Για να μην αποθαρρύνεστε λοιπόν όσοι απωθείστε από τα θρίλερ και νομίζετε ότι σας περιμένουν «αίματα», «splatter- ιές» και διάφορα άλλα αηδιαστικά, σας διαβεβαιώ ότι δεν πρόκειται για τίποτε τέτοιο.
Πρόκειται για ένα ΚΡΑΜΑ από Αγκαθα Κρίστι (αίνιγμα και φινάλε), δικό μας Φώσκολο με κάτι από «λεωφόρο του μίσους» για την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ στο αστυνομικό (διότι και το ισπανικό σινεμά είχε παράδοση στο μελό - όμως εκεί παίρνουν τη σκυτάλη και συνεχίζουν, δεν απαξιώνουν), Αλφρεντ Χίτσκοκ που είναι εμφανείς οι επιρροές-ειδικά από τις «Υποψίες» όπου θα δείτε και μια ανάλογη σκηνή (δεν λέω «ποια» διότι αν αρχίσουμε να κάνουμε τους έξυπνους «κάψαμε» τον θεατή) και Μπράιαν Ντε Πάλμα ως σύνολο κινηματογράφισης.
Υποπτευθήκατε τώρα περί τινος, αν όχι ακριβώς αλλά περίπου, πρόκειται;
Η ξεχωριστή μαγκιά είναι ότι σε όλη τη διάρκεια του έργου υφέρπει και η μεταφυσική εκδοχή, όπου παίζει κι αυτή κάτω από τη μεγάλη ομπρέλα που λέγεται ΑΙΝΙΓΜΑ.
Καταρχάς τι ωραία που έχει γραφτεί το σενάριο. Και πως μας βάζει στο κλίμα και στη λογική του να μείνω ακίνητος στο κάθισμα μου για να δω που με οδηγεί. Δεν θα πω από εδώ τι κάνει η πρώτη σκηνή, τι παίζει στη δεύτερη που μας πάει η τρίτη διότι θέλω να αφήσω τον έρημο το θεατή στην ηδονή της ανακάλυψης που είναι τόσο επιβεβλημένη σε ένα αστυνομικό έργο.
Θα εκθειάσω τη μαγκιά του Ισπανού σκηνοθέτη ΟΡΙΟΛ ΠΑΟΥΛΟ, που είναι συνυπεύθυνος για το σενάριο με την ΛΑΡΑ ΣΕΝΤΙΜ, στο ότι έχει ένα «θρίλερ» που διαδραματίζεται μέσα σε ένα νεκροτομείο στη διάρκεια της νύχτας και τον θεατή τον ξαφνιάζει και τον κάνει να χάνει τη φωνή του από την εξέλιξη της πλοκής και τα νέα στοιχεία που έρχονται διαρκώς να ρίξουν φως ή να πλανέψουν την παρακολούθηση και να περιπλέξουν την ιστορία, εντός του νεκροτομείου, κι όχι να εκμεταλλευτεί «φτηνά» το χώρο και να φοβόμαστε μήπως και πεταχτεί κανένα πτώμα και μας φάει…
Η υπόθεση λοιπόν έχει ως εξής: Σε ένα νεκροτομείο τρελαίνεται ξαφνικά ο φύλακας της νυχτερινής βάρδιας και βγαίνοντας στο δρόμο ολολύζοντας , πέφτει στις ρόδες ενός αυτοκινήτου και τον πάνε στην εντατική. Ο επιθεωρητής που έρχεται εσπευσμένα πληροφορείται, και μαζί με αυτόν κι εμείς, πως ο φύλακας κάτι είδε που τον φρίκαρε αλλά υπάρχει μόνο μία κάμερα που έχει καταγράψει το περιστατικό διότι όλες τις υπόλοιπες κάποιος τις είχε απασφαλίσει. Κι αυτό που συνέβη εντός του νεκροτομείου είναι πως εξαφανίστηκε ένα πτώμα: Το πτώμα μιάς γυναίκας που το είχαν φέρει αργά το απόγευμα. ΚΙ αρχίζουν οι σκέψεις, οι έρευνες ενώ παίζει σοβαρά και το μεταφυσικό στοιχείο περί του να ζωντάνεψε το πτώμα και να την έκανε εξού και τα έπαιξε ο νυχτοφύλακας ενώ στην ενίσχυση αυτής της μεταφυσικής εκδοχής έρχεται να προστεθεί κι ο ρασιοναλισμός της επιστημονικής εξήγησης μια κι οι χαρακτήρες που εμπλέκονται γνωρίζουν από ιατρική και φαρμακολογία και από «καταληψία»- δεν πρόκειται να πω περισσότερα!!!!!!!!!
Και δεν πρόκειται να πω περισσότερα, όχι τόσο για να μην προδώσω το μυστικό, που είναι έτσι κι αλλιώς υπόδειγμα αστυνομικής γραφής αλλά για να μην είναι προετοιμασμένος ο θεατής, να του έρχονται ξαφνικά τα ολοένα καινούργια στοιχεία και να αναρωτιέται μέχρι να φτάσει στην τελική εξήγηση «μα τι διάολο γίνεται εδώ;», να μην ξέρει από πού του έρχονται.
Όπως συνέβαινε και με την «Εκτη αίσθηση», το τελευταίο καλό έργο μυστηρίου (πείτε το «θρίλερ») που είδα από το Χόλυγουντ. Κι έχουν περάσει 16-17 χρόνια. Λυπάμαι για το Χόλυγουντ.
Το ισπανικό σινεμά «διακονεί» , που θα έλεγε κι ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, το είδος θρίλερ με μοναδική σφραγίδα αυτή την εποχή κι εννοώ το θρίλερ παραδοσιακής μορφής, το χιτσκοκίζον-ας το πούμε έτσι, διότι έχουμε και τους Σκανδιναβούς που το εξετάζουν από άλλη μεριά. Κινηματογραφικά είναι άψογο, ερμηνευτικά είναι σπουδαίο είτε μιλάμε για τους ηθοποιούς που ερμηνεύουν τους κύριους ρόλους (φερειπείν τον ΟΥΓΚΟ ΣΙΛΒΑ που παίζει τον σύζυγο και τον πολυσύνθετο ΧΟΣΕ ΚΟΡΟΝΑΔΟ στο ρόλο του επιθεωρητή ή την ΜΠΕΛΕΝ ΡΟΥΕΔΑ που την ξέρουμε κι από άλλα φιλμ κι είναι ιδανική femme– fatale) είτε αναφερόμαστε στους «δορυφορικούς», για δε την καλοκαιρινή περίοδο στην Ελλάδα είναι ένα αληθινό δώρο.
Σε αυτό που είναι! Στο είδος του!
