Εκείνο που με ξάφνιασε ευχάριστα και στο 10ο επεισόδιο, λοιπόν, όπως, τελικά, με είχε ενθουσιάσει σε ολόκληρη τη σειρά την οποία παρακολούθησα συστηματικώς, είναι τα σεναριακά ευρήματα. Ο τρόπος με τον οποίο επιλέγουν να πουν ή να δείξουν κάτι γύρω από το πρόσωπο του κεντρικού ήρωα το οποίο δεν είναι ένας μέσος καθημερινός άνθρωπος αλλά ο ένας και μοναδικός ΑΛΜΠΕΡΤ ΑΪΝΣΤΑΪΝ και πρέπει τα ευρήματα αυτά να είναι αντάξια του βιογραφούμενου προσώπου. Ώστε να τον κάνει και δραματουργικά σημαντικό!
Βεβαίως και φαινόταν στο κλείσιμο του 9ου επεισοδίου με τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα ότι θα είχαμε και συνέχεια πάνω σε αυτό κι ότι δεν θα ήταν απλώς το φινάλε κορύφωσης ενός επεισοδίου.
Είδα λοιπόν πως οι σεναριογράφοι επέλεξαν για τη συνέχιση του θέματος, να χρησιμοποιήσουν την ατομική βόμβα ως πλαίσιο για τις ταλαιπωρίες που έρχονται για τον Αϊνστάιν και για κάποιους δικούς του, από τον Μακαρθισμό που αρχίζει να θεριεύει στις ΗΠΑ και παίρνουμε πληροφορίες και για το τα συνέβη και στην επιστημονική κοινότητα επί μακαρθικών διώξεων διότι οι περισσότεροι την εποχή του Μακαρθισμού την έχουμε ταυτίσει με το Χόλυγουντ. Τι έγινε όμως και στις πέρα γειτονιές, στις άλλες κοινωνικές, επαγγελματικές και λοιπές κοινότητες; Το σενάριο με οξύ τρόπο καυτηριάζει την περίοδο εκείνη και για το πώς φέρθηκαν οι του Μακάρθυ και της Επιτροπής Μη Αμερικανικών Ενεργειών και στους επιστήμονες. ΚΙ ειδικά σε αυτούς που είχαν βοηθήσει την Αμερική να επιβάλει παγκόσμια κυριαρχία αλλά που οι τελευταίοι, για τον ίδιο λόγο, το είχαν μετανιώσει.
Το 10ο επεισόδιο μας δείχνει και το πώς το Χόλυγουντ προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί την προσωπικότητα του με κάτι βιογραφίες που ο ίδιος αποκήρυσσε… Αυτά τα βάζουν ως πινελιές καθώς πλησιάζει το τέλος του βίου του.
Βεβαίως ξαναλέει και τα οικογενειακά του, τις σχέσεις με τα παιδιά, τη μητέρα και πρώην σύζυγο Μιλέβα, θέτει κι ένα ερώτημα στον σκεπτόμενο θεατή περί του αν οι ιδιοφυίες ή οι μεγαλοφυίες είναι σε θέση να στήσουν οικογένεια, να παρακολουθήσουν παιδιά, να είναι παρόντες όταν πρέπει ή μήπως είναι μια χαμένη μάχη εξ αρχής κι η όποια αναγνώριση αναμεταξύ τους θα επέλθει όταν ο χρόνος το επιτρέψει… Υπάρχει μια σκηνή με το γιό του που ως γράψιμο είναι σαφώς επηρεασμένη, έστω κι ασυνείδητα, από τη σκηνή που έγραψε ο ΟΥΙΛΙΑΜ ΙΝΓΚ για το «ΠΥΡΕΤΟΣ ΣΤΟ ΑΙΜΑ» του ΗΛΙΑ ΚΑΖΑΝ αν και δεν αγγίζει η τωρινή-κακά τα ψέματα- τη δραματικότητα εκείνης. Γενικά, στη σχέση πατέρα και γιού παρατήρησα επιρροές σεναρίων αλα Καζάν, ακόμα κι από τον «ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟ».
Ενώ λοιπόν, φτιάχνει όλο αυτό το υπέροχο πλαίσιο με τα πολιτικά, τα κοινωνικά, τα προσωπικά για να κλείσει το κεφάλαιο Αϊσντάιν, εμένα προσωπικώς δύο σεναριακά ευρήματα είναι που με «σημείωσαν». Το ένα αφορά στο μικρό κοριτσάκι της γειτονιάς, που έρχεται στον Αϊνστάιν και του ζητά βοήθεια για τις μαθηματικές ασκήσεις του σχολείου. ΚΙ ο Αϊνστάιν ανακαλύπτει μια νέα ιδιοφυία και ξαναμπαίνει στο ρόλο του δάσκαλου ενώ είναι παροπλισμένος κι άρρωστος πιά κι αρχίζει να εκπαιδεύει το κοριτσάκι, το οποίο τον εξαγόραζε με μπισκότα που του απαγόρευαν οι γιατροί να καταναλώνει λόγω ζαχάρου. Μα δεν είναι εξαίσιο ένα τέτοιο σεναριακό εύρημα, ακόμα κι αν είναι αντλημένο από την ίδια την πραγματικότητα ή αν το επινόησαν οι δημιουργοί; Μα κι από την πραγματικότητα φερμένο να είναι, σημασία έχει η χρήση που του κάνεις και που διαλέγεις να το τοποθετήσεις.
Το άλλο εύρημα κι εκείνο που με άφησε άναυδο είναι μια σκηνή με το γιό και έναν επιστήμονα που έχει ζητήσει ο τελευταίος, μετά τα θάνατο του Αινστάιν, να αφαιρέσουν κατά τη νεκροψία το μυαλό του, και να το φυλάξουν ώστε να το μελετήσει η Επιστήμη. Είναι καταπληκτικά τα ψυχολογικά σκαμπαναβέσματα του γιού αλλά και μια ολόκληρη της σχέσης του επιστήμονα πλέον γιού με τον επιστήμονα πατέρα, που όταν ήταν κι οι δύο εν ζωή, δεν τα «εύρισκαν». Η τελική απάντηση πάνω στο ότι αυτό το μυαλό που του ζητούν είναι ένα Εργαλείο κι όχι ο Ανθρωπος κι ότι η μελέτη του εργαλείου δεν θα φωτίσει την Επιστήμη πάνω στο ποιος ήταν και τι ήταν ο Αϊνστάιν, με έκανε να αναφωνήσω «είστε πολύ μεγάλοι τελικά». Βέβαια εδώ οι κριτικοί μπορεί να τους έγραφαν ότι «εκβιάζουν» τα καλά αισθήματα του θεατή ή κάτι τέτοιο κι αντ’ αυτού να υμνούσαν ως υπόδειγμα σεναρίου το «Suntan» με τον «μισό» ήρωα. Αλλά ας τ’ αφήσουμε αυτά….. Δεν οδηγούν πουθενά