Το ΣΕΝΑΡΙΟ είναι η Μητέρα των ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΩΝ Μαχών. Μην πω …ο…ΠΑΤΗΡ ΠΑΝΤΩΝ…Επειδή τα έχω γράψει πολλές φορές, σε αυτά τα χρόνια, κι υπάρχουν αποθηκευμένα στο PANTIMO.GR τα γενικά και άφθονα περί ΣΕΝΑΡΙΟΥ, θα ασχοληθώ με τα 5 φετινά και με το τι εκπροσωπούν. Μέσα στις αναρίθμητες υποδιαιρέσεις της έννοιας ΣΕΝΑΡΙΟ. Και των ειδών αυτού διότι κάθε είδος έχει, ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ να έχει Σενάριο, και κάθε είδος, μέσα στα πλαίσια των ισχυουσών Γενικών Αρχών, έχει και τους δικούς του ιδιαίτερους κανόνες. Ένα στοιχείο χρησιμοποιείται διαφορετικά από είδος σε είδος. Ενας φόνος , ας πούμε. Δεν προϋποθέτει υποχρεωτικώς κι αστυνομικό έργο ώστε να αναζητούνται αίτια κι αιτιατά αστυνομικά. Είναι ένα λάθος που επαναλαμβάνεται από αυτόκλητους οι οποίοι δεν εξετάζουν το είδος στο οποίο ανήκει το σενάριο με το φόνο και ποιο είναι το ζητούμενο. Αυτό ως ένα απλό και πρόχειρα σταχυολογημένο παράδειγμα.
Θα το επισημαίνω και θα το εξηγώ κάθε χρόνο στις Αναλύσεις πως το τραγούδι στον κινηματογράφο κρίνεται με κινηματογραφικά, βλ ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΑ κριτήρια κι όχι με κανόνες δισκογραφίας, Φεστιβάλ τραγουδιού, chart κλπ, κλπ.
Ξεκινώ με το «υπέβαλαν τις προτιμήσεις τους» διότι με τα βραβεία τα Σωματεία αυτό ακριβώς κάνουν: Παραδίδουν στην κοινή θέα τη δική τους επιλογή. Επειδή όμως κάθε ειδικότητα του σινεμά κρίνεται με τα επι μέρους κριτήρια της κάθε άλλης ειδικότητας, δεν ξέρουμε τι θα υπαγορέψει το σύνολο. Εξού και δεν συμπίπτουν υποχρεωτικώς με τα Οσκαρ όσο κι αν σε κάποιες επιλογές ταυτίζονται
Το φετινό «μενού» δίνει τη δυνατότητα να διεισδύσουμε με τη ματιά μας στους ρόλους τους ίδιους και να κατανοήσουμε πως ένας ρόλος μπορεί να θεωρείται ενδιαφέρων και να δίνει στον ηθοποιό που θα τον παίξει πιθανότητες διάκρισης. Ξεκινάμε από το σενάριο, από τη θέση που κατέχει μέσα σε αυτό, αλλά κι από το πως ο σκηνοθέτης αποφασίζει να επενδύσει σε ένα ρόλο και να τον σκηνοθετήσει με τέτοιο τρόπο ώστε να αναδείξει τον ηθοποιό. Και βέβαια έχει λόγο και το μοντάζ σε πολλές περιπτώσεις, όταν ο μοντέρ κλιμάκωσε την ερμηνεία του ηθοποιού με τη ροή στην οποία έβαλε τα πλάνα του.
Χτες απένειμαν τα βραβεία τους οι ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΙ ΔΙΑΚΟΣΜΗΤΕΣ, οι set decorators, αυτοί που αναλαμβάνουν τη διακόσμηση των εσωτερικών χώρων, των σκηνικών εσωτερικού χώρου. Κι αποτελούν ΜΕΡΟΣ κι όχι Ολον της Σκηνογραφικής Διεύθυνσης, του Production Design, που λέμε.
Ενιαίος από πέρσι ο Ηχος, χωρίς τους διαχωρισμούς του παρελθόντος σε Ηχητικά Εφφέ, Ηχητικό Μοντάζ και τις άπειρες ειδικότητες που συνυπάρχουν εκεί μέσα στη μία κι αδιαίρετη συνολική΄ Τέχνη του Ηχου, που είναι άκρως συλλογική , σχεδόν όσο κι ο Κινηματογράφος.
Η φετινή χρονιά θυμίζει αρκετά την απονομή του 2019 ως προς το ΚΙΝΟΥΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ. Ηταν ξεκάθαρη τότε η κυριάρχηση των ψυχαγωγικών κινουμένων σχεδίων κι υπήρχε κι ένα της καλλιτεχνικής , ευρωπαϊκής σχολής για να ταράζει τα νερά και να βάζει «θέμα».
Μαζί με αυτά πρόβλεψε και μια «κομμωτική» διάκριση στο «BEING THE RICARDOS» που δεν έχει περάσει στην σχετική 5άδα των OSCAR.
Το φετινό Μενού της 5άδας του ΜΟΝΤΑΖ είναι καταπληκτικό για Μαθήματα Κινηματογράφου.
Θα επαναλάβω απλώς τον ΚΑΝΟΝΑ, που επαναλαμβάνω κάθε χρόνο στο κεφάλαιο «Μουσική», κι όχι μόνο στα Οσκαρ αλλά και στις κριτικές, πως ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ «ΒΛΕΠΕΤΑΙ» ΚΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ «ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ». Με την έννοια ότι μπαίνει στις εικόνες και κάνει διήθηση. Εκφράζοντας συναίσθημα, πυρπολώντας κατάσταση, καλύπτοντας ένα σύντομο χρονικό κενό με μια γέφυρα που ήταν απαραίτητη για το σκηνοθέτη ώστε να μη δημιουργηθεί χάσμα και χίλια άλλα.