Το μόνο βέβαιο είναι ότι πραγματικά διασκεδάζει ο θεατής, με τον τρόπο που θα διασκέδαζε και σε ένα «καρτούν». Εχει κάτι από «καρτούν», όπως , άλλωστε , το έχουν όλες οι ταινίες της σειράς αυτής αλλά αυτό δεν είναι για χρέωση, είναι η ταυτότητα του έργου- της σειράς ολόκληρης. Συνεπώς, όποιος πάει να δει αυτή την ταινία ξέρει σε τι ταινία πηγαίνει. Όμως ως ψυχαγωγικό προϊόν δεν τον αφήνει αδιάφορο. Τώρα, αν θέλει να αρχίσει τις συγκρίσεις με τα προηγούμενα είναι άλλο ζήτημα αλλά δεν βγάζει και νόημα επί της ουσίας.

Αυτό που προσωπικά διαπίστωσα είναι πως τα ευρήματα ήταν σχεδόν απανωτά, κ ότι η ταινία είχε εκπληκτικό ρυθμό, δεν σε έκανε να βαριέσαι. Κάτι με την υπόθεση, κάτι με τους πειρατές που έχουν χαθεί στο Τρίγωνο του Διαβόλου και   κυκλοφορούν σαν φαντάσματα περιμένοντας εκδίκηση, κάτι ο Σπάροου που είναι ο στόχος του στόχου, κάτι ο ΧΑΒΙΕ ΜΠΑΡΔΕΜ ως παρουσία που δίνει βαρύτητα κι ας μην εγγράφεται ο ρόλος στους σημαντικούς του ρεπερτορίου του….. κάτι το ένα , κάτι το άλλο… το δίωρο βγαίνει θαυμάσια.

Διότι πάνω από όλα αυτά υπάρχουν θαυμάσια οπτικά εφφέ, εξαιρετικά εμπνευσμένα αλλά κι εκτελεσμένα, όπως εκείνα με τους πειρατές-ψυχές, και συνδυασμένα με μακιγιάζ όπου το ένα γίνεται μέρος του άλλου. Τα οπτικά εφφέ αυτής της ταινίας είναι αξιοθαύμαστα και βάλε. Επίσης θα επισήμαινα πως εδώ υπάρχει κι ένα πρόσθετο ενδιαφέρον στη φωτογραφία. Πιο «σκοτεινή», πιο υποβλητική, δίνει στην ταινία κάτι περισσότερο από αυτό που είναι.

Βέβαια, εκτός του Χαβιέ Μπαρδέμ υπάρχει πάντα κι ο ΤΖΕΦΡΥ ΡΑΣ που βλέπεις πόσο ωραία μπορεί και παίζει την καρικατούρα που έχει αναλάβει και τελικά πόσο απαραίτητος γίνεται για την υπόσταση των «Πειρατών». Ο ΤΖΩΝΝΥ ΝΤΕΠ επαναλαμβάνει αυτό που γνωρίζουμε και παρατήρησα πως από ένα σημείο κι ύστερα σαν να είναι λίγο περιθωριοποιημένος στο φιλμ, σαν να μην βασίζονται ιδιαίτερα σε αυτόν, σαν να σπρώχνουν άλλα πρόσωπα, όπως τον νεαρό ΜΠΡΕΝΤΟΝ ΤΟΥΕΙΤΣ και την ΚΑΓΙΑ ΣΚΑΝΤΕΛΑΡΙΟ να βγουν πιο μπροστά, να ανανεώσουν αυτοί την ιστορία, κάτι σαν επένδυση για το μέλλον ή σαν τονωτική ένεση νεότητας ώστε να δοθεί ένα…. ελιξίριο στους «Πειρατές».

Ε, ναι, στο βαθμό που ο ΟΡΛΑΝΤΟ ΜΠΛΟΥΜ κι η ΚΙΡΑ ΝΑΪΤΛΙ έχουν μεγαλώσει αρκετά ώστε αυτοί να είναι το νεαρό ζευγάρι της υπόθεσης κι όπως δείχνουν τα πράγματα το προϊόν που λέγεται «Πειρατές της Καραϊβικής» , τουλάχιστον από τον «εκπονητή» του, τον παραγωγό ΤΖΕΡΥ ΜΠΡΟΥΚΧΑΪΜΕΡ έχει δρόμο μπροστά του. Τη σκηνοθεσία συνυπογράφουν οι ΓΙΟΑΚΙΜ ΡΕΝΙΝΓΚ και ΕΣΠΕΝ ΣΑΝΤΜΠΕΡΓΚ.

Κάπου εδώ εξαντλείται κι η κριτική διότι τι άλλο πιά να πεις αφού είναι μια συγκεκριμένης μορφής «συνέχεια» με στενεμένα τα περιθώρια εκπλήξεων.