Αν υπάρχει μια λέξη για να χαρακτηρίσει τον ΚΕΡΚ ΝΤΑΓΚΛΑΣ, είναι η λέξη «ΠΕΡΣΟΝΑ». Διότι μέσα στην «περσόνα» χωράει και η λέξη και η έννοια «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ»
Μπορεί οι «νέο-σουφραζέτες» του me too, ως άλλες μαινάδες, να έκαναν συγκεντρώσεις έξω από τα σινεμά τoυ Παρισιού που έπαιζαν το «ΚΑΤΗΓΟΡΩ» κι ήθελαν να στείλουν τον Πολάνσκι στην πυρά, ωστόσο Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ, γνωστή ως «ΒΡΑΒΕΙΑ ΣΕΖΑΡ», έκανε αυτό που κάνουν οι ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ και πιάνουν στα πράσα τους αδιάβαστους : Τον στέλνει να διαγωνιστεί σε 12 Κατηγορίες, τις περισσότερες από κάθε άλλη ταινία
Απολαυστικό σινεμά το «MADRE», η ολοκαίνουργια ταινία του Ισπανού σκηνοθέτη ΡΟΝΤΡΙΓΚΟ ΣΟΡΟΓΚΟΓΙΕΝ, που μας καταγοήτευσε το καλοκαίρι του 2019 με τον «ΕΚΠΤΩΤΟ»
Πολύ ΣΚΛΗΡΗ ταινία. Και ΤΡΙΩΡΗ και ΜΑΥΡΟΑΣΠΡΗ αλλά κι ένα εξαιρετικό δείγμα ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ.
Ελληνική κι η δεύτερη μέρα της δικής μου επίσκεψης στο 60ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ – μετά θα πιάσω τα ξένα, μια και πρέπει να ζούμε στο παρόν κι όχι στο παρελθόν και το Φεστιβάλ πλέον είναι διεθνές- κι είδα την καινούργια ταινία του ΣΥΛΑ ΤΖΟΥΜΕΡΚΑ «ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΤΩΝ ΣΑΡΓΑΣΣΩΝ»
Παρόλο ότι πια δεν είναι εκείνο που ήταν, δεν είναι πια ελληνικό αλλά διεθνές, εν τούτοις το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ως θεσμός κατόρθωσε να επιβιώσει, έστω και παραλλαγμένος, οπότε κι εμείς καλούμαστε να κοιτάμε μπροστά.
Οι τωρινοί «ΑΘΛΙΟΙ» δεν είναι μια ακόμα μεταφορά του κλασικού μυθιστορήματος του ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΟΥΓΚΩ στην οθόνη όπου δικαιολογημένα κάποιος μπορεί να αγανακτούσε από τις επαναλαμβανόμενες διασκευές. Οι τωρινοί «ΑΘΛΙΟΙ» είναι κάτι εντελώς διαφορετικό κι επίσης συγκλονιστικό διότι δεν αποκόπτονται από τον Ουγκώ… Αλλά…
Οι δύο χαρακτηρισμοί στον τίτλο για τον Βρετανό σκηνοθέτη είναι ακριβώς αυτοί, κατά την αντίληψη μου, που του χαρίζουν μια ξεχωριστή, αν όχι και περίοπτη, θέση στον βρετανικό κινηματογράφο. Και κατεπέκταση στον παγκόσμιο.
Κινεζική ταινία, με συναισθηματική καθολικότητα είναι αυτός ο «ΓΛΥΚΟΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ», που ενθουσίασε στο Sundance, όπως διάβασα , κι αυτό που μου έκανε εντύπωση με μια σχετική δόση απορίας είναι το γεγονός πως δεν πρόκειται για ταινία του auter-ισμού , που, ως επί το πλείστον, κι όχι μόνο στο Sundance αλλά γενικότερα στη φεστιβαλική λογική, είναι αυτές που προωθούνται.
Πέρσι είχαμε τους Πολωνούς των χρόνων «εκείνων», φέτος έχουμε τους Τσεχοσλοβάκους (μια κι ακόμα δεν είχαν βγει τα… βελούδινα διαζύγια) με το σινεμά τους της δεκαετίας ‘ 60 που ήταν ένα από τα σημαντικότερα που ξεπετάγονταν στην Ευρώπη της δεκαετίας εκείνης κι ανακόπηκε με το Τέλος της Ανοιξης της Πράγας, το 1968, όταν μπήκαν τα στρατεύματα του Συμφώνου της Βαρσοβίας κι ανέστειλαν ή ανέκοψαν κάθε εξέλιξη…. Ως ειδικό αφιέρωμα στις «Νύχτες Πρεμιέρας». Κι είδαμε το «Ο ΑΠΟΤΕΦΡΩΤΗΣ» του ΓΙΟΥΡΑΪ ΧΕΡΖ