Για τον καθηγητή ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΡΩΝΙΤΗ ο λόγος που έφυγε στα 87 του.
Και τι δεν είδαμε μαζί!
Αν ήξεραν πολλοί που δηλώνονται ως «κριτικοί», το ΤΙ γνώριζε από σινεμά ο Καθηγητής Δημήτρης Μαρωνίτης, θα έπρεπε να είχαν εγκαταλείψει το «σπορ»
Δεν μιλάμε για απλώς ανοιχτόμυαλο άνθρωπο, μιλάμε για σπάνια διορατική περίπτωση, συνδύαζε το ένστικτο με τη βαθιά γνώση, κι όλο αυτό καλυπτόταν από την αγάπη για το αντικείμενο που πήγαινε να παρακολουθήσει.
Ηταν δε τόσο ενθουσιώδης στις αντιδράσεις του και στον τρόπο που ανταποκρινόταν ώστε στην έξοδο του κινηματογράφου, να πηγαίνει γραμμή στον υπεύθυνο και να του εκφράζει τις βαθιές ευχαριστίες του για το έργο που τον ψυχαγώγησε. Υπήρξε και φορά, σε κάτι που τον ενθουσίασε (κι ήταν ταινία των ΤΑΒΙΑΝΙ) που πήγε κατευθείαν στον αιθουσάρχη που βρισκόταν στην έξοδο και του φίλησε τα χέρια λέγοντας του, σχεδόν έτοιμος να κλάψει «σας ευγνωμονώ για αυτό που μας προσφέρατε»
Το «τραγικότερο» εξ όλων είναι πως δεν παρίστανε ΑΥΤΟΣ Ο ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΣ τον «ειδικό». Μίλαγε απλά και απολάμβανε το σινεμά σχεδόν σαν παιδάκι. Στον απλό λόγο του σου «τράβαγε» κάτι αναλύσεις περί Σαίξπηρ και στο πόσο κινηματογραφικά τον είχαν μεταφέρει κάποιοι σκηνοθέτες, κι εκεί στα έλεγε καθαρώς κινηματογραφικά, με συστολή παρακαλώ!
Εβλεπε τα πάντα. Και δεν είχε ΚΟΜΠΛΕΞ. Τι ανάγκη; Είχε κι ένα τρόπο να προσπερνάει τα όσα γράφονταν. Καθόταν στο κάθισμα του κι αφηνόταν στο πανί.
Για το φιλολογικό και Πανεπιστημιακό έργο του θα μιλήσουν οι πιο ειδικοί.
Εγώ ήθελα να αποχαιρετήσω έτσι, σύντομα, τον ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ που έχασα με τον οποίο τα τελευταία χρόνια συναντιόμασταν συστηματικά εβδομαδιαίως για να δούμε ταινία. Ως κι ανήμερα Πρωτοχρονιά έχουμε δώσει ραντεβού για σινεμά και ξέρετε που είχαμε πάει; Στο παιδικό μιούζικαλ «ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ» με την Μέρυλ Στριπ. 4 η ώρα το απομεσήμερο, ανήμερα 1η Ιανουαρίου.
ΑΝΤΙΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΚΑΘΗΓΗΤΑ ΤΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΕΔΡΑΝΩΝ του «ΙΝΤΕΑΛ», του «ΕΛΛΗ», του «ΕΜΠΑΣΣΥ», του «ΑΣΤΟΡ»….. Ως επι το πλείστον, σε αυτά τα σινεμά πηγαίναμε
