Κι αυτό επειδή φυσικά υπάρχει από τη μια το όνομα του ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΦΕΛΙΝΙ κι επειδή από την άλλη, είδα ένα ντοκυμαντέρ γύρω από αυτό τον άνθρωπο από εντελώς διαφορετική σκοπιά κοιταγμένο, σε σχέση με  ό,τι συνήθως βλέπουμε σε ντοκυμαντέρ προσωπογραφίες.

Οπότε, από αυτή την περίπτωση, είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Πόσο μάλλον ή ίδια η περίπτωση από την οποία κοιτάζει το βιογραφούμενο πρόσωπο κι αυτή πράγματι δίνει μια άλλη προοπτική, ένα πλούτο, ένα απόκτημα στο πως κοιτάμε το φελινικό έργο, τις φελινικές ταινιες.

Ο τίτλος «Ο ΦΕΛΙΝΙ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΆΤΩΝ» που παίζει με τον τίτλο της ταινίας του «Η ΤΖΟΥΛΙΕΤΑ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ» είναι ενδεικτικός και σαφής αλλά δεν πάει κι ο νους..

Τι είναι λοιπόν;

Είναι η βιογραφία του Φελίνι κι η εξέταση του έργου από ένα συγκεκριμμένο πρίσμα, από μία συγκεκριμένη μεριά που πιθανόν για πολλούς θεατές ανα τον κόσμο , να μην είναι γνωστή. Πιθανόν και για «ειδικούς», αν κρίνω από αυτά που λέει ο ίδιος ο Φελίνι αλλά κι άνθρωποι του που μιλούν για αυτόν, περί «κριτικών» και δεν συμμαζεύεται..

Ολο λοιπόν είναι κοιταγμένο από τον ΦΕΛΙΝΙ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΎ.

Αυτό που κάποτε τον αποκάλεσαν «Μάγο», και ΗΤΑΝ (!!!!), δεν αφορούσε στη Μαγεία της Τέχνης του αλλά στην ίδια τη Μαγεία στην οποία ήταν πολύ μυημένος κι η οποία κατέληγε σε ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΤΟΥ. Οι δικοί του, πάντως, όταν τον αποκαλούν «Μάγο» εννοούν τον μυημένο.

Και θα μου επιτραπεί να κάνω μια παρατήρηση, ως προς τη μετάφραση των υποτίτλων όπου τη λέξη «Capricorno» τη μεταφράζει … «Κριός» ενώ «Capricorno» είναι ο Αιγόκερως. Στα ιταλικά ο Κριός είναι «Ariete»

To επισημαίνω επειδή έχει να κάνει με το περιεχόμενο του έργου, η σκηνή στην οποία ο Φελίνι μιλά για το ζώδιο του είναι μεγάλη, δίνει τα στοιχεία  που δεν του αρέσουν στο ζώδιο του ή κι εκείνα που του πάνε ή όλο αυτό που έχει αποδεχτεί κι έχει κατά κάποιο τρ΄πο συμφιλιωθεί, , μέσω του ζωδίου του δηλαδή κάνει μία μίνι αυτοψυχανάλυση, και μάλιστα λέει και τι ζώδιο θα ήθελε να ήταν κι αναφέρεται στο «Ζυγό», εξηγώντας τους λόγους. Είναι λάθος λοιπόν η αυτοψυχανάλυση του Φελίνι για το ζώδιο του να αποδίδεται  μεταφραστικά σε άλλο ζώδιο.

Διότι ο Φελίνι ήταν πολύ μυημένος στην Αστρολογια, όπως άλλωστε το πληροφορούμαστε κι από το ντοκυμαντέρ, ήταν πολύ μυημένος επίσης στον αποκρυφισμό, συμμετείχε σε «σεάνς», διοργάνωναν σπίτι του συγκεντρώσεις για συνομιλία με πνεύματα, προσκαλούσαν πνεύματα, ήταν και πολύ ψαγμένος στο θέμα της Χαρτομαντείας  κι είχε ιδιαίτερη σχέση με την Ταρό.. Χρησιμοποιούσε χαρτορίχτρες της Ταρό ως συμβούλους στις ταινίες του από όπου αντλούσε σύμβολα, μυστήριο αλλά κι αισθητική, και μάλιστα, όπως αποκαλύπτεται, η «ΤΖΟΥΛΙΕΤΑ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ» ήταν ένα φιλμ που σχεδόν του το «έστησαν» οι χαρτορίχτρες της Ταρό..

Συγχρόνως, ήταν και περίεργα θρησκευόμενος, πολύ Καθολικός αλλά και με κάποιες δικές του αποστάσεις και βέβαια ήταν πολύ προχωρημένος στην Ψυχανάλυση και συνομιλητής απευθείας του Καρλ Γιουνγκ…

Για όλα αυτά τα παραπάνω που αναφέρω,μιλούν στο ντοκυμαντέρ εκπρόσωποι των ειδικοτήτων (από τον Γιουνγκ ως τις χαρτομάντισσες, τους αποκρυφιστές, τους ιερείς..) και μέσα από εκεί, το συγκεκριμένο ντοκυμαντέρ «εξετάζει» τον Φελίνι κι όλες σχεδόν τις ταινίες του. Από τον «Λευκό Σείχη» ως τη «Φωνή του Φεγγαριού»

Κι οι καλλιτέχνες ακόμα που μιλούν για αυτόν, είτε εκείνοι που συνεργάστηκαν μαζί του, όπως ο ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΜΠΕΝΙΝΙ κι ο ΝΙΚΟΛΑ ΠΙΟΒΑΝΙ για παράδειγμα, ή εκείνοι που θαυμάζουν το έργο του, όπως οι Αμερικανοί Σκηνοθέτες  ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΦΡΗΝΤΚΙΝ και ΝΤΑΜΙΕΝ ΣΑΖΕΛ κι αυτοί ακόμα, στέκουν πολύ σε αυτή την πλευρά του. Και πως να μη στέκουν αφού είναι αντικείμενο του ντοκυμαντέρ ή αν θέλετε ΦΙΛΤΡΟ για να δει κανείς τις ταινίες του.

Προσωπικά, ως ΕΡΓΟΚΕΝΡΙΚΟΣ θαυμαστής των ταινιών του, καθόμουν και χάζευα αυτή την «άλλη πόρτα» που το ντοκυμαντέρ ανοίγει. Και τι σημαίνει τελικά προικισμένος άνθρωπος. Διότι όλα αυτά που τον απασχολούσαν και με τα οποία ξόρκιζε φόβους και φοβίες  τα μετουσίωνε στην Τέχνη του και στον τρόπο να μαγεύει, χωρίς κανείς να έχει αντιληφθεί τα βαθύτερα αίτια πέραν εκείνων που επέτρεπαν τα δημοσιεύματα: Τη σχέση του με τις γυναίκες, τη σύζυγο-μαμά Τζουλιέτα, την αισθητική του τσίρκου και φυσικά την εμπειρία στις λεζάντες και τα σενάρια φωτορομάντζων στα οποία δεν κάνει μεν αναφορά η ταινία αλλά ήταν αυτά που του επέτρεψαν να μεταβάλει σε σενάρια τις εσωτερικές του δονήσεις κι αυτή την αισθητική που από κάπου προερχόταν αλλά από που;

Είναι ένα ντοκυμαντέρ που ανοίγει πόρτες. Στο σύνολο του φελινικού έργου και στην κάθε ταινία χωριστά. Κι η σκηνοθέτης που το έκανε, η ΣΕΛΜΑ ΝΤΕΛ’ ΟΛΙΟ δεν είναι μόνο θαυμάστρια και μόνο μελετημένη αλλά και ικανή όλο αυτό να το μετατρέψει σε «ταινία του Φελίνι» που ανακατεύει τις ασπρόμαυρες με τις έγχρωμες και συμβάλλει σε ένα κλίμα λίαν φελινικό.