Αυτά ως προς τις ψηφοφορίες.
Ως προς την ταινία, επειδή δεν είμαι «σινεχθρίκ», ξεκίνησα να τη δω με συμπάθεια, όπως ξεκινώ σχεδόν πάντα για τις ταινίες.
Στο ξεκίνημα και λίγο καθ’οδόν , μου κέντρισε την περιέργεια αυτό που αντιλαμβανόμουν και που σημείωσα στον πρόλογο: ένα «κόμικς» για τους Αφρο-Αμερικάνους. Οι οποίοι είναι συμπαγές κοινό κι η κινηματογραφική βιομηχανία το έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες, με πρώτη εμφανή παρουσία τη σειρά των ταινιών «SAFT», που ξεκίνησε το 1971, με την έκρηξη του μαύρου κινήματος και την καταπολέμηση των ρατσιστικών προκαταλήψεων κι έκαναν τότε αστυνομικό περιπετειώδες φιλμ με μαύρους , που κατέκτησε όλο το κοινό, διότι περπατούσε στα ασφαλή μονοπάτια του αστυνομικού περιπετειώδους είδους, ίδια χρονιά με τον λευκό «επιθεωρητή Κάλαχαν» . Η επιτυχία ήταν τεράστια, ακολούθησαν κι άλλες ταινίες με τον ίδιο ήρωα, αναδείχτηκε και σταρ έστω και περιορισμένης διάρκειας από εκεί, ο ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΡΑΟΥΝΤΡΗ. Κι ήρθαν κι άλλα περιπετειώδη φιλμ της «μαύρης Αμερικής» όπως το «ΝΙΓΚΕΡ ΤΣΑΡΛΥ Ο ΑΜΕΙΛΙΚΤΟΣ» κλπ.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και τώρα.
Μόνο που στο σημερινό Χόλυγουντ και στο σημερινό εν γένει ψυχαγωγικό σινεμά, έχουν γίνει αλλαγές και ίδια μεν η φιλοσοφία αλλά αδυνατεί να βγάλει έργα σαν κι εκείνα. Διότι το ανάλογο που έκαναν τότε με τον «SHAFT» το κάνουν τώρα με τα λεγόμενα «blockbusters», τα περιπετειώδη θεάματα φαντασίας και δράσης, με βάση τα κόμικς, κι η «MARVEL», η εταιρία που το κινεί όλο αυτό κι είναι η εταιρία-πρωταγωνίστρια του είδους «κόμικς») (εδώ συνεργάζεται με την «Ντίσνεϋ») επιχειρεί, εδώ και καιρό, τη δική της ανανέωση. Και το θεώρησε κι αυτό ως ένα ανανεωτικό προϊόν.
Ότι οι χαρακτήρες πια παίζονται από Αφρο-Αμερικάνους, ότι υπάρχει ένα βασίλειο στην Αφρική που είναι και λίγο…. διαστημικό, ότι Πλανήτες και Γη θα μάχονται με το καλό και το κακό, ότι θα μπαίνουν στη μέση κι οι λευκοί, αλλοι με καλή διάθεση κι άλλοι κακοπροαίρετα κλπ, κλπ.
Από άποψη πρωτογενών υλικών, διαθέτει πρωτοτυπία. Από πλευράς εκτέλεσης συνταγής με αυτά τα ενδιαφέροντα υλικά, καταλήγει σε κάτι το οποίο είναι εντελώς παιδαριώδες που δεν νομίζω ότι μπορεί να κερδίσει θεατή εκτός είδους. Αλλά κι από τους εντός είδους, μπορεί να κερδίσει τους «μοδάτους» του διαδικτύου, επειδή το έργο έρχεται σπρωγμένο είτε από σάπιες είτε από άγουρες ντομάτες κι από ψηφοφορίες της διαδικτυακής συμφοράς.
Από τους μη fan του είδους μπορεί και απευθύνεται μόνο στον καλοπροαίρετο, μα κι αυτόν δεν τον κερδίζει τελειωτικά.
Ο σκηνοθέτης ΡΑΫΑΝ ΚΟΥΓΚΛΕΡ δεν στερείται δυνατοτήτων, είναι αυτός που είχε κάνει το «CREED», που εκτός των άλλων ανανέωσε και τον Συλβέστερ Σταλόνε ως Ρόκυ αλλά στο συγκεκριμένο blockbuster μου έδωσε την εντύπωση ότι καλείται να διαχειριστεί έναν αχταρμά , στον οποίο θα ανακατεύονται πολλών λογιών είδη του ψυχαγωγικού σινεμά περασμένα από το φίλτρο του «κόμικς» που θα μεταφέρεται σε κινηματογραφική εικόνα κι έτσι κατέληξε σε κάτι που δεν επέφερε την ανανέωση, που μάλλον κούρασε παρόλο ότι τα πρόσωπα που χρησιμοποιήθηκαν από την κινηματογραφική μαύρη Αμερική είναι όμορφα, συμπαθητικά, δεν στερούνται ταλέντου : η ΛΟΥΠΙΤΑ ΝΙΟΝΓΚΟΥ είναι κι ΟΣΚΑΡΟΥΧΑ και δίνει βάρος στην supporting παρουσία της- πρωταγωνίστρια δεν τη λες, ο ΝΤΑΝΙΕΛ ΚΑΛΟΥΓΥΑ που ήταν υποψήφιος για το Οσκαρ στο «Τρέξε» εδώ δεν κάνει απολύτως τίποτα (είχα γράψει στην οσκαρική ανάλυση για τον Α’ Ανδρικό ρόλο του 2018 πως ο Ντάνιελ Καλούγυα παίρνει credits χάρη στον casting director που βρήκε την ιδανικότερη φάτσα ώστε να ενσαρκώσει τον ήρωα του αντιρατσιστικού θρίλερ- κι εδώ μένει άπραγος), ο ΜΑΙΚΛ ΤΖΟΡΝΤΑΝ , προφανώς σε αγαστή συνεργασία με τον σκηνοθέτη από την επιτυχία του «Creed» βγάζει κι εδώ το συμπαθητικό του κι ο λιγότερο(;) γνωστός ΤΣΑΝΤΓΟΥΙΚ ΜΠΟΖΕΜΑΝ , ναι, κάνει επιτυχία διότι επιβάλει πρωταγωνιστικά τον κόμικς ήρωα του, τον Τ’ Τσάλα- Μαύρο Πάνθηρα, που ήταν ένας εκ των «Εκδικητών» και τώρα έγινε πρωταγωνιστικός.
Κι εδώ είναι που μάλλον βρίσκεται η πεμπτουσία του πονήματος: Η απομόνωση ενός ήρωα των «εκδικητών» κι η πρωταγωνιστική του οριοθέτηση στο να βγάλουν δηλαδή έργα τα κόμικς που θα γίνουν ταινίες με αυτό τον ήρωα…. Και θα προσθέσουν στην παραγωγή νέα θεματολογία και θα πάρουν το target group των Αφρο-Αμερικάνων κι από κει θα ακολουθήσουν κι οι μοδάτοι λοιποί.
Αυτά δεν με πειράζουν ως προθέσεις. Με ενοχλούν όταν δεν ανταποκρίνονται σε αποτελέσματα. Κι ο «Μαύρος Πάνθηρας 2018» δεν το είχε, εκτός fan και διαδικτυακών μοδάτων.
Σέβομαι την πιτσιρικαρία που θα πάει να ψυχαγωγηθεί σε αυτά, με δικά της video-comic-game αισθητικά και ψυχαγωγικά κριτήρια αλλά ας μου επιτραπεί να καταθέσω και τη δική μου απογοήτευση για τη μετριότητα του εγχειρήματος.
Η σκηνογραφία με τα εφφέ ανταποκρίνονται στον αχταρμά του αρχικού concept με τέλεια ψηφιακή τεχνική, η ενδυματολογία επιχειρεί κάτι να προτείνει σαν μέσα από ένα σύνολο ψυχαγωγικών ειδών.