Κι όντως του έλαχε. Μια περιπέτεια που συνδυάζει τη δράση με άφθονες ενέσεις από χιούμορ που ξεκινούν ή καταλήγουν στα παρασκήνια της αμερικανικής πολιτικής και των προέδρων της (από Κάρτερ ως Κλίντον το σενάριο «περιποιείται» υπαινικτικά τον καθένα, στα πλαίσια του είδους φυσικά, δεν πρόκειται για δράμα του Ολιβερ Στόουν…)και με έξυπνη σκηνοθεσία από τον ΝΤΟΥΓΚ ΛΙΜΑΝ, ο οποίος υιοθέτησε φωτογραφία λίγο «βρώμικη» με ενίοτε κάμερα ανά χείρας που αυτομάτως τοποθετεί την ταινία σε άλλη κλίμακα , κι όχι στους κανόνες του λουστραρισμένου blockbuster.
Hυπόθεση βασίζεται σε αληθινή ιστορία, όπως μας βεβαιώνουν οι τίτλοι, την ιστορία ενός πιλότου της TWA, που τον πλεύρισε η CIA, τον προσεταιρίστηκε, του έφτιαξε μέχρι κι…. αεροπορική εταιρία και τον έριξε στη διακίνηση και μεταφορά υλικού και «υλικού», στις χώρες της Κεντρικής Αμερικής, που μαστίζονταν από εγκάθετες δικτατορίες κι ως αντιστάθμισμα υπήρχαν κομμουνιστικά κινήματα κι ανταρτικοί στρατοί… Και βέβαια, στη διακίνηση ναρκωτικών, για τον έλεγχο τους, όπου μεγάλη μερίδα αφιερώνεται στην Κολομβία και στον διαβόητο κι αμφιλεγόμενο Εσκομπάρ…
Κι οι θεατές παρακολουθούμε τον ήρωα στο πως μπλέκει και ξεμπλέκει διαρκώς πότε με κωμικούς κι άλλοτε με δραματικούς τόνους ενώ το σενάριο εξυπηρετεί αποτελεσματικά τον παραπάνω συνδυασμό και το… «ρεσιτάλ Διαμαντόπουλος» (ΣΣ έτσι λέγαμε κάποτε στην Ελλάδα τα ρεσιτάλ επειδή αυτά είχαν ξεκινήσει από τον μεγάλο κι αξέχαστο της υποκριτικής ΒΑΣΙΛΗ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟ στον οποίο ο Κάρολος Κουν βάσιζε πρόγραμμα μονοπράκτων –μονολόγων κι ο μεγάλος ηθοποιός έδινε μαθήματα σκηνική εξουσίας- κι έτσι το όνομα του πιστώθηκε τη λέξη «ρεσιτάλ»)). Διότι περί ρεσιτάλ Τομ Κρουζ το πάνε κι ως τέτοιο πετυχαίνει απόλυτα και για να φθάσει να γίνει ρεσιτάλ Τομ Κρουζ έχουν εργαστεί και συνεργαστεί όλοι οι συντελεστές ξέροντας πολύ καλά τι έργο σκοπεύουν να κάνουν.
Λέω για το σενάριο επειδή παρατηρώ σε σχόλια που διαβάζω μια απόλυτη σύγχυση περί του τι σημαίνει σενάριο, κυρίως με την αφορμή της «Δουνκέρκης». Πολλοί νομίζουν ότι σενάριο έχουμε μόνο όταν πρόκειται για δράματα χαρακτήρων. ΣΕΝΑΡΙΟ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ. Σε ΟΛΑ τα ΕΙΔΗ. Απλώς, κάθε είδος έχει δικούς του σεναριακούς κανόνες , όπως επίσης ΚΑΘΕ σενάριο, έχει και χαρακτήρες. Είτε πρόκειται για ψυχογράφημα του Μπέργκμαν είτε για μιούζικαλ είτε για τον «άρχοντα των δακτυλιδιών» είτε για πολεμικό θέαμα, σενάρια έχουμε παντού κι ανάλογοι με το σενάριο είναι ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ οι χαρακτήρες. Δεν θα πούμε δηλαδή ότι επειδή το τάδε είναι μιούζικαλ ή πολεμικό έργο μαχών, δεν έχει χαρακτήρες.. Εχει τους χαρακτήρες που χρειάζονται ώστε να λειτουργήσει το είδος. ΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΠΑΝΕ ΜΕ ΤΟ ΕΙΔΟΣ.
Απλώς υπάρχουν καλά και κακά σενάρια, μόνο που το καλό και το κακό κρίνονται με βάση τους κανόνες του εκάστοτε είδους κι όχι με βάση ένα είδος κι όσα δεν ανήκουν εκεί, τα διαγράφουμε.. Οχι τέτοια πράγματα.
Το «AMERICAN MADE», έχει σενάριο, έχει υπόθεση κι είναι σενάριο πρωταγωνιστικού σαρώματος όπου οι λοιποί ρόλοι είναι για να πλαισιώνουν τον πρωταγωνιστή. Αν ο καθένας από τους περιβάλλοντες τον Κρουζ χαρακτήρες είχε βάρος αναλύσεων τότε θα πηγαίναμε σε άλλο είδος και το συγκεκριμένο θα νοθευόταν, θα έβγαζε αχταρμά. Οι ηθοποιοί που πλαισιώνουν τον Κρουζ υπηρετούν αυτό που τους ανατέθηκε το οποίο είναι επικουρικό. Αναμεταξύ τους ξεχωρίζει ο ΝΤΟΜΝΑΛ ΓΚΛΗΖΟΝ , που παίζει τον τύπο που τον προσεγγίζει και του αναθέτει την αποστολή, και ξεχωρίζει λόγω τσαχπινιάς στην παρουσία του.
Αυτά για να γίνουν μερικές διευκρινίσεις…
Ο ΤΟΜ ΚΡΟΥΖ λοιπόν έχει εδώ χρυσή ευκαιρία να ανανήψει. Και την εκμεταλλεύεται, την αξιοποιεί, στο έπακρον. Βεβαίως και λυπάμαι για μια ακόμα φορά που δεν ακολούθησε το δρόμο της «Μανόλιας» τότε που του δόθηκε η ευκαιρία αλλά τις εμφανίσεις του και τις star ερμηνείες του δεν θα τις κρίνουμε με βάση αυτό, ειδικά όταν στο είδος που διάλεξε να υπηρετήσει κι ειδικά όταν το φιλμ του είδους του βγαίνει καλό στο είδος του φιλμ, είναι ανοησία να μιλάμε για το τι δεν κάνει αντί να στεκόμαστε και να κάνουμε κριτική σε αυτό που κάνει. Αυτή τη φορά, αυτό που κάνει, το κάνει πολύ καλά, επιβεβαιώνει αυτό που τον εκτίναξε στα ύψη πριν 30 και κάτι χρόνια με το «TOPGUN», ότι δηλαδή είναι πρωταγωνιστής γεννημένος, ότι πάνω κι από ηθοποιός είναι ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ, κι εδώ βλέπουμε το πρωταγωνιστικό σάρωμα, τη σχέση με το φακό, την αποδοχή από το φακό, την υποστήριξη από τον φακό , το χαμόγελο στο φακό που εδώ δείχνει αναλλοίωτο από τον χρόνο.
Και μια και μιλάμε κάθε τόσο για Ελληνες που και καλά διαπρέπουν στο Χόλυγουντ κι είναι κάτι Αμερικάνοι με έβδομο βαθμό συγγενείας πριν έξη-εφτά γενιές, εδώ έχουμε περίπτωση συγκεκριμένη: Ο ΠΑΡΙΣ ΚΑΣΙΔΟΚΩΣΤΑΣ ΛΑΤΣΗΣ με credit ως executive producer, μαζί με τον στενό συνεργάτη του TERRY DOUGAS, είναι προφανώς αυτοί που «έτρεξαν» το σχέδιο.