Δύο φορές έχω δει την ΤΖΕΣΙΚΑ ΛΑΝΓΚ στο ΘΕΑΤΡΟ. Η μία ήταν στο «ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΝ Ο ΠΟΘΟΣ» του Τενεσί Γουίλιαμς, η άλλη στο «ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΚΡΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ»
Στο «ΛΕΩΦΟΡΕΊΟΝ Ο ΠΟΘΟΣ», που το έχω δει με τις αμέτρητες εξού και βαρέθηκα πιά να το βλέπω, πολύ απλά έχω να δηλώσω πως ήταν η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΠΛΑΝΣ ΝΤΥΜΠΟΥΑ μετά τη ΒΙΒΙΑΝ ΛΗ. Δεν την έφτανε. Ηταν όμως η αμέσως επόμενη.
Στο «ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΚΡΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ» , που το έπαιξε και στην πλήρη βερσιόν διαρκείας κοντά 4 ωρών, ήταν η καλύτερη ΜΑΙΡΗ ΤΑΥΡΟΝ, η μορφινομανής και παραλογισμένη μητέρα , από όσες έχω δει που επίσης το έχω δει με πολλές και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό . Ηταν καλύτερη κι από τη ΒΑΝΕΣΑ ΡΕΝΤΓΚΡΕΗΒ που επίσης πήρε ΤΟΝΥ για τον ίδιο ρόλο όταν το έπαιξε στην Αμερική. Βέβαια εδώ δεν έχω ΔΕΙ την πραγματικά ΚΑΛΥΤΕΡΗ που κατά κοινή ομολογία Ελληνων και ξένων ήταν η ΚΑΤΙΝΑ ΠΑΞΙΝΟΥ τόσο στο Εθνικό Θέατρο όπου το έπαιξε δύο φορές όσο και στο ελεύθερο θέατρο, όταν έφυγαν με τον Μινωτή από το Εθνικό αρνούμενοι την Δικτατορία του 1967, που το παρουσίασε ξανά ως προσωπική της επιτυχία – αλλά και του Μινωτή στο ρόλο του καμποτίνου πατέρα.
Η Βανέσα Ρεντγκρέηβ ήταν εξαιρετική αλλά την είχε παίξει πιο «αέρινα», πιο «αποστασιοποιημένα» θα έλεγα κι «έχασε» (αν μου επιτρέπεται η χρησιμοποίηση αυτού του ρήματος για μια τέτοια ερμηνεύτρια και σε μεγάλη της ώρα) τη μεγάλη σκηνή της σκάλας. Εκεί που η μορφίνη ξαναβγαίνει στο προσκήνιο κι η Μαίρη Τάυρον «μετατρέπεται» σε κάτι από τρελή Οφηλία.. Σε αυτή τη σκηνή λένε πως η Παξινού, όταν κατέβαινε τη σκάλα, η λέξη «ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΜΟΣ» έβρισκε την απόλυτη εφαρμογή της. Δεν την έχω δει όμως.
Η Τζέσικα Λανγκ στη σκηνή της σκάλας είχε τη δική της ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑ, αν δεν είχε τον συγκλονισμό που δεν θέλω να τον στερήσω από την Παξινού. Ενώ η Βανέσα, σε αυτή τη μεγάλη σκηνή, από δική της ερμηνευτική άποψη κατέληγε λίγο πιο «άτονη»
Στο «ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΚΡΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ» είχα αισθανθεί ότι πλέον η Τζέσικα έχει περάσει επισήμως και στο μεγάλο θέατρο.
Κι αυτό είναι που επισημαίνεται με την απονομή του βραβείου «Τόνυ», του θεατρικού «Οσκαρ» (να το πούμε έτσι) για την ερμηνεία της, τώρα που το παρουσίασε στην Αμερική, έχοντας πάρει προηγουμένως την έγκριση από τη θεατρομάνα Αγγλία, στην οποία πρωτοδοκίμασε τόσο το «Λεωφορείον ο πόθος» όσο και τούτο. Και το να έχει την αποδοχή της Αγγλίας κάποιος στο θέατρο (και μάλιστα ξένος και μάλιστα του κινηματογράφου) είναι μέγιστη επιβράβευση.
Στην Αμερική , στο Μπροντγουέι, η κατάκτηση του «Τόνυ» δείχνει ότι την καλωσόρισαν στη μεγάλη θεατρική οικογένεια.
Διότι αυτή η επιτροπή, μάλλον το μεγάλο συμβούλιο που διοικεί τα «Τόνυ» και που δεν είναι ίδιος ο τρόπος με τα Οσκαρ, είναι επιτροπή, βέβαια πολυάριθμη, έχει αποδείξει σνομπισμό κι επιφυλακτικότητα απέναντι στους ηθοποιούς του κινηματογράφου. Δεν καλωσορίζουν εύκολα τους κινηματογραφικούς που έκαναν εκτάκτως μια παράσταση ενός συγκεκριμένου ρόλου στο θέατρο, ακόμα κι αν πήγαν καλά, ακόμα κι αν η ερμηνεία τους εκθειάστηκε. Δεν συμφωνώ αλλά εξηγώ τις Αρχές τους οι οποίες είναι σεβαστές, στο βαθμό μάλιστα που το θέατρο θεωρείται Τέχνη διαρκούς θητείας κι όχι εκτάκτων εμφανίσεων. Δεν θεωρούν υποχρέωση τους να προσφέρουν και Τόνυ σε κάθε αστέρα του Χόλυγουντ που πέρασε κι από εκεί, όχι για να μείνει. Το καλωσόρισμα αρχίζει και τελειώνει με τις υποψηφιότητες. Μέχρι εκεί φτάνει η «απλοχεριά» του Μπροντγουέι. Εκτός αν πρόκειται για ηθοποιούς που κάνουν παράλληλα διπλές καριέρες, σε θέατρο και κινηματογράφο, που παίζουν συστηματικά στο θέατρο, οπότε τους θεωρεί «θεατρικούς» και τους επιβραβεύει ανάλογα…
Στην ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ ΤΕΙΛΟΡ, στην ΤΖΕΙΝ ΦΟΝΤΑ, στην ΤΖΟΥΛΙ ΑΝΤΡΙΟΥΣ , το Μπροντγουέι στάθηκε φειδωλό στο να τους απονείμει και το βραβείο. Τις τίμησε με υποψηφιότητα. Στην Τζούλι Αντριους ωστόσο, τολμώ να πω, ότι φέρθηκε και κάπως άδικα διότι η καλλιτέχνιδα πήγαινε με το «ΒΙΚΤΩΡ ΒΙΚΤΩΡΙΑ» στη θεατρική διασκευή που της είχε κάνει ο Μπλέηκ Εντουαρντς, ήταν κάτι απόλυτα δικό της και το βραβείο το έδωσαν στην ΝΤΟΝΑ ΜΕΡΦΥ για το revival του «Ο βασιλιάς κι εγώ» η οποία ήταν αποδοτική αλλά δεν έγραψε ξεχωριστή σελίδα πάνω στο ρόλο, δεν τον πήγε παραπέρα από εκεί που τον είχε πάει η ΝΤΕΜΠΟΡΑ ΚΕΡ στο σινεμά ούτε εκεί που τον είχε θεμελιώσει η ΓΕΡΤΡΟΥΔΗ ΛΟΡΕΝΣ στο αμερικάνικο θέατρο ή η ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΜΑΚΚΕΝΑ στο revival στο Λονδίνο, πάλι με τον ΓΙΟΥΛ ΜΠΡΥΝΕΡ. Τις είχα δει αμφότερες (Αντριους και Μέρφυ) γι αυτό και μιλάω.
Το ίδιο επιφυλακτικό ήταν και στην ΤΖΕΣΙΚΑ ΛΑΝΓΚ άλλωστε επί «Λεωφορείου»… .Ακόμα την έβλεπαν ως κινηματογραφική σταρ που είπε να περάσει κι από το θέατρο.
Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ
Κι έτσι τώρα, η Τζέσικα Λανγκ, όχι μόνο γίνεται δεκτή με τον πιο πανηγυρικό τρόπο από τη θεατρική οικογένεια αλλά γίνεται δεκτή για ένα ρόλο που σπάει κόκκαλα, που τον έχουν παίξει μεγάλες της σκηνής, που έχει βραβευτεί για αυτόν όπως είπα πιο πάνω κι η Βανέσα Ρεντγκρέιβ, γράφει Ιστορία ως «Μαίρη Τάυρον» στο αμερικάνικο θέατρο αλλά εισέρχεται και σε ένα club εκλεκτών που έχουν ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ μεγάλες διακρίσεις: Ένα ΤΟΝΥ στο θέατρο, ΔΥΟ Οσκαρ στον κινηματογράφο, τρία ΕΜΜΥ στην τηλεόραση. Της λείπει ένα βραβείο ΓΚΡΑΜΜΥ για να εισέλθει και στο χώρο της δισκογραφίας…..
Αυτές είναι οι μεγάλες διακρίσεις της Αμερικής για το κάθε «μέσον».
Και την βγαίνει έτσι και της ΜΕΡΥΛ ΣΤΡΗΠ. Η οποία, «Τόνυ» δεν έχει.
Λέω για την Μέρυλ Στρηπ επειδή πριν 33 χρόνια , νέες κι οι δύο, βρέθηκαν αντίπαλες στα Οσκαρ, η Μέρυλ με την «Εκλογή της Σόφι», η Τζέσικα με την «Φράνσις» και κέρδισε η πρώτη ενώ η Τζέσικα , που είχε διπλή υποψηφιότητα εκείνη τη χρονιά κέρδισε του β’ ρόλου για το «Τούτσι». Κατασκευάστηκε τότε μια αντιπαλότητα η οποία δεν ίσχυε διότι πρόκειται για ηθοποιούς διαφορετικού ταμπεραμέντου.
Η Τζέσικα Λανγκ κατάφερε να επιβληθεί στο σινεμά και να παίρνει υποψηφιότητες, χωρίς να κάνει εμπορικές επιτυχίες αλλά και χωρίς οι εισπρακτικές αδιαφορίες να μειώνουν τη λάμψη της. Ωσπου έφτασε να πάρει και Οσκαρ α’ ρόλου και για μεγάλο χρονικό διάστημα να έχει τα ίδια ακριβώς Οσκαρ με την Μέρυλ, ένα β’ κι ένα α ρόλου, όταν μάλιστα το Οσκαρ α’ ρόλου το πήρε για ταινία που επί τέσσερα χρόνια ήταν κλειδωμένη στα ντουλάπια,, το «ΜΠΛΕ ΟΥΡΑΝΟΣ», λογω ενδο-εταιρικών ζητημάτων και τελικώς παίχθηκε σε ένα σινεμά του Λος Αντζελες κι έτσι θεωρήθηκε «εκλέξιμη» για Οσκαρ κι ας είχε περάσει η μπογιά της ταινίας, κι η Τζέσικα απέκτησε και το πρωταγωνιστικό της.
Είναι φοβερός τύπος η Λανγκ, λατρεύω την αυτό-ελεγχόμενη τσαντίλα της, πολύ ελεύθερη, πολύ ανεξάρτητη, εδώ και δεκαετίες ζει σε μια φάρμα στην Βιρτζίνια αν και πιο πολύ είναι για να το δηλώνει στα βιογραφικά της παρά για να ισχύει στην κυριολεξία, αφού δουλεύει συνέχεια.
Η Τζέσικα Λανγκ είναι και ΝΤΡΟΠΗ για το Χόλυγουντ των executives, που εδώ και πολλά-πολλά χρόνια, το σινεμά δεν της προσφέρει ρόλους. Οι ίδιοι όμως executives είναι που της εξασφαλίζουν τους καλύτερους ρόλους για τις παραγωγές που κάνουν οι εταιρείες στην τηλεόραση με αποτέλεσμα η Τζέσικα Λανγκ να έχει πάρει και τρία Εμμυ.
Στα 67 της χρόνια, το κορίτσι που δούλευε ως μοντέλο και πέρασε από δοκιμαστικό για να πάρει το ρόλο στον «Κινγκ Κονγκ» παραγωγής Ντίνο Ντε Λαουρέντις ο οποίος διέβλεψε και το ταλέντο της στην υποκριτική κι έχει μιλήσει για αυτό πολλές φορές, όπου αστραπιαία εξελίχθηκε στο σινεμά, που έλαμψε ως σούπερ γκόμενα και δεν ασχολήθηκε με αυτή την πλευρά ούτε κοσμικά κυκλοφόρησε κι είχε και δύο ωραίους άντρες, τον Μιχαηλ Μπαρίσνικοφ και μετά ίσαμε τώρα τον Σαμ Σέπαρντ του «μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε», που δεν μιλάει ποτέ δημοσίως για προσωπικά της ζητήματα, που έγινε σούπερ σταρ χωρίς εισπρακτικές επιτυχίες κι είχε και μεγάλη διάρκεια κλπ, κλπ… τώρα κατακτά και το «Τονυ».
Από όσο ξέρω, μπορεί να κάνει να κοιμηθεί και δύο 24ωρα, μετά από αυτό, από το μεθύσι της ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗΣ.Εχει στείλει φιλί από μακρυά στη Μέρυλ Στρηπ, έχει μορφάσει τα μούτρα της στους executives των στούντιο κι έχει την απόλυτη σιωπηλή συγκατάθεση του Σαμ Σέπαρντ- αν καταφέρουν και ιδωθούν…