Κι αν όλα αυτά που λέω τόσα χρόνια για τα Οσκαρ με τα οποία όχι μόνο  ασχολήθηκα σοβαρά και σε βάθος από μικρό παιδί κι έγιναν  και το βαλιτσάκι με το οποίο εισήλθα στο επάγγελμα 18χρονος και κάποιοι φωτισμένοι διευθυντές μου είπαν άνοιξε το βαλιτσάκι κι αξιοποίησε ό,τι περιέχει ..και δεν έμεινα εκεί μα πήγα ως την πηγή τους και τα ΣΠΟΥΔΑΣΑ επί 21 συναπτά έτη, και δεν έμεινα εδώ να κατεβάζω αφορισμούς από το νου μου… Αν λοιπόν ορισμένα δεν έγιναν κατανοητά λόγω αντι-αμερικάνικης προκατάληψης πάλι ορισμένων, τώρα με τα Ευρωπαικά μπορεί να γίνουν πιο κατανοητά.

Πάντως οι Ευρωπαίοι κινηματογραφιστές, η Ευρωπαική Κινηματογραφική Οικογένεια που μου έκανε την τιμή πριν 11 χρόνια να μου ζητήσει να γίνω μέλος της, όχι μόνο δεν έχουν καμμία προκατάληψη εναντίον των αμερικανικών ταινιών και της Αμερικανικής Ακαδημίας, αντίθετα τα τιμούν και μιλούν για αυτά μα άπειρο σεβασμό.

Στη γενική συνέλευση των μελών, η επί χρόνια διευθύντρια της γραμματείας στη διοικούσα επιτροπή ΜΑΡΙΟΝ ΝΤΟΡΙΝΓΚ, όχι μόνο τους έπλεξε το εγκώμιο, μα τόλμησε και να πει πως «αναγνωρίζουμε πως είμαστε στη σκιά τους αλλά κι η δική μας Ακαδημία προχωράει, κι είναι ακόμα νεότατη αλλά πλέον κι εκείνοι μας θεωρούν βαρόμετρο για το Οσκαρ της ξενόγλωσσης ταινίας». Και παρακάτω λέχτηκε πως είναι και τιμή μας όταν ευρωπαικές ταινίες καταφέρνουν και φτάνουν μέχρι τα Οσκαρ.

Κι οι Πολωνοί που με ξενάγησαν μία μέρα σε ένα τοπικό στούντιο στο Βρότσλαβ, για να δω τις εγκαταστάσεις, και μου έκαναν κι ένα «τουρ» σε σημεία που γυρίστηκαν κάποιες πολωνικές ταινίες , τις οποίες όμως δεν γνώριζα παρά μόνο το «ΣΤΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ» του Αντρέι Βάιντα το οποίο ΔΕΝ είχε γυριστεί εκεί, αλλά εκεί συνέβη ένα τραγικό γεγονός: Ο πρωταγωνιστής  της ταινίας ΖΜΠΙΓΚΝΙΕΦ ΣΥΜΠΟΥΛΣΚΙ, που τον αποκάλεσαν έκτοτε «Πολωνό Τζέημς Ντην», επέλεξε το σιδηροδρομικό σταθμό του Βόρτσλαβ (αν και κατοικούσε στη Βαρσοβία) για να αυτοκτονήσει κι έπεσε στις γραμμές  όπου τον διαμέλισε διερχόμενο τραίνο. Το 1967. Ο Βάιντα εμπνεύστηκε από την περίπτωση του την ταινία «ΟΛΑ ΓΙΑ ΠΟΥΛΗΜΑ», που την έκανε δλύο χρόνια μετά το συμβάν και έχουν φτιάξει μνημείο εντός του σιδηροδρομικού σταθμού (που εξωτερικά είναι κι από τους ομορφότερους που έχω δει, είναι κτισμένος σαν μεσαιωνικό  κάστρο) στο σημείο που αυτοκτόνησε. Για να δείτε πως φροντίζουν την κινηματογραφική τους κληρονομιά.  Οι Πολωνοί λοιπόν, για να επανέλθουμε στην ξενάγηση, όταν με πήγαν στο στούντιο, μου έδειξαν το bluescreenκαι κάποια τεχνικά επιτεύγματα, μου έδειξαν κι ένα teaser από ένα κινούμενο σχέδιο που παράγεται τώρα στο στούντιο αυτό , με θέμα τον Βαν Γκονγκ και μου είπαν «ελπίζουμε στο ΟΣΚΑΡ ΚΙΝΟΥΜΕΝΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ, θα αισθανθούμε πολύ περήφανοι αν το καταφέρουμε»

ΚΙ επίσης, εκτός από τα παραπάνω ήταν κι οι δηλώσεις του Προέδρου μας ΒΙΜ ΒΕΝΤΕΡΣ για τις οποίες έγραψα στο PANTIMO.GR , σε ανταπόκριση που πρόλαβα να στείλω από εκεί, για την ανάγκη του ευρωπαικού σινεμά σε δύο ταμπλό: να κάνουμε καλές ταινίες αλλά και να φροντίζουμε το κοινό μας. Κι αναφέρθηκε στην κινηματογραφική εκπαίδευση  παιδιών 12-14 ετών (για όσους δεν διάβασαν εκείνο το δημοσίευμα) στο να βλέπουν ταινίες και να τις ψηφίζουν όπως κάνουν και στην Eurovision την οποία επίσης εξήρε ως ευρωπαικό γεγονός για τη νεολαία και κυρίως για τον τρόπο ψηφοφορίας της που τον υιοθετεί.

Τα λέω αυτά ώστε να γίνει αντιληπτό πως οι Ευρωπαίοι, στο σύνολο τους, δεν έχουν την παραμικρή προκατάληψη για τίποτε και για κανένα. Εδώ στην Ελλάδα είναι που γίνεται το σώσε..

Και σε επίρρωση των δηλώσεων του, είδαμε και τα έργα.

Ναι, φέτος, το κλίμα ήταν πιο γιορτινό, ακολουθήθηκαν και κανόνες show.

Με ένα ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ παρουσιαστή, μια ταλεντάρα ολκής, που μόνο με τον Μπιλ Κρύσταλ θα μπορούσε να συγκριθεί , τον ΜΑΣΙΕΤΖ ΣΤΟΥΡ, ο οποίος , όπως πληροφορήθηκα, είναι μεγάλο όνομα στην Πολωνία, παίζει θέατρο κυρίως στην Κρακοβία από όπου κατάγεται κι έχει πάρει διακρίσεις στα βραβεία του Πολωνικού σινεμά, της τοπικής τους Ακαδημίας.

Ναι, το κυριότερο της επίρρωσης των λόγων του Βέντερς ήταν το ΤΙΜΗΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΤΟΥ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ, στον ΠΙΡΣ ΜΠΡΟΣΝΑΝ-ΠΑΡΑΚΑΛΏ! Τον τίμησαν, τον ανέβασαν στη σκηνή, πλαισιώνοντας τον και με ένα κωμικό νουμεράκι που «έφτιαξε» ο παρουσιαστής κι ο υπερ-συγκινημένος  Μπρόσναν έγινε αποδεκτός με θύελλα χειροκροτημάτων και standing ovation– το δανείστηκαν κι αυτό από τα Οσκαρ χωρίς κανένα κομπλεξισμό.

Αυτό ως προς το ότι πλέον η Ακαδημία ανοίγεται προς τα είδη και περιλαμβάνει στους κόλπους της τους πάντες και τα πάντα που κάνουν ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ.

Και βέβαια ήταν εκπληκτικές οι στιγμές όταν έβγαλαν στη σκηνή τη χορωδία του Οικονομικού Πανεπιστημίου του Βρότσλαβ (για να δείτε μορφωτικό επίπεδο!) (ναι, στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο διδάσκονται ΚΑΙ μουσική!!!!!!!!!-Σοπέν γέννησαν. Κι όχι μόνο!) υπό την διεύθυνση της καθηγήτριας τους της μουσικης και τραγούδησαν τον «Υμνο της Ευρώπης» που είχε συνθέσει ο ΖΜΠΙΓΚΝΙΕΦ ΠΡΑΙΣΝΕΡ για την ταινία του ΚΡΙΣΤΟΦ ΚΙΣΛΟΦΣΚΙ «ΤΡΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ-Η ΜΠΛΕ ΤΑΙΝΙΑ» όπου εκεί συγκινήθηκα εγώ διότι μέρος των στίχων τραγουδήθηκε στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ(!) και με «σκούντηξε» η Γαλλίδα παραγωγός που καθόταν δίπλα μου) αλλά συγκινήθηκε και το σύνολο της αίθουσας όταν ανέβηκε στη σκηνή ο ίδιος ο συνθέτης κι απηύθυνε χαιρετισμό στην κόρη του εκλιπόντος μεγάλου σκηνοθέτη που παρευρισκόταν στην αίθουσα, σε τιμητική θέση, στην πρώτη σειρά της πλατείας.

Και μια ακόμα στιγμή ήταν το μεταθανάτιο τιμητικό βραβείο στον ΑΝΤΡΕΙ ΒΑΙΝΤΑ όπου ο ίδιος ο Βέντερς ανέβηκε στη σκηνή , κι απηύθυνε σχεδόν επικήδειο στον μεγάλο Βάιντα, με την πλάτη γυρισμένη στο κοινό και το πρόσωπο να κοιτάζει την τεράστια φωτογραφία του τιμώμενου στην οθόνη. Και το βραβείο θα πάει στην ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΣΧΟΛΗ που έχει ιδρύσει ο Βάιντα στη Βαρσοβία και που φέρει το όνομα του.

Κι άλλη μια τέτοια στιγμή αλλά και με πολύ γέλιο ήταν το τιμητικό βραβείο στον ΖΑΝ ΚΛΩΝΤ ΚΑΡΙΕΡ, το μεγάλο σεναριογράφο-συγγραφέα- διασκευαστή (ξέρετε ότι στην Ελλάδα τον είχαν πρωτοπαρουσιάσει το 1969 ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΕΡΤΗΣ με την ΞΕΝΙΑ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ το 1969 που έπαιξαν το έργο του «ΤΟ ΑΛΜΠΟΥΜ»;) ο οποίος μας είπε απίθανες ιστορίες από τις συνεργασίες του με τον Λουίς Μπουνιουέλ και παρά τα χρόνια και το βοηθητικό μπαστουνάκι, όχι μόνο ήρθε στην κρύα Πολωνία των χαμηλών θερμοκρασιών, όχι μόνο ανέβηκε στη σκηνή κι είπε τα χωρατά του αλλά έμεινε και στο πάρτυ μέχρι αργά κι αναχώρησε με τα πόδια παρακαλώ για το ξενοδοχείο του, που βέβαια βρισκόταν σε κοντινή απόσταση!

Και πριν περάσω στα φιλμ , να πω δυό λόγια ακόμα. Πως όταν είχα πρωτομπεί στην Ακαδημία, οι απονομές γίνονταν σε δείπνο, όπως και στα Οσκαρ της προκατακλυσμιαίας εποχής. Όμως η Ακαδημία δυναμώνει, φτάσαμε τους 3.400 τα μέλη – ζωή να έχουμε!- και πλέον μεταφερθήκαμε ,κι εμείς σε θέατρο, όπως κάνουν και στην Αμερική. Σε ένα ωραιότατο θέατρο, το Music Forum, με πολλά επίπεδα, και το δείπνο έγινε μετά την απονομή, ως πάρτυ, που έπαιζε και στα τέσσερα πατώματα.

Κι ήταν όλοι εκεί πλην της ΙΖΑΜΠΕΛ ΥΠΕΡ που είχε ειδοποιήσει ότι δεν θα παραστεί λόγω θεατρικών παραστάσεων, του ΧΙΟΥ ΓΚΡΑΝΤ που γύριζε κάπου μακριά ένα φιλμ και του ΠΟΛ ΒΕΡΧΟΦΕΝ που κι αυτός ήταν κάπου επαγγελματικά απασχολημένος.. Ολοι οι άλλοι ήταν εκεί.

Και βέβαια, επειδή εδώ είναι Ευρώπη, η πολιτική ήταν διαρκώς παρούσα στην τελετή με κύριο θέμα την ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ, την απομόνωση του Εθνικισμού ενώ το εισαγωγικό νούμερο του ταλαντούχου Πολωνού παρουσιαστή ήταν με ένα μετανάστη που τον εμποδίζουν να φτάσει στην χώρα τα κλειστά σύνορα, αυτός πηδάει από τη βάρκα, τον κυνηγά ένα συνοριοφύλακας , του ξεφεύγει, φτάνει ως το θέατρο που γίνεται η τελετή, ο συνοριοφύλακας τον κυνηγά ως τις τουαλέτες, ο μετανάστης χώνεται στα καμαρίνια, κλέβει ρούχα , τα φοράει κι εμφανίζεται επί σκηνής- κι είναι ο παρουσιαστής,  ο  ΜΑΣΙΕΤΖ ΣΤΟΥΡ.

Κι αυτό δίνει την αφορμή να αρχίσει ένα πολιτικός λόγος που δεν έλειψε σχεδόν από καμία παρουσίαση βραβείου, με κήρυγμα εναντίον του BREXITόπου ήταν καταπέλτης ο Βρετανός παραγωγός ΜΑΙΚ ΝΤΑΟΥΝΙ, «deputychairman» στην Ακαδημία, που έβγαλε από την τσέπη το βρετανικό διαβατήριο του, είπε πως ντρέπεται για αυτό,  και μας τα είχε πει και το πρωί στη γενική συνέλευση. Κρίμα που δεν βραβεύτηκε κι ο Κεν Λόουτς για να επαναλάβει εκείνα που κατήγγειλε το πρωί. Και για τον οποίο θα γράψω ξεχωριστό άρθρο διότι είχαμε και κατ’ ιδίαν κουβέντες.

Φοβερός κι ο λόγος του δημάρχου του Βρότσλαβ ΡΑΦΑΤ ΝΤΟΥΝΤΚΙΕΒΙΤΣ, που αναφέρθηκε στο γερμανικό παρελθόν του Βρότσλαβ, τότε που λεγόταν ΜΠΡΕΣΛΑΟΥ (οι Γερμανοί ακόμα έτσι το λένε κι έτσι το γράφουν στις ανακοινώσεις των πτήσεων στο αεροδρόμιο) κι ανήκε στη Γερμανία από το 1871 ως το 1945 που το κατέλαβε (κατά τους μεν) ή ελευθέρωσε (κατά τους δε) ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ κι η Κάτω Σιλεσία πέρασε οριστικά στην Πολωνία αφήνοντας ένα μικρό κομμάτι στη Γερμανία κι ένα ακόμα μικρότερο στην Τσεχία. Είχα πάει απόλυτα πληροφορημένος , χωρίς να ξέρω ότι θα γίνουν τέτοιες αναφορές αλλά ως ψώνιο με την Ιστορία, την πρώτη μέρα την πέρασα στο ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ όπου έμαθα τα πάντα, τουλάχιστον όσα αναφέρονταν εντός Μουσείου. Κι είδα μια φιλογερμανική διάθεση ενώ ο αντικομμουνισμός ήταν απόλυτος κι εντονώτατος. Κι επίσης μου είχαν πει και στο ξενοδοχείο και οι ταξιτζήδες και κάποιοι ντόπιοι όταν ρώτησα φερειπειν για «τοπική κουζίνα» πως «μην περιμένεις αντιπροσωπευτική πολωνική κουζίνα στο Βρότσλαβ, η επιρροή της είναι γερμανική». Ωστόσο πρόκειται για απίθανο μέρος, πολιτισμένο ως εκεί που δεν φαντάζεται ο νους, υποτίθεται επαρχιακή πόλη αλλά γεμάτη θέατρα, όπερες(!), μουσεία, γκαλερί, Τέχνη παντού κι ωραίους ανθρώπους. Στο λόγο του λοιπόν ο δήμαρχος του Βρότσλαβ μίλησε εναντίον του εθνικισμού, αναφέρθηκε στο παρελθόν της πόλης που μόλις σας κατατόπισα , μίλησε και για τις μετεγκαταστάσεις πληθυσμών που έγιναν την επαύριο της απελεύθερωσης ή κατάληψης (διαλέγετε και παίρνετε) (δεν νομίζω ότι υπάρχει πιό αντικομμουνιστική χώρα από τις πρώην ανατολικές όσο η Πολωνία- ίσως η Ουκρανία!) κι ότι οι κάτοικοι θεωρούντο «Γερμανοί» κι έγινε ένα παιχνίδι με τις μετεγκαταστάσεις και τις εκδιώξεις (αυτά τα είχα πληροφορηθεί και στο Μουσείο της Ιστορίας με πολλές λεπτομέρειες που δεν είναι της παρούσης) και τόνισε ο δήμαρχος χαρακτηριστικά πως «Ο Εθνικισμός είναι σαν μια βρωμιά πάνω στο σώμα που πρέπει όταν εμφανίζεται να πλένεται και να φεύγει». Κι ανέκραξε «ΕΥΡΩΠΗ, ΚΑΝΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ΝΤΟΥΣ». Κι έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσει η τελετή.

Θέλω να πω ότι η Ακαδημία εξελίσσεται αλλά δεν χάνει την ευρωπαική της ταυτότητα και το πολιτικό ήταν μέσα στα πράγματα.

Και πάμε στις ταινίες για να γίνουν αντιληπτά και τα των Ακαδημιών και να υπενθυμίσω για πολλοστή φορά- κάτι που δεν θα πάψω ποτέ να κάνω-πως οι ΑΚΑΔΗΜΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ. Και πως όταν παρακολουθείς τα βραβεία των Ακαδημιών και τα μελετάς, μπορείς να μαθαίνεις σινεμά, να διευρύνεις τους ορίζοντες σου και να μη μένεις εγωιστικά περιχαρακωμένος στο γούστο του. Τουλάχιστον αυτό προσωπικά το έχω μάθει πολύ καλά και το οφείλω στην Αμερική κι έτσι με βρήκαν έτοιμο κι οι συν-Ευρωπαίοι και με κάλεσαν.

Όταν λοιπόν μιλάμε για βραβεία Ακαδημιών δεν αρχίζουμε το «αλα καρτ» εδώ ήταν δίκαια, εκεί ήταν άδικα. Όταν συμφωνούν ή όταν δεν συμφωνούν με το γούστο. Στα βραβεία των Ακαδημιών κάνουμε ΑΝΑΛΥΣΗ. Αρκεί να ξέρουμε σινεμά και κανόνες.

Το «ΤΟΝΙ ΕΡΝΤΜΑΝ» της ΜΑΡΕΝ ΑΝΤΕ, έκανε πρωτοφανές σάρωμα στην ΕΥΡΩΠΑΑΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ. Δεν είχε συμβεί ως τώρα μια ταινία να παίρνει το λεγόμενο bigfive. ΗΤΟΙ: Καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο, ανδρική και γυναικεία ερμηνεία. Καθόμουν παρέα με δύο κυρίες, μία Αγγλίδα ατζέντη και μία Γαλλίδα παραγωγό. Κι οι δύο ήταν υπέρμαχες της ταινίας, πριν ανακοινωθούν τα αποτελέσματα. Κι οι δύο κατέληγαν στο ότι το φιλμ αυτό έχει κάτι το διαφορετικό, κάτι το φρέσκο. Η Αγγλίδα μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση διότι πριν  προλάβω να τη ρωτήσω για την ταινία του Κεν Λόουτς με πρόφτασε εκείνη λέγοντας μου « Ο Κεν Λόουτς κάνει αυτό που έχει ξανακάνει, Δεν κάνει κάτι καινούργιο. Ετούτο είναι κάτι φρέσκο, κάτι διαφορετικό είναι το diversity του ευρωπαικού σινεμά». Για αυτό το diversityoftheEuropeancinema, μίλησα με πολλούς. Κι αυτό το diversity, η Ευρώπη το «πουλάει» και το προβάλλει. Είναι η σημαία της. Κι είναι κι η πραγματικότητα. Το «Τόνι Ερντμαν» ενθουσίασε πέραν του αναμενομένου, εφ’ όλης της ύλης. Για το «Elle» του Βερχόφεν μου είπαν οι διπλανές μου πως «είναι πράγματι πολύ καλό αλλά το είδος δεν παίρνει εύκολα βραβείο» κάπως έτσι δεν πήρε Οσκαρ ο Χίτσκοκ κι ας προτάθηκε πέντε φορές μα κι όταν πήρε καλύτερης ταινίας με την «Ρεβέκα», τη σκηνοθεσία την έδωσαν στον Τζον Φορντ για τα «σταφύλια της οργής» ως ότι η σκηνοθεσία είναι κάτι άλλο κι όχι μόνο εντυπωσιασμός κι ατμόσφαιρα που πηγαίνει στους επι μέρους συντελεστές). Για του Αλμοδόβαρ την «Χουλιέτα» κατέληξαν, το ίδιο και δύο Ισπανίδες φίλες μου (συγγνώμη, η μία είναι Καταλανή από τη Βαρκελώνη κι ήταν υπέρμαχος της ταινίας του Κεν Λόουτς ως προς το περιεχόμενο) πως ως ταινία είναι καλή αλλά ότι αυτή τη φορά ο Πέδρο δεν είχε «taste» στις πρωταγωνίστριες που διάλεξε.

Ενδιαφέρον , για να μαθαίνουμε πράγματα, έχουν και τα άλλα βραβεία (παραθέτω ολόκληρη τη λίστα στο τέλος του κειμένου) αλλά θα σταθώ σε τρία από αυτά:1) Στα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ που τα απένειμαν στο δανέζικο «LAND OF MINE» («mine» εννοεί τις νάρκες) στο οποίο έδωσαν και τη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ (για την οποία έχω γράψει θερμά στην κριτική μου για το φιλμ) καθώς και το ΜΑΚΙΓΙΑΖ (κι έγινε το δεύτερο πολυβραβευμένο της χρονιάς μετά το «Τόνι Ερντμαν»),  και δεν το έδωσαν ας πούμε στις «Σουφραζέτες» που τις τίμησαν με  το βραβείο ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ – ένα δράμα με ένστολους κι αιχμαλώτους σε λεπτές αποχρώσεις ερεβωδών χρωμάτων για να διαφέρουν μεταξύ τους οι πιτσιρικάδες αιχμάλωτοι και συγχρόνως να συντονίζονται αισθητικά με το τοπίο και τη φωτογραφία. 2) Στο ΜΟΝΤΑΖ που απονεμήθηκε στο «ΚΟΙΝΟΒΙΟ» του Τόμας Βίντενμπεργκ , το οποίο γενικώς ως φιλμ δεν άρεσε αλλά αυτή  η τιμή στο μοντάζ θα ήθελα να μου εξηγηθεί από ένα μοντέρ, στο τι ακριβώς (δεν ζει κι ο Κατσουρίδης!) Ηταν μια πολύ ιδιαίτερη επιλογή. 3) Στη ΜΟΥΣΙΚΗ,. Αυτά για τους φίλους μας τους soundtrack-άδες που τους τα λέω κάθε χρόνο στα Οσκαρ αλλά δεν εννοούν να καταλάβουν πω η μουσική στον κινηματογράφο κρίνεται κι αξιολογείται με κινηματογραφικούς κανόνες κι όρους, με την ταινία που βλέπεις κι όχι με το cd που ακούς ούτε με το τι παίζουν τα ραδιόφωνα ή πόσες βδομάδες έμεινε στο chart. Από όλη την ετήσια ευρωπαική παραγωγή κι από τις 52 ταινίες που έφτασαν στον τελικό της Ακαδημίας, το ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ δόθηκε στο ρώσικο φιλμ «THE STUDENT», την οποία έχει γράψει ένα πιτσιρικάς, είναι μουσική που μπαίνει σε συγκεκριμένες ψυχολογικές φάσεις του ήρωα, δεν έχει πολλές θεματικές εναλλαγές κι απλώς στους τίτλους φινάλε καταλήγει σε ένα συνδυασμό σκληρού ροκ και ραπ, όχι όμως δείχνοντας εικόνα. Αυτή η  μουσική βραβεύτηκε ως πιο «κινηματογραφική»!

Του χρόνου στο Βερολίνο γιορτάζουμε τα 30 χρόνια! Την υγειά μας να έχουμε

Ακολουθεί ο πλήρης κατάλογος των βραβείων

European Film “Toni Erdmann”

European Director : Maren Ade, “Toni Erdmann”

European Comedy :“A Man CalledOve”

EuropeanActress: Sandra Huller, “Toni Erdmann”

European Actor: Peter Simonischek, “Toni Erdmann”

European Discovery – Prix Fipresci:“The Happiest Day in the Life of Olli Maki”

European Documentary :“Fire at Sea”

European Short Film: “9 Days – From My Window in Aleppo”

European Animated Feature Film :“My Life as a Zucchini”

European Screenwriter :Maren Ade, “Toni Erdmann”

People’s Choice Award :“Body”

EFA Lifetime Achievement Award :Jean-Claude Carrière

European Co-Production Award: Leontine Petit

European Sound Designer : Radosław Ochnio, “11 Minutes”

European Hair and Make-Up Artist :Barbara Kreuzer, “Land Of Mine”

European Composer : Ilya Demutsky, “The Student”

European Costume Designer :Stefanie Bieker, “Land of Mine”

European Production Designer : Alice Normington, “Suffragette”

European Editor : Anne Østerud and Janus Billeskov Jansen, “The Commune”

European Cinematographer :Camilla Hjelm Knudsen, “Land of Mine”

European Achievement In World Cinema (Honorary Award) :Pierce Brosnan

Honorary Award Of The EFA President And Board: Andrzej Wajda