαμπέτη. Παρόλα αυτά… Ενπάση περιπτώσει η ταινία αυτή πλήρωσε το ότι επελέγη για το βραβείο, χωρίς να είναι κακή ταινία η φουκαριάρα…
Θα τον ξαναβλέπουν , όμως, σε όλα τα άλλα. Σε άλλα περισσότερο, σε άλλα λιγότερο.
Στα πρώτα, υπάγεται η ταινία που τον επέβαλε, κι ας προηγήθηκε η «Καταιγίδα», κι είναι «ΤΟ ΧΩΜΑ ΒΑΦΤΗΚΕ ΚΟΚΚΙΝΟ». Ο ρόλος του «κακού» αδελφού Χορμόβα που του έγραψε ο ΝΙΚΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ και τον σκηνοθέτησε ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ. Ο Φώσκολος του έγραψε τον επόμενο καλό ρόλο στο ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ», που σκηνοθέτησε ο ΝΤΙΝΟΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ αλλά και στα δύο αυτά υπήρχε «από πάνω» ο Κούρκουλος. Ο Βασίλης Γεωργιάδης αποδείχτηκε ο κατεξοχήν σκηνοθέτης του, ακόμα κι όταν τον έβαλε ως guest σε μια σκηνή στον «ΜΠΛΟΦΑΤΖΗ» πλάι στον ΛΑΜΠΡΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑ για να δώσει τον «γεωργιαδέικο» τόνο ουσίας στην κωμωδία. Και του έκανε δύο δώρα, ένα που δεν παίζεται όσο συχνά θα έπρεπε, το «ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΜΙΑΝ ΑΓΝΩΣΤΗ», την ελληνική εκδοχή του «Από στιγμή σε στιγμή» που χάρισε το βραβείο ερμηνείας στην ΕΛΕΝΑ ΝΑΘΑΝΑΗΛ με τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΥΡΑΤ στο ρόλο του συζύγου, όπου ο Βόγλης της άναβε το πάθος. Και βέβαια, το «ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ» όπου από τη μια ο ρόλος του βοσκού κι από την άλλη το «Στάσου μύγδαλα» έφτασαν για ν του εξασφαλίσουν τη δική του Αθανασία
. Δύο λέξεις, δύο λεξούλες, ούτε καν ατάκα δεν τη λες, μα τόσο ζυγισμένες, τόσο σωστά ζυγισμένες διότι από μεγάλο συγγραφέα βγαλμένες, τον ΙΑΚΩΒΟ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ, ήταν αρκετές για να φτιάξουν ένα μύθο. Δύο λέξεις, «Στάσου»και «Μύγδαλα». Δίπλα δίπλα η μία στην άλλη και ιδού. Να πως φτιάχνεται ένας ρόλος , ένα σύμβολο, ένας μύθος. Γι αυτό και χρειάζεται ο μεγάλος συγγραφέας. Είναι αυτό που είχαν οι παλιές ελληνικές ταινίες και δεν το έχουν οι καινούργιες.
Δύο λέξεις, προέλευσης από τον ίδιο συγγραφέα, ήταν αρκετές για να φτιάξουν μύθο και στον ΓΙΩΡΓΟ ΦΟΥΝΤΑ». Το «Στέλλα» και το «φύγε»!
Δυστυχώς , δεν τα διδάσκονται αυτά τα πράγματα στις κινηματογραφικές ή και άλλες σχολές και χάνονται η επαφή, οι γέφυρες, οι ρίζες, η τεχνική. «Στέλλα φύγε» και «Στάσου μύγδαλα» από τον Καμπανέλλη κι άντε μετά να μάθεις τι σημαίνει αυτό που είπα και παραπάνω «ΖΥΓΙΣΜΑ ΛΕΞΕΩΝ». Πώς να «βασανίζεις» το γραπτό σου, αν θες να γίνεις μεγάλος συγγραφέας, ή σεναριογράφος ώστε με δύο λέξεις να έχεις υπογράψει ένα ρόλο, ένα χαρακτήρα, ένα πρωταγωνιστή, ένα φιλμ τελικά. ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ γαρ.
Βεβαίως και δεν θα προσπεράσω δύο ταινίες του ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ, κι ας μην είμαι καθόλου θαυμαστής αυτού του σκηνοθέτη,το «ΕΝΑΣ ΜΑΓΚΑΣ ΣΤΑ ΣΑΛΟΝΙΑ» όπου εκεί είναι οριστικά διαμορφωμένη η προσωπικότητα του Βόγλη στο τι ιδιοσυγκρασία κινηματογραφική διαθέτει, βεβαίως και θα ήταν ανανδρία να προσπεράσω το «ΟΙ ΓΕΝΝΑΙΟΙ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ» (επειδή τα «πατριωτικά» δεν είναι της σημερινής μόδας») όπου εκεί δείχνει πως είναι γεννημένος να παίζει ρόλους λεβέντη!
Οπότε, για το κοινό, για τους Ελληνες του παρόντος και του μέλλοντος, στη σχέση τους με τον ΓΙΑΝΝΗ ΒΟΓΛΗ δεν θα αλλάξει κάτι. Για την αγαπημένη του γυναίκα, όμως, η υπόλοιπη ζωή δεν θα είναι η ΙΔΙΑ.