Οπότε, σημασία έχει και σε τι σενάριο τους βάζουμε. Σαφώς κι εμπνέουν συναισθηματικές ιστορίες, όπου το συναίσθημα θα ξεχειλίζει μια και το κοινό πρέπει να βλέπει με συμπάθεια την Τρίτη ηλικία. Ωστόσο, ο αγαπητός μου Ιταλός σκηνοθέτης ΠΑΟΛΟ ΒΙΡΤΖΙ, που τις ταινίες του εκτιμώ ιδιαιτέρως κι έχει κάνει μερικές από τις καλύτερες του πρόσφατου ιταλικού σινεμά , όπως το ανεκτίμητο «ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ» ή την «ΤΡΕΛΗ ΧΑΡΑ» ή τη «ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ» είτε το «TUTTA LA VITA DAVANTI» που το είχα παίξει στο «Tutto Italia» … εδώ δεν τα πολυκατάφερε. Η Αμερική δεν τον σήκωσε, τουλάχιστον σε αυτή την ταινία.
Αυτό το έργο του ΚΛΙΝΤ ΗΣΤΓΟΥΝΤ θα έπρεπε να διδάσκεται (ίσως και να το κάνει κάποιος σε κάποιο από αυτά τα φοβερά πανεπιστήμια κινηματογραφικών σπουδών) για ένα πολύ συγκεκριμένο λόγο: Βάζει κινηματογραφικά θέματα στο πως μετατρέπεται σε δράση, σε έργο δράσης, η ίδια η αλήθεια. Και στο πως τη βιώνουν εκ νέου τα πρόσωπα που την έζησαν στην πραγματική ζωή και καλούνται τώρα να τη μιμηθούν, να μιμηθούν τους εαυτούς τους.
Με καλοκαιρινούς, ελληνικούς κινηματογραφικούς όρους θα την χαρακτήριζα «ΤΕΛΕΙΑ». Το ίδιο, όμως, θα έλεγα και με όρους αμιγώς κινηματογραφικούς, απέναντι στο αστυνομικό είδος και την ανανέωση του από τα γαλλικό σινεμά το οποίο έχει επιστρέψει για τα καλά στην εποχή των ειδών και την προώθηση της βιομηχανίας και σε πολλές περιπτώσεις, τουλάχιστο σε αστυνομικά φιλμ, βάζει τα γυαλιά στους Αμερικάνους τους σημερινούς. Αν και πολλές φορές έχει ειπωθεί – και ισχύει!!!- πως η ανανέωση του γαλλικού αστυνομικού τείνει περισσότερο προς την σημερινή αμερικάνικη σχολή της περιπέτειας και λιγότερο προς την γαλλική αστυνομική παράδοση, θα έλεγα πως «Η ΛΗΣΤΕΙΑ» το διαψεύδει κάνοντας συγκερασμό και των δύο.
Η «Β΄ΠΡΟΒΟΛΗ», όπως και τα «ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ», θα παίξουν φέτος το καλοκαίρι σημαίνοντα ρόλο στην ύλη του PANTIMO.GR. Όχι τίποτε άλλο μα για να νιώσουμε κινηματογραφικό καλοκαίρι, έστω και μέσα από ένα site. Διότι αυτός ήταν ανέκαθεν ο κινηματογραφικός σκοπός του καλοκαιριού, να βλέπουμε τα έργα που χάσαμε το χειμώνα και να μορφωνόμαστε κινηματογραφικά με τα παλιά, τα χαμένα ή και ξεχασμένα… Ο PANTIMO.GR, αν ήταν σινεμά κι όχι blog, τέτοια έργα θα έπαιζε στο πρόγραμμα του και θα έβαζε και κάποιο καινούργιο ώστε να μη χάνει την επαφή και με το παρόν. Ομως το παρόν εξελίσσεται σε αντικινηματογραφικό με τις διαρκείς νέες κυκλοφορίες που δεν έχουν νόημα, τουλάχιστον στο να κατακλύζουν την αποκλειστικότητα της ύλης για την πρώτη εβδομάδα.
Με αυτό το σκεπτικό, επαναφέρω τη Β΄ΠΡΟΒΟΛΗ και ξεκινώ από το «DEATH WISH» το καινούργιο, με τον ΜΠΡΟΥΣ ΓΟΥΙΛΙΣ, για το οποίο δεν είχα γράψει όταν προβλήθηκε. Το βάζω τώρα στα «θερινά».
Κυριολεκτικά «ξεχασμένη» είναι αυτή η μαυρόασπρη ταινία του γίγαντα της ιταλικής κωμωδίας ΜΑΡΙΟ ΜΟΝΙΤΣΕΛΙ, την οποία έχει γυρίσει ένα χρόνο πριν από το «Ο κλέψας του κλέψαντος» που τον εκτόξευσε ψηλά και του έφτιαξε δρόμο υψηλών προδιαγραφών τον οποίο ακολούθησε ως το τέλος του μακρού βίου του. Και ίσως κάπως έτσι να επισκιάστηκε αυτός « Ο γιατρός κι ο μάγος» του ιταλικού τίτλου.
Μα το σπουδαιότερο , για μας τουλάχιστον, είναι πως ένα χρόνο μετά εμφανίζεται στις ελληνικές οθόνες μια ταινία που δανείζεται(;), εμπνέεται(;) από αυτήν και την κάνει ένας Ελληνας , ο οποίος θα μπορούσε να θεωρηθεί αντάξιος ή ισάξιος του Μονιτσέλι, ο ΑΛΕΚΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΣ κι είναι το «Η ΚΥΡΑ ΜΑΣ Η ΜΑΜΗ» που όλοι γνωρίζουμε. Ολοι οι Ελληνες γνωρίζουμε τη «μαμή» κι όχι τον «Medico», οι Ιταλοί ξέρουν τον δικό τους κι αγνοούν τη δικιά μας..