Αυτή που διαβάζετε είναι η εκτίμηση της ΠΡΩΤΗΣ ΜΑΤΙΑΣ και «βιάστηκα» να την κάνω επειδή τη ζητούν ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ οι φίλοι και γιατί, στο κάτω- κάτω, δεν γίνεται να λείπει το PANTIMO.GR από τον πρώτο ΑΠΟΗΧΟ. Εννοείται πως η πλήρης λίστα θα αναρτηθεί αργότερα σε αυτόνομη «κάθοδο» από αυτό το κείμενο. Κι επίσης εννοείται πως οι επιμέρους αναλύσεις μας περιμένουν στη συνέχεια και για ολόκληρο το μήνα (και κάτι) ως τις 28 Φεβρουαρίου που ΑΠΟΝΕΜΟΝΤΑΙ.
Με τις υποψηφιότητες ΚΑΙ των ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΩΝ έχουμε πλέον πληρέστατη εικόνα του τι πρόκειται να συμβεί στα ΟΣΚΑΡ.
Δεν θα ξαναπώ τα ίδια, που επαναλαμβάνω χρόνια, ότι τα BAFTA, τα Βραβεία δηλαδή της ΒΡΕΤΑΝΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ τρέχουν πίσω από τα ΟΣΚΑΡ , που τα θεωρούν πιο δυνατά κι αποζητούν μερτικό, από το να ασχολούνται με τις δικές τους ταινίες, τις βρετανικές, όπως θα έπρεπε.
Στο συγκεκριμένο Σωματείο, θα κάνουμε στο PANTIMO.GR μια εξαίρεση. Πρώτα θα διαβάσετε τη λίστα των υποψηφιοτήτων κι ύστερα θα δείτε τις παρατηρήσεις της ενδιαφέρουσας επιλογής. Οι παρατηρήσεις βρίσκονται ακριβώς κάτω από τη λίστα. Ωστόσο το κείμενο θα το πάτε έως κάτω διότι υπάρχει και μια πεντάδα ακόμα….
Και μόνο αυτό το αποτέλεσμα, λέει πολλά. Δεν είναι θεσμός για να τον πάρεις σοβαρά, δεν έχει όχι καλλιτεχνική βάση αλλά ούτε καλλιτεχνική υποψία, το ΟΛΟΝ
Στοχοποιούν τον ΚΟΥΕΝΤΙΝ ΤΑΡΑΝΤΙΝΟ αλλά δεν ξέρουν «γιατί». Όπως έκαναν και με τον Σπήλμπεργκ στη «Γέφυρα των κατασκόπων». Διότι αυτά που επικαλούνται είναι για γέλια αν δεν είναι για κλάματα. Εχουν παγιδευτεί στη θεωρία του auteur μέσα από την οποία ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι μπορούν να κάνουν την όποια κριτική τους, επαγγελματική ή ερασιτεχνική-αδιάφορο , στους πάντες και στα πάντα ,κι ενώ στην περίπτωση του Ταραντίνο έχουν μπροστά τους τον απόλυτο auteur, αφενός τον ειρωνεύονται κι αφετέρου τα επιχειρήματα, όταν υπάρχουν, είναι κινηματογραφικώς σαθρά.
Όπως τα κοιτάζω, βλέπω μια πεντάδα που μπορεί να είναι κι αυτή του ΟΣΚΑΡ.
Μια φορά, εκεί γύρω στο 1992, ένα χρόνο περίπου μετά τον Πόλεμο του Κόλπου, σε μια σχετική συζήτηση που είχαμε , όπου η ΣΥΝΟΔΙΝΟΥ μου είχε περάσει τον ΜΠΟΥΣ πατέρα από 14 γενιές κι ότι σκοτώνει τους λαούς για τα πετρέλαια, χάρη στην άνεση που μου έχει επιτρέψει η ίδια να έχουμε μεταξύ μας ,κάνοντας χιούμορ τη ρώτησα: «Κυρία Συνοδινού, είστε βέβαιη πως δεν είστε κομμουνίστρια;». Κι η Συνοδινού με ολύμπια αταραξία μου απάντησε: «Πώς να είμαι κομμουνίστρια; Εγώ πιστεύω στο ΘΕΟ, εκείνοι πιστεύουν στην ΥΛΗ». «Δηλαδή, αυτή είναι η διαφορά σας με τους κομμουνιστές;» συνέχισα». «Ποια άλλη;» με αποστόμωσε.
Το Σωματείο των Παραγωγών είναι στις επιλογές του περίπου σαν το Σωματείο των Σκηνοθετών: ΣΥΝΗΘΩΣ αυτό που επιλέγει είναι κι ο νικητής του ΟΣΚΑΡ.
Ξεκινώ -κι επίτηδες το βάζω ως πρόλογο και δη μακροσκελή- από το ΜΟΝΟ αρνητικό στοιχείο που βρήκα στην ταινία και που είναι ο ελληνικός τίτλος της. Τι πάει να πει ρε παιδιά «Το μεγάλο σορτάρισμα»; Τι είναι το «ΣΟΡΤΑΡΙΣΜΑ» και μας το μοστράρετε και σε τίτλο; Επειδή φοβόσαστε να πάρετε την ευθύνη ενός ελληνικού τίτλου; Στην ΙΤΑΛΙΑ που κυκλοφορεί η ταινία παράλληλα με την Ελλάδα, το ονόμασαν «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ» (La grande scommessa» ).Διότι καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι με τον δικό τους τίτλο θα ελκύσουν τον κόσμο στις αίθουσες κι όταν μπει μέσα θα πληροφορηθεί από το φιλμ τα περί «σορταρίσματος». Οχι όμως να μην καταλαβαίνει και τι λέει ο τίτλος επειδή πρέπει να είμαστε υποταγμένοι στην παγκοσμιοποίηση. Μια και περί αυτού πρόκειται.