Γι αυτό και δεν κάθισα να γράψω αμέσως με το που επέστρεψα στην Ελλάδα αλλά περίμενα.. Τι περίμενα; Να κατακαθίσουν μέσα μου όλες αυτές οι εντυπώσεις, οι εικόνες κι οι σκέψεις , που ήταν ένα πράγμα ανάκατο επειδή ανάκατη είναι κι η ίδια η Κούβα. Κι όταν λέμε «ανάκατο» εννοούμε ΚΡΑΜΑ. Πώς να ξεδιαλύνεις τα στοιχεία που απαρτίζουν ένα κράμα κι όχι ένα ΜΕΙΓΜΑ;
Η συνειδητοποίηση ότι πρόκειται για κράμα ήταν και το εναρκτήριο λάκτισμα για τη συγγραφή των κειμένων. Από εκείνη τη στιγμή ήμουν έτοιμος να αρχίσω.
Και το ρήμα «αισθάνομαι» , που το τόνισα ευθύς εξ αρχής , έγινε η πυξίδα μου αλλά και το ραντάρ μου. Όπως σε κάθε ταξίδι, έχω πεί πολλές φορές, σε κάθε είδους ταξίδι, ακόμα και σε ένα κινηματογραφικό, χρειάζεσαι πάντα πυξίδα για να ξέρεις που πας και ραντάρ για να γνωρίζεις ανά πάσα στιγμή που βρίσκεσαι. Στην Κούβα, πυξίδα και ραντάρ έγιναν το ρήμα «αισθάνομαι». Δεν το είχα παραγγείλει. Ηρθε και με βρήκε μοναχό του.
Διότι η Κούβα διαπίστωνα κάθε μέρα, όσο βρισκόμουν εκεί, και διαπίστωσα όταν πιά είχα γυρίσει που με κύκλωναν οι εντυπώσεις, πως είναι ΑΙΣΘΗΣΗ.
ΕΙΝΑΙ η ζέστη στους δρόμους της Αβάνας.
ΕΙΝΑΙ η βροχή που ξεσπά απότομα, εκείνη η ζεστή βροχή, που μέχρι να την αισθανθείς πάνω σου, φεύγει.
ΕΙΝΑΙ τα συνθήματα της ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ που τα συναντάς σε όλη τη χώρα κι αν κάτι κουβαλώ μαζί μου ως ΓΕΓΟΝΟΣ που μεταβολίζεται κι αυτό στο ρήμα «αισθάνομαι», είναι αυτά τα συνθήματα που υπενθυμίζουν διαρκώς τις ΑΡΧΕΣ τη Επανάστασης και που δεν έχω δει πουθενά κάτι παρόμοιο τους, όπου κι αν έχω ταξιδέψει.
ΕΙΝΑΙ το αεράκι εκείνο του Ατλαντικού που σε χαιδεύει όταν βρίσκεσαι στο Βαραδέρο.
ΕΙΝΑΙ ο Ατλαντικός από το Βορρά με το Μαιάμι 130 χιλιόμετρα όλο κι όλο και τους καρχαρίες ενδιάμεσα.
ΕΙΝΑΙ η Καραιβική από το Νότο κι οι τυφώνες που πάντα καταφέρνουν να «στρίβουν» όταν φτάνουν σε εκείνο το σημείο και να μην κάνουν ποτέ κακό στο συγκεκριμένο νησί ενώ «βαράνε» αλύπητα τα γύρω τους.
ΕΙΝΑΙ ο Φιντέλ !
ΕΙΝΑΙ ο Τσε!
ΕΙΝΑΙ ο Χεμινγουέι!
ΕΙΝΑΙ ο Καμίλο! Ο άλλος γόης του αντάρτικου.
ΕΙΝΑΙ η φτώχεια που δεν συμβαδίζει με τη μιζέρια.
ΕΙΝΑΙ η περηφάνια που δεν διστάζει όμως να απλώσει και το χέρι για κανένα «πέσος»
ΕΙΝΑΙ τα καμπριολέ αυτοκίνητα που σε μεταφέρουν σε άλλη εποχή αλλά έχουν «πλάκα» που χαλάνε κι άντε να βρεις ανταλλακτικά αλλά δεν πτοούνται.
ΕΙΝΑΙ τα μπαρ.
ΕΙΝΑΙ οι μουσικές που παίζουν παντού.
ΕΙΝΑΙ το ρούμι όπου ανακαλύπτεις ένα υπέροχο ποτό!
ΕΙΝΑΙ η απουσία του Ιντερνέτ που από τη μια σε κάνει νευρωτικό εσένα το Δυτικό κι από την άλλη σε ηρεμεί και σε χαλαρώνει, ναι, εσένα τον ΔΥΤΙΚΟ.
ΕΙΝΑΙ πως αισθάνεσαι ότι ζεις χαμένος στο χρόνο.
ΕΙΝΑΙ οι άνθρωποι.
ΕΙΝΑΙ η Μαλεκόν, η διάσημη παραλιακή λεωφόρος των 8 χιλιομέτρων στην Αβάνα.
ΕΙΝΑΙ τα μιλιούνια στη Μαλεκόν που πίνουν, καπνίζουν, φλερτάρουν, χαμουρεύονται.
ΕΙΝΑΙ η Υγεία κι η Παιδεία και η δωρεάν παροχή των πάντων.
ΕΙΝΑΙ οι χαμηλοί μισθοί.
ΕΙΝΑΙ ότι οι άνθρωποι ονειρεύονται , κάποιοι να φύγουν, οι περισσότεροι για να μείνουν.
ΕΙΝΑΙ η υπερσεξουαλικότητα ανδρών και γυναικών.
ΕΙΝΑΙ το αφρικανικό DNA που κρατά τα αίματα διαρκώς αναμμένα.
EINAIoχορός- παντού χορεύουν. Εστω και μια στροφή στο δρόμο.
ΕΙΝΑΙ η απουσία ρατσισμού σε ένα λαό που καταλήγει σύνθετος κι «αναμεμειγμένος» από τον 16ο αιώνα, όταν κουβάλησαν τους σκλάβους κι έγιναν ένα με τους αποικιοκράτες. Θες η σεξουαλικότητα;
ΕΙΝΑΙ τα «καφέ» όπου το καθένα έχει τη δική του ορχήστρα ή τους δικούς του πλανόδιους μουσικούς που θα μπουκάρουν και θα παίξουν για τους θαμώνες.
ΕΙΝΑΙ η βλάστηση όταν ταξιδεύεις στην ενδοχώρα.
ΕΙΝΑΙ η αγάπη για τη γη τους και τη χώρα τους.
ΕΙΝΑΙ πως δεν υπάρχει πείνα κι ας υπάρχει φτώχια.
ΕΙΝΑΙ οι «casas de la musica» σε όλη τη χώρα.
ΕΙΝΑΙ το Τρίνιντατ .
ΕΙΝΑΙ τα πούρα.
ΕΙΝΑΙ η Σάντα Κλάρα με τους αγωνιστές της και το μνημείο του Τσε αλλά και των πιτσιρικάδων που έπεσαν.
ΕΙΝΑΙ τα βαγόνια του τραίνου όταν ο Καμίλο Σιενφουέγκος με τον Τσε απέκοψαν το νησί στα δύο κι άρχισαν να μετρούν ανάποδα οι ώρες του Μπατίστα.
ΕΙΝΑΙ η ψυχή.
ΕΙΝΑΙ ο Καθολικισμός που συνυπάρχει με τις μαγείες τις αφρικανικές σε ενιαίο καθολικό δόγμα υπό καθεστώς κηρυγμένης αθείας ως το 1992.
ΕΙΝΑΙ το εμπάργκο των Αμερικάνων.
ΕΙΝΑΙ η κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης.
ΕΙΝΑΙ οι καλλιέργειες ζαχαροκάλαμου, οι ορυζώνες, οι μπανανοφυτείες και λοιπά τροπικά φρούτα κι ο καπνός.
ΕΙΝΑΙ οι κολλεκτίβες κι η γη που την έχουν πάρει στα χέρια τους.
ΕΙΝΑΙ η Ιατρική και το δηλητήριο του Σκορπιού που καταπολεμά τον Καρκίνο.
ΕΙΝΑΙ που τη βγάζεις δύσκολα αλλά είναι και πληρωμένα τα πάντα.
ΕΙΝΑΙ που λείπουν σε πολλούς τα περιττά που ομορφαίνουν τη ζωή αλλά δεν λείπουν τα απαραίτητα.
ΕΙΝΑΙ που έχουν διαφορετική εκτίμηση πολλοί από αυτούς στο τι είναι «περιττό» ώστε να σου κάνει τη ζωή την καθημερινή πιο ωραία.
ΕΙΝΑΙ τα κατάλοιπα της διάλυσης του 1991 με το σοβιετικό φινάλε.
ΕΙΝΑΙ που στη χώρα υπάρχουν όλα κι όλα μόνο ΔΥΟ διόδια.
ΕΙΝΑΙ που δεν υπάρχει εγκληματικότητα αλλά απόφευγε και τα σκοτεινά δρομάκια στην Αβάνα-ποτέ δεν ξέρεις.
ΕΙΝΑΙ η πορνεία που ασκείται κι εξασκείται διαφορετικά.
ΕΙΝΑΙ οι άνθρωποι που πιέζουν όταν κάτι ή κάποια τους αρέσει.
ΕΙΝΑΙ η «μουλάτα», η μιγάς που στα καλά καθούμενα μπαίνει σε «καφέ», χορεύει και φεύγει.
ΕΙΝΑΙ η «χινετέρα», η σεβάσμια πόρνη
ΕΙΝΑΙ ο «χινετέρο», ο επί χρήμασι «ιππεύς»
ΕΙΝΑΙ η σαντερία και τα αφρικανικά μάγια με τις τελετές.
ΕΙΝΑΙ η «δίωξη» των ομοφυλόφιλων κι η άφοβη παρουσία των τραβεστί.
ΕΙΝΑΙ ο Παδούρα κι ο Γκουτιέρεζ.
ΕΙΝΑΙ η Αλίσια Αλόνσο κι ο κλασικός χορός.
ΕΙΝΑΙ η ρούμπα, η σάλσα, το μάμπο, η τζαζ, οι αφρικανικοί ήχοι
ΕΙΝΑΙ το Μοχίτο, η Πίνια Κολάδα, το Ντάκιρι και το Cuba Libre
ΕΙΝΑΙ που υπάρχει δελτίο στα τρόφιμα αλλά δεν πεινούν.
ΕΙΝΑΙ πως ο Φιντέλ είναι μεγάλος ηγέτης, αληθινός ηγέτης.
ΕΙΝΑΙ πως στους Αμερικάνους δεν έχουν στρώσει κανένα κόκκινο χαλί.
ΕΙΝΑΙ πως δεν περνά ΚΑΜΙΑ πιστωτική ή χρεωστική αμερικάνικη κάρτα.
ΕΙΝΑΙ πως Μνημείο σαν κι αυτό που έχει κάνει ο Φιντέλ για τον Τσε στη Σάντα Κλάρα δεν έχω δει ούτε στη Μόσχα, στην Κόκκινη Πλατεία
ΕΙΝΑΙ οι ψαράδες στο αποικιακό, «γαλλικό» Σιενφουέγκος
ΕΙΝΑΙ το Κοχιμάρ πού πήγαινε και ψάρευε ο «μεγάλος» κι έγραψε το «Ο γέρος και η θάλασσα».
ΕΙΝΑΙ πως νόμιζα ότι θα δω σκηνικά να ξηλώνονται κι είδα το έργο να παίζεται ως έχει- απλώς με περισσότερους διεθνείς θεατές.
ΕΙΝΑΙ που αμφιβάλλω κι αν θα μπουν ποτέ οι Αμερικάνοι όπως τους παρουσιάζουν από τώρα διάφορα «δημοσιεύματα» λες και μπήκαν ήδη.
ΕΙΝΑΙ ο λαός που δεν περιμένει τους Αμερικάνους για να το ρίξει στην πορνεία, το κάνει ήδη και με πιο έντιμο τρόπο από ό,τι φερειπείν στα lobbyτων μεγάλων ξενοδοχείων της Δύσης αλλά και της Μόσχας..
ΕΙΝΑΙ που για αυτούς η πορνεία πηγάζει κι από την ακατάσχετη σεξουαλικότητα.
ΕΙΝΑΙ τα μαγαζιά που ανοίγουν στις 12.30 το μεσημέρι.
ΕΙΝΑΙ οι γκαλερί που τις συναντάς σε κάθε σου βήμα.
ΕΙΝΑΙ το γαλάζιο που το δουλεύουν ως χρώμα παντού ξεκινώντας από τη ζωγραφική.
ΕΙΝΑΙ η παλιά Αβάνα.
ΕΙΝΑΙ η μυθολογία των καμπαρέ, του Μπατίστα, της Μαφίας.
ΕΙΝΑΙ κι η «Αβάνα» του Σύντνευ Πόλλακ κι οι σκηνές από το «Νονό μέρος β’» του Κόπολα
ΕΙΝΑΙ ο Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα.
ΕΙΝΑΙ «Ο θάνατος ενός γραφειοκράτη» αλλά και το «Φράουλα και σοκολάτα»
ΕΙΝΑΙ που αισθάνονται και περήφανοι για τη μία υποψηφιότητα τους για ξενόγλωσσο Οσκαρ.
ΕΙΝΑΙ που δεν διαβάζεις συνθήματα μίσους για κανένα παρά μόνο συνθήματα αρχών και ιδεών.
ΕΙΝΑΙ η δημόσια παρότρυνση προς τους γονείς να μορφώνουν τα παιδιά τους.
ΕΙΝΑΙ τα μπαρ που τα έπινε ο Χεμινγουέι.
ΕΙΝΑΙ αυτά κι άλλα τόσα.
ΕΙΝΑΙ το ρήμα» αισθάνομαι» που σας έλεγα για την Κούβα.
ΕΙΝΑΙ το trailer των 18 ημερών.
Το ΤΑΞΙΔΙ μας στην ΚΟΥΒΑ ξεκινάει.
Οι σταθμοί του σε προσεχείς δημοσιεύσεις.
