Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ είναι που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον σε αυτή την ταινία, από αυτήν αντλείται το θέμα κι από το θέμα το σενάριο. Κι η περίπτωση αφορά σε τρία υπαρκτά πρόσωπα, τις πρώτες Αφροαμερικάνες που προσλήφθηκαν στη NASA ως μαθηματικές ιδιοφυίες.

Άργησα λίγο να γράψω για την ταινία παρόλο ότι την είχα δει εγκαίρως. Ειδικά την συγκεκριμένη ήθελα να την έχει δει πρώτα ο κόσμος κι ύστερα να διαβάσει την κριτική- τουλάχιστον του υποφαινόμενου μια κι είναι πρακτικώς αδύνατο αυτό να απλωνόταν στο σύνολο των ΜΜΕ.

Ή, αν θέλετε να μιλήσουμε με αυστηρώς κινηματογραφικούς όρους, το σινεμά του ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΥ-ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ. Εκεί που δεν ξέρεις που αρχίζει το ένα και που τελειώνει το άλλο κι αν αυτά τα δύο θα μπορούσαν ποτέ μεταξύ τους να διαχωριστούν κι αυτό το σενάριο να το σκηνοθετούσε ένας άλλος. Κι όχι ο ΚΕΝΕΘ ΛΟΝΕΡΓΚΑΝ που το έγραψε…

Διότι για να μιλήσουμε για «επιστροφή» πρέπει να προσδιορίσουμε την αφετηρία. ‘Η, έστω, τον σταθμό.

Λέω ειδικά για τον πρωταγωνιστή επειδή για το έργο πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν και δεν εννοώ τους Ελληνες αλλά τους έξω, όπου από εκεί ήρθαν τα πρώτα μαντάτα…

Η ΟΥΓΓΡΙΚΗ αυτή ταινία, που ήταν κι υποβολή της Ουγγαρίας για το ξενόγλωσσο Οσκαρ αλλά και για τα Ευρωπαικά Βραβεία, δεν πέρασε πουθενά, κέρδισε όμως στη Θεσσαλονίκη τον «ΧΡΥΣΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ», με εντυπωσίασε και με παραξένεψε ακριβώς πάνω σε αυτό.

Το λέω απευθείας στον τίτλο διότι είμαι βέβαιος πως «αστέρια» κι «αστεράκια» θα την τακτοποιήσουν με κανένα δυάρι (ούτε καν... στα Πατήσια…) επειδή δεν είναι ταινία του auteur, οπότε θα την απαξιώσουν, θα τη χαρακτηρίσουν "«ακαδημαϊκή»….  Τα γνωστά! Κι όσοι, οι πολλοί πιθανόν , ανήκετε στην κατηγορία των «κινηματογραφάκιδων» κι όχι των…. «σινεφίλ» θα έχετε χάσει μια ταινία από εκείνες ακριβώς που μας έκαναν να αγαπάμε το σινεμά.