Πριν προχωρήσουμε στα της ταινίας, θα ήθελα να εξηγήσω λίγο για ποιο λόγο μου έρχεται στο νου αυτή η λέξη. Επειδή, έχω πάντα την αίσθηση ότι μεταξύ θέματος, σεναρίου και τελικής ταινίας μεσολαβούν «κενά». Ο Κρόνεμπεργκ δείχνει να ξεκινά πάντα με ένα θέμα, μερικές φορές το εντάσσει και σε είδος, κατόπιν στο σενάριο, στις καλύτερες των περιπτώσεων , παρακολουθούμε την ανάπτυξη του θέματος και μετά,  κατά την πραγματοποίηση της ταινίας, όταν αναλαμβάνει δουλειά η σκηνοθεσία, ο Κρόνεμπεργκ ξεκινά σαν σκηνοθέτης αλλά καθοδόν παρεμβαίνει ο auteur εαυτός του και δημιουργούνται συγχύσεις..

Στον «ΟΔΗΓΟ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ» οι παθογένειες είναι παρούσες αλλά δεν λείπουν κι οι καλές στιγμές. Οι παθογένειες έχουν αυτή τη φορά να κάνουν με το θέμα το οποίο δείχνει να απουσιάζει ως θέμα και να μεταβάλλεται σε στόχο. Και στόχος, στοχοποίηση δηλαδή κι όχι ποθούμενο αποτέλεσμα, είναι ο κινηματογραφικός κόσμος του Μπέβερλυ Χιλς. Η κενότητα  αυτών των ανθρώπων που έχουν επιλεγεί από το σενάριο είναι φανερή κι επιτυγχάνεται. Επιτυγχάνεται, ως ένα βαθμό, ως ένα όμως, και στη διόγκωση αυτών των στηλιτευόμενων σημείων μια κι η ταινία πάλι ως ένα βαθμό δηλώνει σατιρική προδιάθεση και τους μεταβάλει σε γκροτέσκ.

Το ερώτημα που γεννάται είναι προς τι όλα αυτά, τι είναι όλα αυτά, τι υπόθεση είναι αυτή. Δεν έχουν καμιά σημαντικότητα αυτά που συμβαίνουν κι ούτε μας είναι και τίποτε καινούργια γι αυτό τον κόσμο της συγκεκριμένης Καλιφόρνια. Εχουμε δει μπόλικα. Και πιο ουσιαστικά.    

Μένει λοιπόν η πρωταγωνίστρια, η Τζούλιαν Μουρ, που πήρε και το βραβείο ερμηνείας στις Κάννες. Η Τζούλιαν Μουρ βρίσκεται σε ανοδική εξέλιξη , κατακτά την ωριμότητα στο παίξιμο, έχει απομακρυνθεί από κάποιες εκφραστικές ευκολίες που συναντήσουμε παλιότερα όπου παρόλο ότι φαινόταν πως διαθέτει ταλέντο εν τούτοις δεν εξέπεμπε με το παίξιμο της τη σιγουριά αλλά τώρα τα έχει κατακτήσει. Στο επόμενο που πρόκειται να δούμε φιλμ, το «Still Alice», το αποδεικνύει στο ακέραιο. Το παίξιμο της έχει  συναίσθηση και του γελοίου και του γκροτέσκ και του συντετριμμένου. 

Κι οι ηθοποιοί που την πλαισιώνουν κάνουν ό, τι είναι δυνατόν αλλά έχουν προβλήματα οι ρόλοι και στο πως μπαίνουν στην υπόθεση και στο πως βγαίνουν ανεξήγητα στο περιθώριο και στο πως αναπτύσσονται οπότε οι ηθοποιοί δεν βοηθιούνται από το υλικό τους.