Η Αλίκη Βουγιουκλάκη λοιπόν περίμενε τέσσερα χρόνια θριάμβων σε σινεμά και θέατρο με ΣΚΥΛΙΣΙΑ εργασία, να τολμήσει να γίνει θιασάρχης. Αν σκεφθεί κανείς τι γίνεται σήμερα, μπορεί εύκολα να καταλάβει γιατί δεν βγαίνουν ανάλογες κι ανάλογοι με τις παλιές και τους παλιούς..
Και πάει και παίρνει το «REX», το θέατρο «Κοτοπούλη από το οποίο είχε «εκδιωχθεί» επί Μυράτ, το τεράστιο θέατρο «Κοτοπούλη» με βασικό συνεργάτη, που τον ορίζει στη μαρκίζα ως ΣΥΝΘΙΑΣΑΡΧΗ- ποιόν; Τον ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ. Ο οποίος, εδώ οφείλουμε να πούμε, ότι τη λάτρευε την Αλίκη μέχρι τέλους. Κι είναι η μόνη που κατά τον ίδιο «δεν τον πρόδωσε», παρόλο ότι εδώ κάποια στιγμή συγκρούστηκαν. Κι ο «εγωιστής» κατά μερικούς Μάνος (που εδώ διαψεύδει τις φήμες των κακεντρεχών) τη συγχώρεσε και κατάλαβε ότι είχε και δίκιο εκείνη. Από την πλευρά της.
Πάμε να δούμε τι συνέβη διότι είναι καθοριστικό. Η Βουγιουκλάκη λοιπόν ως θιασάρχης θέλει να βγει με κάτι καλό. Και διαλέγει με τη συγκατάθεση του Μάνου ο οποίος θα της γράψει τη μουσική και τα τραγούδια, το «ΚΑΙΣΑΡ ΚΑΙ ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ» του ΜΠΕΡΝΑΡΝΤ ΣΩ , που είχε ανεβάσει την ΚΑΤΟΧΗ η μέντορας της Αλίκης Κα ΚΑΤΕΡΙΝΑ με τον ΑΙΜΙΛΙΟ ΒΕΑΚΗ. Κι ήταν και επιτυχία στο σινεμά και στη σκηνή στο WestEnd της ΒΙΒΙΑΝ ΛΗ. Και προσλαμβάνει για σκηνοθέτη τον ΑΛΕΞΗ ΣΟΛΟΜΟ που ήταν ο πρώτος σκηνοθέτης και δάσκαλος στο Εθνικό κι ο οποίος με το Μάνο το καλοκαίρι έκανε τη θρυλική επιτυχία «Οδός ονείρων». Προσλαμβάνει για σκηνογράφο τον ΝΙΚΟ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟ και για Καίσαρα τον κομμουνιστή ΤΖΑΒΑΛΑ ΚΑΡΟΥΣΟ. Με μια παραγωγή που δεν συζητιέται, με το Μάνο να γράφει τραγούδια και με τον Σολομό, που η καλόγουστη φαντασία του ήταν παροιμιώδης ,να του δίνει κι ένα ελαφρύ άρωμα μιούζικαλ. Η πλάκα είναι ότι πήρε και καλές κριτικές, κυριως η Αλίκη.
ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΝ; Το θέατρο όπως γέμισε έτσι κι άδειασε. Τι κι αν έγραψε ντελίρια επαίνων η φοβερή και τρομερή «ΑΛΚΗΣ ΘΡΥΛΟΣ» στη «Νεα Εστία»; Με το που εμφανίστηκε η Αλίκη με τη μελαχρινή περούκα στη σκηνή, έπεσε μια παγομάρα στην αίθουσα που μεταφέρθηκε σε σκηνή και παρασκήνια. Ολο το σύστημα κατέρρευσε! Επείγουσα η ανάγκη αλλαγής έργου διότι «εδώ καταστρεφόμαστε». Τότε θα γίνει κι η παρεξήγηση με τον Μάνο διότι , στον κόσμο του αυτός, και στην προσπάθεια του να την εμψυχώσει στον «ποιοτικό δρόμο που ήθελε εκείνη να πορευτεί» της λέει «μη στεναχωριέσαι «θα ανεβάσουμε τη «Λούλου»». Ένα «Μάνο τρελάθηκες;» ξεστόμισε η Αλίκη κι αυτό ήταν!» Εδώ καταστρέφομαι» του εξήγησε. «Δεν το βλέπεις». Χώρια ότι έχω και την ευθύνη όλων αυτών ανθρώπων που μάζεψα στο θίασο» συμπλήρωσε. Το τελευταίο ήταν το πρόσχημα κι ο Μάνος το ήξερε.
Και τότε η Αλίκη παίρνει επιτόπου τη μεγάλη απόφαση: Καταφεύγει στον ΑΛΕΚΟ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟ με τον οποίο δεν μιλιούνται. Εχουν σκοτωθεί δύο φορές. Μία στο «Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» όπου κόντεψαν να έρθουν στα χέρια, κατέφυγαν στη διαιτησία του Φίνου, κέρδισε η Αλίκη κι ο Σακελλάριος δεν της το συγχώρεσε (για εκείνη τη σαιζόν διότι μεταξυ τους υπήρχε μια παράξενη και μεγάλη αγάπη όπου ο μπαρμπα-Αλέκος την εκτιμούσε πολύ ως χάρισμα και ταλέντο αλλά έλεγε πως «χρειάζεται χαλινάρι διότι είναι έτοιμη να γίνει ανεξέλεγκτη με τα καπρίτσια της»), τα είχαν ξαναβρει κι έκαναν την «ΑΛΙΚΗ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ» όπου και σκοτώθηκαν εκ νέου, αυτή τη φορά έκαναν δύο χρόνια να μιλήσουν.
Είχε όμως ένα τρόπο να τον φέρνει τούμπα τον μπαρμπα- Αλέκο. Εδώ να πούμε ότι πρόβλημα με την Αλίκη είχαν οι περισσότεροι σκηνοθέτες τουλάχιστον του Φίνου. Ο Δαλιανίδης δεν ήθελε πολλές παρτίδες, ο Δημόπουλος έκανε όλες τις ταινίες μαζί της σε καθεστώς πολέμου –έτοιμος πολλές φορές να τα παρατήσει κι ο Σακελλάριος που την αγαπούσε κι είχαν μια σχέση καθηγητή και μαθήτριας , όπου όταν εκείνη τον άρχιζε στις «γαλιφιές», εκείνος ενέδιδε με τη μία, εν τούτοις…. Έβγαιναν νύχια. Μόνο με τους διευθυντές φωτογραφίας τα πήγαινε καλά διότι ‘ηθελε να τους έχει από κοντά ώστε να την φωτίζουν ωραία. Το ίδιο ακριβώς μου έχει πει κι η ΤΖΙΝΑ ΛΟΛΟΜΠΡΙΓΚΙΤΑ αλλά αυτά σε δικό της αφιέρωμα
Καταφεύγει λοιπόν στον Σακελλάριο και του λέει «Κυρ-Αλέκο σώσε με . Καταστρέφομαι». Το και το… συνέβη. Κι ο Μάνος δεν θέλει να είναι μαζί μας. Επειδή ο χρόνος ήταν περιορισμένος και δεν προλάβαινε να της γράψει εξ αρχής έργο, να συλλάβει δηλαδή νέα υπόθεση, καταφεύγει με τη σειρά του στον ΓΙΩΡΓΟ ΧΕΛΜΗ, θεατρικό επιχειρηματία του «Rex», άνδρα της Κοτοπούλη κι εχθρού ως ένα βαθμό του Μυράτ, από τα χρόνια τα παλιά, και του βρίσκει ο Χέλμης από την αποθήκη ρεπερτορίου του «Rex» μια ουγγαρέζικη (άντε πάλι!) κωμωδία που είχε παίξει στην Κατοχη ο Μυράτ με τη νύφη του Ρίτα Μυράτ, την «ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΗ ΑΠΟΥΣΙΑ» κι η ηρωίδα είναι μαθήτρια που αφήνει το σχολείο για να παντρευτεί κι όταν αρχίζει η πλήξη του γάμου αποζητά το σχολείο και πάει κρυφά και γράφεται στην τελευταία τάξη. Ο Σακελλάριος το επεξεργάζεται δεοντως για την Αλίκη, το μετονομάζουν σε «ΧΤΥΠΟΚΑΡΔΙΑ ΣΤΟ ΘΡΑΝΙΟ», καταφεύγει στον Πλέσσα καρφώνοντας την Αλίκη έμμεσα «ελα να γράψεις πέντε τραγούδια, μας ζητούν για ναυαγοσώστες» , το έργο ανεβαίνει το Δεκέμβρη και μόνο που δεν γκρεμίζεται το «Rex». Από την προσέλευση του κοινού τις αλα ροκ συναυλία ενθουσιώδεις εκδηλώσεις του πλήθους όταν εμφανίζεται η Αλίκη με την μπλε ποδιά κι όταν χορεύει πάνω στα θρανία το τουίστ και κάνει τα σκέρτσα της.
Τεράστια επιτυχία αλλά και σοκ μαζί. Η διαπίστωση του πως θέλει το κοινό την Αλίκη! Και το δικό της δίλημμα μέχρι ποιού σημείου είναι αποφασισμένη η ίδια να το φτάσει.
Θαρρείς κι είναι καθοριστική η χρονιά και της συμβαίνει το ανάλογο και στο σινεμά. Με το «ΤΑΞΙΔΙ» θέλει να κάνει κάτι άλλο. Και βγαίνει ως ηθοποιός. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ηθοποι’ος. Οσο καλή στα χαριτωμένα της άλλο τόσο καλή και στα δραματικά της. Ένα ερρεβώδες δράμα με την ίδια στο τέλος να πεθαίνει μαχαιρωμένη- θύμα της Μοίρας, το βγάζει ο Φίνος για Χριστούγεννα και…. Πάρτον κάτω.
Δεύτερη σφαλιάρα από εκεί. Παρόλο ότι το «Ταξίδι» κατεγράφη ως «αποτυχία» αλλά δεν ήταν κάτι τέτοιο. Απλώς για πρώτη φορά ταινία της Αλίκης δεν ερχόταν στον εισπρακτικό πίνακα πρώτη και δεύτερη αλλά… έβδομη. Δηλαδή στο topten αλλά στην έβδομη θέση, Για την Αλίκη αυτό ήταν συνώνυμο της καταστροφής. Ως έτσι το βίωσε, ως έτσι το λειτούργησε, δεν καταδέχτηκε να υπερασπιστεί την έβδομη θέση, προτίμησε να τη βιώσει ως αποτυχία!
Κι εκεί χαλάνε οι σχέσεις με Φίνο με Δημόπουλο κλπ, κλπ ενώ μαίνονται πόλεμοι μέσα στη Φίνος Φιλμ ανάμεσα στην Αλίκη και σε ανθρώπους του περιβάλλοντος του Φίνου, όπου θα της έρθει κι άλλη σφαλιάρα και θα πάρει ένα μάθημα που θα μου το διδάξει κάποια στιγμή κι εμένα κι είναι από τα ωραία πράγματα που πήρα από αυτήν: Πως όταν έρθεις σε σύγκρουση με ένα σύστημα, το μεγάλο αφεντικό δεν θα υπερασπιστεί ποτέ εσένα , όσο καλός κι αν είσαι στη δουλειά σου, όσο μοναδικός και να είσαι. Θα σε θυσιάσει προκειμένου να μην διαταραχτεί το Σύστημα. Κι έτσι κι έγινε και βρέθηκε εκτός Φίνου, αφού πρόλαβε κι έκανε την «Ψεύτρα» με σκηνοθέτη τον Δαλιανίδη, ο οποίος δεν ήθελε συνεργασία μαζί της, εκείνη όμως ήθελε για να ξανανέβει εμπορικά και πράγματι συνέβη όμως είναι και μια ταινία που ειδικά μετά το «Ταξίδι» φαινόταν χειρότερη από όσο πραγματικά ήταν –θύμα κι η «Ψεύτρα» του ότι το κοινό θέλει «έτσι» την Αλίκη κι η Αλίκη ενδίδει.
Αυτό το «έτσι» θα μεταφραστεί πολυποίκιλα και διαφορετικά. Μένοντας «έτσι» η Αλίκη έχοντας πλέον τον Σακελλάριο στο πλευρό της, φροντίζει σε αυτή τη φάση να μην τον χάσει καθόλου. Ο Σακελλάριος γουστάρει κι ανασκουμπώνεται. Η Αλίκη πάει και βρίσκει τον Κλέαρχο Κοντιτσιώτη που ήταν αυτός ο οποίος την είχε πάει στο Φίνο με την «Αστέρω» και τώρα του ζητάει εκ νέου κάτι ανάλογο και την πάει στην «Δαμασκηνός Μιχαηλίδης» . Η εταιρία αυτή ήταν η αυτοκρατορία της κινηματογραφικής διανομής στην Ελλάδα. Ηθελε όμως να στραφεί και στην εγχώρια αγορά διότι έβλεπε πως οι ελληνικές ταινίες είχαν πέραση και πως οι αίθουσες τις προτιμούσαν. Η «Δαμασκηνός Μιχαηλίδης» εκπρόσωπος των περισσότερων και μεγαλύτερων στούντιο του Χόλυγουντ έβλεπε να χάνει αίθουσες οι οποίες προτιμούσαν να παίζουν ελληνικά που τους έφερναν περισσότερα. Κι ήρθε και για αυτούς η χρυσή ευκαιρία. Με τη θεατρική επιτυχία έτοιμη, με την Αλίκη μαθήτρια και πάλι, με τον Σακελλάριο έτοιμο να πάρει το τιμόνι, με τον Παπαμιχαήλ να παίξει το ρόλο με τον οποίο Παπαμιχαηλ δεν υπάρχει ακόμα σχέση προσωπική, παρά μόνο συνεργασία με καυγάδες που δεν δικαιολογούνται όλα αυτά τα χρόνια τόσοι πολλοί καυγάδες- για να αποδειχτεί μετά από καιρό ότι παραήταν «ύποπτοι» κι έκρυβαν άλλο πράγμα. Και ως κερασάκια στην τούρτα έχουμε αφενός πως ο Κλέαρχος με τη «Δαμασκηνός Μιχαηλίδης» κάνουν deal με Τούρκους για ελληνοτουρκική συμπαραγωγή , για δύι βερσιόν, μία ελληνική και μία τουρκική,επωφελούμενοι από το ότι η Αλίκη θα πάει με το θίασο της στην Πόλη, καλοκαίρι του 1963, πριν γίνει ο τελευταίος εκκαθαριστικός διωγμός των Ελληνων του 1964, για να παίξει το «Χτυποκάρδια στο θρανίο» και κάποια ακόμα. Δεν υπήρχε marketing, που στην Αμερική θα τους χρυσοπλήρωναν για τέτοιες «στρατηγικές», είχαν μυαλό οι άνθρωποι απλώς .ΚΙ αυτό δείχνει ποια ήταν η Αλίκη και ποιοι την υπέγραφαν, ποιοι τη στήριζαν, ποιοι την ΠΙΣΤΕΥΑΝ.
Και το κεράκι της τούρτας πανω από το κερασάκι ονομάζεται ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ. Όταν επαναλάμβανε η Αλίκη «την αγάπη του Μάνου για μένα την ξέρει το πανελλήνιο», δεν μιλούσε κουτουράδα. Ο Μάνος που αρνήθηκε να γράψει τα τραγούδια για το ίδιο έργο στο θέατρο, έρχεται να της κάνει το μεγάλο δώρο: Να της τα γράψει για τον κινηματογράφο στο νέο της ξεκίνημα σε άλλη εταιρία. Κι έτσι θα ρίξουν τον Πλέσσα , θα τον αφήσουν με το ρόλο του «ναυαγοσωστη». Αφού εμφανίστηκε Μάνος!....
Μπορεί το αφεντικό να σε θυσιάσει για το Σύστημα αυτοί όμως που πιστεύουν σε σένα, θα έρθουν με σενα κι όχι με το αφεντικό. Χατζιδάκις και Σακελάριος πήγαν με την Αλίκη, ο Μάνος δεν ξανάγραψε ποτέ μουσική για το Φίνο.
Άλλο ένα μάθημα, αυτό όμως η Αλίκη από σεμνότητα δεν το διατύπωσε σε δόγμα.
Ετσι λοιπόν η Αλίκη θα φτιάξει του Φίνου μια ανταγωνιστική εταιρία, τη «Δαμασκηνός Μιχαηλίδης» στην οποία θα κάνει έξη ταινίες και μετά θα του φτιάξει και δεύτερη ανταγωνιστική, όταν ο Παπαμιχαήλ θα πλακωθεί με τον Βίκτωρα Μιχαηλίδη ένα βράδυ παρεξήγησης κι η Αλίκη θα συμπαρασταθεί στο Δημήτρη (ναι, διότι είχε «μπεί» στο γάμο αλλά ….. αλλά….) και θα τον ακολουθήσει σε εταιρία που δεν είναι τότε μεγάλη αλλά η Αλίκη θα την κάνει Νο 1 ανταγωνιστική του Φίνου κι ας γυρίσει σε αυτή την εταιρία, την «ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ», τις τρεις χειρότερες ταινίες της. Με αποκορύφωμα «ΤΟ ΠΙΟ ΛΑΜΠΡΟ ΑΣΤΕΡΙ», την «καλύτερη» από τις τρεις χειρότερες, που θα βγει ανήμερα τα Χριστούγεννα του 1967 και θα κάνει τον Φίνο να τρέχει με νέφτι..
Οπότε θα της ζητήσει να επιστρέψει στην οικογένεια της «Φίνος Φιλμ» με τους δικούς της πλέον όρους. Κι η αθεόφοβη θα κάνει εκεί ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες όπου θα ξανασκοτωθεί με το Φίνο και με το σύστημα του αλλά θα του έχει κάνει κάτι ρεκόρ εισιτηρίων με την «αρχόντισσα κι ο αλήτης», τη «δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά» και την ανυπέρβλητη «Υπολοχαγό Νατάσα», θα γίνουν μακελειά κι όταν αποφασίσει να τα ξαναβροντήσει είναι και το σινεμά σε ετοιμόρροπη κατάσταση
Όμως ναι μεν αυτά τα έφτιαξε η Αλίκη και δυνάμωσε το όνομα αλλά αυτά όλα είχαν να κάνουν με το «Αλίκη Βουγιουκλάκη». Κι εδώ είναι η ΑΧΜΗ ΤΟΥ ΔΟΡΑΤΟΣ.
Είναι πως συνειδητά επαναλαμβάνει πλέον αυτό που θέλει από αυτήν ο κόσμος. Κι όταν κάνεις αυτές τις ουρές και τα εισπράξεις δεν μπορείς να το προσπεράσεις εύκολα. Αυτό θα φανεί εντονότερα όταν θα πάει στην ¨Καραγιάννης Καρατζόπουλος» όπου εκεί είναι τελείως ανεξέλεγκτη, κάνει ό,τι θέλει και τα κάνει με βάση το «Αλίκη Βουγιουκλάκη». Δεν υπάρχει σκηνοθέτης να την ελέγξει, τα εισιτήρια τρέχουν, εκείνη παίζει το ανταγωνιστικό της παιχνίδι με το Φίνο. Κι έχει σκοτωθεί οριστικά κι αμετάκλητα και με τον Σακελλάριο, έχουν πάει και στα δικαστήρια.
…ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
Στο θέατρο επιμένει η «δύστυχη». ΚΙ όταν παντρεύεται με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και κάνουν τον θίασο Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ, πάντα με κάτι καλό ξεκινάνε. «ΚΟΛΟΜΠ» του Ζαν Ανούιγ στο ξεκίνημα της θεατρικής θιασαρχικής τους συνεργασίας που εκδηλώνεται κι ο έρωτας και προκύπτει κι ο γάμος και φέρονται κι οι δύο λίγο άκαρδα στη ΔΕΣΠΩ τη ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΟΥ που είναι αυτή η οποία είχε τη «φαεινή» ιδέα να τους προτείνει να ενωθούν θεατρικά.. Ενπάση περιπτώσει. Πάντως με Ανούιγ ξεκίνησαν. Δεν τράβηξε όμως πολύ κι αυτός κι επέμεινε η Αλίκη στο καλό κι ανέβασαν τον «Πειρασμό» του Ξενόπουλου. Αργότερα βέβαια, όταν θα έχει χωρίσει από τον Παπαμιχαήλ, θα τον ανεβάσει ως μιούζικαλ και θα τον ευχαριστηθεί ακόμα περισσότερο διότι οι ουρές στο Κηποθέατρο δεν υπολογίζουν ούτε καύσωνα. Είμαστε όμως ακόμα στο «Κεντρικόν»
Τον επόμενο χρόνο, που ξαναπάνε στο «Rex» ξεκινούν με το «Ο κόσμος της Σούζυ Βογκ» και φέρνουν για σκηνοθέτη τον ΠΕΛΟ ΚΑΤΣΕΛΗ. Από δάσκαλο σε δάσκαλο. Την προηγούμενη χρονιά είχαν τον ΜΗΤΣΟ ΛΥΓΙΖΟ. Σε ένα μήνα το κατεβάζουν το ρημάδι. Βγήκε η Αλίκη με μαύρη περούκα πάλι ως πουτανίτσα Κινεζούλα. Πώς να γεμίσει το «Rex»;
«ΚΥΡ-ΑΛΕΚΟ ΒΟΗΘΕΙΑ» αναφώνησε και πάλι αλλά αυτή τη φορά φαίνεται πως είχαν προετοιμαστεί σε περίπτωση πανικού κι ο ΑΛΕΚΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΣ έφερε νέα κωμωδία, το «Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ Η ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΡΙΑ» που όχι μόνο έβγαλε σαιζόν αλλά συνεχίστηκε και το καλοκαίρι όπου δεν τους χωρούσαν τα υπάρχοντα θέατρα και κατέφυγαν στον ΕΘΝΙΚΟ ΚΗΠΟ στο επιθεωρησιακό θέατρο του Μπουρνέλη για στήσουν και την «Πορεία Ειρήνης» πιο θεαματικά κι όχι συμβατικά ,όπως το χειμώνα, και την έκαναν και ταινία κι ήρθε πρώτη και τα υπόλοιπα είναι ιστορία
Τον παραπέρα χρόνο πάλι με κάτι ποιοτικό ξεκινά, για να ικανοποιείται κι ο Παπαμιχαήλ και το ήθελε κι η Βουγιοκλάκη αυτό τόσο για την ηρεμία του συζυγικού βίου όσο και για την ίδια, για να παίζει και κάτι διαφορετικό. Κι ανεβάζουν «ΤΟΥ ΦΤΩΧΟΥ Τ’ ΑΡΝΙ» του ΣΤΕΦΑΝ ΤΣΒΑΙΧ με σκηνοθέτη πάλι δάσκαλο, τον ΚΩΣΤΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ και σε τέσσερις μήνες «ΑΧ ΑΥΤΗ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ» Τσιφόρος-Βασιλειάδης.
Πάντα ξεκίναγαν με κάτι «ποιοτικό» για να μην γκρινιάζει ο Παπαμιχαήλ, το έργο κατέβαινε σχεδόν άρον, έτρεχαν σε Σακελλάριους και Τσιφόρους για την Αλίκη πλέον και το θέατρο έφερνε καρέκλες κι από το μπαρ για να καθίσει ο κόσμος
Πώς να μην επηρεαζόταν μετά από αυτό η σχέση τους; Ανταγωνισμός αναπόφευκτος.
Το κοινό ήθελε «Αλίκη Βουγιουκλάκη» κι η Βουγιουκλάκη δεν άντεχε να το χάσει. Κι επειδή είχε ως καλλιτέχνης τις αγωνίες της, κοίταγε να ανεβάζει και κάτι καλό, πολύ συχνά, το οποίο όμως φρόντιζε να το παίζει μέσα από το «Αλίκη Βουγιουκλάκη»
Άλλη παράσταση έβλεπες το βράδυ της Πέμπτης που πήγαιναν οι κάπως πιο εστέτ, άλλη στη λαική απογευματινή της Τετάρτης, το δε Σάββατο γινόταν το σώσε. Στα καλά καθούμενα τίναζε το μαλλί κι έπαιρνε χειροκρότημα, μερικές φορές είχε το Γιαννάκη να κάθεται πρώτη σειρά κι εκείνη να του στέλνει φιλιά και το κοινό να ωρύεται από ηδονή αλλά αν πήγαινες βραδυνή Πέμπτης ή Τρίτης έβλεπες μια παραστασάρα με την Αλίκη ηθοποιό 100 ο/ο είτε κωμική ειτε δραματική, ό,τι όριζε το έργο.
Κι όπως έγραψα στο Α’ Μερος του αφιερώματος αυτού για τους συνθέτες που έγραψαν για αυτήν, σχετικά με το ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ η ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ, ας κάνω εδώ μια παρένθεση για να πω ποιοι πήγαν και την σκηνοθέτησαν, για να ξέρουμε και τι λέμε: (εκτός από τους δασκάλους που ανέφερα πριν): ΜΙΝΩΣ ΒΟΛΑΝΑΚΗΣ, ΣΠΥΡΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ, ΑΛΕΞΗΣ ΣΟΛΟΜΟΣ, ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΑΚΑΣ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΠΟΥΧΛΗΣ,ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ, ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΦΑΣΟΥΛΗΣ, ΝΙΚΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ, ΡΟΥΛΑ ΠΑΤΕΡΑΚΗ, ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΕΜΟΥΝΔΟΣ , ΔΙΑΓΟΡΑΣ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ,μέχρι κι ο ΜΑΟΥΡΟ ΜΠΟΛΟΝΙΝΙ (με τον οποίο όμως σκοτωθήκανε στην «ΚΥΡΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΜΕΛΙΕΣ» διότι η Αλίκη ετοιμαζε στις πρόβες και μια «βερσιόν»για τις λαικές απογευματινές» κι εκεί της είπε τότε κάποιος μεγάλος μας συνθέτης «Αλίκη μου απόψε έπαιξες όχι την "κυρία με τις καμέλιες" αλλά την "κυρία με τις γαρδένιες»)
Το «Αλίκη Βουγιουκλάκη» όμως συνοδευόταν κι από φρεσκάδα, από νιότη, από δροσιά. ΚΙ έπρεπε μέσα σε όλα τα άλλα, να διατηρεί κι αυτό. Ηταν απαραίτητη προυπόθεση.Δεν ξέρω τι έκανε, δεν ξέρω τι έβαζε μέσα της ή έξω της, ξέρω όμως πολύ καλά ότι δεν υπήρχε παρέα ή τραπέζι που δεν θα γινόταν κάποια στιγμή κουβέντα για την ηλικία της και για το πόσο νέα κρατιέται.
Άλλο ένα ΠΡΟΣΘΕΤΟ ΒΑΡΟΣ.
Όταν χώρισε τον Παπαμιχαήλ , δεν υπήρχε πιά κινηματογράφος, έφερε τα μιούζικαλ. Παραστάσεις που στην Ελλάδα δεν είχαμε δει. Η αφετηρία ήταν η «ΚΑΜΠΙΡΙΑ» με κάτι σκηνικά του ΒΑΣΙΛΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ που μεθούσαμε και το αποκορύφωμα ήταν η «ΕΒΙΤΑ». Οπου στη σκηνή του τελευταίου διαγγέλματος, ακόμα και στις λαικές απογευματινές, επειδή ίσως ήταν και σύντομη η σκηνή σαν να έλεγε «Σκάστε, αυτή τη σκηνή θα τη δείτε, θα με δείτε να παίζω»
Και μετά , επαναλαμβανόταν. Ωσπου κάποια στιγμή της τέλειωναν και τα μιούζικαλ. Εφαγε και μια πίκρα με την Επίδαυρο (όσο σκέφτομαι ότι δίνουν βραβείο στο Ρουβά κι αποδοκίμασαν την Αλίκη-όχι το κοινό αλλά ο Τύπος) (όχι ότι ήταν καλή, καθόλου καλή δεν ήταν, δεν είχε λόγο να παίξει τραγωδία, η Λαμπέτη, ο Χορν, η Μανωλίδου, η Κατερίνα, η Κυβέλη, ο Παππάς δεν έπαιξαν ποτέ- εκεί κάπου κάτι την έπιασε, ίσως επειδή έπαιξε η Τζένη Καρέζη κι είπε «γιατί όχι κι εγώ;». Την πείραξε πάντως η έχθρα μερίδας του Τύπου.
Την πείραξε κι ως οριστικό ότι το «Αλίκη Βουγιουκλάκη» της είναι αναπόφευκτο αν θέλει να συνεχίσει.
Γι αυτό κι ανατρίχιασα τότε με την κουβέντα του Βολανάκη ως εξήγηση για το θάνατο της. Πως ο Καρκίνος τη «λύτρωσε». Πως η ίδια «είχε κουραστεί να παίζει την «Αλίκη Βουγιουκλάκη»»
